Bij het aankomen op een nieuwe plek hoorde het verkennen er natuurlijk ook bij. Alyssa had zich al de moeite genomen om de bovenverdiepingen in het huis wat te verkennen zodat ze wist wat waar was. Ze had zich erover verbaasd dat er een bibliotheek was, een ruimte waar ze kon gamen en een ruimte waar ze films kon kijken als ze daar zin in had. Het zou zeker niet verkeerd zijn om iemand in de lus beter te leren kennen zodat ze iemand had waar ze dat soort dingen samen mee kon doen, op dat lezen na. Ze hield sowieso niet echt van boeken, dus daar zat te issue hem niet echt. Maar goed, ze had dus de plekjes in het huis al verkend en nu werd het tijd om de plekjes buiten het huis te verkennen. Miss Bluebonnet had haar verteld over Inndyr en over hoe de dag zich steeds herhaalde en Alyssa’s aandacht was wel wat getrokken door dat fenomeen, moest ze zeggen. Ze vond het speciaal hoe dat ze elke dag dezelfde mensen op hetzelfde tijdstip tegen zou komen en hoe de regenbui al tot op de minuut van te voren te voorspellen was omdat het zich elke dag ook herhaalde. Alleen de Peculairs zelf behielden hun herinneringen van de vorige dag, maar als je bijvoorbeeld een emotioneel gesprek had gehad met een dorpeling of zelfs een ruzie, dan was die persoon dat dus na een dag alweer vergeten en dat vond Alyssa wel vreemd. Ze moest nog steeds enorm wennen aan de situatie, maar ze had er daarom des te meer zin in om anderen beter te leren kennen. Het getinte meisje was zo erg in gedachten verzonken zijnde dat ze niet in de gaten had dat iemand op haar pad liep. Ze knalde er dan ook vol tegenaan, maar in plaats van boos te worden, stak ze haar handen geschrokken en bezorgd naar voren uit, naar de persoon waar ze tegenaan was gewandeld. “Sorry, sorry!” verontschuldigde ze zich haastig. “Ik hoop dat ik je niet al te veel pijn heb gedaan?”

Voor Alyssa was het niet snel duidelijk of iemand in het huis woonde of dat ze met een dorpeling te maken had. Het was voor haar nog altijd een vreemd idee dat de dag zich herhaalde en dat elke interactie met een dorpeling in het niets zou verdwijnen omdat ze zich de dag erna niks meer konden herinneren van wat er gebeurd was of wat er gezegd was geweest. Ze had dan ook dus geen idee of de blondine voor haar onderdeel maakte van de lus of dat ze in het huis woonde, waar alle andere Peculiars woonde. Ze kon zich niet herinneren of ze het meisje eerder had gezien, maar ze besloot het er maar op te wagen. En dan hoefde ze nog niet meteen over de lus te beginnen, maar zichzelf voorstellen kon geen kwaad, toch? “En ik moet beter uit mijn doppen kijken,” grinnikte ze, waarna ze het wegwuifde. Zo konden ze natuurlijk nog wel even door blijven gaan. “Mijn naam is trouwens Alyssa,” stelde ze zichzelf maar voor, waarna ze haar hand naar het meisje uitstak en een brede glimlach haar lippen sierde. “Ben je hier allang in de l… in deze omgeving?” verbeterde ze zichzelf snel. Typisch zij om er eerst niet te veel over willen zeggen en zich dan vervolgens te bespreken.

Oh, gelukkig! Het meisje was ook van de lus! Alyssa voelde zich tamelijk dom omdat ze haar verspreking had gemaakt, maar het had dus niet zo’n verkeerde impact als ze had gevreesd. Natuurlijk had ze gewoon kunnen liegen of over iets anders kunnen beginnen als het een dorpeling was geweest. In elk geval was het interessant dat ze iemand voor zich had staan die ze details over zichzelf kon vertellen en die het de volgende dag dan niet vergeten zou zijn. Het leek Alyssa tamelijk verspilde tijd om een conversatie te hebben met een dorpeling omdat ze alles de dag erna toch weer vergeten waren, waardoor je eigenlijk elke dag in een soort van herhaalde cyclus kwam. Maar dat was bij de blondine voor haar dus niet het geval. Ze stelde zich voor als Alicia en Alyssa knikte toen ze antwoord gaf op haar vraag. “Nog maar net,” grinnikte ze. “Ik ben nog nooit in een lus geweest, dus ik moet wel zeggen dat ik ontzettend moet wennen aan de nieuwe omgeving. En het feit dat de dag zich elke keer herhaalt? Bizar!” Ze grinnikte weer. “Maar Doctor, zei je? Dat klinkt best wel interessant. En ook veel te hoog gegrepen voor mij.”

“Ja, ik vond dat al bizar klinken toen mijn vader dat vertelde, maar nu ik het zelf meemaak, is het nog vreemder,” gaf Alyssa toe. Het was om die reden ook dat ze liever een gesprek had met een Peculiar dan met een dorpeling. Een dorpeling zou immers alles wat ze nu zei morgen weer vergeten zijn, waardoor het voor Alyssa als lichtelijk verspilde tijd aanvoelde. Stel je voor dat je verliefd zou worden op een dorpeling en hij jou na één avond leuk zou vinden en hij zou er de dag erna niks meer van weten en heel het proces begon weer opnieuw? Alyssa onderdrukte een giechel bij dat idee en richtte haar aandacht weer op Alicia. “Ik neem aan dat je bijzonderheid dan iets te maken heeft met hebben van een geniaal brein?” grinnikte Alyssa, al zei ze het wel op een voorzichtige toon omdat ze niet zeker wist of ze de nagel op zijn kop sloeg of dat ze zichzelf voor schut zette. Ach ja, als het het tweede was dan was het naar haar idee nog niet zo erg. Ze was immers maar aan het gissen, toch?

“Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft,” zei Alyssa op een begrijpende toon. “Hoe meer Peculiars je immers leert kennen, hoe meer kennis je maakt met andere gaven en dan ga je dat onbewust toch vergelijken met die van jezelf. Dus ik denk dat iedereen wel eens heeft dat hij de gave van een ander zou willen hebben.” Alyssa had zelf bijvoorbeeld een gave waar ze naar haar idee helemaal niks mee kon. Het was ook niet bepaald gelinkt aan haar karakter en zou enkel interessant zijn wanneer ze te maken kreeg met een benarde situatie. Ze had het tot dusver in de lus nog niet moeten gebruiken en Blake was de enige die een lichte demonstratie had gevoeld. En dat was ook alleen maar omdat hij het gevraagd had en niet omdat ze het bewust had willen gebruiken om hem echt pijn te doen. Dat zou ze hem nooit aandoen en voor zover ze dat kon inschatten de anderen die ze had ontmoet ook niet. “Ik kan ervoor zorgen dat anderen pijn ervaren,” zei ze op een zachte toon. “Ik kan bijvoorbeeld het gevoel van een wond nabootsen of iemand hoofdpijn geven. Ook niet erg gebruikelijk voor iemand zoals mij.” Ze lachte wat nerveus, benieuwd zijnde naar wat Alicia nu over haar zou denken.

Alyssa glimlachte om de reactie van Alicia. Het was haar vaak overkomen in de lus dat de Peculiars haar gave cool vonden. Blake had het ook cool gevonden hoe dat ze de pijn van haar eigen wond in haar voet bij hem had kunnen nabootsen. Ze had hem enkel aan moeten kijken en een paar seconden later had hij zijn voet al opgetild van de vloer, ook al had dat niets geholpen omdat Alyssa, als ze wilde, de pijn kon laten nazinderen in zijn voet, zelfs als hij deze van de grond zou tillen. “Dat klopt,” bevestigde ze Alicia’s woorden. “Ik moet enkel iemand aankijken, me goed concentreren en dan proberen me in te beelden waar die persoon pijn heeft en wat voor soort pijn.” En hoe minder ze een idee had wat voor bepaalde pijn er met een bepaalde wond mee kwam, hoe minder zeer het bij de ander deed. “Het helpt vooral als ik zelf in een situatie zou belanden waar ik veel pijn zou lijden,” gaf ze toe. “Ik kan de pijn die ik dan zelf voel een paar malen erger maken, maar aan het einde van de rit ligt het aan de pijngrens van de persoon zelf of het veel effect heeft of niet.” Ze haalde haar schouders op. “Het is niet dat ik het veel gebruik, hoor. Ik zou het enkel inderdaad als zelfverdediging gebruiken, wanneer ik dus aangevallen word. Dus je hoeft niet bang te zijn dat ik het op je zou gebruiken als we ruzie zouden krijgen, zo ben ik écht niet,” lachte ze, maar wel met een ernstige blik in haar ogen. Alicia moest weten dat Alyssa nooit expres een gevaar zou vormen voor haar.

Alyssa gaf een knikje toen Alicia aangaf dat ze zich voor kon stellen dat er mensen waren die er bang voor konden zijn. “Ik denk dat ze vooral geluk hebben met mijn karakter,” zei ze grappend, al was ze ook wel gedeeltelijk serieus. “Als je iemand hebt die al haatdragend is uitgelegd, dan hebben ze goede reden om bang te zijn.” Nee, steeds verwachten dat iemand zijn gave op je gebruikte, was nu niet bepaald aangenaam. Gelukkig was haar karakter heel zachtaardig en zou ze enkel in noodgevallen overwegen om aan te vallen met haar gave. En zelfs dan zou ze zich nog kunnen inhouden. Ze richtte haar blik weer op Alicia toen deze haar vraag stelde en trok bedenkelijk haar wenkbrauw op. “Daar heb ik eigenlijk niet echt bij stilgestaan,” zei ze schaapachtig. “Ik zou niet weten op welke manier ik het zou moeten bestuderen.” Alicia zou vast wel ideeën hebben, zeker gezien haar gave. En hoewel Alyssa haar gave niet echt gebruikte, zou ze er ook niet op tegen zijn als Alicia met ideeën aankwam om het te bestuderen. “Heb je misschien suggesties hoe ik dat zou kunnen doen?” vroeg ze dan ook. “Of heb je misschien zin om er samen eens voor te gaan zitten?” Een brede glimlach sierde haar lippen en Alyssa keek de blondine afwachtend aan.

Een brede glimlach kwam om Alyssa’s lippen toen Alicia aangaf dat ze maar eens langs moest komen op haar kamer zodat ze dit nader konden bespreken. En zo ontstond de overeenkomst tussen de twee om er meer mee te gaan doen en om het te bestuderen. Alyssa gaf dan ook met een tevreden knikje aan dat ze dat een prima idee vond. “Heb je al eens een andere Peculiar onderzocht?” vroeg ze op een nieuwsgierige toon. “En zo ja, wat is daar dan allemaal uitgekomen?” Ze kon toch niet de enige zijn op wie Alicia had willen experimenteren? Het was niet dat Alyssa bang was, ze wilde eerder weten waar Alicia zoal achter kon komen als ze dit voort zouden zetten.