Daily workout.

Het weer was in deze lus best nog wel aardig, Maeve had al vroeg geleerd dat ze het niet voor het kiezen had met de lussen waarin ze terecht kwam. Het was al goed als het veilig was en er een beetje natuur was om van te genieten. Ergens snapte ze niet waarom ze telkens als een magneet naar bomen, planten en gras trok. Alsof ze niet kon negeren dat het een prettige plek was om te komen, alsof haar hart nog steeds zocht naar die ene plek waarmee het verbonden was geweest. Het was echter niet de lus in Frankrijk, die was al een tijdje niet meer bewoonbaar, de hulsels hadden daar wel voor gezorgd maar het gemis werd er niet minder op, het was alsof ze een deel van haar hart miste, dat nooit meer terug zou komen nooit meer aan zou groeien. Gebroken en gescheurd, een ziekte woedde in haar, een ziekte dat te vergelijken was met de paddenstoelen die op bomen groeiden en hun levenslicht stalen. Haar gave was uit balans geraakt, iets dat nog maar een keer eerder was gebeurd en wat ervoor zorgde dat ze een ietwat donker gedaante was geworden. Een kilte hing om haar heen, alsof ze de warmte naar zich toe trok, iets dat natuurlijk niet kon. Maeve was niet persé onvriendelijk, maar ze had voldoende mee gemaakt om een sterk front te vormen dat niet zomaar overgenomen kon worden. Haar hart zou ze beschermen, het was het enige dat ze nog bezat naast de gave die haar meer moeilijkheden gaf dan dat ze toe wilde geven. Als Victor haar nu zo zag, dan had hij wellicht haar wakker proberen te schudden, de laatste keer dat ze naar de meer negatieve kant was gegroeid had hij zo erg zijn best gedaan om haar te helpen. Het leek alsof het allemaal voor niets was geweest en toch had de band die ze ergens met haar goede vriend voelde ervoor gezorgd dat ze inmiddels in deze lus was beland, ze had gevraagd aan haar Ymbryne of het in orde was om naar Mevrouw Bluebonnet’s lus te verhuizen, deze had er geen probleem van gemaakt. Echt depressief kon iemand Maeve niet noemen, maar gezond oogde ze ook zeker niet. Voorzichtig had ze plaats genomen leunend tegen een boom in de buurt van een bankje terwijl ze diep inademde. Het deed haar ergens wel goed om onder de planten te zijn, zelfs al was het haar plek niet, zelfs al stond ze hier niet mee verbonden. Het duurde echter niet lang voordat haar rust verstoort werd door een jonge man die op een van de bankjes plaats nam, een frons verscheen op het gave gezicht van Maeve terwijl ze haar armen om zich heen sloeg, wellicht in een licht defensieve houding. Hij leek niets tegen de natuur te hebben, en dat was tenminste al een pluspunt maar ze was niet uit naar een gesprek of gezelschap, behalve die van de vogels die in het meer zwommen.

Maeve had moeite om van het gebied te genieten, de meeste andere mensen zouden rust uit deze vredige omgeving halen, echter was ze niet zoals de meeste andere mensen. Ze had een andere relatie met de omgeving om haar heen, een die haar had doen twijfelen over de wijsheid om hier te komen. Het was niet alsof al haar problemen op zouden lossen met de dagelijkse regenbui zoals suiker oploste in water. Het leven ging door, of ze dit wilde of niet en dat betekende dat ze haar schouders moest rechtten en haar best moest doen zo normaal mogelijk over te komen. Iets waar de jonge dame niet al te goed in was. Echt jong was ze wellicht niet meer te noemen, ze was zo'n vijftigtal jaar geleden op de wereld gekomen, toen deze lus nog niet had bestaan en had zich in een lus gevestigd toen ze zestien was. Echt veel van de buitenwereld had ze niet meegekregen, maar voldoende om te weten dat ze het op die plek ook niet zou overleven, zelfs als ze er voor koos om de lus een wat langere periode te verlaten en te verouderen, ze kon het niet over haar had verdragen om zomaar te gaan, de dood op te zoeken terwijl er nog mensen waren die bevriend met haar waren en ergens klopte haar hart nog steeds voor wat er wel was, zelfs al zou ze het tegen eenieder die het haar vroeg of vertelde ontkennen. Ze kon nog niet bekennen dat deze lus nog niet zo slecht was, dat ze wellicht de strijdbijl kon begraven, er zouden altijd plekken zijn die ze niet kon beschermen en het verbinden met de natuur kon haar wellicht veel goed doen, maar zodra ze haar plek verloor, ging alles mis. Ze at minder, was standaard in een slecht humeur en haar gaven uitte zich op een aparte, destructieve wijze, kortom het as niet bepaald positief te noemen. Nieuwe mensen ontmoeten was ook geen sterk punt van Maeve en terwijl haar strakke gezicht op de jongen was gericht, hield ze hem bijna defensief in de gaten. Alsof hij een beweging kon maken die haar in gevecht zou gooien, ergens kon ze niet wachten totdat ze haar woede kon uitten, niet bang hoefde te zijn om iemand per ongeluk een opdonder te geven. Victor zou ze later wel uitzoeken, nadat ze alles had overdacht, ze was voor hem hierheen gekomen en hij moest weten dat er anderen waren die het overleefd hadden. Ze kon het niet voor hem verbergen, hij was een vriend, toch? 'Alles oké?' Klonk er kalm waardoor een hooghartige blik in de richting van de jongeman werd gestuurd. Alles was prima, ze was gewoon niet vrolijk. 'Prima,' Sprak ze even kalm met een lichte waarschuwende ondertoon, laat mij met rust vreemdeling leek haar houding wel te zeggen, al was het wellicht diep van binnen het tegenovergestelde, houd mij vast en laat mij rouwen om mijn hart.

’Misschien moet je je gezichtsuitdrukking wat beter leren beheersen en je lichaamstaal wat aanpassen, als je je dan toch zo prima voelt,’ sprak hij op een vrij directe toon tegen haar toen ze aangaf dat ze in orde was, ze was niet in orde ze deed enkel maar alsof en ergens voelde het bedreigend aan dat hij zo makkelijk had gelezen dat ze niet de waarheid sprak waardoor haar donkere ogen die van hem opzochten op een soort geschrokken manier. ’Alles aan je schreeuwt namelijk dat je je niet prima voelt.’ Hij haalde vervolgens zijn schouders op, alsof hij er ook niets aan kon doen dat hij haar zo makkelijk had kunnen lezen. Maeve haalde diep adem terwijl ze haar ogen sloot om zich iets te ontspannen in haar houding. ’Wat zou jij doen als alles wat je lief hebt voor de tweede keer verdwijnt.’ Sprak ze zacht, soms was het makkelijker om tegen een vreemde te praten dan tegen iemand die haar echt kende. Zeker als die vreemde toch ergens interesse op wekte naar zijn kalme karakter dat zo anders leek dan de meeste die ze had gekend, er zat een duister randje aan net zoals bij haarzelf en dat kon ze wel waarderen. Hij was echter niet slecht, dat was zijzelf ook niet, niet door een keuze die ze bewust gemaakt had tenminste. Er viel nog over te twisten of haar gedrag altijd door de mand kon. Het zure gezicht verdween nog niet, de eeuwige tiener wist immers beter dan haar masker te laten vallen of dan te gaan huilen. Er was een tijd en plek om de emoties eruit te laten en die was zeer zeker niet hier, haar stem klonk dan ook niet emotioneel, eerder rustig en kil. Te rustig en kil, alsof ze zelf nog niet kon beseffen wat alles met haar had gedaan. Ze wist dat ze een sturing nodig had, iets waar ze haar energie in kwijt kon anders dan de alles verwoestende gevoelens die Maeve op dit moment voelde.

De nog onbekende jonge man, ze hoopte dat het geen dorpeling was, maar een zoals zijzelf. Leek te snappen waarvan ze kwam, al ging hij er niet al te diep op in. Ergens was het wel fijn, ze had sturing nodig maar niet iemand die verdrietig zou zijn om haar, Victor teleurstellen was al erg genoeg. Hij had zo erg zijn best gedaan om haar op het juiste pad te houden, waarna ze het naar het verliezen van haar plek, allemaal in een keer weer kwijt was geraakt. Al stond het fundament er wellicht nog, dan nog besteedde ze er vrij weinig aandacht aan. Het leven was beter zonder te binden aan dingen die toch wel weer verbroken werden, ze kon haar hart simpelweg niet blijven verliezen. ’Blijven vechten,’ was zijn simpele antwoord op haar vraag. Hij wist duidelijk wat hij zou doen, haar donkere ogen gleden naar haar handen toe terwijl ze diep inademde. Vechten, dat was een ding dat ze zeker kon, maar het zou haar niet terug geven wat ze had verloren. Haar hart zou niet zomaar helen, haar balans zou er niet ineens weer zijn. De donkere kleding gaf de stand van zaken duidelijk aan en haar gewonde hart kon ze niet dwingen nog harder te kloppen voor iets dat al verloren was voordat het startte. De hulsels hadden het vernietigd, en ze wist dat ze zolang ze nog naar wraak zocht, niet zou kunnen rusten en een nieuw gebied zou kunnen kiezen. ’En kijken naar de dingen die ik wel nog heb, hoe miniem ze dan ook zijn.’ Hij haalde zijn schouders op bij deze woorden. ’Dikwijls is opgeven een zwaardere keuze met grotere gevolgen dan gewoon door blijven gaan. Al is die laatste optie niet zo simpel als ze soms lijkt.’ Langzaam verscheen er een glimlach op het gezicht van Maeve. ’Je praat als iemand die ervaring heeft.’ Sprak ze zacht voordat ze langzaam naar hem toe stapte en haar hand uit stak. ’Ik ben Maeve,’ Sprak ze kalm, haar toon was rustig en de vriendelijke glimlach verdween weer als sneeuw voor de zon, ze was niet iemand die beschreven kon worden als een warm, lief vuur. Ze was een verwoestende brand. Tenminste daar zou ze zichzelf mee vergelijken als ze ooit de woorden kon vinden.

Het leek erop dat ze niet veel meer hadden dan anonimiteit, ze hield er niet van om diepgaande gesprekken te voeren maar op de een of andere manier zag de nog onbekende jongen door haar masker heen. Een die ze normaal gesproken altijd droeg, het was niet alsof ze zich niet interesseerde in het welzijn van anderen, maar aan de andere kant was ze niet altijd in staat het lievere deel van haar te laten zien. Zeker als ze geen gebied had dat ze de hare kon noemen, het was niet zo dat ze een soevereiniteit was, dat ze echt het zeggenschap moest dragen over een gebied maar het ging er meer om dat ze dan een balanspunt had vanuit waar ze verder kon werken. Er waren altijd negatieve en positieve kanten aan een bijzonderheid en die van haar was sterk mits ze haar hart open hield. Zodra ze deze sloot werd ook haar bijzonderheid donkerder, anders en dat betekende dat de controle over haar acties soms ook wat lastiger kwam. Ergens had Maeve een doel nodig, maar daar ging ze maar niet te veel in hangen, er waren andere dingen die ze nog moest doen. Zo wilde ze eerst Victor nog een keer zien, haar goede oude vriend had ze gemist. ’Evan,’ sprak hij toen ze haar hand aanbood en haar naam sprak, het was duidelijk dat Evan een intelligentie bezat die zijzelf wel kon respecteren. ’En dat klopt.’ Hij was gewend te vechtten, net zoals zijzelf in staat was om een gevecht met volle kracht aan te gaan. Het duurde niet lang voordat hij enkele dogtags tevoorschijn haalde, hij was dus een militair, ze vroeg niet eens welk soort missies hij had gedaan, er waren er vast en zeker voldoende waar ze nog nooit van gehoord had omdat ze al jaren in een lus had gezeten, toch gaf het haar voldoende informatie. Hij was net als haar door hete vuren geweest, ongetwijfeld. ’Mijn beroep voor de lus heeft er wel voor gezorgd dat ik de nodige ervaring had,’ legde hij uit waarna hij uitnodigend op het bankje naast hem klopte. Een vage begrijpende glimlach verscheen op het gezicht van Maeve voordat ze langzaam naast hem plaats nam en diep in ademde. Evan leunde wat naar achteren terwijl hij zijn stevige armen achter zijn hoofd sloeg in een ontspannen houding, de spieren waren duidelijk aanwezig, maar erg gefocust daarop leek Maeve nog niet. ’Wil je me meer vertellen over wat je zoal bezighoudt?’ Vroeg hij waardoor ze fronste en haar blik op de rustige hemel richtte. ’De meeste dingen zijn niet belangrijk. Vroeger had ik een doel, toen kwamen er hulsels. Ik ben hier heen gereisd omdat een van mijn oude vrienden in deze lus blijkt te zitten.’ Legde ze voorzichtig uit terwijl ze heel wat details weg liet. Het was duidelijk dat ze een jonge vrouw was die zich erg focuste op nuttige doelen, en hier zitten was alles behalve nuttig, tenzij iemand spraakzaam was natuurlijk.

Er was een zekere hardheid in haar, maar dat betekende niet dat ze geen gevoel had. Haar gevoel toonde ze echter op andere manieren, en op zeer speciale momenten wanneer het in haar ogen kon. Die momenten waren zeldzaam en enkel de mensen waar ze de sterkste band mee had, zouden haar oprecht zien lachen, de twinkeling in haar ogen leren kennen en haar masker kunnen lezen. Het bleek echter dat een iemand in staat was dat laatste ook te doen zonder dat hij haar naam nog maar had gekend, wellicht omdat hij zichzelf herkende in haar of andere mensen had gekend die net zoals haar door hel en weer terug waren gekomen. Het was een ware hel om haar gebied nooit meer te zien, voor een tweede keer en dat vergat ze ook nooit. Ze kon dat tot in het diepste van haar ziel voelen en dat betekende dat ze rouwde om iets dat ze nooit meer zou hebben, vrede. Vrede en liefde was gestolen door de hulsels, en zij zou nooit terug deinzen om eigenhandig een hulsel de dood in te jagen, mits ze het kon vinden. Immers waren de wezens voor de meeste mensen toch echt wel onzichtbaar. De ander knikte enkel toen ze uitlegde waarom ze er was. ’Dat is een goede reden,’ sprak hij op een rustig toon. ’Al snap ik niet helemaal wat je met die hulsels bedoelt.’ Blijkbaar was hij nog geen bekende met de gevaarlijke wezen maar Maeve zou de kennis ook niet achterhouden voor hem als hij er naar vroeg, liever sprak ze er niet over maar als het moest dan zou ze hem leren wat hij moest weten. ’Ik ben rechtstreeks van Irak naar hier gekomen en sommige begrippen zijn voor mij nog vrij onduidelijk,’ voegde hij er aan toe waardoor Maeve knikte en haar gezicht naar een grimas vertrok. ’Het is een lang verhaal, hoe hulsels zijn ontstaan. Het belangrijkste echter is dat ze niet te zien zijn en tot een van de grootste vijanden en gevaren behoren voor mensen met een bijzonderheid. Om verder te komen eten ze de ogen van ons. Ze doden ons en zijn onzichtbaar.’ Haar stem klonk even grimmig als ze er uit zag voordat ze haar blik op hem liet rusten. ’Laten we hopen dat je langer in een lus mag wonen voordat je zo iets tegen komt. Al heb ik vertrouwen in je instincten.’ Legde ze kalm uit voordat ze haar blik af wende.

et was duidelijk dat hij niet de normale Peculiar was die bang was zodra er over hulsels werd begonnen. Het was niet alsof Maeve in het begin echt had begrepen wat het was om tegen een dodelijke vijand te staan die ze niet kon zien, maar ze had inmiddels wel geleerd wat er kon gebeuren en dat het een gevaar was die ze niet nogmaals zou onderschatten. Het was lastig om een gevecht aan te gaan met iets, terwijl het niet op zicht kon, enkel op wat er leek te veranderen wanneer ze bewogen of de plekken waar ze iemand raakten. Het was dus niet iets dat voor herhaling vatbaar was en ook iets dat ze het liefste wilde vergeten. Waarvan ze in het begin had gehoopt dat het enkel een nachtmerrie was geweest. Was het maar zo! Evan gaf enkel een knikje terwijl zijn mondhoeken wat omhoog kwamen bij het overduidelijke compliment dat ze hem gaf. Ze hoopte maar dat het niet naar zijn kop zou stijgen zoals bij sommige andere mannen het geval zou zijn geweest maar zover ze het in kon schatten leek dit niet het geval. ’Ik zal voor ze uitkijken,’ beloofde hij enkel terwijl hij kalm oogde, berekend wellicht zelfs. ’Ik hoef geen vertrouwen meer in je instincten te hebben. Het feit dat je het kunt navertellen, zegt al genoeg.’ Sprak hij waardoor er een kleine glimlach op het gezicht van Maeve verscheen. ’Ik dacht niet dat er anderen waren die het overleefd hadden.’ Sprak ze zachtjes, het was toch nog ergens een licht positief puntje in de donkere hemel. ’En is dat je enige doel? Je oude vriend weer ontmoeten?’ Vroeg hij waardoor ze haar schouders kort ophaalde, er was weinig dat ze voor de wereld kon betekenen. In haar ogen tenminste, en ze had al een redelijke tijd geleefd wellicht dat ze voor altijd de lus zou verlaten al was de vraag of dit een goed idee was zeker omdat ze het niet over haar hart kon krijgen om haar oude vriend nogmaals te verlaten. ’Wat ga je doen als je hem gevonden hebt? Ben je van plan om hier nog te blijven rondhangen of ga je naar een andere lus?’ Vroeg hij nadat hij gestopt was met over zijn kin te wrijven in een nadenkende wijze. ’Als het hier bevalt blijf ik hier, het is sowieso beter met wat bekende te zijn dan met vreemde mensen die het niet snappen. Elkaar te steunen.’ Sprak ze voordat ze hem aan keek. ’Is dit je eerste lus?’ Het leek erop dat het wel zo was, maar wie wist het zeker. Het leven van Peculiars liep altijd vreemd.