The dangerous game of love

Omdat ze haar blik naar beneden had gericht, voelde ze een kort schokje door haar heengaan toen ze opeens twee handen voelde die over de hare gelegd werden. Het was voor haar niet duidelijk of dat kwam omdat ze schrok of door het plotselinge lichaamscontact, maar ze richtte haar blik onzeker op en slikte toen ze de zachte blik van William vond. Ze merkte dat ze zijn handen over de hare eigenlijk helemaal niet onaangenaam vond en dat er een klein deeltje in haar was dat niet wilde dat hij zijn handen van de hare zou halen. Een waterig glimlachje ontstond om haar lippen toen hij zijn woorden sprak en ze knipperde een paar keer snel met haar ogen om te voorkomen dat ook die waterig zouden worden. “No problem,” zei ze op een zachte toon tegen hem, bij zichzelf nagaande wanneer het de laatste keer was geweest dat ze zichzelf zo opengesteld had naar iemand. De laatste keer was tegen een bediende geweest en toen had ze zich weer snel terughoudend opgesteld. In plaats daarvan draaide ze haar handen onder de zijne zodat hun vingers zich in elkaar verstrengelden en ze gaf een zacht kneepje. Het was enkel door de verandering van onderwerp en door het feit dat ze in haar ooghoeken de ober zag naderen met hun gerechten dat zijzelf de eerste stap deed om hun lichaamscontact te verbreken. Ze wachtte netjes totdat de ober bij hun was en hun gerechten voor hun klaarzette, waarna ze hem bedankte en haar blik weer op William richtte. “I met a girl who I had a good conversation with. She actually helped me get this dress because my other clothes were a bit…” Ze trok kort haar wenkbrauw op. “Well, they didn’t fit in the loop,” besloot ze ervan te maken. Ze keek naar haar gerecht. “This looks delicious,’ zei ze met een glimlach tegen hem, waarna ze haar bestek pakte en een hap nam, om te concluderen dat het ook echt lekker was. “But what about you? Have you made any friends?” vroeg ze beleefd aan hem.

Tara moest zachtjes lachen toen hij aangaf dat zijn kleren ook niet bepaald pasten bij de lus. Ze was hem inmiddels gewend met zijn kostuum, dus het was voor haar lastig om hem voor te stellen in normale kleren. Ze was er echter wel vrij zeker van dat hij er zelfs in een trui en een joggingbroek nog goed uit zou zien en een lichte frons verscheen op haar gelaat toen hij aangaf dat hij er altijd het beste uit wilde zien. “I respect that, but I don’t think people would look different at you when you’re just wearing normal, comfortable clothes,” zei ze met een glimlach tegen hem. “Don’t you have any casual clothes then?” Misschien moest Alicia William ook maar eens meenemen naar een winkel. Ze gaf goede adviezen en met haar wetenschappelijke verklaringen gaf ze meestal wel aan wat bij precies bij een persoon paste en wat juist minder ging. Tara durfde het echter niet voor te stellen aan de jongen tegenover haar. Het was duidelijk dat hij zich zelfverzekerd voelde in zijn kostuum en wie was zij om dat te veranderen? Toch vond ze dat hij niet zo laag van zichzelf moest denken, al moest ze eerlijk toegeven dat ze het zelfverzekerde wel aantrekkelijk vond. Een glimlach kwam dan ook om haar lippen toen hij opnieuw zijn zelfverzekerde kant aan haar liet zien. “So you want to give him another shot? I think that’s a good personal trait to have. Never judge a book by its cover,” zei ze en ze gaf hem een knipoogje. Ze nam een hap van haar gerecht en sloot even genietend haar ogen. “I’m so not regretting choosing this as my main course,” zei ze grinnikend tegen William.  

Tara kon het niet helpen dat ze William even voorstelde in een kinderlijke pyjama toen hij aangaf dat hij in normale kleren sliep. Het was niet bepaald het beeld dat ze van hem wilde hebben, vooral omwille van het feit dat haar mondhoeken zich bijna omhoog drukten en ze moeite moest doen om haar lach in te houden. Het idee dat hij met een kostuum naar bed ging, maakte dat niet veel beter. Ze wist haar gezicht echter in de plooi te houden en het enkel tot een beleefd lachje te beperken. Het hielp dat het onderwerp weer verderging over de jongen die William ontmoet had en ze kon het niet helpen dat ze zich lichtelijk nieuwsgierig voelde over wie het was geweest en wat hij had gezegd. “It depends on what choice of words he had,” zei ze met een frons tegen William. “But most of the time when you feel like someone’s intention isn’t bad, it usually isn’t. Your body has an instinct for these kind of things.” Er was altijd dat stemmetje in je hoofd dat je waarschuwde en Tara had geleerd dat het meestal een goed ding was om naar dat stemmetje te luisteren. Als ze op meetings mensen tegenkwam die ze niet vertrouwde, dan was dat meestal om een geldige reden. Ze moest grinniken toen William zijn vraag stelde en glimlachend schudde ze haar hoofd. “I think after a while everything will taste better than what I get served at home.” Ze trok kort haar wenkbrauw op. “I don’t mean to sound like a spoiled brat,” begon ze met haar wangen lichtelijk rood kleurend, “but it does get a bit boring when you know what your next meal is going to be like. I know it may sound odd, but I still feel highly embarrased when my servants do all the work for me. There is a lot of helpful things from them I refuse to accept because I feel like I can do them on my own.” En omdat haar vader naar haar idee een tiran was als het aankwam op hun bedienden, maar ze wist niet of het zo’n goed idee was om over hem te spreken tijdens een gezellige date.   

Tara gaf een kort knikje ten teken dat hij gelijk had. Vertrouwen op haar instincten had al vaak geleid tot moeilijke, maar wel wijselijke beslissingen. Zoals die keer dat ze het gesprek met haar vader had afgeslagen vlak nadat haar moeder overleden was. Hij had zich in eerste instantie vastgehouden aan de standaarden van zijn vader om zich niet te verhogen naar de medische moderniteit en had zich gehouden aan de middeleeuwse standaarden van zijn vader. Haar moeders ziekte bleek een stuk ingewikkelder te zijn dan dat en dat was te laat opgemerkt. Haar vader had de ernst van de situatie pas veel te laat ingezien en had te laat gereageerd en Tara had het gevoel dat ze haar moeder door hem was kwijtgeraakt, omdat hij zijn verdomde trots niet opzij had gezet. Pas nadat haar moeder overleed, leek er tijd te zijn in zijn drukke agenda om met haar te praten en Tara had dat afgeslagen, wetend dat ze dan een frictie van haar vader zou zien dat ze daarna nooit meer terug zou zijn. En ze had geweigerd om zich aan een illusie open te stellen. Ze slikte moeizaam en was William stilletjes dankbaar dat hij de stilte opnieuw doorbrak met zijn woorden. “I can imagine,” zei ze op een zachte toon tegen hem toen hij over zijn ouders sprak. “Did you have a good bond with both of your parents?” vroeg ze aan hem. Ze wist dat ze misschien een wedervraag kon krijgen en ze wist niet wat ze zou zeggen, maar ze nam aan dat dat problemen waren voor later. Misschien kon ze het gesprek wel naar hem blijven leiden zonder dat het per se naar haar geleid hoefde te worden, wie weet.  

Ze wist dat het riskant was om over zijn ouders te beginnen. De kans dat er een wedervraag zou komen was vrij groot. Ze had moeite met anderen te vertellen waarom haar moeder dood was gegaan, vooral omdat ze was gestorven omdat haar vader te veel waarde had gehecht aan de idealen van haar grootvader en daardoor de moderne medische hulp veel te laat werd ingeschakeld, waardoor haar moeder aftakelde en uiteindelijk overleed aan haar ziekte. Tara had het haar vader nooit vergeven en hij had het zichzelf nooit vergeven, maar hij verviel weer snel in zijn harde regime en Tara’s band met hem zwakte af. Tara beet dan ook kort op haar onderlip toen William duidelijk hintte dat hij een goede band had met zijn moeder en niet met zijn vader. Zijn woorden indiceerden ergens dat ze beter niet door kon vragen en ze gaf dan ook een kort knikje toen hij zijn woorden sprak. Haar hart schoot in haar keel toen ze de wedervraag kreeg en even gleden haar ogen naar haar bord. Ze voelde hoe een brok zich vormde in haar keel en ze dwong zichzelf om een masker op te zetten. Ze slokte de brok krachtig weg en keek weer naar hem op, haar ijsblauwe ogen de zijne vindend. “My mother passed away when I was fourteen,” zei ze op een kalme toon tegen haar. Hoewel ze haar mond tot een smalle streep hield, flikkerde in haar ogen meer emotie dan ze op dat moment toe wilde laten. “My father…” Haar hart begon wild in haar borstkas te kloppen en onbewust verschenen er kleine sneeuwklokjes op het bestek dat ze vasthield. Toen ze dat in de gaten had, dwong ze zichzelf te kalmeren en liet ze het ijs snel smelten. “Let’s just say things don’t go well between the two of us,” zei ze op een zachte, maar resolute toon. Haar mondhoeken krulden zich automatisch op toen ze zijn ogen vond en haar blik werd weer warm. Haar hartslag nam af en ze kon zich weer op haar eten concentreren. Het was voortuitgang. Smalle stapjes, babystapjes, maar het was zeker vooruitgang.   

Tara had van jongs af aan al een hekel om zwakte te tonen. Het was waarschijnlijk een karaktereigenschap dat ze van haar vader had geërfd; haar moeder had haar er altijd op aangedrongen om altijd open te zijn over haar gevoelens terwijl haar vader wilde dat zij ze wegstopte zodat ze met een harde hand kon regeren over Schotland. Aan diepe, triestige emoties had hun volk niks, zei hij altijd. Tara was het zo erg gewend om haar gevoelens achter een masker te verbergen dat ze merkte dat ze het nu moeilijk vond om zich op die manier open te stellen aan William. Aan de andere kant voelde het ook minder erg dan verwacht. Ze had gedacht dat ze terughoudender zou zijn, maar het was voor haar al heel wat dat ze had verteld dat haar moeder was overleden. Ze liet nog steeds niet haar diepste verdriet zien, maar ze had ook niet echt het idee dat dat hoefde. Al zeker niet in een druk restaurant. Ze wist dat de dorpelingen het de volgende dag weer vergeten zouden zijn, maar de eventuele Peculiars die zouden passeren, zouden dat niet. Ze richtte haar blik weer op William toen hij aangaf dat hij haar begreep en een warme glimlach ontstond om haar lippen. Ze gaf een knikje bij zijn woorden, zich het meisje herinnerend dat ze had ontmoet in de tuinen. “I’ve actually met a Peculiar who was abandoned by both her parents. It was really sad to see her that unhappy,” zei ze terwijl haar mondhoeken lichtelijk naar beneden trokken. In tegenstelling tot haar vader had Tara wel een warm hart voor anderen en vond ze het leed heel erg. Haar vader wuifde het meestal weg als anderen over hun gevoelens wilden praten en gaf over zijn eigen emoties al helemaal niks prijs. Tara had hem nog nooit zien huilen en als hij het haar zag doen, dan gaf hij algauw aan dat ze moest stoppen. Ze kon zich de laatste knuffel tussen hun niet eens meer herinneren en dat wilde al veel zeggen. “When it comes to me, you sure can,” zei ze met een warme glimlach tegen hem. “I know this is only our second meeting and I sure don’t want to rush things, but I must admit that I’m starting to like you. If only half of the crown princes I met at meetings were like you, their families probably wouldn’t have to find them a wife because they’re too obnoxious for normal girls to be around them.” Haar wangen werden lichtelijk rood en ze verborg een kleine glimlach achter haar hand. “But you didn’t hear that from me,” liet ze er luchtig op volgen, gevolgd door een kleine zachte giechel dat haar lach moest compenseren.   

Een kleine glimlach kwam om haar lippen toen William vroeg naar de kroonprinsen, gevolgd door een opmerking waar ze het niet om kon laten om even met haar ogen te rollen. Dat was ook niet heel erg prinsesachtig, maar Tara merkte op dat ze zich in William’s buurt niet echt als een prinses hoefde te gedragen. Een autoritair figuur hebben in een land waar je geen invloed had, had naar Tara’s idee sowieso niet echt zin en veel vrienden maakte je er ook niet mee. Ze kon wel met een arrogante houding door het huis lopen à la Kelvin Grant, maar daar zou ze mensen niet bepaald mee voor zich winnen. Nee, dan was ze liever zichzelf. En ze had al gemerkt dat het bij William zijn vruchten afworp en dat ze ook onder andere Peculiars al een paar beginnende vrienden begon te maken, dus waarom zou ze zich ook als een verwende prinses gedragen? “Arrogant, rich and mostly annoying,” zei ze met een zachte zucht. “The ones that actually approached me to talk with me made it clear that they only had an eye on how I looked and were interested in the amount of money my father had. Crown princes are really annoying to deal with when you decline their offers and won’t give your hand in marriage. Because they are rich and wealthy, they think they can get everything they get their eye on, so taking a “no” for an answer is non existing in their book.” Haar gedachten gingen terug naar een feestje van vorig jaar van één of andere kroonprins van een land dat ze niet eens onthouden had op een duidelijk dronken manier naar haar toe was gekomen en haar allerlei dronken complimenten had gegeven. Hij had haar vast proberen te pakken en pas nadat ze had gedreigd zijn arm te bevriezen en te verbrijzelen, had hij haar met rust gelaten. Ze ging dat echter niet aan William vertellen en ze wierp hem een glimlach toe. “Their behaviour towards princesses and female servants is disgusting, really. I’ve heard they keep scores about the amount of women they sleep with and how many times they cheated on their girlfriends. It’s quite pathetic, if you ask me.” Ze at weer van haar gerecht en keek William toen weer aan. “So no, I’m not too big of a fan of them,” lachte ze naar de jongen tegenover haar.