De bibliotheek was langzamerhand zijn vaste plek geworden. De paar mensen waar hij het goed mee kon vinden wisten inmiddels dat hij van lezen hield. Nog altijd sprak hij er niet graag over en zou hij het ook niet tegen iemand vertellen als ze hem niet betrapte met een boek in zijn handen. Hij schaamde zich er nog altijd voor. Natuurlijk wist hij dat het raar was om zich ervoor te beschamen en hij wist dat Connor er wel iets aan zou doen als iemand hem ervoor durfde uit te lachen, maar alsnog bleef dat gevoel van schaamte hangen. Hij had al wel een paar keer plaats genomen in de woonkamer met een boek en zelfs met zijn roze haar erbij werd hij nog niet uitgelachen, maar op zijn gemak voelde hij zich ook niet. Het leek wel alsof iedereen dan naar hem keek en hem in stilte beoordeelde voor zijn nieuwe hobby. Dus ging zijn voorkeur nog altijd uit naar de bibliotheek. Ook nu had hij weer plaats genomen op de zetel die bij het grote raam stond. Opnieuw had hij een boek over supernatuurlijke krachten uit de boekenkast getrokken. Deze keer ging het over warlocks en de verschillende aspecten van hun kunnen. Zeal wist dat warlocks ontzettend veelzijdig waren en ook dat er waarschijnlijk veel peculiars rondliepen die niet eens wisten dat ze een warlock waren. Warlocks waren immers niet enkel de mensen die spreuken of ‘magie’ konden uitoefenen, maar ook de mensen die een bepaald element konden besturen. Zeal was zelf dus ook een warlock. Daardoor wist hij ook al ontzettend veel ervan, maar je kon nooit genoeg weten.

Ook had hij zijn leesbril opnieuw opgezet. Hij liet de bril niet zien als hij niet aan het lezen was. Het liefste liet hij de bril ook in zijn slaapkamer, maar dan was er weer een kans dat Connor ermee vandoor ging. Het zou niet de eerste keer zijn dat de jongen zijn bril zou ‘lenen’ omdat hij dacht dat het er leuk uit zag. Dus had Zeal maar besloten om de bril altijd met zich mee te nemen. Hij hield het voorwerp altijd veilig weggestopt in een binnenzak en haalde het er alleen uit als hij een boek ging lezen. Veel hadden het dus nog niet gezien en dat hield hij liever zo. De bibliotheek deur ging open en Zeal keek meteen op. De neiging om het boek weg te gooien om zich voor te doen alsof hij helemaal niet aan het lezen was, was erg groot, maar hij wist zich in te houden. Hij probeerde zich vast te houden aan de gedachte dat niemand hem zou uitlachen, maar toen zijn blik viel op de persoon die naar binnen was gestapt, had hij toch ergens gewild dat hij het boek wel had weggelegd. Victor en hij kenden elkaar wel redelijk, maar nog lang niet goed genoeg voor Zeal om zich zo kwetsbaar op te stellen. Men kon argumenteren dat Zeal’s verschrikkelijke verleden veel erger was dan zijn nieuwe hobby, maar op het moment zag Zeal dat zeker niet zo. Zeal probeerde echter zo kalm mogelijk over te komen. ”Good afternoon Victor,” begroette hij de jongen met een klein geforceerd glimlachje. ”Looking for a book to read?” vervolgde hij in een poging om te voorkomen dat de jongen zou beginnen om het feit dat Zeal aan het lezen was.

Het liefste had Zeal zichzelf ervan overtuigd dat lezen zeker geen slechte hobby was en dat hij niks had om zich over te schamen -qua nieuwe hobby’s dan- , maar toch voelde hij schaamte opkomen op het moment dat zijn blik was gevallen op Victor. Hij wist niet wat voor beeld de jongen van hem had, maar het was vast niet het beeld van een lieve jongeman die aan het lezen was in de bibliotheek. En ergens wou Zeal ook niet dat dat het beeld was wat Victor van hem had. Het was alsof de jongen op deze manier plots een stuk dichterbij kwam dan de bedoeling was. Maar het leek erop dat Zeal niet de enige was die wat angstig op keek van deze ontmoeting. Het moment van korte paniek in Victor’s ogen was Zeal niet ontgaan. In eerste instantie dacht Zeal dat het kwam door het verschrikkelijke zicht van Zeal met een boek, maar al snel besefte hij zich dat het kwam doordat hij veel leek op de persoon die Victor nog niet zolang geleden had aangevallen. Om beiden gerust te stellen besloot Zeal de jongen maar te begroette en te vragen of hij hier kwam voor een goed boek. De stilte die daarop volgde voelde ietwat ongemakkelijk aan. Zowel Victor als Zeal hadden de afleiding nodig, dus Zeal hoopte maar dat Victor erop in zou gaan.

“Yes, I’ve finished these,” antwoordde Victor uiteindelijk en verwees daarbij naar de stapel boeken in zijn handen. Zeal knikte eens en kwam recht terwijl hij zijn bril afzette en deze veilig opborg in zijn binnenzak. Hij liep naar de jongen toe om voor hem tot een halte te komen. “so I need something new to read.” Zeal knikte eens. De geforceerde glimlach ontging hem niet en ergens vroeg hij zich af of het aan hem was om te vragen hoe het met de jongen ging. Zelf kon hij ook wel nagaan dat het nog niet goed ging met Victor. Waarschijnlijk zou de jongen pas echt tot rust komen als Laxus eindelijk uit de lus was of vermoord was. ”Well what kind of books are you looking for?” vroeg Zeal. Even blikte hij naar de boeken die de jongen vast had en zag al snel dat het vooral wetenschappelijke boeken waren over hersenactiviteit. ”I assume no fantasy books or romantic novels?” grapte Zeal daarom verder met een kleine grijns.

Beiden leken ze geschrokken te zijn door elkaar hier tegen te komen. Zeal omdat hij zich toch iets te kwetsbaar voelde en Victor omdat hij waarschijnlijk voor een seconde dacht dat Laxus voor hem stond in plaats van Zeal. Gelukkig leken beiden er geen aandacht aan te willen geven. Zeal wou zo min mogelijk aandacht aan zijn eigen ongemakkelijkheid besteden, wetend dat het enkel erger zou worden als hij er meer over zou zeggen. Toch probeerde hij ook niet zijn hobby te verbergen. Dat was al een verloren zaak geweest, maar ook probeerde hij er iets opener over te zijn en hoe zou het dan helpen als hij nu alsnog in de ontkenning schoot? Daarbij leek Victor ook van lezen te houden. Zeal liep naar de jongen toe en zijn blik viel op de verschillende boeken die hij vast had. Met een lichte glimlach giste hij dat de jongen vast niet op zoek was naar romans of fantasie boeken. Victor lachte en de sfeer tussen hen leek wat gemakkelijker te worden. “Especially no romance novels,” reageerde Victor. Zeal knikte eens en liet zijn blik even over de verschillende boeken gaan in de boekenkast waar ze op het moment voor stonden.  “If you know of anything scientific that’s interesting to read that’s more my kinda thing,” klonk het naast hem. Zeal keek even opzij naar Victor en glimlachte flauwtjes. ”I don’t really read a lot of scientific books, I enjoy more the books of supernatural powers,” reageerde hij. Nee wetenshappelijke boeken deden hem veel te veel denken aan het lab waar hij vroeger in was opgegroeid en later voor had gewerkt. Even verscheen er een duistere blik in zijn ogen, voordat hij zijn blik weer afwende naar de boekenkast. ”But I’m sure I can help you find something,” vervolgde hij al snel met een geforceerde glimlach. “But I should probably first put these back.” Zeal knikte eens, zijn blik nog steeds op de boeken gericht in de kast. ”You put those back, I’ll pick something good for you,” zei hij met een glimlach, maar durfde Victor niet aan te kijken, wetend hoe nep zijn glimlach er op het moment uit kon zien. In plaats daarvan liep hij weg van de jongen en liep hij langs anderen boekenkasten om daar de gepaste boeken te vinden. Alleen al het opzoek gaan naar de boeken voelde aan als een rare steek in zijn lichaam. Alsof het totaal tegen zijn natuur in ging. Uiteindelijk wist Zeal dan een boek tevoorschijn te halen over brein activiteit en epilepsie. Goed genoeg, en gelukkig iets wat Zeal niet vaak was tegengekomen in het lab. Met een verbeterde pokerface liep hij terug en hield hij het boek op voor Victor. ”Is this something you would like?”

Terwijl Victor zijn boeken wegstopte, ging Zeal opzoek naar een nieuw boek voor hem. Hij probeerde zijn eigen gevoelens en gedachtes omtrent het onderwerp zo goed mogelijk te bedwingen. Terwijl hij naar de titels van de boeken keek, probeerde hij zijn gedachte bij anderen dingen te houden. Zoals bij de eenden die nog altijd rondliepen in zijn slaapkamer, of de zoveelste drama die hij met Connor had of het vele trainen wat hij door Louise moest doen. Uiteindelijk had hij zichzelf goed genoeg afgeleid om een boek uit te kunnen kiezen en met een goede glimlach terug te lopen naar Victor. De jongen had inmiddels alle boeken weer weggelegd en liep hem tegemoet. Zeal hield het boek voor hem op, hopend dat het hem in de smaak zou vallen. Het ging in ieder geval ook over brein activiteit, iets waar Victor in geïnteresseerd leek te zijn. Aan de ene kant wou Zeal er verder naar vragen, maar aan de andere kant was hij ook bang dat hij zichzelf daarmee enkel in de vingers sneed, dus hield hij het hierbij. "Yeah, sounds interesting," reageerde Victor terwijl hij het boek bekeek. Zeal knikte eens tevreden. Hij wou vervolgens verder praten, het gesprek vorderde op een manier waar ze beiden misschien wel baat bij hadden, maar toen richtte Victor zich weer op hem. Licht vragend keek Zeal hem aan. "Are you sure everything is okay, though? You just seem, I don't know… kinda sad." Zeal keek op van die woorden. Hij had niet verwacht dat Victor het had opgemerkt. Kennelijk was hij minder goed in het verbergen van zijn emoties dan dat hij vroeger was geweest. Even week Zeal zijn blik af naar de boekenkast naast hen. Alles was beter dan Victor recht aankijken, wetend dat hij zich dan enkel zwak zou voelen. Zeal haalde uiteindelijk zijn schouders op. Hij zou Victor zeker geen lesje geven in Zeal’s zielig verleden, maar hij kon ook wel in zien dat liegen hier geen optie was. Dan zou de vraag enkel in Victor’s hoofd blijven groeien en Zeal wou dat liever de grond in douwen dan dat hij het later alsnog allemaal moest vertellen. Dus besloot Zeal maar genoeg van zijn verleden te vertellen om Victor’s vraag te beantwoorden, maar niet meer dan nodig was. Zijn blik ging terug naar Victor. ”I got my powers from a lab, by force. I also grew up in one, surrounded by a lot of people in white coats,” legde Zeal bondig uit. Een wat schaapachtige glimlach verscheen op zijn gezicht. Een glimlach die enkel de moeilijke herinneringen verborg. ”So I’m not really a fan of science shit, as that was also in the name of science,” legde Zeal uit met een kleine glimlach.

Hij had zijn best gedaan om zijn mening over wetenschap en de gedachtes die erbij kwamen kijken, zo diep mogelijk te verbergen. Hij wist dat zijn mening er niet toe deed en liever sprak hij natuurlijk niet waar hij aan dacht als hij het over wetenschap had. Tactisch had hij zijn blik afgeweken om te voorkomen dat Victor zijn geforceerde glimlach kon opmerken en had hij het gesprek voortgezet alsof er niks was gebeurd. Jammer genoeg leek het erop dat zijn poging niet helemaal was gelukt. De jongen had het boek aangenomen, maar al snel kwam de vraag of het wel goed met hem ging. Zeal wist niet goed hoe hij erop moest antwoorden. Hij kon liegen en zeggen dat er niks aan de hand was, maar dan zou Victor vast en zeker met de bezorgdheid en vragen zitten. Zeal wou ten alle kosten voorkomen dat Victor naar Connor zou gaan met de vragen, dus besloot Zeal maar kort en bondig antwoord te geven. Kort vertelde hij over hoe hij zijn krachten had gekregen. Natuurlijk ging hij niet in volle details. De verschrikkelijke machines waar hij in was beland als klein kind, de verschillende spuiten en medicijnen die hij had gekregen om ervoor te zorgen dat zijn lichaam de bovennatuurlijke kracht aan kon. Nee daar dacht hij liever niet aan. “What?” klonk het wat verbaasd. Zeal haalde nonchalant zijn schouders op en sprak verder, gaf aan dat dat de reden is waarom hij niet hield van wetenschap. Dat moest reden genoeg zijn, toch? Ze konden nu gewoon verder praten alsof er niks was gebeurd, toch? Victor knikte enkel op Zeal’s woorden en Zeal was van plan om zich weer te focussen op de boeken, maar toen sprak Victor toch verder. “Why did they do it?” vroeg de jongen. Zeal keek de jongen even via zijn ooghoeken aan alvorens hij een random boek uit de kast pakte en de achterkant hiervan bekeek. Niet dat hij het kon lezen zonder bril. Het was enkel ter afleiding. ”They just wanted people to work for them,” antwoordde Zeal. Het boek werd weer teruggezet en hij haalde een andere tevoorschijn. ”They took children, gave them some powers and made them work for them. It’s quite efficient when you think about it,” sprak Zeal verder. Opnieuw probeerde hij alle emoties in zijn stem te maskeren waardoor de woorden er nogal kil uit kwamen. Het feit dat het ‘werk’ bestond uit mensen vermoorden, kidnappen en martelen liet hij achterwege. Hij ging er niet vanuit dat Victor erop zat te wachten om dat te horen. Waarschijnlijk zou de jongen dan enkel bang van hem worden.

Over zijn verleden praten was natuurlijk niet iets wat hij graag deed, wie deed dat nou wel? Oké, hij had het misschien semi-geforceerd uit Victor en misschien was dat ook de reden dat hij de vragen nog toe liet. Hij wist dat hij enkel koppig bezig was. Hij speelde het nonchalant en probeerde zo onverschillig mogelijk over te komen, in de hoop dat Victor dat over zou nemen en er net zo onverschillig over zou zijn. Dan zouden ze dit onderwerp snel kunnen laten rusten en gewoon verder kunnen gaan over leukere dingen, zoals boeken. Echter zag Victor ook wel verder dan het spel dat Zeal probeerde te spelen en vroeg de jongen verder. Zeal pakte een boek alvorens hij de vragen beantwoordde. Ditmaal gooide hij een stukje cynisme door zijn woorden heen. Als je er objectief naar keek waren die wetenschappers nou eenmaal slim geweest. Kinderen konden zich immers niet verzetten en waren gemakkelijk naar de hand te zetten. Natuurlijk was het verschrikkelijk, maar het was wel ontzettend makkelijk en snel, vooral in de plek waar het zich allemaal afspeelde. De antwoorden leken genoeg met Victor te doen. De jongen kruiste zijn armen en leek iets ontzet te zijn. Zeal keek hem met zo min mogelijk emotie aan. Hij wou niet toegeven aan hoe hij zich voelde over zijn verleden. Hij wou ook net van onderwerp veranderen en het weer over het boek hebben dat hij aan Victor had voorgesteld, maar toen sprak de jongen verder. “They experimented on children?” was de vraag. Zeal knikte eens. Een cystische grijns verscheen rond zijn lippen. ”Yes, picked them of the streets or some parents would even sell their unwanted children to them, I was part of the latter,” antwoordde Zeal en week even zijn blik af desondanks de grijns. Hij had zijn eigen ouders nooit gekend, dus erg vond hij het niet, maar hij kon wel in zien dat het inhumaan was. “Work?” De vraag had Zeal aan kunnen zien komen, maar toch wou hij het liever niet beantwoorden. Ergens wist hij dat hij zich moest schamen om zijn verleden en om wat hij had gedaan, maar eerlijk was eerlijk, hij had ervan genoten. Natuurlijk moest hij dat niet aan Victor vertellen. Hij had het eindelijk voor elkaar gekregen om niet meer zo psychopathisch te zijn en hij zou zichzelf enkel in de weg lopen als hij nu in volle kleuren en geuren ging vertellen over zijn moordlustige verleden. “What work?” werd de vraag verder uitgebreid, ook al was dat in eerste instantie ook wel duidelijk geweest. Het werd nu wel duidelijk dat Zeal er niet om heen kon gaan. Hij slaakte een zucht, waarna hij het maar gewoon besloot te zeggen. ”Murdering, torturing and kidnapping people.”

Nonchalant, haast humoristisch gaf Zeal antwoorden op de vragen die Victor stelden. De vragen deden veel met hem, te veel, dat was juist waarom hij er zo laconiek op reageerde. Hij wou die gevoelens niet voelen en hij wou zeker niet dat Victor hem instabiel meemaakt. Dan deed hij liever alsof het hem allemaal niks deed. Plus, als je er objectief naar keek hadden de wetenschappers het ook slim aangepakt. Kinderen die op straat leefde of niet welkom waren werden gebruikt – niemand zou hen missen mocht het fout gaan en in hun ogen deden ze waarschijnlijk ook nog iets goeds omdat de kinderen een dak boven hun hoofd en eten hadden gehad. Toch leek Victor wel in te zien dat het een afschuwelijk zaak was geweest. “That’s—” begon de jongen, maar leek even niet te weten hoe hij moest reageren. “Awful.” eindigde hij uiteindelijk. Zeal haalde zijn schouders op, alsof het hem niet uitmaakte – beiden wisten ze wel beter. Uiteindelijk kwam dan de vraag wat voor werk de kinderen moesten doen. Zeal kon ervoor kiezen om te liegen, om Victor voor te liegen en te zeggen dat het allemaal goed zat. Zeal kon wel nagaan dat de jongen met hele andere ogen naar hem zou kijken als hij de waarheid zou horen, maar Zeal voelde er toch geen behoefte bij om te liegen. Misschien omdat dan juist een vriendschap eerlijker aan zou voelen. Daarbij liepen er genoeg mensen in de lus rond die wisten hoe Zeal vroeger was, dus het was enkel een kwestie van tijd voordat Victor erachter zou komen. Dan zei Zeal het liever zelf tegen hem zodat hij wist wat Victor hoorde en dat hij zijn reactie kon peilen. De eerste reactie van Victor was echter ontzet en niet om de verschrikkelijke daden, maar omdat het onder mom van wetenschap was.  “They did what?” was diens eerste reactie. “How can you even call them scienti—how can they call themselves scientists? Sounds more like the fucking military or rich stupid people or whatever else to me.” Zeal keek de jongen geamuseerd aan. Hij zag de humor er wel van in dat dat juist hetgeen was waar Victor op in ging en Zeal vond het ook zeker niet erg. Voor hetzelfde geld zou de jongen het ook gewoon niet in zien. ”They were scientists yes, but they did it for another man, a leader,” reageerde Zeal, om tenminste enige perspectief erop te richtte. Toen leek echter het besef bij Victor door te dringen. “Wait—” klonk het. Zeal voelde de zenuwen al meteen weer opkomen, maar probeerde zich vast te houden aan zijn conclusie dat het beste was om eerlijk te zijn. “They made you…?” vroeg de jongen uiteindelijk. Beiden wisten ze wel wat hij bedoelde. Hij ging er niet moeilijk om doen en knikte. ”Since I was fifteen,” antwoordde hij eerlijk. Hij sloeg zijn armen over elkaar doordat hij zich enigszins ongemakkelijk voelde. Hij had er geen spijt van gehad en ook nu voelde hij zich niet verdrietig of slecht over zijn vroegere acties, waardoor hij zich wat ongemakkelijk voelde. Hij het gevoel dat hij het moeilijker moest vinden dan dat hij echt deed. ”I came to the loop to escape the man who forced me to work for him,” legde Zeal verder uit. Dat was de waarheid. Wat hij er enkel niet bij zei, was dat hij enkel problemen had met het opvolgen van bevelen en niet zo zeer met het hele moorden gedeelte.

Het was niet moeilijk om de som te maken en er achter komen tot waartoe Zeal was geforceerd sinds hij een klein kind was. Wat echter wel opmerkzaam was, was dat Victor boos werd op de wetenschappers en niet om het feit dat Zeal had gemoord. Zeal was er behoorlijk geamuseerd door en zei enkel dat de wetenschappers het niet deden voor de wetenschap, maar voor een andere man. Victor keek hem doordringend aan. “Who?” vroeg de jongen. Zeal wuifde de vraag weg. Op het moment leek het er haast op dat Victor meteen achter de man aan zou gaan als Zeal hem een naam zou geven en Zeal wou voorkomen dat Victor recht in de armen liep van Jeremy, dat zou Jeremy enkel goed kunnen gebruiken. ”You don’t know him,” antwoordde hij daarom enkel. Het leek erop dat de zonvloed aan woorden niet voor eeuwig door kon gaan en uiteindelijk daalde het besef in bij Victor. Zeal vond het lastig om toe te geven. Niet zozeer omdat hij spijt had van zijn acties, maar meer omdat hij wel na kon gaan dat niemand echt een vriend wou hebben die een moordenaar was dus zat er een grote kans in dat Zeal nu zijn vriendschap met Victor verspeelde. Toch zei hij de waarheid. Hij sloeg zijn armen over elkaar en wachtte in stilte af op een beoordeling. Hij kon wel begrijpen dat dit nogal iets was om te verwerken en gaf Victor daarom ook alle tijd, ook al begonnen de zenuwen daardoor enkel op te spelen. “I’m happy you got away from that,” zei Victor uiteindelijk. De jongen klonk zelfs medelevend. Zeal voelde zich opgelucht om het feit dat Victor er zo op reageerde, maar wist ook dat de jongen nog maar een klein deel van de waarheid wist. Hij knikte daarom enkel. “Are they still after you?” vroeg Victor verder, waarop Zeal opnieuw knikte. ”There was even a spy in the loop a year back. I’m pretty sure he even knows I’m here,” antwoordde Zeal met een wat schaapachtige grijns. Opnieuw speelde hij het nonchalant om de ernst van het gesprek te onderdrukken. ”But as long as I can still escape his grasp it’s alright,” voegde hij eraan toe met een kleine glimlach. Hij was het gewend om op de vlucht te zijn. Daarbij leek hij even vergeten te zijn dat hij nu wel iets meer had dan vroeger om plots weg te kunnen rennen. Zou hij Connor zomaar achter kunnen laten?