Playing in the rain

De hal, Connor stond erin. Er lag geen specifiek doel achter zijn in de hal staan, behalve dat hij moeilijk buiten kon gaan staan. Het was nat en waar hij er op zich geen probleem mee had om nat te regenen was het vaak genoeg gebeurd afgelopen dagen. Want blijkbaar was in de regen staan een van zijn nieuwe hobbies, naast coke doen. Voor hem was het tenminste makkelijk om weer droog te worden op zijn kamer zonder dat hij door de regen heen hoefde te lopen. De vele voordelen van kunnen teleporteren. Behalve dat zijn plan van niet nat regenen vandaag blijkbaar ook niet door ging. Op dit moment was Connor zich daar nog niet van bewust, alleen dat er een jong meisje op hem af kwam. Als hij moest inschatten zou hij iets van vijf zeggen, al wist je het nooit met lussen. Voor hetzelfde geld was ze 200 en zag ze er alleen als vijf uit. Voor zover hij wist had hij haar nooit eerder gezien. Het derde feit dat hij had was dat ze druipnat was. Waarschijnlijk van de regen aangezien hij de enige idioot was die in zwembaden teleporteerde. Ze tikte hem aan en zijn blik ging nu officieel naar haar, omdat ze blijkbaar iets van hem wilde. Geen ramp, Connor was de beste mentor die er maar bestond samen met zijn vriendje. Met zijn hoofd iets gekanteld keek hij haar aan. ”Wil je met mij buiten spelen?” Oké, dat waren niet de mentorzaken die hij had verwacht. Daar ging zijn plan van niet in de regen staan ook. Het was niet alsof hij veel beters te doen had dan een vijf jarige vermaken, aangezien iedereen nu weinig aan het doen was. ”Sure,” stemde hij in. ”Let’s go.” Want hij was een goede mentor en het was niet omdat hij in de regen wilde spelen. Afwachtend keek hij het meisje aan, want het was tenslotte haar briljante idee.

Een goede mentor zijn was nog veel makkelijker dan Connor verwacht had dat het zou zijn. Vooral wanneer het taken waren als een jong meisje te woord staan die druipend van het water op hem af liep terwijl hij binnen de regen aan het ontwijken was en alles half in de gaten aan het houden was. De vraag was of hij buiten in de regen wilde spelen. Het antwoord was simpel genoeg voor hem. In de regen spelen klonk als veel te veel fun en het nat worden was ook geen ramp. Daar bestonden handdoeken en wat dan ook voor. ”Thank you!” reageerde ze enthousiast en hij glimlachte automatisch naar haar. Duidelijk kwam ze al van buiten af dus nam Connor aan dat ze ook wel weer de weg naar buiten de regen in zou wijzen en hij zou als een goede mentor volgen. Zijn hand werd gegrepen en hij volgde haar snel. Ondertussen slaagde hij erin om met zijn andere hand snel zijn bril af te zetten en in zijn zak te stoppen. Met alle regen ging het toch weinig uithalen als het ding onder de waterdruppels zat. Dan kon hij net zo goed gewoon op het beste hopen met zijn blijkbaar slechte zicht. ”I really like the rain,” begon ze terwijl ze samen de hal door liepen. ”So do I,” stemde Connor enthousiast in. Regen was perfect voor iedere situatie. Om of dramatisch in te staan of… oké, misschien was dat de enige echte situatie. Het was er compleet perfect voor, daar ging het om. ”It smells really nice and it’s fun to be outside when it’s raining,” ging ze door en hij kon alleen maar instemmend knikken. Dat waren nog meer goede kwaliteiten van regenen. Het enige nadeel was er nat van worden en op warme dagen viel dat ook nog mee. Tough luck dat het weer nooit verschilde in hun lus. Veel meer geduld had hij er niet meer voor om de hele hal af te lopen. In plaats daarvan teleporteerde hij hun beiden naar buiten en moest hij maar gokken dat ze er geen hartaanval aan over hield. Haar hand had Connor toch al vast. Dat ze midden in een diepe plas van water eindigde was een bonus, of nadeel, depends. ”Here we go,” grijnsde hij vrolijk naar haar.

Onmogelijk kon Connor nee zeggen tegen de vraag of hij mee wilde om buiten te spelen. Op een wonderbaarlijke manier slaagde hij erin om goed te zijn met kinderen en ze vervolgens stuk voor stuk te adopteren, maar dat waren details. Vanzelf zou dit meisje ook wel aan zijn gezin toegevoegd worden, wat het dan ook voorstelde op dit punt. Twee weerwolven, een drugsdealer, twee jonge meisjes, twee eenden en een hond. Een perfect normaal gezin om te hebben. Enthousiast stemde hij in met haar meningen over regen. Het was zonde om kostbare tijd te verspillen met lopen wanneer ze ook nu al in de regen konden staan. Zonder er verder echt over na te denken teleporteerde Connor ze naar buiten, recht in een plas water. Naast hem keek het meisje er verbaasd van op, maar ze ging niet dood van een hartverzakking dus al met al een succes. ”Did you do that?” trok ze de juiste conclusie al. ”I mean, getting us outside so fast,” ging ze verder, waar hij een instemmend geluid op maakte. ”I did, I can teleport,” bevestigde en legde hij ook gelijk uit hoe hij het voor elkaar had gekregen. Ergens klonk Connor er wel trots over. Teleporteren bleef voor eeuwig een van de betere dingen in zijn leven en ook makkelijk om indruk mee te maken.  Hopelijk was ze oud genoeg om het te begrijpen en anders kon hij dat ook nog wel uitleggen. ”So,” ging hij door nu ze toch buiten allebei nat stonden te regenen. ”My name is Connor, what is yours?” vroeg hij haar met een glimlach. Even de naam van zijn nieuwe kind achterhalen en zo zodat hij Zeal er straks over kon vertellen.

Teleporteren maakte alles uiteindelijk zoveel makkelijker, inclusief naar buiten gaan. Nu stonden ze in de regen en midden in een plas, waar hij de vraag van het meisje enthousiast beantwoorde met een ja. De blik van indruk was al genoeg om hem er nog trotser over te maken. ”That is so cool!” reageerde ze en Connor knikte er tevreden op. ”Can you go anywhere you want to go?” vroeg ze meteen door. Opnieuw knikte hij. ”Anywhere, even the moon.” Dat dacht hij tenminste. Nooit had hij het getest en nooit had hij plannen om het uit te testen. Het was dat er voor zover hij wist geen limiet aan de afstand zat. Alles was mogelijk. Blij om in de regen te staan en eenvoudig vermaak te hebben zette hij het gesprek voort. Met een glimlach stelde hij zichzelf voor. ”My name is Astri,” gaf ze haar naam. Het klonk Noors, of in ieder geval in die richting. ”And I’m six years old,” ging ze door met zes vingertjes in de lucht. Connor gaf haar een oprechte blik van onder de indruk zijn. Veel wist hij niet van kinderen, maar kunnen tellen was heel wat. Lord knows dat zijn wiskunde vaak genoeg in de twijfel viel te trekken. ”And you?” vroeg ze verder. Een korte frons trok over zijn gezicht, dat was waar het ingewikkeld werd. ”It’s nice to meet you Astri,” begon hij met het makkelijke deel. Zijn leeftijd was een ander verhaal. Het was een wonder dat hij zijn echte leeftijd wist, de overzichtelijke jaartallen hielpen mee. ”I’m 20,” antwoordde hij eerst. ”Or at least, that’s when I entered my first loop. In real years I’m 40,” verzuchtte hij. Het bleef bizar om ouder te zijn dan een groot deel van de nieuwelingen in de lus en zich niet eens echt zo te voelen. In ieder geval moest het geen kwaad kunnen om deze informatie aan een kind te geven. De moeite om het op zijn vingers uit te beelden ging hij maar niet doen.

Het was niet verbazingwekkend dat zijn gave indruk maakte en het was nog minder verbazingwekkend dat Connor er graag over sprak. Heel lang bleef het gesprek er nog niet bij hangen omdat er meer aan bod kwam, introducties vooral. Ze stelde zich voor als Astri met een bonus van zes jaar zijn, wat bijna net zo indrukwekkend was als zijn teleporteren. Daarna kwam pas het ingewikkelde met zijn eigen leeftijd en of het technisch gezien meer in de waarheid was om veertig of om twintig te antwoorden. Voor het grootste deel voelde hij zich twintig maar het viel niet te ontkennen dat hij veertig jaar aan levenservaring had. Heel veel deden de feiten er toch niet toe. ”That’s really old,” reageerde Astri erop. Ouch. ”Uhh,” begon Connor wat teruggenomen voor gebrek aan betere reactie erop. Heel mis had ze het niet. Dat betekende niet dat hij graag op die feiten gewezen werden. Dat was het ding met jongere kinderen, ze wisten altijd te raken waar hij het pijn deed. ”I mean, you don’t look 40,” ging ze snel door. Dat verbeterde de situatie weinig terwijl hij daar in de regen bleef staan om te verwerken dat hij officieel ‘oud’ was. ”It’s not that old,” ging hij uiteindelijk in de verdediging van zijn situatie. Mensen moesten stoppen met hem oud noemen voor hij echt een mid-life crisis ontwikkelde. Connor was al druk genoeg met zijn voortdurende being-alive-crisis. ”There’s way older people than me out there,” sprak hij verder. Misschien moesten ze gewoon van onderwerp wisselen om de situatie te redden, dit was niks aan het helpen.

Zo oud was Connor nog niet, hij was nog maar veertig en hij voelde zich niet eens veertig! Het was oneerlijk om bestempeld te worden als oud wanneer het nog lang niet zo was. Zijn reactie werd er extra verontwaardigd op zodra ze begon te giechelen. Langzaam begon hij het idee van adoptie te herdenken als het zo door ging. De enige mogelijkheid die overbleef was zichzelf verdedigen als echt nog niet zo oud zijn. Zijn tweede opmerking leek erin te slagen om eindelijk het onderwerp te veranderen, inschattend van Astri’s nieuwsgierig blik.”How much older?” vroeg ze terug. Zie, beter onderwerp. ”Hundreds of years,” antwoordde hij licht overdreven met het spreiden van zijn armen om het hoge aantal verder aan te geven. ”And how can you be so old and still look younger?” Nevermind dat. Opnieuw viel Connor stil terwijl hij haar aan keek terwijl zijn armen weer naar beneden vielen. Hij was niet oud. In feite was hij in het hoogtepunt van zijn jeugdige leven, thank you very much. ”I’m not old,” herhaalde hij nog een keer voor haar met een even  verontwaardigde blik. Wie wist dat kinderen zo gemeen konden zijn. ”I look perfectly my age because of the loops,” legde hij nadrukkelijk uit. ”They stop the aging process because the days repeat so all of us don’t get older.” De precieze wetenschap erachter wist hij niet en boeide hem ook vrij weinig. Ymbrynes mochten zich daar mee bezig houden.

Blij met de soort van verandering van onderwerp vertelde Connor al te graag over hoe oud mensen die oud waren wel niet konden zijn. Niet veertig, honderden aan jaren. Dat was oud. Hij was niet oud, oké?! Nog een keer moest hij het herhalen voor de zekerheid voor hij bij de uitleg kwam over hoe peculiars zo oud konden worden met het hele herhalende dag gedoe. ”So I’ll always be six?” concludeerde Astri. Ze leek er wat verdrietig over en kort voelde hij zich schuldig. Blijkbaar was voor eeuwig zes zijn geen leuk vooruitzicht. Fair enough, Connor zou ook niet voor eeuwig zes willen zijn. Het voordeel aan op zijn twintigste zijn eerste lus vinden. ”And I’ll never be seven?” vroeg ze door. Kort was het stil van zijn kant terwijl hij probeerde te bedenken hoe hij het moest uitleggen op niveau van een zes jarige. ”It’s a little complicated,” begon hij met het overduidelijke. ”The days that pass still count, even though it’s always the same day. So you still get older, but your body stays the same. You’re still going to be seven, you’ll just look six,” beloofde hij met een glimlach. Hopelijk was zijn uitleg duidelijk genoeg, anders wist hij het ook niet meer. ”It also means that if you leave the loop for long enough you’ll suddenly be older,” legde hij verder uit. Dat was nog het slechtste deel, vastzitten aan de lussen voor eeuwig om die reden.