Carve a name

Voor er meer kon gebeuren teleporteerde Connor weg van Laxus en de bar, terug naar zijn kamer. Zeker of Zeal er zou zijn was hij niet eens. Ergens wist hij niet eens of hij wilde dat Zeal er was. Alles zou hij moeten verklaren aan de jongen en hij kon de ‘I told you so’ al horen. Veel andere opties had hij echter niet. Verschijnen in de kamer om daar tegen de muur te leunen maakte al duidelijk dat zijn vriendje er ook was, met een mes in zijn handen. Great, dat was precies wat Connor nu wilde zien. Voor zijn paniek verder op kon spelen kwam de jongen overeind en op hem af. Ergens schoot het door hem heen dat hij nu ook niet het beste eruit kon zien, gezien het bloedden en de wilde blik in zijn ogen. Wat maakte het ook nog uit. De schade had hij nog niet eens nagekeken terwijl hij hier hijgend tegen de muur stond. ”Connor, what happened?” vroeg Zeal bezorgd na. ”A lot,” kwam zijn gekreunde antwoord. De samenvatting was basically dat hij een idioot was geweest en zoals altijd niet aan de consquenties had gedacht van zijn acties. Tot het te laat was en hij nu bloedend naar het bed geleid werd. Waar hij nog half tegen wilde protesteren, maar voor het zover kwam lag hij al op het bed, waar hij zijn hand naast zijn zij liet liggen. Kort kneep hij zijn ogen dicht voor hij ze weer op Zeal richtte. ”Who did this?” siste hij. Half probeerde Connor zichzelf weer overeind te duwen, om maar een bewijs te hebben dat het allemaal niet zo slecht ging. Zodat de ander minder had om zich zorgen over te maken, zodat hij minder zwak over kwam. ”Laxus,” beantwoordde hij de vraag. Het maakte hem weinig meer uit als dat reden genoeg was voor Zeal om zijn broer te vermoorden. Zijn blik verstrakte echter wel meteen. ”Keep your ‘I told you so’ to yourself, I’m not in the mood to hear it,” ging hij bitter door, waarvan de helft van de bitterheid waarschijnlijk meer tegen zichzelf gericht was. Met nog steeds geen idee hoeveel tijd hij overhield voor wat er in zijn drinken zat werkte richtte hij zich verder op Zeal. ”He’s gone completely delusional,” sprak hij door.

Zijn blik ging meteen naar Zeal toe, die meteen op hem af kwam. Zodat hij nu mocht gaan uitleggen hoe hij in deze situatie was beland, yay. Heel veel zin om de uitleg te geven had hij niet, maar Connor kon moeilijk doen alsof het allemaal goed ging. Niet wanneer Zeal hem up het bed duwde en vroeg door wie het kwam dat hij nu weer aan het bloeden was. Zijn poging om overeind te komen werd makkelijk gecanceld en hij viel weer terug op het bed. ”Lay down,” klonk het commanderend. Prima, hij zou wel blijven liggen. Energie om te protesteren had hij nu toch niet terwijl hij antwoord gaf wiens schuld het nu weer was. Laxus mocht er voor bedankt worden. Voor Zeal er op in kon gaan en hem kon melden dat het zijn eigen schuld was ging hij door. Het leek te werken en de jongen focuste zich op het nachtkastje nadat hij het mes weglegde. Kort ging Connor’s blik naar het mes. Hij hoefde Zeal niet te volgen om te weten wat hij uit het kastje haalde. Tegenwoordig leken de dagen waarop ze niet gewond raakten zeldzamer dan de dagen waarop dat wel gebeurde. Ondertussen sprak hij verder over Laxus, die duidelijk gestoord was geworden met zijn waanideeën. ”He will pay for this,” reageerde Zeal. Anders dan dat had Connor ook niet verwacht. Het doekje werd tegen de wond gedrukt en hij klemde zijn kaken op elkaar. ”Why were you with him anyway?” vroeg Zeal verder. Het doekje werd harder neergedrukt en Connor gaf hem een geïrriteerde blik. Dat kon er ook nog wel bij. Veel zin om toe te geven waarom hij naar Laxus toegegaan was had hij ook niet. ”Did you want to sleep with him again?” vroeg Zeal bitter verder. Really. Meteen duwde Connor hem van zich af om weer overeind te komen met een woedende blik. Alsof hij zijn les daarover nog niet had geleerd. Naast het bed bleef hij staan, de stekende pijn negerend. ”Yeah, you know,” begon hij bitter. Waarmee hij ironisch genoeg Laxus’ woorden kopieerde. Zijn donkere blik richtte hij op Zeal. ”Turns out he drugged me.” Waar hij het bij had kunnen laten, wat een prima uitleg geweest zou zijn. Alleen liet zijn bittere kant het niet toe om het daar bij te houden. ”And he did it again, so if I wanted to I could go right back and have sex with him and the best part would be not even remembering it!” siste hij verder.

Het commando opvolgend bleef Connor op het bed liggen terwijl hij vertelde aan wie hij de nieuwe wond te danken had. Alle eer ging uit naar Laxus en zijn waanideeën over hoe hij de betere van de twee was. Iets wat Zeal ook nog eens extra leek te willen bewijzen met de hardhandige manier waarop hij het doekje neerduwde en vervolgens over de ontmoeting begon. De woede tegenover Laxus boeide hem weinig, maar de opmerking over seks was genoeg om overeind te komen en Zeal van zich af te duwen. C’mon, wat hij had gedaan was blijkbaar niet eens vrijwillig geweest. ”I told you to lay down,” begon Zeal, maar hij wilde het niet horen. De jongen kreeg een dodelijke blik toegeworpen terwijl hij daar koppig bleef staan. Het laatste wat hij nu wilde was verzorgd worden. No, Zeal mocht best weten wat Laxus bovenop al het andere gedaan had, waarom hij blijkbaar seks met hem gehad had en er niks meer van wist. ”He what?!” reageerde hij opnieuw woedend. Wat waarschijnlijk het moment veroorzaakte waarop Connor verder moest uitleggen wat er gebeurd was, maar wanneer was hij ooit de redelijke persoon in een situatie geweest? Als Zeal zo doorging kon hij net zo goed terugkeren naar Laxus. Waarschijnlijk zou hij die Dreyar er tenminste blij mee maken. Zodra de opmerking uit zijn mond was werden zijn polsen gegrepen en werd hij terug op het bed gesmeten. Waar hij naar adem uit hapte en omhoog staarde naar Zeal die hem er meteen tegen het matras aangedrukt hield. Zijn opnieuw paniekerige - hoe vaak ging dit nog gebeuren - blik richtte hij op de woedende jongen. Meer consquenties voor meer acties. ”He will pay for this with his life. He will find a slow and painful death,” begon hij. Dat deel was niet het deel dat Connor sneller adem liet halen, de nog verder verstrakkende grip om zijn polsen wel. Het maakte hem weinig meer uit hoe Laxus eraan ging. ”I’m glad you didn’t have sex with him out of free will, but if you do go and have sex with him out of free will, then my name isn’t the only thing I will carve into your skin,” ging Zeal dreigend verder. Langzaam begon de grip weer losser te worden, het kon hem weinig schelen nu. ”Do whatever you want,” snauwde hij terug naar Zeal. ”Carve away for all I care so you can feel proud of yourself!” ging hij door, tegelijk een poging doend om de jongen verder van zich af te werken. ”Your fucking twin brother drugs me and your only concern is me having sex with him again!” Voor eens kon hij tenminste half de drugs de schuld geven voor het feit dat hij weer per se emoties moest voelen. ”Do you even care about me anymore?!” Of waren ze zo ver terug naar het verleden dat dat ook geen ding meer was?

Connor kon toegeven dat Zeal het recht had om nog bitter te zijn met zijn vragen, het maakte hem er zelf alleen niet minder bitter op zodra de vraag over wat hij met Laxus wilde doen gesteld werd. Genoeg om de jongen van zich af te duwen zodat hij mee kon delen hoe het precies kwam dat hij seks met Laxus had gehad. Wat hem op zijn beurt nog bitterder maakte, waardoor hij een opmerking over opnieuw seks hebben met de ander ook niet tegen kon houden. Al was er geen enkel deel van hem dat het echt wilde. De opmerking was genoeg om hem weer op het bed geworpen te krijgen met Zeal bovenop hem om vervolgens bedreigd te worden. Omdat iets van steun duidelijk niet nodig was, of hell, misschien voor een keer in zijn leven niet meteen bedreigd worden terwijl hij niet eens wist wanneer de drugs in zouden werken en hij neer zou vallen. Het enige voordeel was dat de jongen van hem af ging zodat hij zelf ook weer overeind kon komen. ”That’s not why I did it!” reageerde Zeal meteen. Het enige wat Connor hem terug gaf was een dodelijke blik voor hij door ging over wat het echte probleem hier was. ”That’s not true!” ging Zeal opnieuw in op zijn woorden, waar hij opnieuw een dodelijke blik op gaf. Het ontkennen van zijn woorden maakte hem alleen gefrustreerder en wanhopiger. In zijn ogen was het Zeal die hem bedreigd had over seks hebben met Laxus nadat hij al gedeeld had dat Laxus er drugs voor had gebruikt. Wat de vraag opriep of Zeal ook nog maar iets om hem gaf of dat ze nog verder teruggingen naar het verleden en hij binnenkort weer moordpogingen kon verwachten. ”Of course I do!” ging Zeal er meteen op in. ”Do you really?!” snauwde Connor terug naar hem. ”All I knew was that you had sex with my fucking twin brother, of course I’m gonna still be mad about it! I didn’t know you got drugged into it until now!” ging Zeal er tegen in. Wel nu wist hij het. Dat was genoeg. ”You cheated on me before, I thought you willingly cheated on me with Laxus! Of course I’m gonna be fucking mad when you say you want to fuck him again!” In de hap lucht die Zeal nam greep Connor weer zijn kans om terug te argumenteren. ”You threw me on the bed and threatened to carve into me after I told you he drugged me!” riep hij weer terug. ”Like you don’t even care that I could pass out any minute!” En daar was het breken van zijn stem. Ooit op een dag ging hij gewoon een belofte afzweren om nooit meer te praten, dat zou beter zijn. ”I care for you Connor,” ging Zeal door. Waardoor zijn bittere houding eindelijk wat afzwakte naar even veel verdriet. ”I didn’t know he drugged you. I fucking hate him for it and I know it isn’t your fault. You didn’t do anything wrong,” ging hij een stuk zachter verder. Zachtjes knikte Connor terwijl zijn verdedigende houding ook langzaam weg viel. Zodat hij nogal zielig naast het bed bleef staan en Zeal triest aan keek. Vooral omdat het gedeeltelijk als zijn schuld voelde, of eerder voor het grootste deel. ”I’m sorry if it seemed like pushed the blame onto you and if I didn’t care, because I really do,” eindigde Zeal. Even bleef het stil terwijl Connor hem aan keek en probeerde te bepalen of het lichtere gevoel in zijn hoofd van de drugs kwam of van het feit dat hij nog steeds aan het bloeden was, voor hij zijn antwoord weer had. ”I don’t want to have sex with Laxus, or anyone who isn’t you,” begon hij. Een statement dat hij al eerder had gemaakt en nog steeds waar was. ”And I hate myself enough for thinking he was an okay person and then you mentioned me wanting to sleep with him again and…” Zijn woorden dwaalde af zonder een idee waar hij heen wilde gaan met de zin. "It hurt," mompelde hij verder in contrast tegen zijn eerdere bijna geschreeuwde woorden. Zijn blik ging naar beneden om Zeal’s blik niet langer te hoeven ontmoeten. ”I’m just scared of you going back to your old self, I guess,” ging hij verder met een verdrietige zucht.

Het was veel te makkelijk om alles persoonlijk te nemen, al helemaal in dit moment. Connor was in ongeveer tien minuten van prima naar volle paniek naar woede terug naar paniek en nu weer woede gegaan. Wat veel meer emoties waren dan hij ooit in zijn leven wilde hebben. Helaas krijg hij er weinig keuze in en besloten zijn hersenen dat zijn volgende emotie een mix van wanhoop en verdriet moest zijn. Vooral veroorzaakt door de gedachte dat Zeal weinig meer om hem gaf en het niet lang meer kon duren voor het weer drie jaar geleden was. De woorden van de andere die er tegen in gingen kregen geen gehoor, niet wanneer er zoveel bewijs was dat er tegenin ging. ”I do!’ reageerde hij opnieuw. Connor stuurde hem een nieuwe blik vol ongeloof en woedde. Van Zeal’s kant kwam ook weer een uitleg voor zijn reactie. Misschien was het een redelijke reactie geweest als hij niet al gemeld had dat Laxus drugs door zijn drinken had gegooid, twee keer nu. Waarvan de tweede keer nog steeds effect moest nemen, wat weinig hielp om de kalmte te bewaren en wel bewees dat het Zeal niks kon uitmaken als hij neerstortte. Nee, al zijn zorgen waren om Connor die vreemd was gegaan zonder dat hij het ooit had gewild. ”I do care about you!” riep hij terug. De boodschap kwam nog steeds niet aan, er was nog steeds teveel wat hem zei dat het niet zo was. Nu hij eenmaal bang was dat Zeal compleet terug zou keren naar zijn oude zelf viel iedere actie te lezen als een hint dat het zo was. Al was het maar dat de jongen zich een keer omdraaide in bed, of you know, hem op het bed pinde met een dreigement nadat Connor half in paniek op de kamer kwam. ”I did that because it feels like it’s the only way you understand that we’re in a relationship!” ging Zeal er verder over in. Daarop verstrakte zijn blik nog verder met nieuwe woedde die oplaaide in zijn ogen. Na alles wat hij voor de relatie had gedaan, al zijn bindingsangst waar hij zich met moeite overheen aan het zetten was, alles wat hij probeerde om te verbeteren voor Zeal’s sake begreep hij niet dat ze een relatie hadden?! ”I know that we’re in a relationship!” snauwde hij terug. Misschien was hij niet de beste in relaties en misschien was Loras zoveel beter in alles- Oké, zijn gedachten gingen de verkeerde kant op. Connor dwong zichzelf om weer te focussen op het punt. Hij wist ook wel dat hij soms slecht was in het tonen, maar hij wist dat ze een relatie hadden en hij wist van de regels die er bij kwamen. ”I guess, I think you don’t take this relationship as serious as I do,” ging Zeal een stuk zachter verder. Daarmee leek het gevecht langzaam wat af te zwakken. Nog voelde het beledigend aan om te horen dat hij het niet serieus genoeg nam met alle moeite die hij ervoor deed. ”I do take it serious,” antwoordde hij zachter.

Misschien kon hij niet aan alle verwachtingen voldoen, maar hij nam het serieus genoeg. De relatie was iets dat hem gelukkig maakte naast alle zorgen die het ook weer meebracht. Zorgen zoals het hele punt van hun ruzie nu, zorgen om het feit dat het erop leek dat hij er weinig meer toedeed voor Zeal onder de woede die de jongen voor zijn broer voelde. Waar Zeal eindelijk meer uitleg over gaf, zodat Connor’s bittere houding eindelijk verdween. De ander vond tenminste dat hij niet de schuldige was hier, dat het allemaal Laxus’ fout was. Hoe schuldig Connor zich dan ook nog over het gebeuren voelde. Nog een keer herhaalde de jongen dat hij wel om hem gaf en nog hield hij zijn twijfels over. Op de voorzichtige stappen deed hij geen poging om afstand te maken. In plaats daarvan begon hij over wat hij eerder al gezegd had. Nu hij een echte relatie had met Zeal had hij geen behoefte meer om met iemand anders seks te hebben, of zelfs maar met anderen te flirten. De enige die hij wilde was zijn vriendje. Verdrietig ging hij verder over wat het probleem nu specifiek was, waarom de woorden hem boos gemaakt hadden. ”It was mean of me to say that. I’m sorry,” verontschuldigde Zeal zich. Zacht knikte hij. Zijn blik week hij af, maar hij hoorde de ander nog een stap dichterbij nemen. Waarschijnlijk beter ook met het langzame misselijke gevoel dat leek op te komen. Eindelijk was hij bij het punt gekomen waar hij echt mee zat sinds het moorden van de supermarkt en de psychopathische blik die hij toen in Zeal’s ogen had gezien. De blik die genoeg was om zijn herinneringen terug te sturen naar de vele keren dat de jongen hem tegen de muur aangedrukt had en bedreigd tot aan het punt dat hij er in de woonkamer bijna aangegaan was. Zijn armen werden zacht vastgepakt en zijn blik ging weer omhoog. Even leek het erop alsof het effect van omhoog kijken bijna vertraagde voor zijn ogen. ”Please just sit down,” sprak Zeal zacht. Deze keer nam hij gewillig plaats op het bed, de plotselinge vermoeidheid was hem dankbaar.

”I’m scared of that too,” gaf Zeal toe. Langzaam knikte Connor weer. Dan was hij tenminste niet de enige bij wie die angst was ontstaan. ”I’m not used to having to balance murder and love out like this. And the thought of you leaving me or not loving me back, is enough to make me go insane,” begon Zeal zacht met een spottend lachje. Een bekende gevoel. De optie om van de kliffen af te springen als de jongen hem ooit verliet leek nog steeds heel aantrekkelijk. Zijn blik bleef bij de muur hangen waar hij slaperig naar knipperde. ”I don’t want to hurt you again. I don’t want to lose you. I just want to be myself around you,” eindigde Zeal. Waar Connor opnieuw op knikte met een zachte zucht. ”I don’t want to ever leave you and I don’t want you to leave me,” begon hij. Zijn woorden leken meer aan elkaar te plakken, alsof hij te veel gedronken had. ”And I want you to be yourself, but I don’t want to get hurt. I just need to know that we won’t go back in time,” eindigde hij met zijn blik op Zeal gericht. Met misschien net iets van hoop in zijn ogen.

Dingen aannemen was veel te makkelijk wanneer zijn gedachten al negatief genoeg waren. Een groot deel van hem was puur teleurgesteld in Laxus en een nog groter deel wilde de jongen tot in de eeuwigheid zien lijden. Kwamen hij en Zeal niet uit een lab? Hoe moeilijk zou het zijn om hem daar terug naar te sturen? Langzaam begonnen dingen verder naar boven te komen in woorden geschreeuwd uit frustratie. Beginnend met Connor’s vraag of de jongen überhaupt nog iets om hem gaf en vanaf daar Zeal’s woorden dat het nog wel zo was en zijn uitleg erover. Wat uiteindelijk uit liep in het nieuws dat Connor niet eens door had dat ze in een relatie waren, as if. Het was wat half zijn gedachten bezig hield op ieder willekeurig moment en het was waar hij al zijn moeite voor deed om het goed te laten gaan. Het was de reden dat hij zelfs onder drugs nog had geprobeerd om nee te zeggen tegen Laxus, ook al was het met een musical nummer gegaan. Op zijn beurt reageerde hij weer terug dat hij de relatie wel serieus nam. De woede leek in ieder geval even te verdwijnen. ”I know,” reageerde Zeal zacht en hij knikte kort. Het was misschien wat hij tot nu toe het meest serieus had genomen in zijn leven, inclusief alle moeilijk dingen die het mee had gebracht en nog mee gingen brengen. Geen van beiden waren ze ideaal voor een relatie, maar hij deed er tenminste zijn best voor. Voorzichtig stapte Zeal dichterbij en het was waarschijnlijk maar beter ook. Zijn borst deed nog pijn met iedere ademhaling en langzaam leken de effecten van de drug te beginnen. Effecten die hem vorige keer compleet ontgaan waren, maar nu stuk voor stuk herkenbaar waren.

Zacht werd Connor weer naar het bed beleid, waar hij deze keer niks van protest op gaf. De vermoeidheid liet geen protest toe zodra hij eenmaal zat. Nu konden ze verder praten over zijn zorgen, die meer dan legit waren. Soms had hij het gevoel dat hij maar een ding verkeerd moest zeggen en hij vervolgens een mes of een bal elektriciteit kon verwachten. Het was tenminste iets om Zeal’s woorden erover te horen terwijl zijn slaperige blik kort op de muur bleef hangen. Zelfs door zijn bril heen leek het nu allemaal net wat waziger. Toch slaagde hij erin om weer te spreken over hoe hij Zeal nooit wilde verlaten en ook nooit verlaten wilde worden. Zijn verlatingsangst vond het nog steeds een optie die goed mogelijk was. Een arm werd om hem heen gelegd en ondanks alles leunde hij er wat tegen aan. ”Well then we want the same thing,” reageerde Zeal met een klein glimlachje. Connor kon het nog niet in zich vinden om terug te glimlachen. ”I won’t hurt you again Connor. We won’t go back. It’ll be hard, but I promise you that I will do anything to keep you happy while still being myself,” sprak Zeal verder. Nog even keek Connor hem serieus aan. ”If you do we’re over,” sprak hij. Het was geen dreigement, maar een feit dat hij langzamerhand ook voor zichzelf moest gaan opstellen, hoeveel pijn de gedachte ook deed dat het over kon gaan. Hij was al ver voorbij het limiet van wat een normaal persoon zou vergeven. Behalve dat hij het tegelijk geen ramp vond om inkervingen te ontvangen, het was ingewikkeld. Zacht werd hij naar achteren geduwd en gewillig bleef hij liggen. ”You should get some rest and I will treat your wounds. I won’t leave your side,” zei Zeal nu zorgzaam. Veel keuze in dat eerste stuk kreeg hij toch niet, de bittere opmerkingen hield hij achterwege. Het argument was voorbij. ”Just tell me if we end up having sex,” sprak hij met een kleinste hint van een grijns. Waarschijnlijk zou hij het niet eens erg vinden, talk about ver voorbij het limit van wat een normaal persoon accepteerde zijn. Met een zucht liet hij toe hoe Zeal de wond begon te verzorgen, veel zachter nu, terwijl het gevoel van wegzakken steeds sterker leek te worden.