Take a break.

Jace wist niet zo goed waarom hij juist dit uur koos om naar buiten te gaan. Hij had net zijn avondeten binnen en had eigenlijk geen specifieke plannen meer, maar opeens waren de gedachten aan vroeger weer de kop op komen steken en had hij er nood aan om naar buiten te gaan. En dus had hij maar voorkeur aan die nood gegeven. Jace was niet echt iemand die erg bezig was met kleding en dus had hij maar een gemakkelijke spijkerbroek, een loszittende geruite blouse en een zwart jack aangetrokken om naar buiten te gaan. Zijn haren stonden zoals altijd weer in alle richtingen op zijn hoofd. Aangezien zijn haar dik was, kon hij er vrij veel mee doen, maar meestal viel het al vanzelf in golven over zijn voorhoofd heen en hoefde hij er enkel maar een kam doorheen te halen. En zelfs dan leek het er nog steeds op alsof één of andere storm er doorheen was gegaan. Tja, niks aan te doen. Jace was niet bepaalde een ijdel persoon en dus kon het hem vrij weinig schelen hoe zijn haar erbij lag. De jongen liep, met zijn handen diep in zijn zakken gestoken, door de straten en negeerde een groepje dronken jongemannen die hard naar hem riepen. Hij maakte zichzelf groot zodat ze hem niet zouden benaderen en liep het eerste beste café binnen dat hij tegenkwam. Het begon tegen de avonduren te lopen en dus was het er al vrij druk, maar aan de bar waren enkele plaatjes vrij en Jace schoof aan op de eerste beste stoel die hij kon vinden. Hij bestelde een cola en liet zijn blik vervolgens door de drukke ruimte glijden. Misschien niet zijn eerste keus om hier naartoe te gaan, maar afleidend was het zeker.

Jace had de aanwezigheid naast zich opgemerkt en een korte blik naar links had hem geleerd dat het een man was die er vrij dronken uitzag. Of nou ja, lichtjes aangeschoten, maar in elk geval dronken genoeg om geen manieren te hebben. Jace was echter niet iemand die snel ongemakkelijk werd en zo lang de man geen rare dingen zou doen, zag hij ook niet in waarom hij een reactie moest geven. Staren kon geen kwaad. Jace was in zijn verleden al vaak genoeg aangestaard geweest en hij had het leren negeren. En hij wist dat hij het niet mocht denken, maar voor de één of andere manier bracht zijn bijzonderheid hem ook wel rust. Hij wist dat hij, als hij analyserend genoeg zou zijn, misschien te weten zou komen wat de angst van de man was en kon dit dan tegen hem gebruiken. Iemands grootste angst tegen hem gebruiken was genoeg om met rust gelaten te worden, al was het geen ding waar Jace op terug wilde vallen. Hij knipperde met zijn ogen toen de man hem uit zijn gedachten haalde en draaide zijn hoofd. Ah. Zijn keuze voor de cola was dus een reden geweest om hem zo aan te staren. Fair point, aangezien dat ze in een kroeg zaten en de meesten direct voor bier of iets sterkers gingen. “I’m just getting started,” zei hij op een rustige toon. “No need to rush myself when I have all night, right?” Hij knikte naar het drankje dat de man voor zich had staan. “But it seems like you got yourself started pretty good.” En toen stilte. Want ja, wat kon hij nog meer zeggen? Hij had geen idee waarom de man überhaupt over zijn keuze voor de cola was begonnen, maar er moest vast wel iets meer achter zitten.

Jace gaf een knikje toen de man aangaf het verleden te willen ontsnappen. Ja, daar kende hij alles van. Hij hoefde zijn ogen maar even te sluiten en hij kon zich het beeld weer voor de geest halen waarbij hij de jongen die hij had getraumatiseerd bleek zag wegtrekken, zijn ogen in zijn kassen zag rollen en vervolgens tegen de grond zag gaan. Jace had op dat moment geen idee gehad dat zijn krachten niet alleen voor hém zichtbaar waren, maar blijkbaar ook voor anderen. Binnen een mum van tijd was hij het gespreksonderwerp geweest en hoewel er velen waren die dachten dat de jongen expres had overdreven om de aandacht te zoeken, waren er ook veel die zijn versie geloofden en die Jace als een monster aan waren gaan zien. De jongen knipperde kort met zijn ogen en richtte zijn blik weer op de man. “I guess I’m here for the same reason you,” sprak hij op een nonchalant toon, maar hij voelde zich allesbehalve nonchalant. Als hij de tijd kon terugdraaien, zou hij dat waarschijnlijk wel gedaan hebben. De jongen had zeker een straf verdiend, maar Jace had nooit gewild dat hij naar het ziekenhuis verbannen werd omdat hij de beelden die Jace hem had getoond mentaal niet aankon. Jace nam een grote slok van zijn cola, liet het even door zijn mond dwalen en slikte het vervolgens door. “It’s too bad memories can’t get erased in the loop,” voegde hij er nog aan toe, voordat hij eigenlijk in de gaten had wat hij zei. Maar eigenlijk had hij al wel een flauw vermoeden dat hij het juist had. “Miss Bluebonnet’s house?” vroeg hij dus maar, zijn blik richtend naar opzij.

Misschien had hij iets beter moeten nadenken voordat hij die laatste vraag stelde, maar hij had het al gedaan en er was geen verandering meer aan. Hij zou altijd nog weg kunnen gaan en dan zou deze vreemde dronken man het de volgende dag toch weer vergeten zijn. Het leek er echter op dat Jace’ analyserende houding zijn vruchten had afgeworpen en dat de man inderdaad van het huis afkomstig was. Hij haalde zijn schouders op toen de man zijn voorstel deed. “I don’t see the point in it, really,” zei hij. “Amnesia wasn’t on my to-do list anyway. And the mistakes I made, made me who I am today.” Dat was nogal een filosofisch ding om te zeggen in een kroeg, maar hoe moest hij het anders omschrijven? Hij was niet trots op zijn fouten en ze hinderden hem soms wel in zijn dagelijkse bezigheden, maar Jace wilde liever niet vergeten wie hij was en wat hij had gedaan. Als iets in het verleden hem weer terug in probeerde te halen, zou het vervelend zijn als hij geen idee had waar het over ging. De man stelde een persoonlijke vraag en Jace wilde in eerste instantie afwerend reageren, maar aan de andere kant… de man was dronken en hij zou zich niet veel meer herinneren de dag erna. Jace was nog nuchter en als hij wat informatie over de man kon ontfutselen, kon hij misschien ook beter beoordelen met wie hij te maken had. En dus besloot hij om open kaar te spelen. “My gift is that I can show someone his or hers worse fears,” begon hij op een kalme toon. “I got angry at someone and showed him something of his past, which traumatized him and put him into a hospital.” Hij haalde zijn schouders op. “It’s not fun to think about what I did, even tho it was just in self defense.” Hij keek de man aan. “And what would you like to get erased, then?”

De man besefte het misschien nog niet, maar als hij nu zou zeggen wat hij graag gewist wilde hebben in zijn geheugen, dan gaf hij eigenlijk zijn ergste angst al aan en kon Jace daar gebruik van maken als hij wilde. Hij had echter tegen zichzelf gezegd dat hij dat enkel in noodgevallen zou doen of als de man hem echt kwaad zou maken en hij zag geen van beiden snel gebeuren. Ze waren twee individuen onder elkaar die vertelden wat hun dwarszat en als Jace de man goed kon peilen, dan zou hij niet snel over Jace’ angst vertellen tegen andere mensen. Als hij het zich überhaupt nog kon herinneren. Jace bleek echter een verkeerde inschatting te hebben gemaakt, want de man vertelde nog vrij nuchter over wat hem overkomen was. De kans dat hij zich zou herinneren wat Jace tegen hem had gezegd, was vrij groot. Of Jace moest hem tegen het einde van de avond vol weten te gieten met drank. Hij zou wel zien. Als hij de man een dreiging vond worden, dan zou hij dat plan altijd nog uit kunnen voeren. Het was wel vaker gebleken dat iemands geheugen van één avond volledig gewist kon worden met genoeg alcohol in zijn lijf en Jace was vanavond diegene die de touwtjes in handen zou hebben. “Hollows?” Jace fronste. “What are those?” Zijn geheugen sloeg echter de angst van de man in zich op: oorlog. Als hij de man ooit op zijn knieën wilde hebben, moest hij oorlogsbeelden laten zien. Het was niet moeilijk voor hem om zich voor te stellen hoe een lichaam er uit zag wanneer het getroffen werd door een kogel of hoe de omgeving er uit moest zien als het tot wanorde werd gebracht door een granaat, dus hij had in ieder geval al een sterk wapen tegen de man. Het liet hem ergens verafschuwd voelen dat hij nog steeds zijn bijzonderheid als een veiligheidsmechanisme wilde gebruiken, maar aan de andere kant liet het hem ook veilig en onaantastbaar voelen. Tot een bepaalde lengte dan. “How did they destroy an entire loop? Are they in this loop as well?” Hij richtte zijn blik nu volledig op de man, zijn cola vergeten zijnde.

Toen de jongen begon met zijn uitleg trok Jace kort zijn wenkbrauw op. Schaduwen die er op uit waren om anderen te doden? Dat klonk pas als een slechte horrorfilm. Het wilde echter wel zeggen dat diegenen die die Hollows konden zien ook vatbaar waren voor zijn bijzonderheid. Hij vermoedde dat iemand die zo’n schaduw ontmoette er niet erg happig op was om dat beeld weer tot leven te zien komen, al had Jace geen idee wat er nu zo eng kon zijn aan een schaduw en hoe zij anderen vermoordden. Namen ze de gedaante aan van iets bestaands? Of was het letterlijk gewoon een vlaag die een einde maakte aan je leven? Als je er zo over na ging denken, werd het natuurlijk wel intimiderend. “What?” vroeg Jace verward. “So we can become hollows as well if we mess up the timeline?” Hij had geen idee hoe hij het anders moest zien. Stel je voor dat als je verouderd was in het echte leven, je uit de lus stapte en je dan opeens een schaduw was die kon moorden om weer terug zichzelf te worden… Daar moest je wel heel wanhopig voor zijn. De jongen legde het nog verder uit en Jace trok een wenkbrauw op. Het klonk onwerkelijk, but then again… heel dit gedoe klonk onwerkelijk. Als hij ooit aan iemand in Los Angeles zou vertellen dat hij een jongen het ziekenhuis in had geholpen omdat hij had laten zien tot in de detail hoe een vrachtwagen hem had aangereden, dan zouden ze hem ook in een instelling stoppen. De kans dat die wezens dus écht bestonden, was vrij aannemelijk. Hij keek de jongen van opzij aan. “And what can we do to fight back?” Hij pauzeerde even. “Imagine a hollow attacking us right here, right now. What should we do? Do they have weak points?” Kijk, dit interesseerde hem nu eens echt.

Het klonk allemaal vrij gecompliceerd. Als Jace had gedronken, was hij er vrij zeker van dat hij er al helemaal niks van had kunnen maken. Niet dat hij dat nu wel kon, maar als hij zat zou zijn, dan zou dat nog erger zijn. En hij wilde bij deze vreemde mensen in de lus niet de controle verliezen. In Los Angeles had het hem vrij weinig uitgemaakt aangezien hij toch steeds met dezelfde “vriendengroep” – echte vrienden waren zeldzaam in Los Angeles en dus had Jace er nauwelijks gehad – op had getrokken. Maar hier, in een vreemd tijdperk en met vreemde mensen met vreemde bijzonderheden om hem heen, moest hij alert blijven. De jongen naast hem had daar duidelijk minder moeite mee; hij klakte de alcohol naar achteren alsof het niets was, al had Jace hem voorlopig nog even niet zien drinken. Misschien moest hij de jongen zijn gang laten gaan, maar dan pas wel nadat hij zijn antwoorden had gekregen. Wie weet wat voor onnozel gebrabbel er tevoorschijn zou komen als hij de jongen gewoon liet doen. “Since my peculiarity is showing others their worst fears, I don’t think I make a very good shot at beating those Hollows,” kon Jace niet laten om op een droge toon te zeggen. En dus zou het rennen worden, al hadden ze vrij weinig kans om weg te rennen gezien de toestand van de jongen. En Jace wist nog niet of hij zo crue zou zijn om de jongen zomaar achter zich te laten. “Tentacles?” Hij trok zijn wenkbrauwen op. “Shadows with tentacles… that reminds me of a horror game I once played.”