Laxus verdiende het om bedankt te worden voor het redden van zijn relatie. Dat hij het vervolgens weer bijna verpest had bleef een detail dat achterwege gelaten kon worden. Dat had zichzelf toch wel gefixt, alleen misschien niet op de meest standaard manier. Connor wist aan wie hij toebehoorde, de verse littekens waren daar om hem er iedere dag aan te herinneren. Hij was alleen van Zeal en hij kon er niet trotser op zijn. Misschien was het niet gezond of standaard voor een relatie, maar ze waren toch al ver voorbij dat punt. Al ongeveer sinds wel, hun eerste ontmoeting. Het was zo ver buiten de standaard geweest dat Connor van Zeal’s tweelingbroer had moeten horen hoe hij het eerste problemen moest oplossen; de angst dat Zeal vreemd ging. Waaruit meer problemen waren gevolgd omdat het toch Connor was die vreemd was gegaan. Het bleef alleen iets waar hij zich met geen mogelijkheid iets van kon herinneren, in tegenstelling tot het hele eerste deel van de avond. Hij wist het dronken worden om met zijn zorgen om te gaan, hij wist het Laxus tegenkomen, er in falen om weg te teleporteren, uiteindelijk maar bij hem aansluiten. Vanaf daar kwam het drinken, wisselen van drank en daarna het al wat vagere deel. Het deel waarin hij in flarden wel wist wat er gebeurd was. Zingen over Zeal, doorgaan tegen Laxus, tot de jongen hem gekust had en nog nee had geprobeerd te zeggen- zingen, whatever om uiteindelijk in te geven. Vanaf dat punt was het allemaal weg. Misschien was Connor niet blij met wat er gebeurd was en misschien was opnieuw naar Laxus op zoek gaan niet het beste idee. Zeker waarom hij het echt deed was hij ook niet. Misschien ergens gewoon uit wraakzucht om te bewijzen dat zijn relatie met Zeal het beste was, misschien om hem oprecht te bedanken. Zo veel maakte het Connor ook niet meer uit. Dus stapte hij weer de opengebroken bar in met de verwachting om er Laxus deze keer te zien zitten omdat er weinig anderen waren die de deur open zouden breken. Zijn blik viel snel genoeg op de jongen die niet heel anders dan vorige keer aan de bar zat. Deze keer was Connor tenminste niet dronken, hij ging het niet riskeren. ”Laxus,” begon hij terwijl hij naar voren stapte. ”Thanks for helping me and Zeal, we’re all good,” grijnsde Connor naar hem. Zo was dat ook weer geregeld.

Het vinden van de jongen waar Connor naar op zoek was bleek niet heel moeilijk, geholpen door zijn peculiarity. Op zijn kamer was Laxus niet geweest - wel wat planten - dus was hij gewoon de volgende opties af gegaan. Het café leek doel te treffen met de open deur waar hij met niet al te veel zorgen door naar binnen stapte. Hoe raar het gebrek aan geheugen van vorige keer ook was. Connor was wel bekend met spul dat dat veroorzaakte zoals roofies, maar dat zou Laxus nooit doen. ”Good evening Connor,” groette hij terug met een kleine grijns en Connor knikte naar hem. Terwijl hij in de bar stond en de jongen in zijn blikveld had voelde hij niet al te veel woede, dat was goed. Het hielp dat zijn relatie met Zeal niet in een disaster was uitgelopen, wat hij nu ook mededeelde. De grijns van de ander verdween en Connor kantelde zijn hoofd wat. ”Really?” reageerde Laxus. De fles whisky werd aanbiedend naar hem uitgehouden  ”You want some?” vroeg hij. Een glas zou ook geen kwaad moeten kunnen, zolang het daar bij bleef. ”Sure,” stemde Connor maar in met nog een klein grijnsje. Na jaren aan drinken wist hij zijn limiet wel en een glas whisky ging nog lang geen problemen veroorzaken. Daarnaast viel er wel wat te vieren met zijn relatie die nog meer drama had overleefd. Waardoor hij nu met een psycho Zeal zat, maar dat was iets anders om zich zorgen over te maken. ”Why did he sneak out at night then?” ging Laxus verder op het onderwerp. Eerlijk gezegd had Connor geen idee of hij het eerlijke antwoord moest geven. Terwijl hij plaats nam op een stoel, deze keer met meer afstand tussen hem en de jongen, probeerde hij zijn antwoord te bedenken. ”To murder,” antwoordde hij eerlijk. ”So we murdered more people together,” ging hij met een wat dromerige blik door. Pure romantiek, right.

Vrolijk bedankte Connor Laxus voor het soort van redden van zijn relatie. Het was door zijn doen geweest dat alle zorgen niet opgehoopt waren gebleven tot ze uiteindelijk zouden overstromen en daarmee vanzelf drama zou ontstaan. Er was genoeg drama overheen gegaan, maar dat deel was voorkomen. En nu was alles goed. Beter dan goed zelfs. Zolang hij Zeal niet te boos maakte. Een glas whiskey werd aangeboden dat hij aannam na een seconde van twijfel. Één glas kon geen kwaad, dat gevuld werd terwijl hij plaats nam aan de bar en uitlegde waar Zeal dan wel mee bezig geweest was. Het antwoord was moord. ”Murder?” herhaalde Laxus. Bevestigend knikte Connor met een kleine glimlach. Moord was nog de beste mogelijkheid, al helemaal als ze samen konden moorden. En tot Zeal’s credit was hij niet compleet teruggegaan naar zijn oude zelf, anders leefde Connor ook niet meer. Voor het grootste deel was hij zelfs nog lief, tegen Con dan. Dat betekende niet dat hij niet op zijn hoede was om de jongen niet verder boos te maken. Dromerig sprak hij verder terwijl hij het glas aannam, er alleen nog niet uit dronk. Ze hadden samen eindelijk weer mensen vermoord, een hele supermarkt. Waarna Zeal ook nog zo lief was geweest om hem compleet te claimen. ”So now everything is fine between you two?” vroeg Laxus verder. Connor knikte vrolijk voor hij een eerste slok nam. De bekende smaak van whisky brandde in zijn keel. ”Everything is fine now,” bevestigde hij het tegen de jongen. ”Aren’t afraid he would hurt you?” vroeg de ander verder. Het glas zette hij weer terug op de bar. Dat was het beste deel. ”He did,” antwoordde Connor. Natuurlijk zou hij het graag aan iedereen willen laten zien, maar ergens had hij het gevoel dat het grootste deel van de lus hem gestoord zou verklaren. Laxus niet. Met een brede grijns trok Connor zijn shirt uit en draaide hij zich weer naar de jongen, waarom ook niet.

Echt slim om naar Laxus te gaan was het misschien niet, niet wanneer Connor zich zo weinig van de gebeurtenissen kon herinneren. Er was alleen niemand die hem tegenhield. Niemand melde het hem dat het een slecht plan was om het glas whiskey aan te nemen en plaats te nemen aan de bar zodat hij kon vertellen hoe het nu ging. Zijn eigen hersenen deden ook geen moeite om over de gevaren na te denken. Daarvoor was hij veel te happy dat zijn relatie met Zeal nog steeds goed liep en dat Laxus eraan had bijgedragen. Tot het punt dat hij geen problemen zag met deze situatie. Er waren geen problemen met weer met Laxus praten en er waren al helemaal geen problemen met dat Zeal hem nu feitelijk pijn gedaan had. Als je het al echt zo kon noemen. Ieder moment had Connor nog weg kunnen teleporteren. Hij was allang niet meer het zielige geval van vroeger dat onder stress en paniek compleet zijn gave verloor door gebrek aan concentratie. Alles had hij al meegemaakt en door alles kon hij nu heen teleporteren. Dit was veel beter en dit was het waard om zijn glas voor aan de kant te zetten zodat hij het ook aan Laxus kon laten zien. Een van de weinige die waarschijnlijk zou kunnen begrijpen dat de actie niet iets wreeds was geweest. Daar was ie vast wel fucked up genoeg voor. Dus trok Connor zijn shirt uit om de verse littekens aan hem te laten zien. Ze overschaduwde de oude littekens die hij al had. De paar die hij in Rusland en Amerika had opgelopen, de littekens die ongetwijfeld van elektriciteit afkomstig waren en het deel waar hij geen eens een verklaring voor had. Ondertussen bleef hij breed grijnzen. Omdat hij nergens spijt van had. Zijn leven was allang voorbij het punt waarop hij zich zorgen maakte over dingen als dit. Zijn leven was op het punt dat dit dingen alleen maar beter maakte. Zolang hij de zekerheid had dat Zeal hem niet zou vermoorden was het allemaal goed en eerlijk was eerlijk, hij had zijn vriendje ook genoeg littekens opgeleverd. Toch verwijdde Laxus’ ogen zich. ”He did this?” vroeg hij ongelovig. Dat moest inmiddels wel duidelijk zijn. Met een knik bevestigde Connor het nog een keer. ”And you were fine with it?” vroeg Laxus verder. Nog een keer knikte hij terwijl hij de gouden ogen van de jongen ontmoette. Het ging niet zo veel verder dan de gemiddelde messed-upness van zijn kinks en possessiveness. ”Of course I’m fine with it,” grijnsde hij terwijl hij weer plaats nam op zijn stoel om een nieuwe slok te nemen. ”It’s just hot,” ging hij feitelijk door. Wat waarschijnlijk genoeg over hem zei en er allemaal weinig toedeed. Als hij meer over zichzelf wilde weten ging hij wel op zoek naar een psycholoog.

Voor zover Connor wist viel er nog steeds niks negatiefs over Zeal te zeggen, alleen meer positiefs. Een deel van hem had altijd wel deze versie van Zeal gewild. De versie die psychopatisch genoeg was om hele supermarkten uit te moorden op bloederige manieren zonder dat Connor zelf echt gevaar liep. Niet meer gevaar dan hij in het dagelijkse leven liep in ieder geval. Het meer geneigd zijn om te doen wat Zeal zei was waarschijnlijk nog een voordeel ook. Dus ja, hij had er geen problemen mee. Er waren ook geen redenen om er een probleem mee te hebben. Terwijl Laxus meer slokken nam begon hij ook weer aan zijn drinken. Een slok voor hij verder ging hoe het nog best opwindend was ook. De hele actie was de uiterste vorm van opeisen. Het andere glas werd geleegd en neergezet met een doffe klap en hij keek op. Zijn grijns verdween langzaam, het was iets aan de blik in Laxus’ ogen. Alsof hij niet het zelfde enthousiasme deelde over Connor’s relatie. Alsof hij het niet in zag als iets goeds. ”Yeah… You know,” begon de jongen met een kleine grijns. Vragend ontmoette hij de gouden ogen. ”I drugged you the last time we had sex,” ging hij verder. Wat. Het verklaarde zoveel. Het verklaarde het gebrek aan geheugen en het verklaarde het niet nee kunnen zeggen. Maar het was niet logisch. Laxus was zo aardig geweest en Connor was hem oprecht dankbaar geweest. Langzaam begon de woede in hem op te komen terwijl hij met grote ogen naar de jongen staarde. ”You what,” reageerde hij geschokt. Strak keek hij naar de jongen die op hem af kwam. Half kwam het in hem op om van de stoel af te stappen, hell, hier weg te gaan. Het glas dat hij van Laxus had aangenomen - fuck - werd gepakt en dat was genoeg om van de stoel af te springen. Zijn ogen gingen al naar de deur, alsof hij niet weg kon teleporteren. ”And I did it again,” ging de jongen door. Connor’s blik schoot weer naar het glas en vervolgens naar hem, vol woedde en verraad. Fuck, roofies waren niks nieuws - thanks Russia - maar hij dacht dat ze vrienden waren. Dat het zijn schuld was geweest dat hij seks had gehad met Laxus. Voor meer was er geen tijd met de hand die rond zijn keel geklemd werd en hem tegen de bar achter hem hield. Een shock ging door zijn nek en hij hapte het uit terwijl hij met grote ogen naar de jongen keek. De drank werd ruw in zijn mond gegoten terwijl zijn handen opvlogen om de ander van hem af te duwen. ”You’re gonna be mine, wether you like it or not,” sprak hij met een grijns. ”No, no,” bracht hij paniekerig uit. Meer drank werd in zijn mond gegoten en het was of doorslikken of stikken. Zich half verslikkend slikte Connor de drank door. Natuurlijk had Zeal gelijk gehad, natuurlijk viel Laxus niet te vertrouwen. ”I don’t want to be yours!” snauwde hij half wanhopig naar de jongen terwijl hij een mes tevoorschijn haalde om daarmee naar Laxus uit te halen. Veel andere opties hield hij niet over.

Ondanks zijn ontbrekende herinneringen en kennis over roofies had Connor nooit redenen gehad om twee bij twee te voegen. Er was geen reden toe geweest. Tot Laxus doodleuk vertelde wat hij gedaan had, dat hij wat spul in Connor’s drank gedaan had en het zo in seks was geëindigd. Zijn geschokte blik richtte hij op de jongen die er met een twinkeling in zijn ogen over aan het grijnzen was. Tegelijk voelde hij het gevoel van verraad, maar nog meer dan dat pure woedde. Gedeeltelijk tegen zichzelf omdat hij had gedacht dat Laxus een redelijk persoon was. Hij had zelfs al plannen gemaakt om hem met Zeal te laten spreken. Fuck dat, Connor hoopte dat Zeal zijn kop er af zou rukken. Niet alleen dat drankje was het geweest, ook deze. Een hand om zijn keel en een schok dwongen zijn mond open waarna de geroofiede drank naar binnen werd gegoten en hij er niks tegen kon beginnen. Zijn protest haalde niks uit, evenals zijn pogingen om Laxus van hem af te werken. De oplaaiende paniek des te meer in zijn mond gegoten werd hielp ook niet mee. ”Don’t worry. You’ll like it,” suste de jongen op veel te Zeal-achtige style. De rest werd ook binnen gegoten en hij moest het wel doorslikken. Terwijl de tranen in zijn ogen sprongen, van het verslikken obviously. Met zijn trouwe mes haalde hij uit naar Laxus in een nieuwe poging om de jongen van zich af te werken. Niet dat het veel ging uithalen voor de drank die hij al binnen had. De drank die teleporteren nog moeilijker ging maken. Een kort triomfantelijk gevoel trok door hem heen met de snee die het mes veroorzaakte. Meer haalde niks uit, Laxus was al naar achteren gestapt en glas spatte verderop uit elkaar. Stevig hield hij het mes in zijn hand geklemd terwijl hij het beschermend voor hem hield. Fuck, hij wist niet eens hoeveel tijd hij had voor de drugs in zouden werken. ”Don’t fight it!” sneerde hij. ”Fuck off,” siste Connor terug naar hem. ”I’m better than my shitty boyfriend!” ging de ander ook sissend door, met elektriciteit die op hem heen op begon te komen. Gehaast stapte Connor naar achteren, waar hij een barstoel omgooide en zelf met zijn rug tegen de bar eindigde. Zijn blik durfde hij niet van Laxus af te halen. Niet wanneer de elektriciteit zo om hem heen sierde. ”Do I have to kidnap him and take his place to convince you?!” snauwde hij verder. De hint van verdriet was daar, de hint die Connor op dit moment niks kon schelen. Zelfs hij had een limiet aan dingen die te vergeven waren, een soort van tenminste. ”Don’t you fucking dare!” snauwde hij terug. ”I thought you were an okay person, I thought we could at least be friends,” ging hij door terwijl zijn grip om het mes nog verder verstrakte. ”But no matter what you’ll do I’ll never fucking like you now!”

Laxus mocht officieel dood neervallen als het aan Connor lag. Al begon de situatie er meer op te lijken dat hij degene was die neer ging vallen dankzij de drank die blijkbaar gedrugged was en naar binnen geforceerd werd. Een shock opende zijn mond en de drank werd erin gegoten. Hij kon er niks tegen beginnen, tot hij zijn mes in zijn handen kreeg. Tot zijn satisfaction slaagde hij erin om uit te halen en er mee te raken. Satisfaction die ongeveer duurde tot het glas weggesmeten werd en elektriciteit om Laxus heen begon te sieren. Zijn poging om meer afstand te maken eindigde in een stap zodra zijn rug tegen de bar aan kwam. Laxus begon over het kidnappen van Zeal, wat weinig verbazend meer zou zijn als hij het ook echt deed. Allemaal zodat de jongen kon bewijzen dat hij blijkbaar de betere optie was van de tweeling. As if. Er kon veel over Zeal gezegd worden maar voor zover Connor wist had hij hem nog nooit roofies gegeven, hopelijk. Fuck, dat zou er ook nog wel bij kunnen. Zolang Laxus het maar niet waagde om zijn vriendje te vervangen. ”Please, you want me to!” ging hij er tegen in. Hoe delusioneel was de jongen?? ”I don’t!” snauwde Connor weer terug naar hem., doorgaand over hoe hij dacht dat Laxus nog redelijk was geweest. Zijn ogen werden getrokken naar de steeds sneller gaande elektriciteit. Een steeds groter deel van hem wilde hier weg teleporteren. Terug naar Zeal, maar dan? De drugs zaten al in hem en hij ging de werking niet tegen kunnen houden. ”I am an okay person, in fact, I’m the best person for you! You’re just too fucking blind to see that,” ging hij er tegen in. Blijkbaar had hij complete waanideeën nu. Geweldig. In reactie greep Connor zijn mes steviger vast zodat hij Laxus van zich af kon houden. ”You fucking drugged me!” reageerde hij terug. Hoe de fuck kon Laxus ooit nog een oké person zijn?! Connor had hem al voor dingen vergeven en nu bleek alsnog dat hij compleet gestoord was. Er was geen manier waarop hij nu Laxus ooit nog ging mogen. Onder de kalme uitdrukking werd hij er nog waakzamer op. ”Don’t worry Connor, I get it,” sprak hij geruststellend. Compleet verward nu keek Connor hem aan. ”Get what-“ Verder in de vraag kwam hij niet. De jongen schoot op hem af en hij haalde uit met het mes zonder enig success. Zijn pols werd vastgegrepen en een schok dwong het mes uit zijn verlamde hand. Met grote ogen en volle paniek teleporteerde hij weg, maar niet voor een steek van pijn door zijn borst ging. Zijn mes bleef achter. Naar adem happend en met zijn hand tegen zijn borst aangedrukt eindigde hij in zijn eigen kamer. Waar hij zich tegen de muur aandrukte, alsof hij nog ieder moment Laxus daar verwachtte. Eenden vlogen op van zijn plotselinge verschijning. Bloed sijpelde langs zijn hand terwijl hij zijn andere hand tegen de muur aanzette om zichzelf overeind te houden. Whatever zijn plan was geweest ging al lang niet meer door, geweldig.