Mischief in the kitchen

De keuken, een plek waar de meeste achtjarige wellicht niets te zoeken hadden en niet zouden komen. Het was immers niet bepaald gebouwd voor haar lengte en bewustzijn over vuur. Het was niet dat ze zich zou verbranden, in ieder geval niet opzettelijk en ze had al lang in de gaten dat bepaalde dingen off limits waren, toch betekende het niet dat het meisje zich altijd afzijdig zou houden. In dit geval had ze honger en wilde ze Mevrouw Bluebonnet niet storen met onnodige vragen. Het was niet alsof ze iets onmogelijks in elkaar zou flansen, waarschijnlijk was het eerder een geval van een broodje en glas water pakken, wat beleg erop doen en eten. Eenvoudig maar toch vullend, ze had goed gegeten tijdens het ontbijt, maar dat betekende in haar geval duidelijk weinig. Ze wist ook niet waarom ze honger had, wellicht was het gewoon een reactie van haar lichaam op de koelere temperatuur, een die ze in haar eigen land niet zo gewend was geweest. Een andere optie kon zijn dat ze gewoon nog moest wennen en haar lichaam vermoeid was door alle emoties die ze was ondergaan. Welke reden het ook had, het feit bleef dat ze niet wist waar ze alles moest vinden en dus met een uitermate bedremmeld gezicht naar de keukenkastjes bleef kijken. Hopende dat iemand ooit medelijden met haar zou krijgen.

Lang hoefde Hazel niet te wachtten, in ieder geval niet langer dan een minuut of tien voordat iemand anders de keuken in stapte en haar bedremmelde gezicht naar de keukenkastjes zag. Alsof de keukenkastjes haar kwaad hadden gedaan omdat ze te hoog hingen, buiten het bereik van grijpgrage vingers van jonge kinderen, ze was een van de jongeren hier en hoewel ze prima begreep dat vuur gevaarlijk was, was het nog steeds niet verstandig haar alleen in de keuken te houden, ongelukken zaten immers in een klein hoekje en ze had nog niet de ervaring om er mee om te gaan. De voetstappen deden het meisje niet op of om kijken terwijl ze lichtelijke geërgerd naar de kastjes bleef staren alsof haar gedachten overredingskracht genoeg waren om de kastjes automatisch te laten openen. ’Hey,’ sprak hij met een vriendelijke glimlach voordat hij voor haar neer knielde, de blauwe ogen van het meisje gleden naar die van hem voordat ze gefrustreerd haar armen over elkaar sloeg, het was duidelijk dat ze het niet naar hem of om hem deed, meer omdat ze honger had en de keuken niet voor haar gemaakt was. ’Wil je wat te eten hebben? Ik ga ook wat voor mezelf klaar maken.’ Sprak hij kalm maar vriendelijk, waardoor haar gezicht meteen opvrolijkte en ze hem dankbaar omhelsde. ’Je bent een held, ik wil wat eten maar de kastjes zijn te hoog.’ Sprak het meisje op een zachte toon terwijl ze toen even verward zijn kleding in zich op nam. Was hij lui of hield hij gewoon niet van shirts? ’Heb je het niet koud?’ Vroeg ze uiteindelijk maar terwijl ze met grote ogen de ander in zich op nam..

Het was zelden dat het meisje vroeger niet de keuken in had gemogen van haar ouders. Het was zelfs zo dat ze een zekere zelfstandigheid van haar verwachtten, immers had ze al vroeg geleerd dingen zelf te doen, thuis pakte ze nog wel eens een stoel erbij om op te klimmen en dan de kastjes te openen echter was het in dit geval geen goed idee. Ten eerste wist ze niet in welk kastje ze moest zijn en ten tweede was de vraag of de stoel stabiel genoeg was om op die manier gebruikt te worden. Kortom, Hazel besloot dat het veiliger was om naar de kastjes te staren in de hoop dat er kaboutertjes zouden zijn die het voor haar zouden oplossen. Het was echter geen kabouter die haar besloot te helpen maar een echte jonge man. Hij stelde voor ook wat eten voor haar klaar te maken waardoor haar pruilende gezichtje meteen op vrolijkte en ze hem omhelsde. Dit alles met de woorden dat hij een held was, immers was het geluid van haar maag nog net niet te horen. De ander grinnikte even voordat hij zachtjes op haar rug klopte. Toen ze hem aan keek, draaide hij zijn hoofd iets alsof hij haar iets wilde vragen. Voordat dat kon gleed de blauwe blik van het meisje over zijn lichaam, en had ze door dat hij geen grote hoeveelheid kleding droeg. 'Nee hoor, ik heb het best wel warm.' Legde hij grinnikend uit waardoor het meisje hem vol ongeloof aan keek. 'Als ik je ooit koud heb dan kom ik wel met een deken naast je zitten.' Giechelde het meisje terwijl ze haar hoofd schudde alsof ze hem niet begreep. 'Waar heb je zin in om te eten?' Vroeg hij terwijl hij de keukenkastjes opende. Het meisje keek hem aan terwijl ze de ruimte aan hem gaf om te kunnen bewegen. 'Gewoon een broodje, niets bijzonders zolang het mijn maag stopt met knorren,' legde het jonge meisje uit terwijl ze hem met een kleine glimlach aan keek.