Luxuries

Vandaag was de perfecte dag om erover na te denken hoe perfect hij wel niet was. Iedere dag was daar sowieso goed voor, maar vandaag had hij het extra nodig. De aanpassing van het leven dat hij gewend was naar het leven in de loop viel nog niet mee. Kelvin wist ook wel dat dat het hele punt was en hij eraan moest wennen, maar dat maakte het er niet leuker op. Plotseling deed niet iedereen alles wat hij wilde. Mensen hadden gewoon het lef om hun eigen mening over dingen te hebben. Zijn mening bleef de beste mening. Dat feit moest hij gewoon onthouden. Het was al heel aardig van hem dat hij andere de kans gaf om ook hun mening te delen.

De prins struinde door de tuin heen met een specifiek doel. De uitleg over het hele huis en alles eromheen had hij maar half gevolgd (de uitleg was saai oké, wat verwachtte ze dan van hem?) waardoor hij met genoeg vragen overbleef. Nou had hij er Eloise wel achteraan kunnen sturen, maar dan moest hij weer helemaal daar op gaan zitten wachten. Nu was hij gewoon er zelf achteraan gegaan om de antwoorden te achterhalen. Vraag een; had dit huis ook nog stallen. Kelvin had er niks over gehoord terwijl hij half luisterde maar ieder redelijk persoon had wel paarden toch? Vooral iemand als Bluebonnet moest inzien dat de edele dieren cruciaal waren om te hebben.

Helaas had hij half de tuin al afgelopen en was hij nog steeds geen bewijs van de aanwezigheid van paarden tegengekomen. De hoop begon langzaam te verminderen dat hij zijn hobby hier kon doorzetten. Zijn blik gleed naar zijn veel te dure rijlaarzen. Grote kans dat ze nutteloos waren hier in de lus. Dit hele gebeuren was echt een en al teleurstelling. Het figuur van een man in de verte was zijn laatste hoop terwijl hij erop af begon te lopen.

Het was best wel vreemd als je erover nadacht. Na zoveel tijd dakloos te zijn, zou je wel denken dat hij buiten zijn serieus beu was. En toch bevond Victor zich weer in de tuin. Het was de plaats waar hij sinds hij in de lus was het meeste tijd gespendeerde. Misschien dat het kwam omdat hij nu, nu hij wist dat hij er niet zou moeten overnachten, veel meer van buiten kon genieten. Voor hij in Inndyr kwam, had hij de schoonheid van de natuur niet meer kunnen zien, was er blind voor geweest, maar nu leek het weer tot hem door te dringen.

Het was namiddag en de zon scheen op hem neer terwijl hij rond het huis wandelde. Vroeger zou hij al lang in de bibliotheek gezeten hebben, proberend zoveel mogelijk kennis te vergaren. Maar nu wou hij enkel maar zijn hoofd leeg hebben. Er waren niet veel anderen in de tuin. Hier en daar was hij al iemand gepasseerd, maar geen enkele bijzondere die hij al had ontmoet. Hij keek in het rond, observeerde de mensen rondom hem. Misschien moest hij tegen iemand praten? De weken sinds hij in de lus was, waren niet enkel beter omdat hij een dak boven zijn hoofd had, maar ook omdat hier mensen waren. Victor was het al vaker in zijn leven vergeten, maar een mens had het nodig om met anderen te praten, en zo had ook hij dat nodig.

In de verte kwam iemand het huis om gelopen. Van zo ver was er nog niet veel van de figuur te onderscheiden, maar toen hij wat dichter was, kon Victor de rijlaarzen in diens handen zien. Victor’s wenkbrauwen trokken samen: hij had in de lus nog niets van paarden of zelfs stallen gezien en het leek hem niet erg waarschijnlijk dat hij ze gemist had. Was de ander nieuw? En wist hij nog niet dat zijn rijlaarzen hier vrij nutteloos zouden zijn? Het zou vrij best kunnen. De jongen kwam dichterbij, leek zelfs op Victor af te komen. Nu kon hij de teleurstelling op het gezicht van de ander zien. Ja, waarschijnlijk had hij zonet ontdekt dat hij hier niet kon paardrijden en was hij nu ontgoocheld. Het leek Victor de meest logische conclusie. Het was afwachten of hij juist was. Het antwoord zou alleszins snel komen, want de jongen kwam dichter naar hem toe en kon Victor elk moment aanspreken.

Zover had hij nog geen bewijs van paarden gezien maar Kelvin was niet het soort persoon dat snel opgaf. Hij kon het zich ook niet veroorloven om zo'n persoon te zijn. Dat was het laatste wat het land nodig had als hij ooit zou heersen. Toch begon zijn hoop langzaam te verminderen terwijl hij de tuin verder door liep. Al was er nog kans dat hij in dit dorp wel zou vinden wat hij nodig had vond Kelvin het toch liever dicht bij huis. Zijn blik had zich gevestigd op een figuur in de verte, waar hij nu naar onderweg was. Tenslotte was het makkelijker om direct te vragen hoe het zat dan de rest van zijn ronde om het huis af te maken.

Zijn rug recht en blik even arrogant als altijd benaderde hij uiteindelijk de jongeman. Natuurlijk had hij hem al van de afstand goed bekeken en geprobeerd om een inschatting te maken. Zoveel kon Kelvin niet van hem af lezen. Hij leek in ieder geval te genieten van het in de tuin staan. Iets dat viel te begrijpen. De tuin viel niet te vergelijken met wat hij gewend was, maar het had allemaal een zekere schoonheid. "Hello," groette hij naar zijn mening best wel casual. Nog iets wat hij aan het leren was op aanraden van zijn vader. Alles in de lus was niet zo formeel als hij gewend was waar hij zich langzaam aan probeerde aan te passen. Terwijl het wel nog steeds moest blijken dat hij beter was dan iedereen hier. "I'm Kelvin," sprak hij verwachtingsvol. Sowieso zou hij de naam wel herkennen en zou Kelvin het respect krijgen dat hij verdiende, toch? "I was wondering about the facilities this place has in regards to horseback riding." So much voor casual klinken.

Van zo dichtbij kon Victor de ander wat beter bekijken. De jongen droeg ouderwetse kleren, dingen die Victor zelfs niet meer droeg. Hij leek uit een koningshuis van de vorige eeuw gestapt-begin vorige eeuw dan wel-, en had net dezelfde blik als die mensen: uit de hoogte keek hij op Victor neer, wat nog geholpen werd door hun hoogteverschil, want de ander was toch een centimeter of tien groter dan hem. Met rechte rug liep de jongen op Victor af. ‘Hello,’ begon hij. Hoewel hij er niet zo uitzag, klonk de ander wel okay. ‘I’m Kelvin.’ Er blonk iets verwachtingsvol in de ogen van de jongen, maar Victor had geen flauw idee wat het was dat Kelvin van hem kon verwachten. En dus deed hij maar het enige normale dat hij kon doen en stelde hij zichzelf ook voor: “Victor.”

Dan kwam de vraag waarvoor Kelvin naar Victor toegekomen was: ‘I was wondering about the facilities this place has in regards to horseback riding.’ Victor werd even uit het veld geslagen. De manier waarop Kelvin nu sprak was wel wat anders dan de simpele hallo van daarnet. Hij herpakte zich echter en sprak: “There aren’t any. At least not that I’m aware off.” Victor had het al lang niet meer voor verheven spreken zoals dit en paste zijn taalgebruik dan ook niet aan aan dat van de ander. “I don’t think there’s anything in the village either. The only horses they have are workhorses. Though I can’t be entirely sure, I’ve only been here for a few weeks.” Hij was nog niet vaak in het dorp geweest en als hij er kwam was het maar voor heel even, maar hij dacht niet dat er daar een manege zou zijn. Het leek hem wat vreemd: een manege in zo’n klein dorp. Als er een was dan zou hij het tegen nu wel al gemerkt hebben en dus was de kans dat er effectief een was zo groot als onbestaand.

Het gebrek aan stallen op het eerste gezicht had hem gedwongen om op een onbekende af te stappen. Iets waar Kelvin over het algemeen geen probleem mee had, maar in de lus was het een heel ander verhaal. Zijn gezag was een stuk minder hier en het automatische respect dat erbij kwam kijken was hier ook ver te zoeken. De prins deed een poging door zijn naam te spreken maar kreeg geen enkele blik van herkenning terug. Hoe durfde deze jongeman hem niet te herkennen. De irritatie viel van zijn gezicht te lezen terwijl hij neer keek, maar Kelvin bleef er stil over. ”Victor.” sprak de ander. Kort knikte hij. Oké, ze wisten tenminste elkaars namen. Een stuk minder casual dan zijn eerdere woorden sprak hij door, tenslotte was hij op Victor afgestapt met een reden.

Even leek het alsof de ander verbaasd was door zijn vraag, maar de blik bleef niet lang op zijn gezicht hangen. ”There aren’t any. At least not that I’m aware of,” antwoordde hij. Bedachtzaam knikte Kelvin opnieuw. Zijn blik gleed weg van Victor door de grote tuin waar dus geen enkele stallen in zaten. Misschien moest hij gewoon op Bluebonnet afstappen erover en het commanderen. Tenslotte was het een essentiële benodigdheid. Onbewust begon de kleinste hint van een regenwolk boven zijn hoofd te vormen; het bewijs dat hij zijn peculiarity nog lang niet zo goed onder controle had als hij het zou moeten hebben. ”I don’t think there’s anything in the village either. The only horses they have are workhorses. Though I can’t be entirely sure, I’ve only been here for a few weeks.” De wolk boven zijn hoofd verdonkerde nog wat verder terwijl Kelvin’s blik weer terug naar de jongen gleed. Werkpaarden waren niet wat hij zocht maar hij moest het er maar mee doen. Veel andere keuze had hij toch niet tot hij weer met Bluebonnet zou spreken. Ergens verbaasde het hem dat de ander er nog maar een paar weken was, na zijn gevoel was iedereen behalve hij en Eloise er al eeuwen. Hij kon Victor dan ook wel vergeven dat hij niet wist wie Kelvin wel niet was. ”That’s a shame. I’ll have to arrange for stables to be build.” Het gesprek voelde zo goed als af, maar de bedoeling van deze lus was dat hij zich onder de minderen moest mengen. ”If you’ve only been here for a few weeks where did you live before this loop, if I may ask?” Hij was er toch wel half nieuwsgierig naar en bovendien verzekerde het dat het gesprek door zou lopen.

sry its a little late

Terwijl Victor de ander vertelde dat er geen stallen in de buurt waren zag hij de irritatie op Kelvins gezicht groeien, en die leek enkel maar groter te worden toen hij verder ging dat er zich in het dorp enkel werkpaarden bevonden. Al gaf hij een klein beetje hoop door te zeggen dat hij niet helemaal zeker kon zijn aangezien hij nog maar een paar weken in de lus was. En ook omdat hij amper de omgeving van het huis verlaten had—, maar dat ging hij er niet bij zeggen. ‘That’s a shame. I’ll have to arrange for stables to be build.’ Hij zou stallen laten bouwen? De woorden maakten Victor enorm nieuwsgierig naar wie de jongen voor hem wel niet was. Alles—de kleren, de blik in zijn ogen, de houding, de manier van spreken—straalde uit dat Kelvin meer luxe gewend was dan er hier beschikbaar was. Victor zou de vraag echter voor later moeten bewaren, want degene tegenover hem was hem voor met vragen stellen. ‘If you’ve only been here for a few weeks where did you live before this loop, if I may ask?’ De interesse die Kelvin in Victor gewekt had, leek wederzijds en Victor kon wat nieuwsgierigheid in Kelvins ogen zien branden. “I’d be happy to answer,” kwam toch nog een beetje van de beleefdheid die hij jaren geleden geleerd had naar boven. “I’ve lived in two different loops: Miss Gobemouche’s in France and Miss Crow’s in Scotland, and I also spend a few months in a loop in Congo before that.” Als je het zo opsomde had hij nog redelijk wat lussen gezien. Vier in totaal, als je Inndyr meerekende. En hopelijk zou het bij vier blijven. “And before I discovered loops exist, I’d lived in a lot more places than that. Though I spend quite some time in Germany.” Hij had een heel leven op het Duitse platteland gespendeerd met Maria. Meer tijd dan hij in zijn geboorteland was geweest zelfs. Nu hij de vraag van Kelvin beantwoord had, kon hij de vraag die daarnet al op zijn tong gebrand had stellen: “But where are you from?” Hopelijk zou dat iets meer zeggen over wie Kelvin was.

I'ts okay

 Teleurstelling terzijde telde de hele situatie alsnog als een redelijk success. Geen paarden, helaas, maar Kelvin was ervan overtuigd dat hij dat wel kon regelen en een voordeel was dat hij een gesprekspartner had gevonden in de tuin. Het was nog te vroeg in het gesprek om een complete mening te vormen, maar het gaf hem de motivatie om door te vragen. De ander had genoemd hoe hij pas sinds kort in de lus was en het had zijn nieuwsgierigheid gewekt. Eveneens zag hij ook de vragende blik in Victor’s ogen maar nog voor dat die kon melden wat hem bezig hield vroeg Kelvin al door. ”I’d be happy to answer,” reageerde hij. Het ontging Kelvin niet dat zijn taalgebruik langzaam netter begon te worden. Zijn goede invloed, for sure. Als het zo doorging kon hij nog best een positief effect op zijn omgeving hebben. ”I’ve lived in two different loops: Miss Gobemouche’s in France and Miss Crow’s in Scotland, and I also spend a few months in a loop in Congo before that,” legde hij uit. Ergens toch wel onder de indruk knikte Kelvin. In vergelijking met deze jongeman was hij echt een groentje qua loops, maar de ander was niet een toekomstige koning dus Kelvin had deze strijd van eer allang gewonnen. De irritatie was inmiddels weggevallen terwijl hij verder luisterde. ”And before I discovered loops exist, I’d lived in a lot more places than that. Though I spend quite some time in Germany.” Bedachtzaam knikte de prins opnieuw. ”Sounds like you’ve experienced quite a lot of cultures,” constateerde hij zonder dat hij echt een antwoord verwachtte.

Natuurlijk kwam er ook weer een vraag terug, hij had ook niet anders verwacht. ”But where are you from?” Het was nog steeds teleurstellend dat deze Victor niet wist wie hij was. Dat hij vrij nieuw was kon dat echter verklaren waardoor Kelvin met plezier de eer op zich nam om zichzelf voor te stellen. De trots straalde van hem af terwijl hij het antwoord formuleerde. ”You’re speaking to the future king of Norway.” Nu dat ook weer gezegd was was het nog een stuk makkelijker voor Kelvin om neer te kijken op zijn gesprekspartner. Tenslotte begreep de ander vast wel dat hij niks was in vergelijking met een prins. ”I’m only in this loop to get used to the more.. common ways of living,” verklaarde hij met het ophalen van zijn schouders.

Kelvin leek geïnteresseerd te luisteren naar waar Victor allemaal geweest was. ‘Sounds like you’ve experienced quite a lot of cultures,’ constateerde hij. Het was waar, Victor was inderdaad op veel plaatsen geweest en had veel verschillende culturen leren kennen. Ook mede omdat hij al een paar eeuwen leefde en hij de cultuur op een plaats ook had zien veranderen. Duitsland bijvoorbeeld was erg verandert na de oorlogen. De andere landen ook, maar Duitsland toch het meeste. Met Kelvins vraag beantwoord, stelde Victor zelf ook een vraag: waar kwam Kelvin vandaan? ‘You’re speaking to the future king of Norway.’ Okay, dat had hij niet zien aankomen. Het verklaarde wel waarom de jongen zo uit de hoogte keek, alsof hij beter was dan iedereen. ‘I’m only in this loop to get used to the more... common ways of living,’ verklaarde de ander waarom hij hier was terwijl hij zijn schouders ophaalde. Hij leek niet heel enthousiast te zijn om deze andere manier van leven te leren kennen. Niet dat dat heel verbazingwekkend was. Aan de arrogantie van de ander kon je al zien dat hij erg verwend was geweest. Op een normale manier leven moest niet echt een leuk vooruitzicht zijn voor hem. “Well, I’m sure you’ll get used to it.” Hopelijk snel, want als Kelvin altijd zo op hem neer zou blijven kijken, zou hij de ander waarschijnlijk snel gaan mijden. “It’s probably easier than you think,” voegde hij nog toe. Victor sprak ook wel uit ervaring. Hij was in een heel rijke en invloedrijke familie grootgebracht en had zichzelf ooit even hoog ingeschat als Kelvin nu leek te doen—en een deel van die arrogantie was Victor nooit echt helemaal kwijtgeraakt. In de lus leven zou de ander waarschijnlijk heel erg deugd doen. “How are you enjoying it so far? I hope the lack of horses doesn’t disappoint too much,” zei hij met een kleine grijns. Hij wist niet of de ander de humor zou kunnen waarderen, maar hij kon maar proberen.

Zwijgend had hij eerst naar Victor’s verhaal geluisterd over waar hij allemaal geweest was. Het klonk alsof de man meer dan genoeg had meegemaakt voor hij bij Bluebonnet was geëindigd. In tegenstelling tot Kelvin wie voor het eerst in een lus zat zonder ook maar enkele ervaring van tevoren. Eindelijk kon hij trots delen wie hij was met Victor. Zijn vader had advies gegeven dat hij er beter over kon zwijgen tenzij gevraagd maar dit was een van de weinige dingen waarin hij een andere mening dan zijn vader had. Iedereen mocht weten met wie ze aan het spreken waren als het hem het respect op leverde dat hij wilde hebben. Al leek de jongen voor hem nog steeds niet heel erg onder de indruk. ”Well, I’m sure you’ll get used to it,” reageerde Victor weer. Veel andere keuze ging hij inderdaad niet hebben. Dit was geen luxe vakantie maar een ervaring die hij moest doormaken. ”It’s probably easier than you think,” voegde Victor toe. Hij knikte. Tot nu toe viel het mee, maar hij was er pas een dag en toekomst voorspellen viel nou eenmaal niet onder wat hij kon. ”I hope so.” Zolang hij maar zijn focus bij het doel hield had hij er genoeg vertrouwen in. ”How are you enjoying it so far? I hope the lack of horses doesn’t disappoint too much.” Kelvin fronste op de kleine grijns die de jongen gaf. Zijn blik ging weer naar de laarzen die hij dus net zo goed thuis had kunnen laten. Teleurstelling was een understatement. ”Aside from the horses it has been… decent.” Ja dat vatte het wel ongeveer samen. Voor de verandering eens een keer met mensen van zijn leeftijd omgaan was bijvoorbeeld positief. ”Please tell me the rest isn’t as disappointing,” zei hij in een poging om mee te gaan met het humor. Wie zei dat hij alleen maar arrogant en stuck-up was. Anders dan zijn gedrag het grootse deel van de tijd dan.

Toen hij naar deze lus was gekomen had Victor niet verwacht om een koningszoon tegen te komen, maar toch stond er een voor hem. Dat toonde maar weer eens dat je overal verrassingen tegen kon komen. Het betekende echter niet dat hij er de jongen anders door zou behandelen. Voorkeursbehandelingen waren niet echt zijn ding. Hij vertelde Kelvin dan ook dat hij het wel gewend zou worden in de lus en dat het makkelijker zou zijn dan hij dacht. ‘I hope so,’ kwam het antwoord. De ander leek er echt hoop in te hebben—misschien viel hij wel beter mee dan op eerste zicht. Kelvin ging dan ook mee met de humor, of deed alleszins toch een poging. ‘Aside from the horses it has been… decent. Please tell me the rest isn’t as disappointing.’ Victor trok een klagend gezicht. Hij was geen al te goeie acteur, maar hij zou toch zijn best doen hier een goede opvoering van te maken. “Oh it’s awful. No decent food, all rooms have to be shared, always those annoying children around. And no horses.” Dat laatste zei hij met extra nadruk, met de verwijzing naar het eerdere deel van hun conversatie gaf hij aan dat het om een grap ging. Misschien zat er een klein beetje waarheid in de grap, maar eerlijk gezegd geniette hij wel van de aanwezigheid van de irritante kinderen. “But seriously, it’s quite nice around here.” Hij moest maar niet te lang doorgaan met de grap, straks geloofde de ander hem nog. “Like I said: I’ve only been here for a few weeks, but I do think I will stay for a long time.”

Ondanks zijn arrogante houding kon hij zich nog best wat humor veroorloven en deed dan ook zijn best om mee te gaan op Victor’s worden. Ergens maakte hij zich nog echt zorgen of de rest ook zo teleurstellend zou zijn maar hij wilde de sfeer niet naar beneden halen. Het klagende gezicht van de ander baarde hem al genoeg zorgen. ”Oh, it’s awful. No decent food, all rooms have to be shared, always those annoying children around. And no horses.” Kelvin kon met geen zekerheid zeggen of ze door gingen op de grap of dat het echt zo was. Tenslotte moest hij inderdaad een kamer met Eloise delen en waren er geen paarden. Het laatste was dan wel weer erg benadrukt. Uiteindelijk bleef het van zijn kant nogal stil terwijl hij Victor aankeek. ”But seriously, it’s quite nice around here,” vervolgde hij eindelijk. Vooral een grap dan toch dus. De koude lucht die rond hem was verschenen en waarvan hij het zelf niet eens door had verdween ook weer. ”Like I said: I’ve only been here for a few weeks, but I do think I will stay for a long time.” Zelf kon hij alleen maar hopen dat hij niet te lang bleef. Het zou allemaal van de omstandigheden afhangen. ”It was nice to make acquaintanceship,” sprak hij formeel. Meer had hij niet te melden tegen Victor. "I'm sure we'll see each other around if you plan to stay." Gerustgesteld dat het niet te erg zou worden - volgens Victor - en nog steeds enigszins teleurgesteld dat er geen paarden waren maakte Kelvin weer aanstalten om af te druipen tenzij de ander nog meer te melden had.

Al was het bedoeld als een grap, het grootste deel van de dingen die Victor zei waren eigenlijk wel waar. Veel kamers moesten gedeeld worden, er waren geen paarden, en sommige van de kinderen konden best irritant zijn. Maar het hing af van hoe je ernaar keek of dat echt voordelen of nadelen waren. Hij zei dan ook dat hij van plan was hier voor een lange tijd te blijven, want voor hem waren dat niet echt nadelen. Kelvin leek eerder niet zo zeker te zijn dat het voordelen waren. Victor merkte dan ook op dat hoe stiller de ander was, hoe kouder de omgeving werd. Tot Victor zei dat het hier best wel okay was en toen verdween opeens de koude van eerder. ‘It was nice to make acquaintanceship. I'm sure we'll see each other around if you plan to stay.’ Maar Victor had toch nog iets dat hij wou zeggen voor de ander weer verder ging. “One question before you leave: that cold, was that your peculiarity?” Nieuwsgierig keek hij de ander aan. Het moest wel, de temperatuur was zo plotseling zonder enige reden gedaald dat het niets anders kon zijn dan iemands bijzonderheid en Kelvin was naast Victor de enige andere persoon in de omgeving en dus moest hij het wel geweest zijn.

De uiteindelijk conclusie was dat het allemaal teleurstellend was, veel meer hoefde Kelvin niet te weten. Hij had nog een sprankje hoop en het liefst hield hij zich daar nog aan vast. Het was zijn enige motivatie om zich op dit moment nog redelijk te gedragen. Al hielp had dat Victor gedeeltelijk van zijn niveau leek, het was genoeg reden om zijn beste kant te tonen in het gesprek. Inmiddels was het wel zo’n beetje over. Kelvin had zijn tijd nodig om te rouwen om het gebrek aan paarden. ”One question before you leave: that cold, was that your peculiarity?” stopte Victor hem. Even staarde de prins hem alleen maar aan voor het doordrong dat de kou inderdaad van zijn kant kwam. Hij had echt meer controle over dat deel nodig. Iets waar hij over kon opscheppen was hij best voor bereid om nog langer voor te blijven staan. De ander kreeg nog even de eer om in zijn aanwezigheid te zijn. ”It is,” bevestigde hij. ”I can control any type of weather I want, including temperature.” En ja, hij wist ook de ironie van Kelvin heten en en temperatuur kunnen beheersen. Zijn woorden waren niet eens compleet de waarheid. Zijn zus had het ‘positievere’ deel van krachten en dingen als kou en regen waren aan hem toegewezen. ”It’s useful at times, but it can be… strenuous to control at times too.” Teveel wilde hij niet weggeven over dat deel ervan. Het was al irritant genoeg om constant in zijn eigen persoonlijke regenwolk te staan wanneer hij pissed was omdat hij het weer maar niet weg kon dringen. Het was niet de koninklijke houding die hij nodig had. Als hij nou in zijn eigen zon kon staan. Al was zijn gave alsnog beter dan iedere andere gave die er bestond alleen al omdat het de zijne was. Simpel als dat.

De ander moest de plotse kou van eerder niet opgemerkt hebben, want zodra Victor er iets van zei bevroor Kelvin en staarde die hem aan. Het bevestigde voor Victor dat de temperatuursdaling van hem kwam, want het was wel vaker zou dat iemand zelf zijn eigen bijzonderheid niet opmerkte wanneer die onbewust gebruikt werd. ‘It is,’ bevestigde Kelvin zijn vermoeden. ‘I can control any type of weather I want, including temperature,’ vertelde de jongen. “That’s quite cool. Can you really control all weather types?” vroeg hij nieuwsgierig. Als de ander effectief elk soort weer kon beïnvloeden dan was zijn bijzonderheid wel erg veelzijdig. Maar zoals al eerder gebleken was door de plotse koude, had de jongen geen complete controle over zijn gave. ‘It’s useful at times, but it can be… strenuous to control at times too.’ Met gaven die niet makkelijk te controleren waren had Victor ook heel wat ervaring. Zeker de laatste tijd leek zijn bijzonderheid een eigen wil te hebben. “I understand everything about peculiarities being hard to control,” zei Victor; zijn enthousiasme van eerder was nu verdwenen. Hij en Kelvin waren vast niet de enigen in de lus die moeite hadden om hun bijzonderheid onder controle te houden. Veel van de kinderen kwamen zelfs naar het huis om meer over hun gave te leren. Enkel had niet iedereen een gave zoals Victor waaraan iemand kon sterven.

Het weer beheersen kon heel goed uitkomen tenzij je Kelvin was en veel te vaak emoties de overhand liet overnemen. Het was een van de redenen dat hij zich nu in deze lus bevond. Tenslotte moest hij als hij ooit zou heersen dat ook moeten beheersen. Het zou nog lang genoeg duren voor dat moment kwam. ”That’s quite cool. Can you really control all weather types?” vroeg Victor. Instemmend knikte Kelvin. Er was weinig kans dat de ander er ooit specifiek achter zou komen dat het niet zo was. Dan nog had hij het recht niet om er een mening over te vormen. ”Especially the more important ones, but I do have the ability to control them all.” Zo klonk het een stuk beter. Bovendien had hij feitelijk de mogelijkheid omdat hij Eloise gewoon op kon dragen om het weer dat hij wilde te maken als het niet onder zijn eigen krachten bevond. ”I understand everything about peculiarities being hard to control,” reageerde Victor. Hij leek er niet veel enthousiaste over dan Kelvin over zijn gebrek aan beheersing was. Het was niet moeilijk om te raden dat hij waarschijnlijk ook moeite met zijn eigen had. De nieuwsgierigheid viel niet langer te onderdrukken. Het zou toch vooral bevestiging zijn dat zijn eigen bijzonderheid beter was. ”I’m assuming that your peculiarity isn’t the easiest to control either?” Subtiel genoeg om gelijk na te vragen wat zijn gave was zonder te geïnteresseerd te klinken. Het moest duidelijk zijn dat Kelvin zich nog altijd beter voelde, alleen net wat meer op zijn gemak in dit gesprek dan als het met iemand was geweest die duidelijk eenvoudiger volk was. Het enige wat hij nog liever had was gewoon iemand die hem met het respect dat hij verdiende behandelde.