Bij binnenkomst werden haar fluwelen handschoenen uitgetrokken en veilig opgeborgen in haar licht roze tas die vervolgens aan de kapstok werd opgehangen. Haar slanke vingers gleden over de stof van haar sjaal heen om deze van haar schouders te trekken en vervolgens bij haar tas te hangen. Een korte rilling gleed over haar rug heen door de transformatie die ze net was ondergaan. Nog altijd vloog ze graag rond in haar vogelvorm en vooral met de hulsels op de loer was het de perfecte manier om de lus in de gaten te houden. Ze kon de kinderen makkelijk erop aan spraken als ze zich buiten het verblijf bevonden. Het leek erop dat haar dag vandaag daaraan was besteed, want ook nu stond op haar agenda om iemand aan te spreken op de regels. Het was te merken dat Louise de teugels iets had laten vieren, aangezien veel kinderen de regels aan hun laars lapte en zich niet deerde aan de consequenties. Geen wonder dat er kinderen verdwenen, werden vermoord of dat iemand een oog verloor. Gelukkig leek het erop dat haar aankomst iets had geholpen, maar er waren nog genoeg die zich niet bewust waren van haar strenge kant. Ze streek de plooien uit haar lange jurk, waarna ze richting de eetkamer liep. Ze hoopte dat de ruimte schoon genoeg was voor het avondeten en anderzijds zou ze één van de kinderen tot dat klusje zette. Ze opende de deur en zag al meteen een bekend meisje zitten. De twee hadden elkaar nog niet ontmoet, maar Bella wist al precies wie ze was. Chloé. De zus van Liz en het meisje die iets minder om de regels leek te geven. Bella had vaak genoeg de geur van wiet geroken om het meteen te herkennen en ze had een mentale notitie gemaakt om het meisje erop aan te spreken. Het leek erop dat dat nu zou gebeuren. Ze stapte dichterbij terwijl ze haar vingers kort over het tafelblad lieten gaan. Even wreef ze haar vingers bij elkaar. Er lag wat stof op. “Hello there” begroette Chloé haar. Bella’s blik ging terug naar het meisje, een klein glimlachje lag rond haar zacht roze lippen. ”Good afternoon,” begroette Bella haar terug. Ze liep dichterbij en nam plaats op een stoel naast Chloé. Opnieuw streek ze haar rok recht. Een gewoonte dat er met de jaren in was gesleten. ”Chloé Hill is it, right?” vroeg Bella nu na met de kleine glimlach. ”Liz told me about you,” ging ze verder. Lief beginnen. Dan was de kans op onzinnige confrontatie kleiner.

Het leek erop dat het lot haar had gedreven om opnieuw iemand aan te spreken. Het leek erop dat ze geen pauze kreeg van haar strenge houding, ook al liet ze deze houding nu nog niet zien. Ze wist dat het beter was om kinderen op een aardige manier aan te spreken en eerst een normaal gesprek te voeren. Als je elkaar leerde kennen, wist je beter waar je aan toe was en kon er een hoop confrontatie worden voorkomen. Bella zou geen confrontatie uit de weg gaan, maar er was geen reden voor onnodige confrontatie. Ze liet kort een hand over de kast glijden, waarna haar blik naar het meisje ging die aan de tafel zat. Goed dan. Ze nam plaats naast het meisje, streek haar rok glad, en begon het gesprek. Chloé glimlachte naar haar, maar plots veranderde er iets in haar gelaat. Vragend keek Bella haar daarom aan. “Is there something wrong with her? Does she need help?” vroeg Chloé haar toen, overduidelijk bezorgd. Meteen schudde Bella haar hoofd en legde ze een hand op die van Chloé in de hoop haar gerust te stellen. Ze wou dan ook woorden aan haar actie toevoegen, maar Chloé leek al bijna in volle paniek te zitten. “If you want me to do anything to help her, miss Rosefinch, you just have to snap your fingers and I’ll be there. I don’t want her to be hurt or anything,” sprak het meisje verder. Bella glimlachte wat, hopend dat haar eigen kalmte ook Chloé rustig kon krijgen. ”Thank you Chloé, but your sister is fine,” antwoordde Bella met een rustige toon en een klein glimlachje sierde haar lippen. ”She must be really lucky with such a caring little sister,” voegde Bella er lieflijk aan toe en kantelde haar hoofd wat. Hoe ging ze dit makkelijk aan pakken? ”But there is something else I need to talk to you about,” begon ze uiteindelijk. Ze trok haar hand weer terug en rechtte haar rug wat. Haar houding was open en niet vijandig. Ze wist wel beter dan dat. ”You know that the smell of marijuana is very strong,” vervolgde ze. Erg subtiel zou ze niet zijn. De ietwat hardere blik in haar ogen zei ook al genoeg. ”I’d appreciate it if you got rid of any drugs and don’t consume any more drugs within the premises,” eindigde Bella.

De paniek die het meisje meteen overviel was niet iets wat Bella had verwacht. Het liet maar blijken hoeveel Chloé om haar zus gaf en dat ze dus ook zeker geen slechts in de zin had. Nu wist Bella wel, desondanks haar vooroordeel over drugs, dat men meestal er gewoon van hield om stiekeme dingen uit te proberen en om even van de wereld te verdwijnen -ze zou liegen als ze er zelf niet over na had gedacht- maar toch voelde het fijn aan om te weten dat Chloé zo snel al klaar stond voor haar zus. Toch zou haar dat niet redden van de onoverkoombare preek. Een echte preek zou het niet zijn. Tenminste, dat geheel aan Chloé. Niet zo heel erg subtiel gaf Bella aan wat het probleem was. Wat eraan gedaan moest worden was simpel. Ze moest stoppen. “Ofcourse, miss Rosefinch, I understand that I shouldn’t be doing it in the house. Children could find it and that’s just not okay,” klonk het rustig. Het waren de woorden die Bella wou horen, maar juist daarom voelde het schijnheilig aan. Neutraal, maar met een klein glimlachje keek Bella haar aan. “But what I don’t understand is what the big deal is if I smoke every now and then on the beach, or on the cliffs? I mean, technically I’m not in the house then and I only do it at night. I suppose all the children will be in bed at that time so…” probeerde het meisje nu te beargumenteren. Het zou haast onschuldig klinken en Bella speelde het spelletje braaf mee. Zolang er nog een normaal gesprek te voeren viel, zou zij dat doen. ”I understand why you think that,” begon Bella met een warme glimlach. ”But children are very vulnerable and are more likely to take over the habits of those who they look up to; the older children,” sprak ze verder. Haar blik werd doordringend en de glimlach verdween. ”Children see more than you think. They’re naive, but they’re not blind. Please refrain from using any drugs within the loop,” herhaalde ze haar woorden opnieuw. Ze was onbedoeld iets dichterbij gekomen en rechtte haar rug nu opnieuw. De lieflijke glimlach keerde terug naar haar zachtroze lippen. ”If you do want to use drugs, you can do so by going outside of the loop,” sprak ze verder en stond op uit de stoel. Haar blik ging terug naar Chloé. ”Do make sure that you won’t bring any hollows back when you do,” voegde ze eraan toe.