Tour guide time.

Drank. Het werd wel weer eens tijd dat Connor er wat van kocht. Niet dat kopen de juiste term was voor ermee weg teleporteren gratis en voor niks, maar wie boeide de specifieken nog. Het ging erom dat hij drank erbij wilde hebben sinds hij door zijn voorraad heen had gedronken. Compleet zeker van welke soort hij wilde halen was hij nog niet. Dat kwam wel als hij in de winkel stond. Voor eens teleporteerde hij er niet direct heen. Op zijn tijd was lopen de betere optie, zowel voor zijn conditie als tegen zijn verveling. Met zijn handen in zijn zakken gestoken slofte Connor door de straten. Inmiddels kende hij de weg en de dorpelingen zo goed dat hij dit nog met zijn ogen dicht kon afleggen. Ergens was hij bezig met overwegen of hij dat ook echt moest uitproberen toen een jongen snel op hem af kwam. Het bewijs dat lopen op zijn tijd goed was tegen de verveling. Meteen was het duidelijk dat het een peculiar was, een vrij nieuwe. Van de dorpelingen wist hij wel wie er op dit uur rondhing en de jongen die op hem af gesneld kwam was er geen van. Tijd om de beste mentor die er was te zijn. Zelf kwam hij ook tot stilstand zodra de jongen voor zijn neus eindigde en zijn houding ging snel over in een professionelere. Zijn handen haalde hij uit zijn zakken en zijn bril schoof hij automatisch recht, ook al zat die al goed. Het ging om het idee. Het tonen van de autoriteit die hij tegenwoordig had. ”I’m sorry,” begon hij en Connor glimlachte geruststellend naar hem. Het was zo anders dan zijn normale houding, maar dat was wat een goede mentor deed. Dacht hij. ”But can you help me navigating through this village? I’m new here, so I don’t know where everything is. If it isn’t a bother to you,” ging de ander verlegen door. De drank moest maar wachten tot later. Misschien kon hij vanavond heel mentorachtig gewoon na sluitingstijd binnenbreken en het meestelen. ”Of course,” reageerde Connoe, van binnen veel te enthousiast hierover. Na alle tijd in deze lus wist hij precies waar ieder straatje heen ging. ”Are you looking for something specific?” vroeg hij eerst maar na. Voor hetzelfde geld wilde de jongen alleen een richting weten en meer niet.

Heel ver met zijn plan van drank stelen kwam Connor niet. Zijn lopen werd vanzelf onderbroken door een jongen die op hem af gesneld kwam en voor zijn neus tot stilstand kwam. Daarmee was het gelijk duidelijk dat hij niet toevallig hier stond en duidelijk dat het geen dorpeling was. De onbekende jongen wilde specifiek iets van hem hebben en als goede mentor moest Connor hem wel te hulp staan. Daar boven op was hij ook niet in een slecht humeur en bereid genoeg om te helpen. Soms was hij wel een redelijk persoon. Vooral wanneer het hem uit kwam. Het maakte hem ook enthousiast om zijn taken als mentor uit te voeren, zich te bewijzen dat hij het aan kan en de juiste keuze was geweest. De vraag was wat de jongen tegenover hem van hem wilde, voor hij te ver van stapel liep. Verontschuldigend lachte hij, waarop Connor weer wat bemoedigend naar hem glimlachte. Als een goede mentor. ”Not really,” antwoordde hij verder op een zachte toon. ”I don’t even know what to look for.” Daarmee was het voor hem al helemaal duidelijk dat de jongen een nieuwe peculiar was. Iedere dorpeling leek ook al eeuwen in dit dorp te wonen - zelfs al wisten ze niet dat - ze wisten allemaal de weg wel. Bovendien was er een grotere kans dat hij een dorpeling die om de weg zou vragen gewoon zou neersteken, maar hij was duidelijk een goede mentor uhuh. ”If it doesn’t take too much of your time, maybe you could show me around? If you show me the things I need to know, it’s alright to me,” sprak de jongen haastig. Kort grijnsde Connor naar hem. Dat kon geregeld worden. ”I’ll gladly show you around, there isn’t much else I have to do,” antwoordde hij eerst terwijl hij al naar de jongen gebaarde om hem te volgen. Ze zouden beginnen bij de belangrijkste dingen, die waar hij echt wat aan had zoals de paar specifieke winkels als de supermarkt en de ijssalon. Daarna kwam de rest wel. Eerst ging Connor richting de supermarkt. ”I’m Connor,” introduceerde hij zichzelf met een glimlach. Handen schudden terwijl ze liepen was te veel moeite, dus liet hij het voor wat het was. ”I’m a mentor here, in the loop,” ging hij subtiel door. Een laatste test of de jongen een echte peculiar was en om duidelijk te maken dat hij sowieso hier was om alle vragen aan te stellen en alle uitleg te geven.

Met plezier bood hij zijn hulp aan de peculiar die hem genaderd was met een vraag over de weg. Er waren genoeg kleine steegjes en kronkelende omleidingen die het allemaal verwarrend maakte als je niet al vier jaar in dezelfde lus leefde. Gelukkig voor de jongen had hij een mentor om hulp gevraagd en dan ook nog de beste mentor van allemaal. Met weinig andere verantwoordelijkheden op dit moment kon Connor met gemak aanbieden om de hele weg te wijzen, beginnend bij wat belangrijke punten zodat de jongen die in ieder geval had. Daarna konden ze de rest wel doen en misschien zelfs nog wat sluiproutes die Connor zelf had ontdekt. Gelukkig volgde de ander meteen nadat hij begon te lopen. ”My name’s Miles. Nice to meet you Connor,” sprak de jongen. Nu viel het Britse accent pas echt op, wat zijn aandacht automatisch wat meer trok. Veel Britten had hij niet ontmoet, in deze lus tenminste. Miles dus, dat moest hij onthouden. Het paste wel bij de jongen. Waarna hij zich snel introduceerde als mentor zodat het duidelijk was dat hij hier voor iedere vraag was, de vragen die hij wilde beantwoorden dan. ”I’m so glad I ran into you,” sprak de jongen vrolijk. Connor gaf hem een korte glimlach voor hij zich weer op het pad voor hun richtte. ”Not only a nice Peculiar, but a mentor as well. The other Peculiars must be happy to have you as their mentor,” ging Miles door. Veel te gevleid knikte Connor. Iedereen moest blij zijn dat hij een mentor was, op dit soort momenten dan. Wijselijk hield hij zich stil over de momenten waarop hij peculiars had bedreigd met een mes. ”Have you been a mentor for a long time?” vroeg de jongen verder. ”I recently got appointed,” antwoordde hij eerlijk. Daarmee kwamen ze gelijk bij zijn nieuwe favoriete onderwerp om over te praten. ”But my boyfriend has been a mentor for a long time,” ging hij vrolijk verder. Daarna gebaarde hij naar de supermarkt die niet ver van het centrum af lag. ”And this is where you can get most stuff you’ll need,” voegde hij toe. Tenslotte moest hij zijn taak als mentor goed uit voeren.

Tot nu toe was Connor’s indruk van de jongen vooral positief en het leek wederzijds te zijn. Het was verbazingwekkend hoe makkelijk het was om vrienden te maken als je ze niet bedreigde met hun leven en je eigen leven een beetje in orde was. Het hielp dat hij een mentor was en het gedeeltelijk als zijn taak aanvoelde. Waardoor hij automatisch meer geduld had om de vragen van Miles te beantwoorden, inclusief het feit dat hij nog niet heel lang een mentor was. ”I get why they chose you,” reageerde de jongen met een glimlach. Dan wist hij al meer dan Connor wist. Het was hem nog steeds een raadsel waarom hij de keuze was geworden, hoe blij hij er ook mee was. Niemand had ooit dit level van vertrouwen in zijn vaardigheden gehad. In antwoord gaf hij Miles maar een glimlach voor hij door ging over Zeal en zijn mentorschap. Het was handig om een vriendje te hebben waar hij het grootste deel van af kon kijken. ”So you got your skills from him?” vroeg Miles nieuwsgierig verder. ”He taught me a lot of stuff,” reageerde Connor erop met een wat wrange grijns. Dingen zoals moord plegen ja. De gedachte schudde hij weer van zich af door zijn aandacht op de supermarkt te richten en hem ook voor Miles aan te wijzen. ”Do they have a lot of clothing stores around here?” ging hij door met de vele vragen. ”Or an animal shelter?” voegde hij toe voor Connor antwoord kon geven. Helaas moest hij in antwoord zijn hoofd schudden. ”They barely have anything here, the village is small as shit,” verzuchtte Connor. Een van de vele nadelen van het dorp, naast hoe onmogelijk de naam was om op te schrijven. ”They have some clothing stores, but it’s not a lot,” legde hij verder uit. Waarbij hij ook doorliep om dan maar langs de winkels die er wel waren de weg te wijzen. Zolang Miles niet dacht dat ze iets gingen doen als kleren kopen, no thanks. ”But they do have a pet store,” ging hij weer wat vrolijker door. Het was waar hij zelf al zijn benodigdheden haalde voor zijn huisdieren.

Te diep op zijn mentor vriendje wilde Connor niet in gaan. Ergens had hij al het gevoel dat hij veel te vaak over Zeal sprak. De jongen was nou eenmaal een groot onderdeel van zijn leven, het kon ook weinig anders met kamergenoten zijn en nu samen mentor zijn. Het enige wat hij niet wilde was dat iedereen hem automatisch ging zien als Zeal’s vriendje, ergens was hij ook nog wel zijn eigen persoon. Daar bovenop was het grootste deel van wat Zeal hem had geleerd niet het meest… mentorachtig. ”I’m sure you can come up with your own qualities as well. Something he hasn’t teached you and that comes from you and only you.” Onder de bemoedigende glimlach gaf Connor hem maar een glimlach terug. Natuurlijk had Miles geen idee van waar hij echt mee zat. Zijn aandacht kon hij tenminste leggen bij de rondleiding die hij beloofd had. Beginnend bij de supermarkt waarna algauw de vragen kwamen wat er verder te vinden was. Heel veel was het niet, maar de dierenwinkel hadden ze tenminste. ”Really?” vroeg Miles na. Met een knik bevestigde Connor het nog een keer. Zijn blik ging ook naar de ijssalon. Het gebouw was al zo bekend dat hij er niet eens bij stil stond dat dat ook iets was om te introduceren. Zodra hij een hoopvolle blik kreeg trok hij een vragende wenkbrauw op. ”Would you like me to buy you some ice cream? Maybe we can talk for a bit to get to know each other and then go to that pet store?” vroeg hij. Kort bestudeerde Connor hem, niet langer dan een seconde. Nee, Miles probeerde niet met hem te flirten of iets in die richting, de jongen wilde oprecht wat ijs gaan eten. ”Sure,” stemde hij al in met een nieuwe glimlach. Zo slecht waren vriendelijke gesprekken nog niet. ”As long as it’s chocolate ice cream,” voegde Connor toe terwijl hij de naar de ijssalon toestapte. Daar had hij nog wel de beleefdheid om de deur open te houden voor Miles. ”Make it two scoops,” voegde hij nog toe met een grijns. Maar hij was de jongen totaal niet aan het uitbuiten voor iets wat hij meestal gratis kreeg.

Eerlijk gezegd had Connor verwacht dat de rondleiding gewoon verder zou gaan. Het bestaan van de ijssalon was al zo’n bekend feit en hij haalde er zo vaak zijn ijs om zijn lichte chocolade verslaving te bevredigen dat het bijna aan hem voorbij ging om die ook te introduceren. Tot Miles er enthousiast over begon en hem vroeg of hij ijs wilde eten, een aanbod dat onmogelijk afgestaan kon worden. Er lag geen verdere betekenis achter, alleen oprechte vriendelijkheid van de jongen. Met een grijns deed Connor zijn bestelling terwijl hij naar binnen stapte. ”Of course,” reageerde Miles er nog op. Geduldig wachtte Connor af terwijl de jongen de bestellingen deed. Onder de veel te vriendelijke blik van de jongen die het ijs verkocht rolde hij kort zijn ogen terwijl hij het hoorntje aannam. Natuurlijk dacht het joch dat hij hier met Miles op date was, ugh. ”Thanks,” bedankte Con de peculiar alsnog. Vervolgens liep hij achter hem aan naar het hoekje om daar plaats te nemen. Met zijn ellebogen steunde hij op het tafeltje terwijl hij een eerste lik van het ijs nam. ”Do you want to tell me a little more about your life before you came to the loop?” begon Miles. Opnieuw kreeg hij een omhoog getrokken wenkbrauw als reactie. Wat was dit, een ondervraging? Na nog een ietwat suggestieve lik van zijn chocoladeijs richtte Connor zich op hem. ”Before this loop I just wasted my time away in other loops,” begon hij. En er was iets aan de situatie, iets dat hem dwong om verder te spreken. Misschien was het de casuele sfeer waar hij niet tegen kon, misschien het feit dat hij langzaam gek aan het worden was, of misschien omdat hij ergens er niet tegen kon hoe vriendelijk Miles wel niet leek. Alsof hij verwachtte dat er iets onder zat. ”And before the loops I was a drug addict who had sex with any guy who wanted it, even if I didn’t want it,” sprak hij door alsof het niks was. Niet dat de lussen dat hadden veranderd voor de langste tijd. Nonchalant nam hij nog een lik van zijn ijs.

Ijs eten, waarom ook niet. Het was waarschijnlijk interessanter dan de rest van de rondleiding die hij ook nog moest gaan geven door het dorp heen. Niet dat de rondleiding echt lang kon duren met hoe weinig er te zien viel. Al met al was Connor dankbaar genoeg voor de onderbreking en het gratis ijs. Met het hoorntje nam hij plaats aan de tafel naast Miles, die het gesprek opnieuw opstarten. Er viel genoeg te zeggen over zijn tijd voor de lus en nog meer over de tijd voor lussen in het algemeen. En blijkbaar voelde hij zich aangespoord om dat ook te delen, om redenen die hij nooit ging kunnen verklaren. Heel erg maakte het hem ook niet meer uit. Na al deze jaren was het makkelijk om er nonchalant over te doen terwijl hij met een lichte grijns toekeek hoe Miles rood aanliep en een hap van ijs nam. Waarom Connor zich daar triomfantelijk over voelde ging hij ook niet psychoanalyseren. Nonchalant likte hij verder van zijn ijs - waar hij de jongen wel oprecht dankbaar voor was - terwijl hij wachtte op een reactie. ”That sounds awful,” gaf hij eindelijk zijn medelevende reactie. Langzaam knikte Connor, zichzelf dwingend om te blijven grijnzen. ”It was,” mompelde hij alsnog. Dit onderwerp opbrengen was niet een van zijn beste ideeën geweest. Te laat om dat nog terug te keren. ”How did you run away from that?” vroeg de jongen verder. Er leek iets oprechts achter te zitten en voor eens was Connor blij om hem de antwoorden te geven, zonder teveel weg te geven. Het was een ingewikkeld balans terwijl hij verder van zijn ijs likte terwijl Miles nog verder sprak. ”It must be hard as an addict to just leave that kind of life behind,” ging hij door. Connor’s blik bleef bij zijn chocoladeijs hangen. Het zou zoveel beter zijn als het zo was. Opnieuw dwong hij zichzelf om Miles nonchalant aan te kijken. ”It sucked,” begon hij. Zijn ogen ontmoette die van de jongen, een compleet serieuze blik ondanks de houding die hij aanhield. ”Never start doing drugs, the withdrawal isn’t worth it. Or only do the fun drugs at least." Con’s goede mentoradvies voor vandaag. ”It took me 17 years and a lot of different loops before I got clean and I still haven’t really left it behind,” ging hij door zonder te ver op de details in te gaan. ”Every time I get stressed I still want to do it.” Dit ging veel te diep voor een eenvoudig ijssalon gesprek. Het enige voordeel was tenminste dat hij zijn ijs had om op te concentreren.