Nothing's playing

Onderwerp: Nothing's playing vr jan 06, 2017 11:25 pm

. N o t h i n g 's P l a y i n g .

Met een diepe zucht liet Clarke zichzelf in een draaiende beweging achterover in een van de luie stoelen vallen. Met een doffe plof zonk ze diep weg in het leer van de fauteuil. In de beweging hadden haar krullen weer eens zin gekregen haar het leven zuur te maken door haar haar halve zicht te ontnemen. Onderuitgezakt blies ze wat geïrriteerd en gedesinteresseerd gelijktijdig tegen de onderkant van deze rebelse lokken. Echt, het zou niet lang duren of ze zou er een schaar in zetten. De wetenschap dat ze donders goed wist waarom ze wat prikkelbaar was, maakte haar enkel prikkelbaarder. Sinds ze hier was, had niemand haar aangeraakt. Had iemand in een geheim verbond iedereen op de hoogte gesteld van haar gave? Ze onderdrukte de neiging tot een nogal beestachtig gegrom. Binnenkort zou ze zich gedwongen zien om regelrecht de eerste de beste bar binnen te lopen en om het even wie achter de bar stond aan de haak te slaan. Ze wist niet dat ze er zo afhankelijk van was, als ze eerlijk was. En dat ze dat feit niet wilde erkennen, maakte het enkel een blokkade waardoor ze nogal niet te genieten was.

Clarke staarde naar het witte doek waarop iedere avond films geprojecteerd werden. Het bleef wit, hoe lang ze er ook naar staarde. Ze liet zich nog verder onderuit zakken en bereidde zich voor op zo'n... -ze wierp een blik op de klok aan de achterwand van de kamer om te zien dat het vier uur was- twee uur lang voor zich uit staren tot het avondeten. Dan kon ze er maar beter goed voor gaan zitten. Ze zwaaide haar benen over de armleuning en liet haar bovenlichaam en hoofd aan de andere kant over de armleuning hangen. Haar armen raakte haast te grond. Hoe kon je het best verveling uitstralen met je houding? Challenge accepted. En misson accomplished. Naar het plafond starend, stond de vreemdeling die de kamer binnen kwam lopen wellicht een klein beetje in haar dode hoek.

{{ Haha beetje kort +inhoudsloos sorry, pls let me know als er iets bij moet of zo c:

Onderwerp: Re: Nothing's playing za jan 07, 2017 8:54 pm

I will find you in a burning sky

Where the ashes rain in your mind

Triiiiiiing, triiiiiing, bzz bzz, triiiiiing, triiiing bzz bzz. "Godver-" klinkt er geïrriteerd vanonder de lakens. Een slanke hand met lange melkwitte vingers schiet naar zijn rinkelende mobiel die op zijn nachtkastje ligt. De nog slaapdronken Aziatische jongen sleept de telefoon mee onder zijn dekbed en opent zijn ogen op een kiertje om de 'dader' van het telefoontje te kunnen waarnemen. 'Niet opnemen' is wat het scherm van zijn Iphone weergeeft. Vermoeid drukt hij op het rode knopje waarop het gerinkel staakt. 'Niet opnemen', dat nummer behoort toe aan niemand minder dan de grijzende vrouw die hem zijn naam, Seungwoo, geschonken had. Waar andere jongens van zijn leeftijd wellicht een iets lievere naam zouden kiezen zoals; moeder, mam, ma, heeft Seungwoo gekozen voor 'Niet opnemen'. Om hem er iedere keer aan te herinneren- nee, om hem er iedere keer van te overtuigen dat hij zijn tijd verdoet met deze vrouw. De mentale wonden die 'mam' hem heeft bezorgd zijn inmiddels geheeld, het zijn littekens geworden. Pijnloze littekens die geen pijn meer doen als je er op drukt, echter, littekens verdwijnen nimmer en zo ook niet Seungwoo's gemixte gevoelens jegens zijn moeder.

Tot Seungwoo's frustratie -hier Sem genoemd- is hij niet meer in staat om slaap te vatten. Sem gromt vanonder de lakens zich verzettend tegen het idee van opstaan, maar wetend dat het een onvermijdelijk lot is. Vluchtig klikt hij zijn Iphone aan, diens scherm 14:36 aangeeft. Een mooie tijd om uit je bed te kruipen, bedenkt Sem zich semi-trots. Sem rolt zijn bed uit, landend op all fours om vervolgens overeind te krabbelen tot zijn volledige 1.87 grote zelf. Slaapdronken wrijft hij door zijn krullerige donkerbruine out of bed haren heen, sloffend naar de badkamer voor een wake-up 'morning' shower.

Welgeteld tien minuten later staat een naar lavendel geurende jongeman, nog na druipend, in de badkamer naar zijn evenbeeld te kijken. Niet geheel ontevreden draait hij zijn hoofd van links naar rechts, zijn hazelnoot bruine ogen zijn gezicht scannend voor oneffenheden. Ook de rest van zijn tengere doch gespierde zwemmerslichaam krijgt een 'keuring' vooraleer hij zich aankleed. In een simpele blauwe sweater met een blouse er onder en zwarte skinny jeans en allstars wandelt Sem uiteindelijk de badkamer uit, niet geheel ontevreden over zijn huidige uiterlijk. Het heeft allemaal toch wel zijn voordelen, beseft Sem zich, dat 'lus-gedoe'. Anders had hij nu al het uiterlijk van een mid-dertiger en daar zat hij echt nog niet op te wachten. Een blik op de klok verteld Sem dat het inmiddels alweer iets na half vier is, wat betekend dat hij al meer dan de helft van zijn dag verprutst heeft. Sem glimlacht desalniettemin ondeugend en stapt zo zijn kamer uit.

Hij begroet enkele bekende gezichten die op de gangen rondhangen maar loopt stevig door naar het trappenhuis. Welgeteld 34 treden stapt hij naar beneden voor hij de eerste verdieping betreed; koers: de bioscoop. Meestal was er rond dit tijdstip niemand in de bios aangezien de films pas 's avonds draaiden. Dat dénken ze althans. Laat dit soort technische dingen aan Sem over en je kijkt iedere dag de film die je wil op wat voor tijdstip dat je wil. Met een sierlijke grijns op zijn lippen wandelt hij de bioscoop binnen, zachtjes het refrein van 'Somewhere over the rainbow' neuriënd. Hij stopt abrupt met geluid maken wanneer hij opmerkt dat hij, tot zijn teleurstelling, niet alleen is. In een van de stoelen hangt een meid met donzige houtkleurige krullen, haar huid de kleur van crèmige chocolade. Sem's blik blijft even op haar figuur hangen, waarna hij zonder woorden naar de filmkamer wandelt. Sem's vingers schieten over het toetsenbord heen een vervaarlijke grimas op zijn lippen. Abrupt stopt hij met typen, zijn ogen op het witte scherm gericht, waarop hij nog op 'enter' drukt. Een foute anime-stijl film begint te draaien op het doek. Een die in de categorie 'Hentai' zou vallen, ook wel 'Ecchi' genoemd. Naakte geanimeerde meisjes die allemaal even foute geluiden maken weerklinken door de kamer heen. Vlug verschuilt hij zich achter een van de stoelen, nieuwsgierig naar hoe ze zou reageren op zo'n foute film als deze. Een grijns staat op zijn lippen, zijn witte tanden ontbloot. Prachtig dit.

[Geeft niets, hoop dat je er wat mee kunt lol. +Random einde. xD]

★ VERA

Onderwerp: Re: Nothing's playing za jan 07, 2017 11:39 pm

Clarke's oren werden gevuld met een naar waar ze meende bekend melodietje. Ze opende haar inmiddels gesloten ogen en focuste op het geluid, dat haar steeds luider voorkwam. God, welke idioot liep dat Hawaiiaanse rotlied te verspreiden? Je reinste propaganda was het. Somewhere over the Rainbow. Daar wilde we allemaal wel zijn, meneer Kamakawiwo nog wat. Het geluid van de voetstappen kwam dichterbij, en op het moment dat de geur van goedkope lavendel haar neus binnendrong, stopte het geneurie. Clarke wilde zich omdraaien om de cinemaganger te bedanken voor zijn zwijgen, maar merkte toen dat deze zonder enkele begroeting doorliep. Linea recta naar het gedeelte van de kamer waar het controlepaneel stond voor het grote beeldscherm. Geïnteresseerd duwde het meisje zich rechtop en hield haar hoofd schuin terwijl ze de jongen bestudeerde. Hij was ongetwijfeld de bron van zowel de lavendel bodylotion als het afgrijselijke geneurie. Hoewel hij er casual uitzag, kon Clarke met zekerheid stellen dat hij niet zo uit bed was komen rollen en nogal wat moeite had gedaan zijn looks op orde te krijgen. Het zag er net een tikkeltje te gelikt uit allemaal. Hoewel ze het niet wilde, kon ze het niet laten. Het zat nu eenmal in Clarke's aard. Ze moest gewoonweg eventjes zijn lichaam inspecteren. Zijn gezicht, waarvan ze enkel kon aflezen dat hij van Aziatische origine moest zijn, was niet erg interessant voor haar. Wel merkte ze direct op hoe lang hij was en, hoewel hij op het eerste gezicht tenger leek, de spiermassa die zich onder het blauwe vest verschool. Ze beet op haar liep. Vreselijk, deze onthouding. Ze sloot haar ogen en moest even haar adem in bedwang houden om zichzelf op een ander gedachtenpad te brengen. Haar blik gleed naar zijn vingers, die over een toetsenbord gleden en duidelijk wisten wat ze moesten doen. Van wat hij zou doen had ze geen idee, maar aangezien ze nog geen woord met hem had gewisseld, dacht ze dat het wel eens interessant zou kunnen worden. Plotseling echode geluiden door de kamer, waarvoor ze even ferm met haar ogen moest knipperen om er zeker van te zijn dat het niet in haar hoofd gebeurde. Dat deed het niet. Op het scherm waren, in iets wat ze dacht te identificeren als Japanse tekenstijl weliswaar, taferelen te zien waarnaar Clarke al de hele week een onuitstaanbaar verlangen had gekend. Voor een moment gleed haar mond open in verbazing. Toen ze haar blik losgescheurd kreeg van het scherm, zag ze de jongen, verscholen achter een stoel, met zijn smalle, chocoladebruine kijkers eerder twinkelend dan gegeneerd. Ze kon er niets aan doen dat de aanblik een onweerstaanbare drang bij haar ontlokte om te lachen. Eerst grinnikte ze enkel, maar bij het zien van zijn grijns, veranderde het in een hardop lachen waarvan ze even niet meer wist hoe ze moest stoppen. Dit was wel het laatste wat ze van deze zo onschuldig ogende jongeman verwacht had. Ze moest tranen van haar met sproeten gesierde wangen vegen om helder te kunnen zien. Toen ze een beetje tot bedaren was gekomen, verhief ze haar stem boven het geluid van de wat excentrieke film en vroeg; 'Wank-tank material?' Clarke had zich inmiddels op beide zitbotten in de stoel gezet en haar benen in een lotushouding gevouwen. Nog altijd zichtbaar geamuseerd door de gehele situatie, zette ze haar elleboog op de armleuning en legde haar kin op de rug van haar hand, terwijl ze hem wel heel nieuwsgierig aankeek.

{{ Nogmaals: WHAHA. En idem hier zo. Random eindes ftw \0/

Onderwerp: Re: Nothing's playing vr jan 27, 2017 3:29 pm

I will find you in a burning sky

Where the ashes rain in your mind

Met één druk op de knop wordt de kamer gevuld met foute seksgeluiden van geanimeerde tienermeisjes. Sem duikt, zover dat nog mogelijk is, nóg dichter tegen de achterkant van de stoelen aan; zichzelf verschuilend van het meisje wat een paar minuten geleden nog afwezig in een stoel had gehangen. Een brede grijns siert Sem's gelaat, die in dit stadium nog maar nét zijn gegrinnik voor zichzelf kan houden. Als hij ook maar zoveel als een kick gaf zou hij zichzelf verraden, en daar was het nog iets te vroeg voor.

Sem, een ervaren hentaifan, hoefde niet eens naar het scherm te kijken om te weten dat de meisjes op het moment betast worden door octopus tentakels die... laten we zeggen, geen millimeter van hun lichaam overslaan. Begrijp hem niet verkeerd, hoewel het gegil en gekreun van jonge dames vrij goed klinkt, raakt Sem nauwelijks opgewonden van dit soort materiaal. Hij is sowieso al nooit echt van het film-materiaal geweest; het kan niet opwegen tegen het échte. Althans, zover hij dat weet dan. Ondanks zijn open houding tegenover alles en iedereen is Sem nog nooit verder gekomen dan second base en is hij dus, sadly, nog maagd. The thirty-something year old virgin... Niet iets waar hij graag te koop mee loopt.

Dat alles mag de pret echter niet drukken, Sem zit er niet over in en... de vreemde romanticus dat hij is houdt hij dat het liefste 'speciaal' in plaats van in een opwelling. Sem's kastanjebruine ogen zoeken langzaam die van het meisje op, hopend op een glorieuze reactie van haar; anders had hij het natuurlijk niet opgezet. En waar hij op hoopte, kwam in zekere zin ook, al zij het wellicht in mindere mate. Hij had gehoopt dat hij te maken had met een preuts figuur, die na het horen en zien van de beelden was weg gerend. Echter bleef de dame met haar olijven huidskleur, met open mond weliswaar, zitten om vervolgens in lachen uit te barsten. Nieuwsgierig door haar bubbelige gelach komt Sem overeind; grijnzend van oor tot oor. Ergens was hij gecharmeerd door haar acceptatie en ergens teleurgesteld vanwege haar 'ballen' betreft dit soort materiaal. Sem krabt een beetje awkward door zijn krullerige haren en staart haar schaapachtig aan; zo nu en dan een blik werpend op het grote scherm.

Haar lach als belletjes stopt abrupt waarop er een paar woorden de ruimte overbruggen. Sem grinnikt maar schud zijn hoofd. "Nauwelijks, mijn fantasie is al genoeg." zegt hij met een knipoog naar haar. Nu hij haar van voor kon zien vielen hem pas een aantal dingen op; zoals haar volle lippen, chocolade bruine ogen en sproetjes die de appels van haar wangen versieren. Sem glimlacht terwijl hij probeert zijn ogen van de rest van haar lichaam af te houden; misschien was dat niet gepast met dit soort muziek op de achtergrond. Sem stapt langzaam naar haar toe, in de zetel naast haar neerploffend, zijn hoofd en lichaam naar haar toe gedraaid. "Dat van jou?" vraagt hij vervolgens terug, zijn ogen glimmend van plezier. "Ah, je mag me Sem noemen." stelt hij zichzelf kort voor; er verder geen big deal over makend. Sem leunt wat dichter naar haar toe, bewust van haar plotse adem tegen zijn nek terwijl hij geïnteresseerd naar haar sproeten staart. "Zijn die echt?" vraagt hij uiteindelijk plots; na een korte tijd de gepaste afstand weer in acht nemend. Sem's ogen keren terug naar het grote scherm. "Hoe fout kun je het maken?" vraagt hij duidend op de tentakels die een meisje aan haar enkels hebben opgetild en langs haar slipje door sidderen. "Ik betwijfel of de meeste dames daar opgewonden van raken." vraagt Sem met een opgetrokken wenkbrauw. Misschien moest hij het onderwerp veranderen... niet echt normaal tenslotte bij je eerste ontmoeting. "Woon je al lang hier?" vraagt hij dus maar, de hitte van het onderwerp afnemend. Of misschien maakte dit het erger? Nu hij zoveel interesse in haar toonde. Insinueerde hij hier nu niet indirect dat hij haar nog niet eerder gezien had want anders had hij dat wel gemerkt? Hmm.

★ VERA

Onderwerp: Re: Nothing's playing ma jan 30, 2017 1:26 am

Ze moest toegeven; de film was niet bepaald alledaags materiaal. Ondanks dat voor Clarke beelden als deze de vervanging van een heerlijk zondagsmorgenkrantje met een dampende cappuccino, was dit genre compleet nieuw voor haar. Ze was niet zo van de anime, en moest het meer hebben van de realistischer voorstellingen, maar ze kon niet anders dan bekennen dat die touch van octopus op een vreemde manier iets opwindends in het spel bracht. Haar blik verschoof van de projectie naar de jongen na eens hartelijk te hebben gelachen, wie inmiddels weer omhoog gekomen was vanachter zijn schuilplaats. Zijn grijns maakte het hele tafereel nog amusanter, al was van zijn gezicht af te lezen dat het niet bepaald de reactie was die hij had hopen te ontlokken. Alsof dat rotjong het met opzet gedaan had. Clarke's lach werd breder. Zijn gezelschap beviel haar wel, ook al leek hij wat ongemakkelijk in zijn sociale schoenen te staan, af te lezen aan hoe hij zich achter zijn dikke bos haar krabde. Toch pakte hij haar wat uitdagende vraag op alsof hij niet anders gewend was. Met een gegrinnik en een; 'Nauwelijks, mijn fantasie is al genoeg.' en zelfs een knipoog bracht hij het er eigenlijk verrassend goed vanaf. Hij wist haar wederom te verbazen, daar hield ze wel van. Ze kon het niet laten dat een schamper lachje haar lippen verliet. Dat geloofde ze best, zijn eigen fantasie. De jongen zag eruit als een artistiek type, met zijn perfect gehighlighte lokken, zijn tengere bouw en bovenal zijn bijzondere smaak voor films. Ze had het heus wel door, hoe zijn ogen zich even vastpinden op haar lichaam, of vooral probeerde ze van haar lichaam af te houden door ieder detail van haar gezicht te inspecteren. Kom op, wanneer gebeurde het nou niet? Ze was inmiddels expert geworden in wanneer iemand haar in zich op probeerde te nemen. Het was verder echter geen enkel probleem voor haar, en ze liet hem dan ook vooral zijn tijd nemen, terwijl ze met een gekanteld hoofd de beelden analyseerde. Het was best oké. Beter eigenlijk, dan ze verwacht had. Ze scheurde haar blik van het scherm af toen hij langzaam de afstand tussen hen in begon te overbruggen en zo uiteindelijk zijn lange lichaam in de stoel naast haar liet zakken. Hij draaide zich naar haar toe om vervolgens op het onderwerp door te gaan. 'Dat van jou?' Ook Clarke draaide haar bovenlichaam zijn kant op, en inspecteerde even zijn diepbruine ogen. Toen richtte ze zich weer tot het scherm. 'Nou,' sprak ze, op overdreven enthousiaste toon, 'ik moet toegeven dat ik het minder slecht vind dan voorheen dus bedankt voor het veranderen van mijn visie dat dit soort vertoningen enkel bestemd zijn voor gefrustreerde veertienjarige.' Haar stellige recensie moest natuurlijk met een korreltje sarcasmezout genomen worden, maar het kuiltje in haar wang verried voor de jongen dat ze grijnsde. 'Ah, je mag me Sem noemen,' vulde plotseling tussen het kreunen door de kamer. Wederom verscheen een lach op haar gezicht. 'Wel, goed om te weten, Sem,' zei ze, plagerig, haar naam met opzet nog even achterhoudend. Automatisch draaide ze haar hoofd naar de jongen toen ze deze vanuit haar ooghoeken plotseling voor ieder ander persoon angstaanjagend dichtbij zag komen. Er was nu zo weinig afstand tussen hen in, dat Clarke zijn adem kon voelen. Daarmee voelde ze ook iets anders. Zijn lichaamstemperatuur? Ze hoopte maar dat dat iets met zijn bijzonderheid te maken had, of die jongen had ernstige onderkoorts. Het was alsof er kou uit zijn poriën stroomden, en dat terwijl hij zojuist aan iets vrij opwindends was blootgesteld. Clarke liet haar ogen ook over zijn gezicht glijden, weifelend of ze hem er naar moest vragen of niet. Ze staakte echter haar wikken en wegen bij het horen van een; 'Zijn die echt?' Voor een moment in volle verbijstering, staarde het meisje hem enkel aan. Wat... Terwijl Sem zich weer focuste op wat er in de film gebeurde, wierp Clarke haar kin tegen haar borst om haar cup D te inspecteren. 'Lijken ze niet echt dan?' vroeg ze, nog steeds wat verdwaasd over zijn plotselinge vraag. 'Hoe fout kun je het maken?' Zijn dubbelzinnigheid stond op het punt Clarke tot waanzin te drijven, maar eigenlijk kon ze zijn woorden enkel beamen met een lach. Een ding was zeker, deze jongen zat vol verrassingselementen. Terwijl hij doodleuk doorging met het anatomiseren van wat er met de meisjes en de paarse tentakels aan de hand was, vroeg Clarke zich af waar in hemelsnaam dit gesprek haar bracht. Ze beet op haar lip, nadenkend, en fronste even lichtjes. Ze leek er niet heel veel meer van te snappen. 'Woon je al lang hier?' vroeg hij plots, alsof hij haar onwetendheid aan had gevoeld. Om de een of andere reden kon Clarke het echter niet meer loskoppelen van het vorige onderwerp, en kon ze het niet opvatten dat ze het bleef opvatten als een seksuele interesse van Sems kant. Wie wist waar hij voor in was, ze bedoelde, er was al zoveel onvoorspelbaars gebeurd in de twee minuten dat ze contact hadden gehad? Nog steeds wat verward, draaide ze langzaam een pijpenkrul om haar vinger, hem voor een vierde maal langzaam in zich opnemend. 'Nee...' begon ze, met een lage stem. 'Nee, helemaal niet. Ik ken maar weinig mensen hier eigenlijk...' Ze had veel mensen gezien, en kende Sem natuurlijk ook van gezicht, maar ze doelde eigenlijk op een dieper contact. Het soort contact dat ze niet had gemaakt sinds ze hier was. Plotseling was het er weer, die oerdrift, dat verlangen waartegen ze zich met man en macht moest verzetten. Het deed haast pijn in al haar gewrichten, op ieder stukje van haar huid. Het brandde. 'Maar ik wil je leren kennen, Sem.' Ze sloot even haar ogen en strekte haar nek voordat ze haar gezicht zijn kant op draaide. Het had redelijk neutraal geklonken, maar de intentie was duidelijk af te lezen in haar ogen. Langzaam bracht ze haar hand van de leuning en zocht naar de zijne. De kou brandde even tegen haar handpalm, maar werkte daarna eigenlijk verzachtend tegen de hitte die van haar huid had afgestraald. 'Waarom heb je het zo koud, Sem? vroeg ze zachtjes, met grote ogen. Op het moment werd ze gedreven door iets dat haast buiten haarzelf lag. Helder nadenken was er gewoonweg niet bij. Ze wilde niets liever dan het hem een beetje warmer laten krijgen. Clarke liet haar onderlip onder haar boventanden door rollen en wreef toen een paar keer langzaam over de rug van zijn hand. 'Dus laten we beginnen bij het begin,' gaf ze een klein kneepje. 'Je mag me Clarke noemen.' Het terugkaatsen van zijn eerdere woorden zette ze kracht bij door haar blik van zijn gezicht naar hun handen te verplaatsen en met haar wijsvinger nu sierlijke, ronde vormen over zijn onderarm te tekenen. Het geluid van de film was inmiddels weggevaagd en god, wat was dit onweerstaanbaar.

» Playing with gold
» Playing safe
» Playing in the rain
» Playing in the Rain