Er volgde nog een ingewikkeld lijkende zin voordat Alicia zichzelf afkapte en leek te beseffen dat Alyssa vrij nieuw was met dit soort dingen en dus eerst een fatsoenlijke uitleg nodig had voordat ze de ingewikkeldere versie zou begrijpen. Toch gleed er een glimlach om Alyssa’s lippen heen omdat ze het wel schattig vond hoe enthousiast Alicia kon worden over dit onderwerp. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en luisterde vervolgens aandachtig naar het volgende wat de blondine zei, haar pupillen licht verwijdend toen ze vertelde over de gave van haar kamergenoot. Ze had nog geen Victor ontmoet, maar als ze de jongen zou ontmoeten, zou ze wel meer over zijn gave willen weten. Ze glimlachte toen de blondine steeds enthousiaster werd naarmate ze verder vertelde. Hell, het liet zelfs Alyssa enthousiast zijn over wat ze nog meer konden ontdekken! “Nu zou ik eigenlijk meteen naar je kamer willen gaan zodat we aan de slag kunnen gaan,” zei ze met een lachje tegen de blondine. “Maar wat zou er dan zoal mogelijk zijn als je meer informatie had over de gaven van anderen?” vroeg ze nieuwsgierig. Ze nam aan dat er dan een hele nieuwe wereld voor alle Peculiars open zou gaan, maar ze kon zich gewoon een beeld voorstellen bij wát er dan precies zou veranderen. 

Het bleek algauw dat Alicia erg veel ambitieuze doelstellingen had. En hoewel Alyssa het enthousiasme van het meisje kon begrijpen, waren er bepaalde dingen waar ze het niet mee eens was. Zo leek het haar niet bepaald fijn als echt iedereen van de mensheid een gave kon beheersen. Een gave kon in de verkeerde handen op een ramp uitdraaien, al waren er natuurlijk ook wel goede mensen die die personen dan tegen konden houden met hun eigen gave. En dan was er nog iets. “Maar ik dacht dat wij Peculiars juist opgesloten werden in een lus omdat de mensen ons verafschuwden?” vroeg ze met een frons. Of kwam dat alleen maar omdat zij speciaal waren en die mensen niet? Dat het uit jaloezie was dat ze beschermd moesten worden in een lus? “Je bedoelt mensen weer tot leven wekken?” Een hoopvolle toon weerklonk in Alyssa’s stem zonder dat ze het echt in de gaten had. Haar gedachten gleden automatisch naar haar biologische ouders. God, wat ze daar wel niet voor zou geven om ze weer terug tot leven te wekken. Als de gave van die Victor dat zou kunnen, dan zou ze hem maar wat graag mee sleuren naar haar oude woonplaats en het graf van haar ouders aan hem tonen. Maar zou alles daarna nog hetzelfde zijn? “Natuurlijk!” zei Alyssa op een vrolijke toon. “Ik zou het geweldig vinden om meer te weten te komen over je wetenschappelijke experiment.” En met name Victor’s gave om misschien haar ouders weer tot leven te wekken. God, als dat toch eens zou kunnen!

Alyssa gaf een knikje. “En dat kan gaan over de meest simpele dingen,” zei ze met een zucht. “Een gave is misschien niet zo simpel, maar ik heb het meer over alles wat afwijkt van het normale. Of wat mensen normaal vinden. Zoals ras, seksuele voorkeur, hobby’s of zelfs de looks.” Ze rolde met haar ogen. Soms kon ze zo gek worden van iedereen die overal maar een etiket op wilden plakken. Van mensen die in hokjes gestopt werden omdat anderen dachten dat ze enkel goed bij elkaar pasten en dat een combinatie met iemand anders op iets vreemds uit kon draaien. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn als mensen probeerden samen te leven met iemand met een gave, maar tot dusver bleek dat heel erg gevaarlijk te zijn voor de persoon met de gave. Anders zaten ze nu niet allemaal samen in een lus opgesloten, right? Alyssa probeerde haar gedachten wat te verwerpen toen Alicia verder sprak en een enthousiaste schittering kwam weer in haar ogen terecht. “Hebben jullie al eens iets dergelijks getest?” vroeg ze. “Misschien niet op mensen, maar wel op dieren?” Werden alle experimenten immers niet getest op dieren voordat ze overgingen naar mensen? Er was daar behoorlijk veel commotie over, maar Alyssa was daar minder gevoelig voor. Natuurlijk was het verschrikkelijk als dieren voor niks stierven, maar waar moesten de wetenschappers anders beginnen? Als ze het op mensen uittesten en zij stierven, dan werd het verklaard als moord. Alyssa gaf een knikje aan Alicia en volgde haar mee in de richting van het verblijf.

Een glimlach speelde om Alyssa’s lippen toen ze ondervond dat ze veel raakvlakken hadden en dat hun meningen over bepaalde zaken toch wel hetzelfde waren. Het meisje leek net als zij vrij simpel met sommige dingen te zijn en dus ook hinder te ondervinden in de meningen van mensen die naar haar idee afweken van het normale. En het leek voor hun beiden het normale te zijn dat iedereen gewoon kon zijn die ze wilden zijn, zonder veroordelingen van anderen. Dat was echter een obstakel waar veel mensen over struikelden en waar tot heden nog steeds veel discussies over waren. Als je op je Facebookpagina scrollde, zag je al hoe veel mensen konden discussiëren over de meest stomme onderwerpen. Het was echter een onderwerp waar beiden niet te lang bij stil wilden hangen en algauw ging het over wat Alicia tot dusver geprobeerd had. Alyssa hield geïnteresseerd haar hoofd schuin toen het meisje begon te vertellen over haar ervaringen met anderen en met wat ze wilde bereiken en rolde haar ogen. “Sommige mensen zijn echt zo gevoelig,” zei ze met een zucht. “Als je niet op mensen mag oefenen, waar moet je anders beginnen? De meest effectieve vaccins zijn eerst getest op dieren omdat ze wel een proefkonijn moesten hebben.” Alyssa glimlachte naar de blondine. “En of dat ik geïnteresseerd ben! Als je nog wat testjes hebt dat je wilt doen op dieren, dan ben ik altijd van de partij.” Nee, ze was niet gevoelig voor dat soort dingen. “Al vrees ik dat ik met mijn weinige kennis je niet echt van dienst ga kunnen zijn, maar wie weet komen we samen nog wel op iets geniaals,” liet ze er vervolgens grinnikend op volgen. Tja. Misschien verrasten ze inderdaad elkaar wel. Of zichzelf.

“Uh-huh,” beaamde Alyssa, gevolgd door een knikje. De meeste wetenschappelijke testen op dieren werden inderdaad met een goed doeleinde gedaan. Alyssa begreep de frustratie en de ontzetting als het voor een doeleinde was dat totaal nergens op sloeg, maar er waren genoeg vaccins die getest werden om bepaalde ziektes de wereld uit te helpen. Alyssa luisterde aandacht naar de opmerking die Alicia maakt en gaf een bevestigend knikje. “Dat gaat met mijn gave zeker wel lukken,” verzekerde ze de blondine. “Ik kan ze genoeg pijn toedienen om ze tijdelijk bewegingloos te maken zodat je gewoon je gang kunt gaan.” Alyssa keerde terug in de richting van het verblijf. “Wat heb je zoal in gedachten dat we nu zouden kunnen doen?” kon ze het niet laten om het te vragen. Ze ging natuurlijk in eerste instantie mee zodat Alicia haar meer over haar experimenten kon vertellen en misschien nog wat extra uitleg kon verschaffen, maar misschien konden ze ook al één van die testen samen uitproberen.  

Alyssa trok kort haar wenkbrauw op en dacht na. Om eerlijk te zijn, was ze niet bepaald de perfecte studente geweest en was ze meer gaan feesten in het weekend dan dat ze zich echt over haar boeken had gebogen. Dat kwam nu niet zo heel erg van pas, merkte ze wel op. “Ik weet nog wel vaag iets van de biologielessen dat we op school hebben gekregen. Mijn hoofdvakken waren vooral taalvakken, geschiedenis, aardrijkskunde en lichamelijke opvoeding omdat ik trainde voor danscompetities,” zei ze met een frons tegen de blondine. “Waarom is dat belangrijk? Heb ik bepaalde kennis nodig voor die experimenten dat jij me niet kunt leren?” Ze had geen idee wat de blondine precies wilde, dus ze kon het maar beter even navragen. Ze gaf een knikje toen Alicia een plan van aanpak opstelde, maar vervolgens vraagtekens zette bij haar kamergenoot. Alyssa haalde haar schouders op en grinnikte. “Hij is niet hier, toch?” vroeg ze. “En ik kan heus wel een geheim bewaren.” Het was niet alsof ze de blondine over wilde halen om de verlangen van haar kamergenoot te doorbreken, maar ze was gewoon nieuwsgierig naar de experimenten die ze zouden kunnen doen en misschien vergat ze in haar enthousiasme ook wel een beetje wat de mening van iemand anders zou kunnen zijn. In dit geval dus Alicia’s kamergenoot Victor.  

Alyssa gaf een begrijpend knikje toen Alicia haar beweegredenen uitlegde waarom ze de vraag aan de zwartharige gesteld had. “Wel, ik denk dat ik het meeste nog wel weet… uiteindelijk,” grinnikte ze. Het ging er ook een beetje aan liggen om welke kennis Alicia precies vroeg, maar ze nam aan dat ze daar wel achter zou gekomen eer dat ze aan het experiment zouden beginnen. Haar manier van Alicia over te halen was gelukt en Alyssa klapte zachtjes en opgewonden in haar handen toen de blondine instemde. “Waar beginnen we?” vroeg ze enthousiast. “Wil je beginnen met hier ergens een dier van straat te plukken? En welk dier moet dat zijn?” Alyssa’s lichte ogen landden nieuwsgierig op Alicia terwijl ze wachtte op antwoord. Dit was weer eens een heel andere invulling van haar tijd dan de dag om te krijgen met zich bezig te houden met de activiteiten dat het huis te bieden had. En ze maakte er ook nog eens een nieuwe vriendin bij. Een dubbel win-win situatie, als je het haar vroeg.