Het leek erop dat hij een kamer had gekregen en dat hij die moest delen met iemand anders. Jace had daar niet zo veel problemen mee. Natuurlijk was het even wennen dat hij niet meer alleen zou slapen, maar op zich was het niet veel anders als dat hij alleen sliep. Hij hoopte alleen dat zijn nieuwe kamergenoot niet al te veel zou snurken, maar ook dat was iets waar hij geen controle over had. Jace stond eerlijk gezegd nooit echt lang stil bij dingen waar hij toch geen controle over had. Hij liet de zaken lopen zoals ze wilden. En hij had daar ook geen andere keuze meer in, niet sinds hij die uitspatting had gedaan. Hij kon zich nog precies het bleke gezicht en de bange blik in de jongen zijn ogen herinneren toen hij de situatie met de vrachtwagen voor hem had herhaald, toen hij de jongen in zijn belevenis opnieuw had laten aanrijden door die grote truck. Het was één van zijn laatste uitspattingen geweest, maar wel één die hem bijgebleven was. Jace werd eigenlijk niet heel snel kwaad, maar de jongen had hem al heel de tijd het bloed onder de nagels vandaan gehaald en Jace was de controle over zichzelf verloren. Hij had de jongen een verschrikkelijk trauma bezorgd en had per direct afscheid moeten nemen van zijn ouders. Gelukkig voor hem was de jongen in zo’n negatieve spiraal geraakt en was hij opgenomen in het ziekenhuis waardoor hij zich niet meer veel herinnerde van die dag, maar ze hadden erger willen voorkomen en hadden Jace weggestuurd. En zo kwam het dus dat hij opeens in dit huis zat. En dat hij een kamergenoot had. Jace schudde zijn hoofd. Hij had met zichzelf afgesproken dat hij het verleden achter zich zou laten. En dus opende hij de deur van zijn kamer en keek naar binnen. Zo te zien was de jongen waar hij de kamer mee deelde er nog niet, ook al begon het laat tegen de avond te worden. Jace trok zijn kleren tot op zijn boxershort uit en ging in bed liggen, een boek dat hij had gevonden in de bibliotheek en dat hem wel interesseerde hoog houdend zodat hij kon lezen.

Jace was net helemaal in het verhaal gezogen toen de deur opeens werd opengedaan. De jongen hield zijn boek hoog zodat het net leek alsof hij nog las, maar zijn blik werd gezogen naar de nieuwkomer en kort nam hij hem in zich op. De jongen leek zijn leeftijd of iets ouder, had donkerbruin haar en blauwe ogen. Jace had geen idee wie hij was of wat hij hier kwam doen, maar hij nam aan dat ze dat uiteindelijk wel zouden bespreken. Ze konden moeilijk kamergenoten zijn en niks tegen elkaar zeggen, toch? De jongen stelde zich meteen voor en Jace zag dat als een teken om zijn boek weg te leggen. “No problem,” antwoordde hij rustig. “The name’s Jace.” Hij glimlachte en wilde overeind komen, maar besefte dat hij enkel in zijn boxershort lag en greep naar een lange joggingbroek die hij in de buurt had liggen. Hij trok deze snel aan zodat hij enkel in ontbloot bovenlijf was en ging overeind zitten op zijn bed. “No need for that,” sprak hij op een rustige toon. “I was actually just trying to kill some time before going to sleep. As you were not here, I expected you to come tomorrow or maybe another time.” Maar nu Hennon hier was, konden ze net zo goed een gesprekje met elkaar doen in plaats van dat Jace zijn boek zou lezen. Hij had toch nog genoeg tijd om dat boek uit te lezen en zijn nieuwe kamergenoot beter leren kennen zodat hij wist wat hij kon verwachten, stond nu iets hoger op zijn prioriteitenlijstje. “I haven’t seen you around, so I assume you’re new here as well?” Hij leunde naar achteren en liet zijn elleboog wat naar achteren zakken zodat hij daarop kon leunen, een been opgetrokken naar zich toe en het andere been rustend voor hem op het bed zodat hij een vrij nonchalante, maar toch wel open houding aannam om te converseren.

Jace trok kort zijn wenkbrauw op, maar besloot om niet meteen te gaan vragen wat er dan voor had gezorgd dat Hennon zo laat nog binnengekomen was. Het was niet iets wat je ging vragen de eerste vijf minuten nadat je elkaar had leren kennen en hoewel Jace wel potentie voor hun zag, was het ook niet zo dat ze al meteen vrienden waren en dus vond de jongen met het koperkleurige haar het niet gepast om het nu al te vragen. Hij zou zich er later wel om bekommeren, als ze in een eventueel later stadium van hun vriendschap waren. Hij had het echter juist gegokt dat hij Hennon nog niet eerder had gezien; het bleek zelfs zijn eerste dag te zijn. “I can imagine that,” zei hij met een flauw glimlach. “It’s a lot to take in.” Alleen al het feit dat hier kinderen rondliepen met elk een andere bijzonderheid was voor hem al duizelingwekkend genoeg, laat staan dat er zo’n plek als deze bestond. Jace had dan ook geen idee gehad dat hij niet de enige was die bepaalde dingen kon doen. Hij had altijd gedacht dat hij mentaal gestoord was en dat hij naar een inrichting zou moeten waar ze hem met medicijnen onder controle zouden houden. Dat hij waanideeën had. Maar de reacties van de jongen en de meisjes op wie hij zijn bijzonderheid had laten uitwerken, hadden aangetoond dat het weldegelijk niet alleen in zijn fantasie afspeelde. Niemand kon zo’n angst faken. “Not long, maybe a few days,” antwoordde hij. “But that still isn’t enough to get used to this. It’s weird to see the same people everyday when I go out, to hear the same words like they are on repeat and the same actions people do aside from the children in this house.” Hij haalde zijn schouders op. “I guess I’ll get used to it once I’m here for quite a while, but that time is defenitly not now.” Hij richtte zijn blik weer op Hennon en glimlachte. “Did you figure out your “gift” soon enough or did it take you some time?” Hij moest toch niet de enige zijn die dacht dat hij gek was op een gegeven moment, wel dan?

Het was nog te vroeg om zijn kamergenoot te vertellen dat het niet per se de lussen waren die hem zorgen baarden, maar eerder de herinneringen die hem bleven achtervolgen. Hij zou nooit meer de angstige en de daarna lege blik in de ogen van de jongen vergeten nadat Jace zijn bijzonderheid op hem had uitgeoefend. Jace had niet eens in de gaten gehad dat hij zijn bijzonderheid gebruikte totdat hij duidelijk in zijn gedachten naspeelde hoe de jongen werd aangereden door de vrachtwagen. Hij had niet eens een exacte omschrijving hoeven te geven; de grootte van de vrachtwagen en de twee grote koplampen waren al genoeg geweest om de jongen op zijn knieën te krijgen. Hij had echter alleen nog maar aan Chloé verteld wat de werkelijke reden was waarom ze hem met spoed naar de lus in Noorwegen hadden gestuurd en daar zou het voorlopig ook bij blijven. Hij gaf dus enkel een knikje op de woorden van Hennon, alsof hij precies wist wat de jongen bedoelde. Alsof hij zelf al meerdere ervaringen met lussen had. Alsof hij niet het gevoel had dat hij telkens over zijn schouder moest kijken als hij over straat liep. De boze blikken van zijn klasgenoten hadden hem vrij weinig gedaan, maar de angst in de ogen van zijn moeder was echt geweest en had hem zo overweldigd dat hij niks meer tegen haar had gezegd en haar enkel een vluchtige blik had gezonden toen ze afscheid moesten nemen. Ze had geen moeite gedaan om hem een kus te geven of te omhelzen en dat stak meer dan hij toe wilde geven, ook omdat ze voordien altijd zo’n goede band hadden gehad. Jace concentreerde zich op de woorden die Hennon vertelde en fronste licht zijn wenkbrauw toen deze vertelde over hoe hij zijn bijzonderheid had gekregen. “I’ve never heard of that before,” zei hij. “That’s kind of a sick thing, especially if you didn’t want it to happen.” Hij had toch tenminste aan de blik die Hennon hem had geschonken vlak voordat hij over zijn bijzonderheid begon te vertellen kunnen afleiden dat de jongen zich ervoor schaamde. Of het gewoon echt niet wilde accepteren. “I mean, none of us really chose to be different and be seperated from the real world, but that’s just…” Hij haalde zijn schouders op. “I hope you gave them a hard time after that?”