Luxuries

De jongen knikte instemmend op zijn vraag of hij alle soorten weer kon controleren. ‘Especially the more important ones, but I do have the ability to control them all.’ Victor kon een klein lachje niet helemaal onderdrukken bij de arrogantie van de ander. Dat persoonlijkheidskenmerk was meestal niet erg grappig en eerder irritant, maar deze situatie was toch een uitzondering. De jongen voelde zich zo belangrijk dat het nogal lachwekkend werd. Zeker de manier waarop hij zo uit de hoogte deed over zijn bijzonderheid, maar er duidelijk geen totale controle over had. De ander leek nu ook nieuwsgierig naar Victor toe te worden en vroeg: ‘I’m assuming that your peculiarity isn’t the easiest to control either?’ Het antwoord daarop was duidelijk nee. Dat bewezen de handschoenen die hij momenteel droeg wel. “No, it isn’t. Especially lately,” antwoordde hij. Hij had zijn bijzonderheid al een aantal keer moeten gebruiken sinds hij in de lus was, maar bijna elke keer was er iets mis gegaan. Omdat hij de onderliggende vraag van de jongen wel gehoord had, vervolgde hij: “I can move life. Move someone elses to me, or mine to someone else to heal them.” Hij vroeg zich af hoe de ander daarop zou reageren. Het was misschien niet de langste uitleg—hij zou uren kunnen praten over zijn bijzonderheid en hoe het werkte al deed hij dat meestal niet—, maar het maakte wel direct duidelijk wat hij kon.

Het korte lachje van de ander dwong een geïrriteerde blik over zijn gezicht. Vrij makkelijk kon hij het gewoon bestempelen als jaloezie zodat hij er niet langer bij stil hoefde te staan. Er was genoeg waar de ander jaloers op kon zijn en daarmee ook genoeg waar Kelvin arrogant over kon zijn. Toch wilde hij weten wat Victor’s kracht was waar hij blijkbaar evenmin goede controle over had. Niet te veel informatie hoefde er te komen, precies genoeg om hem tevreden te stellen. ”No, it isn’t. Especially lately.” Dat beantwoorde nog niet wat Kelvin echt wilde weten, maar Victor sprak snel genoeg door met het antwoord op de echte onderliggende vraag. ”I can move life. Move someone elses to me, or mine to someone else to heal them.” Kelvin kon wel raden dat het complexer dan dat lag, maar het was duidelijk genoeg. Natuurlijk bleef de prins zijn eigen bijzonderheid beter vinden, hoe nuttig die van Victor ook klonk. Kelvin kon ook nog wel inzien dat geen controle hebben over het verplaatsen van leven problemen kon opwekken. Als Victor het wel kun besturen was er nog best een kans dat hij jaloers was geweest. Heersen was makkelijk als je op zo’n level controle over iemand’s leven had. ”I wish you luck in controlling it,” reageerde hij zonder een hint van eerlijkheid. Zolang het hem niet aantastte kon het hem onmogelijk echt interesseren. Controle over zijn eigen bijzonderheid ontwikkelen was wat er hier toe deed. Wat vanzelf wel zou komen.

Met de korte samenvatting van Victor’s krachten wist hij ook gelijk alles wat hij wilde weten. Moeite om te doen alsof hij nog interesse had deed hij niet. Het boeide hem ook weinig als zijn gebrek aan interesse andermans gevoelens kwetste, dat was hun probleem, niet het zijne. ”Thanks,” reageerde de ander alsnog. Kelvin knikte even kort. ”I wish you luck with yours as well,” ging hij verder. Een oprechte glimlach trok kort over zijn gezicht. Natuurlijk verdiende hij het geluk in het beheersen van zijn krachten, des te sneller hij dan ook weer hier weg kon zijn. Zijn glimlach verdween snel genoeg zodra Victor een duidelijk overdreven buiging maakte. ”Your royal highness,” sprak hij duidelijk niet zo onder de indruk als hij zou moeten zijn. De irritatie viel op nieuw duidelijk van hem af te lezen terwijl hij de ander aan keek. Kelvin had meer van hem verwacht. ”Thank you,” reageerde hij alsof het allemaal gemeend was. Uiteindelijk stelde de woorden hem toch ergens tevreden, hoe overduidelijk spottend ze dan ook waren. Voor hij meer kostbare tijd moest besteden gaf hij nog een laatste knikje en liep vervolgens door. Zijn plan om een paard te vinden was verpest dus moest hij iets nieuws gaan bedenken. Desnoods liet hij er wel een naar de lus brengen. Wie ging hem ooit tegenhouden?