Cocktail with a special twist [MC]

Met een schok opende de blonde jongen zijn ogen. Zijn deken plakte klam aan zijn blote huid, en hij huiverde even van angst. Dit kwam niet doordat hij een nachtmerrie had gehad: dit was het resultaat van een ander zijn of haar nachtmerrie. Deze persoon moest wel erg bang zijn: hij kon het voelen. Dat was wel een nadeel van in dit tehuis slapen: zoveel kinderen, velen met een moeilijke jeugd, zo dicht bij hem. Dat waren heel wat emoties. Toen hij voelde hoe droog zijn mond aanvoelde kwam de knappe jongen overeind, en sloeg hij zijn benen over de bedrand. Gekleed in slechts een grijze pyjamabroek sloop hij stilletje de kamer uit, en voorzichtig opende hij de krakende deur. Nadat hij deze weer had gesloten liep hij sluipend langs de andere kamers, op weg naar de trap. Sam vond het vrij vermakelijk om 's nachts zo langs alle kamers te lopen, omdat hij de stemmingen van dromen kon aanvoelen. Zo voelde hij bij één kamer enorme vreugde, en uit een andere deur kwam een rood-achtige gloed: de kleur van angst. Bij kamer 304 bleef hij even stil staan. Het enige wat hij in zijn hoofd hoorde was een kwaadaardig lachen. Kleine psychopaat. Hoofdschuddend liep hij verder, en voorzichtig liep hij de trap af, op weg naar de keuken om wat te drinken. Eenmaal beneden was hij zich bewust van het feit dat hij niet alleen was: er was iemand in de keuken. Deze persoon had duidelijk één voorname emotie: honger. Ach, hij nam het diegene niet kwalijk. Midnight cravings, hij kende het wel. Toen hij echter een pikdonkere keuken in liep, was hij toch wat verbaasd. Op de tast ging hij opzoek naar het lichtknopje, en snel klikte hij deze om. Een beetje verbaasd keek hij naar een meisje, dat een soort bloedrode cocktail stond te drinken. Er hing een naar geurtje in de lucht, en .. Wacht eens even. "Ehm, sorry, is dat.." Een beetje hulpeloos gebaarde hij naar het drankje. Vervolgens stak hij verontschuldigend zijn handen in de lucht. "I don't judge," sprak hij grijnzend, terwijl hij zijn handen weer liet zakken. Ongestoord pakte hij een glas van een plank, en begon hij deze te vullen met water.

Toen het glas eenmaal vol was, draaide Sam de kraan weer dicht en leunend tegen het aanrecht nam hij een slok. Hij voelde hoe het meisje hem bekeek. Haar emoties waren complex: hij kon vertellen dat ze zeker nieuwsgierig was naar hem, wat zijn eigen nieuwsgierigheid weer opwekte. Ongegeneerd nam hij haar in zich op. Ze zag er zeker niet slecht uit. Gene zat er voor hem sowieso niet echt bij, aangezien hij zelf halfnaakt zonder shirt hier stond. Ach, hij had niets om zich voor te schamen, right? Hij volgde haar met zijn blik toen het meisje dichterbij kwam en vervolgens leunend tegen het aanrecht zich naar hem toe boog. Een kort lachje ontsnapte hem toen ze de cocktail voor zijn neus hield. Ze mocht dan wel zeggen dat het tomatensap was, de zak die vlakbij hem op het aanrecht stond zei iets heel anders. Niet dat hij er iets tegen had. Wie weet hoorde het wel bij haar peculiarity. Hij bevond zich nu al zo'n 10 jaar rondom peculiars, dan leerde je om niet overal meer van op te kijken. "Nee, bedankt," antwoorde hij met een grijns die zijn witte tanden ontblootte.

Het meisje leek teleurgesteld toen hij het aanbod had afgeslagen. Ze zuchtte, en mompelde iets wat hij niet helemaal hoorde, mij hij voelde aan haar dat ze duidelijk teleurgesteld was. Hierdoor werd hij zelf een beetje verontwaardigd: sorry hoor, dat hij even geen zin had om bloed te drinken. Maar goed, als de gentleman die hij was, bleef hij nog altijd grijnzend staan. Hij nam nog een slok uit het glas, en zette deze vervolgens op het aanrecht. Ondertussen probeerde hij iets meer te begrijpen van het meisje voor hem. Ze was zeker interessant: je kwam niet iedere dag iemand tegen die doodleuk een cocktail van bloed stond te drinken. Was het menselijk? Plotseling draaide ze zich naar hem terug. ”So are you my midnight snack then?” Even grinnikte Sam. Was ze nou serieus? "Ik hoop van niet," antwoordde hij eerlijk, niet van zijn stuk gebracht.

Haar emoties waren heel interessant. Zijn nieuwsgierigheid was zeker gewekt, en de intentie om te vertrekken had hij niet. Hij was niet bang voor haar, hoewel ze zojuist nog bloed had lopen drinken. Haar emoties waren rebels, maar ook bijna primitief. Natuurlijk was er ook die vleug van teleurgesteldheid, en iets wat het dichts bij nieuwsgierigheid kwam, zoals hij het interpreteerde. Ja, hij was zeker geïnteresseerd in haar. Na zijn antwoord op haar vraag kwam ze wel heel dichtbij. Hij rook vaag nog de ijzerachtige geur van het bloed in haar adem. ”Well let’s find out if that ‘hope’ is good enough to safe you,” sprak ze flirterig. Sam was nog altijd niet van zijn stuk gebracht. Nee, het werd steeds interessanter. Ze plaatste haar armen zo op het aanrecht dat hij ingesloten werd. ”A midnight adventure won’t hurt, babe,” sprak ze met een uitdagende blik. Vaag merkte hij op dat haar tanden er best wel scherp uitzagen, maar hij werd afgeleid door haar lippen die ze dichtbij zijn nek bracht. Hij haalde even diep adem, en draaide haar hoofd vervolgens naar de zijne toe door haar kin vast te pakken. Zijn hoofd bevond zich slechts enkele centimeters van de zijne. Een fractie van een seconde aarzelde hij: dit was niet echt wat hij deed. Hij bleef er echter niet te lang bij staan en drukte plotseling zijn lippen op de hare. Eens zien hoe ze daar op zou reageren.

Haar eerste reactie was verbazing. Ze leek niet te weten wat haar overkwam, en hij voelde haar bij protesteren. Vervolgens sloeg haar gemoedstoestand echter compleet om: verbazing maakte plaats voor een bijna gretige emotie. Hij voelde hoe ze hem terug begon te zoenen, en een verlangde hand in haar nek plaatste. Haar hand gleed over zijn ontblote bovenlijf terwijl ze zachtjes op zijn onderlip beet. Nog altijd zoenend draaide zijn haar om, zodat zij nu met haar rug tegen het aanrecht stond, en voorzichtig tilde hij haar op zodat ze op deze kwam te zitten. Vervolgens probeerde hij ietwat onhandig het panterprint-achtige vest ding uit te trekken. Soms konden dingen echt heel snel omslaan.

Het verlangen in de ander nam toe, en zo ook in hemzelf. Hij merkte dat ze steeds verder gingen: kleren gingen uit, koele handen gleden over zijn gespierde torso. Toen hij speels haar tong over zijn lippen voelde opende Sam zijn mond een klein beetje, en verkende ook met zijn tong de hare. Ze was nu nog enkel gekleed in een zwart topje en een bijpassend zwart broekje, terwijl hij slechts zijn grijze pyjamabroek aan had. Hij voelde hoe haar hand langzaam naar beneden gleed, en plotseling rand van zijn broek gleed. De aanraking maakte iets in hem wakker, naast een nog altijd groeiend verlangen naar haar. Hij besefte zich ineens waar dit heen ging, en vooral, waar ze waren. Zachtjes hijgend maakte hij zich even los van haar lippen. "We should take this upstairs," fluisterde hij, zijn mond slechts centimeters van de hare verwijderd.

Hj voelde haar aarzeling, gedreven door verlangen. Hij herkende het zelfs, maar hij was ook bewust van wat ze op het punt stonden te doen, en wilde niet één of ander klein kind traumatiseren dat plotseling binnen zou lopen. Echter pakte ze vervolgens zijn hand, griste ze haar kledingstuk mee en trok ze hem mee richting de trappen. Grijzend volgde Sam haar gehoorzaam. ”Your room,” sprak ze. Hij knikte, en liep achter haar aan naar boven. Ergens achter in zijn hoofd knaagde een stemmetje. Ergens was dit best wel fout. Hij kende dit meisje niet eens: hij wist haar naam niet eens. Dit gevoel werd echter overstemd door dat brandende verlangen. Hij leidde het meisje naar zijn kamer, en opende de deur. Op dit soort momenten was het toch fijn dat hij nog geen kamergenoot had. De kamer werd vaag verlicht door het maanlicht dat door de dunne gordijnen scheen. Vervolgens draaide hij zich weer naar het meisje toe, en trok haar naar hem toe. Vol overgave zoende hij haar weer, terwijl hij haar voorzichtig naar het bed begeleidde.