Rack Up

Met een stukje schuurpapier streek Louise verwoed langs de bovenkant van de keu. De andere kant op de grond geplaatst, reikte de stok tot onder haar schouders, terwijl ze de bovenkant met haar papiertje bewerkstelligde. Een gepolijste keu was cruciaal tijdens het biljarten, was haar ooit geleerd. Louise kon het niet helpen dat de handeling haar terugbrachten naar het bewuste café in Sydney, waar het blauw had gestaan van de rook en Louise zich ernstig afvroeg wat ze er deed. Ze voelde nog het glas tegen haar lippen en de bijtende smaak in haar keel als ze terugdacht aan hoe de man die ze toen nog als vreemdeling beschouwde haar had benaderd. Het was een van de eerste avonden van haar leven dat ze alcohol had gedronken, wat haar onherroepelijk de controle liet verliezen die ze normaal zo graag vasthield. Ryan... Dat was zijn naam. En waar Louise nog moest wennen aan de wereld, wist hij er zoveel van af. Zoals het glas water dat hij haar voor schoof, zodat ze de volgende dag minder van die vervelende hoofdpijn zou hebben. Zoals dat de keus, waarmee je biljartballen voortbewoog altijd in orde moest zijn voor aanvang van het spel. Na ongeveer vijf potjes had ze het uiteindelijk door, waarna ze hem -met een klein beetje hulp van haar bijzonderheid hier en daar- finaal had ingemaakt. Ryan was zo hulpvaardig geweest dat het gewoon gebeurde. Het gebeurde gewoon. De altijd in controle, balans en over een gezond verstand beschikkende Louise had hem gekust. En hoewel het enige alternatief een eenzame hotelkamer was, had ze zich de volgende ochtend vreselijk gevoeld toen ze besefte dat ze in zijn appartement was beland. Hoe had ze dat laten kunnen gebeuren? Het was absoluut niet haar doel geweest en had haar sterker nog enkel van het pad afgebracht. En toch was het op de een of andere manier zo gelopen dat één nacht resulteerde in meerdere, en voor ze het wist deden ze samen vrijwilligerswerk in een oorlogsgebied in Ghana. Met een bittere glimlach berispte Louise zichzelf om de botte samenvatting die haar gedachten hadden gemaakt van haar relatie met Ryan. Natuurlijk was het meer geweest dan een paar nachten en het inbinden van wat wonden. Natuurlijk wist ze zelf ook wel dat ze ergens van hem had gehouden. Ze voelde het wel. Dat ze zijn ring had geweigerd betekende niet dat dat geen pijn had gedaan. Louise schudde haar hoofd, waarbij een rode streng haar uit de klem viel. Even blies ze wat overtollig stof van de keu en staakte daarbij haar het glad maken door het schuurpapiertje te laten zakken. Aandacht beoordeelde ze haar werk. Dat moest genoeg zijn. Je bent een snelle leerling, love. Ryan weer in haar hoofd. Verwoed probeerde ze hem weg te duwen, pogend niet te beschikken over de wetenschap dat hij zich altijd weer een weg terug in haar gedachten wist te wringen. Kon ze hem maar in een rack zetten, net zoals de biljartballen aan het begin van een spel. Ze zuchtte en liet vervolgens haar rode krullen de vrije hand door de klam eruit te halen en het haar los te schudden. Het had nooit gewerkt. Het had nooit kunnen werken. Ze hadden hun huwelijk door moeten brengen binnen de grenzen van een tijdslus, daar was Ryan te wereldlustig voor geweest. Plus, ze was liever niet zo vroeg al weduwe geworden. Om die wederom iets te harde, zwart-witte gedachte te verdringen, pakte ze haar glas op om er een rondje mee te draaien alvorens een grote slok te nemen. Ze kneep haar ogen dicht en zette het glas weer neer, op de rand van de pooltafel, naast het andere glas. Met de rug van haar hand veegde ze langs haar mond. De kinderen lagen vrijwel allemaal op bed, en ze verwachtte dat Girolamo haar elk moment zou komen opzoeken. Ze was hier nu, en niet meer daar, in het stuk van een verleden dat ze liever los zou willen laten. En daar mocht ze maar wat dankbaar voor zijn.

{ Oke well let maar niet op de achtergrondinfo die ik probeerde te verwerken, hopelijk lukt het om hier iets mee te maken c: }

Bij het horen van een klik die vanaf de deur leek te komen, draaide Louise met een scherpe beweging haar hoofd naar de andere kant van de kamer. Ze liet haar hand zakken en wachtte af. Pas na enkele seconden werd de klink omgedraaid en herkende ze direct Girolamo's karakteristieke manier van bewegen en zich kleden. Haar mondhoek krulde op. Zijn aanwezigheid maakte de lus compleet. Ze had het zich niet op een andere manier kunnen voorstellen, het ymbryneschap. 'Hallo,' begroette hij, terwijl Louise haar schuurpapier op de rand van de pooltafel legde en haar gewicht verplaatste zodat ze zich wat nonchalant op de keu kon laten hangen. Girolamo sloot de deur en stapte het gedimde licht van de kamer in. 'Wacht je hier al lang?' Hij nam de taak van haar over en begon zijn eigen keu te bewerkstelligen. Louise haalde lichtjes haar schouders op en gaf pas antwoord toen ze deze weer had laten zakken. 'Nee hoor,' schudde ze de gedachten aan haar maar al te kleverige verleden los door eens alle lucht die haar longen had gevuld te laten ontsnappen. 'Josie wilde niet slapen, dus ik ben er pas net.' Weer een nieuwe ademhaling. Het was geen verwijt naar het kleine meisje, enkel een terloopse mededeling van wat haar avond had gevuld. Het was niets voor haar om vage tijdsbepalingen als 'pas' en 'net' in haar zinnen te vermengen, maar ze moest eerlijk bekennen dat haar tijdsgevoel haar eventjes ontglipt was met de kleine blik naar het verleden. 'Plus, dit heeft me het wachten iets aangenamer gemaakt,' doelde ze op het elegant ogende glaswerk, gevuld met Scotch whisky. Ze stapte naar de zijkant van de tafel om haar eigen glas bij te vullen en Girolamo zonder pardon het andere gevulde glas aan te reiken. Even bekeek ze hem, terwijl ze haar glas hief voor een kleine toost. De manier waarop hij binnen was gekomen en de manier waarop hij nu tegenover haar stond leken twee totaal verschillende werelden. Alsof ook hij eventjes met zijn hoofd niet bij het heden was geweest. Ze draaide een subtiel rondje met het glas om vervolgens een slokje te nemen en naar de vloeistof te staren. 'Tijd is iets vreemds...' murmelde ze, half gericht op zichzelf, half sprekend tegen Girolamo, die zich vast ook met deze stelling zou kunnen identificeren na het van tijd te hebben gewonnen door haast onsterfelijk te zijn. Ieder ander persoon in de kamer had de ironie van Louise' woorden waarschijnlijk vingerdik op de situatie zien liggen, maar zijzelf leek even niet te realiseren dat zij de gave had de tijd juist in de hand te houden en deze als een gelijke te behandelen. Tijd voor haar zou niet iets vreemds moeten zijn. En misschien was het het daardoor des te meer.

{ Haha, no worries, had ik ook last van in post 1 +Brace yourself, alcohol Louise is coming }

Louise was niet zo'n drinker. Misschien was dat de reden waarom de whiskey bij het tweede glas haar bloed dermate verdund had dat ze de alcohol begon te voelen. Niet dat ze aangeschoten was of in die zin dat gedrag vertoonde, maar ze voelde hoe haar lichaam reageerde op het aangenaam smakende vergif. Hoewel ze iedere keer dat ze het glas oppakte door haar gedachten werd teruggebracht naar de bewuste avond in Sydney en dat wat pijnlijk stak, werd het een soort automatische handeling om het glas op te pakken en weer neer te zetten. De filosofische -of de nadenkende- staat waarin ze zich bevond had, naar haar eigen aannamen niets te maken met de drankjes die ze had genuttigd. Girolamo beantwoordde haar stelling met een simpele 'Ja...' Ondanks zijn niet al te complexe antwoord, wist Louise dat zijn belevingswereld diep op haar opmerking in was gegaan, zo was hij. Misschien had hij dit te danken aan zijn vijftiende eeuwse manier van denken als een persoon dat de aarde bewandelde in de Italiaans renaissance. Louise keek toe hoe Girolamo de laatste hand legde aan zijn keu en er toen ook klaar voor leek te zijn om met het spel te beginnen. 'Zullen we beginnen?' stelde hij met een glimlach voor. Die woorden leken een aansporing voor Louise om een wat actievere houding aan te nemen -voorheen had ze haar evenwicht laten afhangen van zowel de biljarttafel als de keu- en haar eraan te herinneringen met wat voor doel ze hier ook alweer hadden afgesproken. Om zichzelf een klein beetje te prijzen over hun prestaties binnen de lus, maar vooral om een potje te biljarten of andersom. Louise kon even niet meer onderscheiden welke van de twee prioriteit had. 'Strak plan,' zei ze, met een uitdagende grijns op haar gezicht. Dit keer ging ze winnen, daar was ze verzekerd van. Hoewel ze nooit in Girolamo's bijzijn de tijd had teruggedraaid, zag ze dat misschien vanavond wel gebeuren. Ze was namelijk niet de beste in biljart.

Louise tilde de driehoekige mal voorzichtig op, waarbij de ballen wat wankelden maar verder keurig op hun plek bleven liggen. 'Wel, de jongste mag beginnen,' citeerde Louise de regels van vrijwel ieder bekend gezelschapsspel. Voor een moment had ze grandioze binnenpret met deze opmerking. Girolamo was wat, ongeveer vijftien keer haar leeftijd? Zoveel ironie op een avond. Het werd haar eventjes te veel om in te houden, dus liet ze een klein, proestend lachje tussen haar lippen ontsnappen. Snel wist ze zichzelf echter weer te herpakken, en met de witte stootbal in haar hand, positioneerde ze de keu zo, dat ze enkel nog haar andere hand op het voorwerp hoefde te leggen. De witte bal lag klaar terwijl ze zich over de stootstok boog en met een beheerste, maar ferme tik, de bal tegen de driehoek die uit de overige acht ballen bestond schoot. Een schouwspel van klakkende geluiden en botsingen en kettingreacties openbaarde zich. Terwijl ze toekeek tot het ophield, nam ze nog een paar nipjes van haar glas en draaide het nog eens rond in haar hand. Toen het eindelijk wat rustiger begon te worden op de tafel onder hen, inspecteerde Louise de boel. Twee gestreepte ballen miste. 'Wel, ziet ernaar uit dat ik gestreept ben,' zei ze, wat triomfantelijk, waarna ze de overige inhoud van het glas naar binnen goot om vervolgens een vies gezicht te trekken bij het onverwachte branden in haar keel. Ze mocht dan ymbryne zijn en jaren de tijd hebben gehad om zichzelf wat cultuur en zelfstandigheid aan te leren, maar op sommige gebieden had ze nog heel veel kennis op te doen.

{ Agree, haha +Ik weet niet of jij iets over poolen weet, maar dit was mijn redding xD}

Nu was het de beurt aan Girolamo. 'Okay… de rode bal in de linkerpocket,' hoorde ze hem mompelen. Met samengeknepen ogen keek Louise toe naar de bewegingen die hij maakte in opgave het doel dat hij zichzelf zojuist gesteld had te behalen. Mis. De ballen schoten haast een willekeurige andere kant op, en Louise liet haar blik van het kleurrijke schouwspel naar Girolamo glijden, die inmiddels weer zijn rug had gerecht en zijn drankje beet had genomen. 'Ik vermoed dat je vanavond bij je overwinningen zal mogen rekenen.' Louise lachte. Triomfantelijk keek ze op naar hem, hoewel ze wist dat hij zich nooit zonder slag of stoot gewonnen zou geven. Hij vulde bij en stapte vervolgens achteruit, Louise vrij spel gevend. Ze zette het glas, waar ze langzaam met haar pols rondjes mee draaide, neer en keek weer op. Plotseling werd ze echter overvallen door het soort duizeligheid dat zich niet de kop in liet drukken voordat ze zich met beide handen vast had gegrepen aan de rand van de pooltafel. Haar knieën voelden zwak en haar hoofd te licht om overeind te houden. Even hapte ze naar adem terwijl haar lange, klauwachtige nagels haast in de houten rand boorden, maar was toen in staat weer normaal te functioneren. Met een kleine, verontschuldigende grijns, wierp ze hem een blik toe. 'Wel... Daar zou ik toch niet zo zeker van zijn,' ging ze in op zijn eerdere opmerking, waarin leek alsof hij het spel zou willen opgeven. Met een wijsvinger duwde ze wat recalcitrant het kleine glaasje met het overige bodempje whisky verder van zich af. Dat was wel weer genoeg van dat. Ze wist echter dat ze de drank een excuus gaf om een fysieke reactie te verklaren die eigenlijk tot stand was gekomen door haar instabiele, emotionele staat. Met een scherpe uitademing fatsoeneerde ze een losgeraakt plukje haar en sloeg Girolamo even gade. Moest ze het hem vertellen? Moest ze met hem delen hoe het onheilspellende gevoel haar maar niet los wilde laten? Er was iets mis, dat voelde ze. Maar of het probleem bij haar lag, of ook haar kinderen kon betreffen wist ze niet. Als ze het met hem deelde, zou ze het kunnen achterhalen. Als hij ook diezelfde, beklemmende sfeer voelde die zich in de lus gemanifesteerd had, dan was het duidelijk dat de kinderen niet veilig waren. Maar aan de andere kant hoopte ze vurige dat hij het af zou doen als haar eigen twijfels. Stel dat de lus bedreigd zou worden, dan... Ze wilde er niet eens over nadenken wat dan. Dan was alles waar ze zo hard voor had gevochten te creëren voor niets geweest. Ze kon de teleurstelling op het gezicht van mevrouw Swift haast tastbaar voor zich zien. De angst op de gezichten van de kinderen... Het zou alles zijn waar haast nooit over gesproken werd, maar waarvoor iedere ymbryne bang moest zijn; dat hun lus gevonden zou worden door verkeerde ogen. Gevangen door verkeerde handen. Een koude rilling rolde langs haar ruggengraat. Louise zag er vreselijk tegenop, maar ze moest het bespreekbaar maken. Ze waren immers een team, Girolamo en zij. Ze functioneerde samen en konden haast niet anders. De gestreepte ballen, waar ze voorheen zo fanatiek naar had staan loeren, leken plots hun significantie verloren. Lichtjes beet ze op haar lip, terwijl ze haar keu tegen de muur liet balanceren en vervolgens voorzichtig haar vingers van de stok liet glijden. 'Girolamo, het voelt vreemd om nu spelletjes te spelen...' begon ze, haar ogen op de pooltafel gericht en zijn blik vooral vermijdend. Louise zuchtte. 'Nu ik zo het gevoel heb dat...' Het leek alsof ze het niet kon. Alsof de woorden het halverwege haar keel hadden opgegeven. Ze schraapte ze weg en begon nog eens. Op gedempte stem ditmaal. 'Nu het voelt alsof het geen tijd is voor spelletjes.' Ja, dat was wel het enige zinvolle wat ze aan woorden aan elkaar kon breien, besloot ze. Haar blik, met een lichte frons tussen haar wenkbrauwen, waarvan onder ze Girolamo met haar ogen smekend vroeg haar te begrijpen, bracht de rest van de boodschap. Hij zou precies begrijpen wat ze bedoelde. Mits hij diezelfde, grimmige en onheilspellende sfeer van de afgelopen dagen had meegekregen.

{ whoops sorry voor het jargon dan haha, dan ist alleen maar goed als we er eventjes vanaf wijken xD }