Tour guide time.

Connor was er 99% zeker van dat hij aan het oversharen was voor een simpel ijssalon gesprek. Misschien was hij geen expert op sociaal gebied maar zoveel kon hij nog wel bepalen. Tegelijk zag hij het nut er niet meer van in om te stoppen. Als hij zich nu terugtrok met een ‘haha just kidding’ zou Miles er toch niks meer van geloven. De woorden die hij sprak waren de waarheid. Er was een lange tijd geweest waarin zijn gedrag minder dan ideaal was geweest en nog steeds viel zijn keuze in activiteiten niet geweldig te noemen. De enige positieve ontwikkeling was dat hij de seks nu bij een persoon hield en verder tenminste zijn verantwoordelijkheden serieus nam. Tegenover hem leek de jongen precies te weten was hij moest zeggen, het was een wonder really. Mogelijk de reden dat Connor verder meer dan hij wilde zeggen aan het zeggen was en nu had zijn stomme te snel pratende brein hem achtergelaten om het te fixen, het af te schrijven alsof het niks was. Het enige wat hij echt kon doen was Miles het advies geven om niet ook aan de harddrugs te gaan, zijn leven op die manier niet te verpesten, terwijl hij ondertussen nonchalant aan zijn ijsje verder likte. Iedere bijstander zou denken dat het een even standaard gesprek als alle andere was. If only. Zijn advies werd beantwoord met een knik. ”I actually had a friend who was an addict as well,” begon hij zacht. En daar begon het, Connor zou voor eeuwig als de ex-addict beschouwd worden en het was niet eens mis. Dit had hij zelf veroorzaakt. ”He used drugs for a few years because he had some family issues which he couldn’t deal with any longer,” ging Miles verder. Het klonk hem allemaal veel te bekend terwijl hij zwijgend naar de rest luisterde. Het verhaal had tenminste een vrolijk einde, voor die vriend wel. ”Good for him, having you guys,” mompelde Connor terwijl hij zijn blik op zijn ijsje hield. ”I can’t help but feeling like I respect you more and more after each thing you tell me. I hope we get to be friends someday,” glimlachte Miles verder naar hem. God. Hij was zoveel aardiger dan Connor verdiende. ”You’re one of the first,” mompelde hij verder. Het zou hem weinig verbazen als Miles een eindeloze verzameling aan vrienden had met deze houding en wie weet, misschien zou hij er ook ooit toebehoren. ”What about you,” begon hij met een nieuwe grijns die zo goed als echt leek. Als er een ding was waar hij goed in was, was het wel doen alsof. ”Any dramatic stuff you feel like oversharing?”

Dat het gesprek in deze richting was gegaan was zijn schuld, maar Miles bleef er in ieder geval opvallend kalm over. De jongen vertelde over zijn eigen ervaringen met een goede vriend die ook verslaafd was geweest tot hij de nodige hulp kreeg. Met gemak kon Connor zich voorstellen dat zijn leven al een stuk makkelijker was geweest als hij ook mensen had gehad die op die manier voor hem klaar stonden. Uiteindelijk was de hulp van zijn beste vriendin destijds ook de reden geweest dat hij van zijn verslaving af was gekomen. Voor hij dat weer had verpest. Op zijn woorden kreeg hij een kort knikje terug voor Miles weer door ging met schijnbaar eeuwig durende positiviteit. Waardoor hij zich automatisch af vroeg of de jongen ook negatieve dingen had meegemaakt of dat zijn leven vooral rozengeur en maneschijn was geweest. ”I’m afraid there isn’t much I can share,” sprak hij met een frons. Misschien maar beter ook voor hem. Connor knikte terwijl hij zich weer op zijn ijsje richtte en verder luisterde. Het hele leven dat Miles beschreef klonk als een ideaal plaatje. Het soort leven dat iedereen wilde hebben en maar weinig ooit kregen, dramaloos en succesvol. Anders dan het ontdekken van een peculiarity dan. Licht glimlachte Connor naar hem onder de ongemakkelijke lach. ”But I guess you can’t call that dramatic,” sloot Miles af. Niet heel dramatisch nee, meestal. Tegelijk viel het voor te stellen dat van een normaal dagelijks leven overgaan op een lus wel iets van impact moest maken. ”Are there many others in this loop that had a dramatic past as well or are there some… like me?” vroeg de jongen zacht. Alsof hij oprecht onzeker was over het gebrek aan drama in zijn leven. ”Don’t beat yourself up over a lack of drama,” verzuchtte Connor voor hij zich op de vraag concentreerde. ”A lot have had a dramatic past, but there’s also plenty who are like you,” ging hij door met het ophalen van zijn schouders. ”Though this loop is kind of starting to feel like the place where all the people who have nowhere else to go stay.” Inclusief hijzelf.