Met een goed humeur had Melvin besloten om de nieuwe omgeving te verkennen. Hij had het eindelijk voor elkaar gekregen om naar een lus te gaan en was tot nu toe blij met het verblijf waar hij was. Het was wel lastig om je in een verblijf te begeven met zoveel andere mensen, vooral als anderen zich maar bleven aangetrokken voelen tot je, maar tot nu toe vond hij het niet erg een last. Zolang hij zich maar kon terugtrekken in zijn kamer was het goed. Voor nu had hij besloten om het dorp van Inndyr in te trekken om te kijken of hij daar misschien wat interessante dingen kon ontdekken. Echter, halverwege zijn ‘reis’, begon het opeens keihard te regenen. Even had de jongen verbaasd opgekeken totdat hij het op een rennen had gezet. Even leek het erop dat hij echt helemaal tot aan het centrum moest rennen om de droogte te vinden, maar toen kwam hij voorbij een vrouw waarop hij natuurlijk ook meteen invloed had. Tot zijn geluk had de vrouw een paraplu bij zich en was zij meer dan gelukkig om deze aan hem te overhandigen. Dankbaar had hij de paraplu aangenomen om vervolgen zijn weg rustiger voort te zetten. Naarmate hij het centrum naderde, waren er ook meer mensen buiten en desondanks het feit dat het slecht weer was, waren er nog genoeg die met hem wouden praten. Gewillig liet hij zich de centraalpunt van de conversatie staan en ging hij vrolijk het gesprek aan. De regenen begon eindelijk een beetje af te nemen, wat er waarschijnlijk voor zou zorgen dat enkel meer mensen zich bij hem zouden voegen. Om die reden besloot Melvin het groepje op vriendelijke wijze te zeggen dat hij even tijd voor zichzelf nodig had, waarna hij zich omdraaide met het plan dat hij nu écht het centrum zou verkennen, maar toen liep opnieuw iemand op hem af. “What… what are you doing?” vroeg de jongen hem met opgetrokken wenkbrauw. Kennelijk was hij één van de weinige die door had dat het plotselinge niveau van affectie niet geheel klopte. Melvin dacht er niet te veel bij na en glimlachte al snel vriendelijk. ”Don’t worry! It’s just my power,” stelde hij de jongen gerust met een glimlach. ”Say are you familiar to this little town?” vroeg hij nieuwsgierig verder. Misschien kon de jongen hem wat meer informatie geven over de leukere dingen van het kleine dorpje.

De regen begon minder te worden, maar Melvin durfde het nog niet aan om de paraplu in te klappen. Hij had zich net losgekoppeld van een groep mensen toen de volgende alweer op hem af liep. Melvin wou hem zeggen dat hij geen tijd had om te praten, maar toen kwam de jongen met opvallende woorden. Kennelijk was hij één van de weinigen die door had dat de verandering in affectie niet geheel klopte. Melvin kon er enkel om glimlachen. Waarschijnlijk zou de jongen hem achteraf niet mogen, maar voor nu zou de jongen er niks tegen kunnen doen. Daarbij zou de jongen hopelijk er zelf achter komen dat Melvin niks slechts in de zin had. Melvin legde vluchtig uit dat het zijn kracht was. Wat zijn kracht precies was en hoe het werkte zei hij niet. Dat kostte te veel moeite. Misschien zou hij het later uitleggen, maar nu had hij meer baat om meer te weten te komen over het leuke stadje. Plus, misschien zou de jongen dan ook zien dat Melvin gewoon een aardige nieuwsgierige jongen was. Dus vroeg hij de jongen of hij iets wist over het dorpje. “A little,” antwoordde de jongen uiteindelijk. Meteen glimlachte Melvin enthousiast. ”Awesome!” reageerde hij dan ook. “I know where the important places are and that’s it,” sprak de jongen verder, waarop Melvin begrijpelijk knikte. Goed genoeg voor hem. Dan kon hij de belangrijke plaatsen te weten komen en ook nog zelf op onderzoek gaan. Het was perfect! Melvin keek wat vragend op zodra de jongen zijn hoofd schudde. Was er iets mis? “Can you stop using your gift, please? It’s confusing me,” zei de jongen. Een verontschuldigende blik scheen in Melvin’s ogen. ”I’m so sorry, but I can’t,” gaf hij eerlijk toe. ”It’s something that’s always on. I can’t turn it off, even if I wanted to – and trust me, sometimes I really want to,” legde hij uit met een waterige glimlach. ”I know it can feel a bit weird, but I promise that I have no wrong intents! I can proof it to you too. What if you show me around and we talk a bit? Then you can see I’m not a bad guy,” deelde Melvin zijn perfecte mee met een glimlach. ”And if you still feel uncomfortable with my gift after that, then I’ll leave,” gaf hij de keer zijde. Zelf zou hij daar niet blij mee zijn omdat hij dan waarschijnlijk een vijand had gemaakt in plaats van een vriend, maar hij wist ook dat niet iedereen even goed op zijn krachten reageerden.

De jongen leek niet echt fan te zijn van zijn kracht en vroeg Melvin ook of hij het uit kon zetten. Al snel maakte Melvin duidelijk dat hij het niet kon uitzetten, zelfs als hij het zelf wou – en dat wou hij maar al te graag. “I would absoluletely hate the kind of gift you have, so I suppose I can imagine that,” reageerde de jongen op zijn woorden. Gelukkig leek hij dat te begrijpen. Melvin geloofde dan ook dat er vast wel iets van een vriendschap kon ontstaan, de jongen moest enkel in zien dat er meer was dan enkel Melvin’s krachten. Melvin stelde daarom voor om een korte rondleiding te doen waarin de jongen hopelijk zou merken dat Melvin ook echt aardig was en niks kwaads in de zin had. Als de jongen daarna alsnog een hekel aan Melvin had, dan zou Melvin hem wel met rust laten. “Fine,” ging de jongen er in mee. Goedkeurend knikte Melvin eens. ”Awesome!” reageerde hij, overduidelijk enthousiast over het idee. “Although it must be very easy for you to manipulate others,” zei de jongen, waarvan Melvin op keek. Hij kon het niet helpen dat hij daarbij wel een lichte steek van pijn voelde. “Not that I think you would do that!” voegde de jongen er net zo snel aan toe. Melvin haalde zijn schouders op terwijl hij zijn blik afweek. ”My powers manipulate people. I don’t and I never will. It’s wrong,” reageerde hij op de woorden. Hij wist dat het moeilijk was om te geloven, maar het was de waarheid. Het was duidelijk dat de jongen veel moeite had met zijn kracht. Een nieuwe diepe zucht verliet diens lippen. “Let’s just fucking go,” mompelde de jongen vervolgens. Melvin knikte enkel en volgde de jongen. Hij keek weer op zodra een sigaret hem werd aangeboden. Hij schudde zijn hoofd. ”No thanks. I don’t smoke,” zei hij met een klein glimlachje. Zijn blik bleef hangen bij de jongen. ”What’s your name?” vroeg hij in de hoop een nieuwe poging tot een goed gesprek.

Melvin waardeerde het dat de jongen hem een sigaret aanbood, maar aan roken deed Melvin niet. Hij had er niks op tegen en kon vast wel af en toe een sigaret roken, maar het liefste deed hij het niet. De geur was hem daarvoor iets te sterk en het bleef zo in je kleren hangen. De jongen naast hem nam een lange trek van zijn sigaret wat resulteerde in een flinke hoestbui. Even keek Melvin wat verbaasd, maar besloot er niet bij stil te staan, dat zou enkel meer nadruk erop leggen en hij wist niet of de jongen daarop zat te wachten. Dus vroeg Melvin naar diens naam. “Hunter,” stelde de jongen zichzelf voor. Melvin glimlachte wat. Dat ging de goede kant op. “Yours?” Melvin’s glimlach groeide iets breder. ”I’m Melvin, nice to meet you,” stelde hij zich voor. Hij liet het handen schudden maar achterwegen. Hij wou de jongen niet tot meer dwingen. Ondertussen liepen de twee verder. “Over there is the ice cream shop,” zei Hunter. Melvin volgde diens blik en zag de rode witte flaggetjes van de ijssalon al. Daar zou vast wel een paar keer langs gaan. “And there you can get your groceries. The owner is a dick, but I think your gift will handle him just fine,” sprak Hunter verder en Melvin grinnikte zachtjes. Het zou hem waarschijnlijk wel iets makkelijker afgaan. Hij probeerde te onthouden waar de supermarkt zat zodat hij tenminste daar heen kon gaan als hij iets nodig had. “Oh yeah, this village is called Inndyr. Which is probably an easy name to write, but I couldn’t do it if I tried.” Melvin grinnikte zachtjes om diens woorden. ”Thank you,” bedankte hij de jongen voor de uitleg die hij had gegeven. ”How long have you been here?” vroeg hij hem nu.

Melvin was meer dan blij met de informatie die Hunter hem gaf over het dorp. Vooral omdat hij ergens wel wist dat de jongen het liever niet deed. Hij waardeerde het dat de jongen het alsnog deed, zelfs als het voornamelijk zijn bijzonderheid was die hem daartoe had gezet. Immers kon er altijd nog een vriendschap uit voortkomen. Hij richtte zich uiteindelijk tot Hunter en vroeg hem hoelang hij in de lus al zat. “For over a year,” antwoordde Hunter. Melvin knikte eens. Dat was al een behoorlijke tijd, maar misschien ging de tijd wel sneller als je elke dag opnieuw meemaakte. “It gets quite boring after a while. The only thing that stops me from going back to where I came from is the fact that I actually met people who I could get along with,” sprak Hunter verder, waarop Melvin glimlachte. ”That’s good to hear.” Dat beloofde tenminste een paar aardige mensen. “I would like to visit another loop in a short while, but something keeps me around this loop.” Melvin keek hem wat vragend aan. ”What’s keeping you here? Nothing should hold you back to visit another loop for a little while, right?” vroeg Melvin duidelijk nieuwsgierig.
“Oh yeah, if you follow that route, you’ll find the park. Be aware to avoid it when the night comes, because there are a lot of drugdealers and crazy people out there at that time.” Melvin’s blik ging even naar het pad dat werd aangewezen, waarna hij knikte. ”Got it.” Daar dus niet heen gaan als hij alleen was. Hij ging er niet vanuit dat ze hem iets aan gingen doen, maar je wist maar nooit. “Why did you come to the loop?” Melvin’s blik ging terug naar Hunter. Een klein glimlachje begon zijn lippen te sieren. ”I was eager to meet more people with a gift and I was in for an adventure, so I came here,” legde hij uit met een glimlachje.

Melvin was zelf ook van plan om misschien een kijkje te nemen bij andere lussen, simpelweg omdat het kon, en was daarom ook licht verbaasd om te horen dat de ander dat niet van plan was. Wat hield hem tegen? “It’s just a feeling I have,” begon de jongen. Niet heel erg duidelijk en Melvin wachtte daarom ook op een duidelijker antwoord. “I think it’s because of the people in this loop. I got quite used to them and if I would go to another loop, I would have to start over,” legde Hunter nu uit. Melvin knikte eens. ”I understand, but you can always go on a small trip to one, right? No need to stay there, just for a day or something,” sprak Melvin nu verder. Dat was tenminste wat hij van plan was. Inndyr als thuisbasis en vanuit daar kleine reisjes over de hele wereld. God hij keek er nu al naar uit en hij was nog maar net in Inndyr. De reden waarom hij naar Inndyr was gekomen was niet heel erg bijzonder. Het was uit nieuwsgierigheid, verlangen voor iets nieuws en verlangen om even weg te zijn van zijn ouders. “So you didn’t set a certain time that you want to be in the loop?” vroeg Hunter hem, waarop Melvin zijn hoofd schudde. ”Nope, but I probably won’t be able to stay for years unless I ask my parents very nicely,” zei hij met een zachte grinnik. “I mean, you’re not planning to be here for a few weeks or something, then go to another loop to see what it’s like?” vroeg Hunter verder, waarop Melvin opnieuw zijn hoofd schudde. ”I might go to check out a few loops, but I’ll stay in this one,” legde hij uit met een glimlachje. “Why did you come to the loop?” vroeg de jongen opnieuw, waarop Melvin zijn schouders ophaalde. ”Like I said, I was curious and wanted to be on my own a bit more. And Inndyr seems like a lovely place,” zei Melvin terwijl hij even om zich heen keek alvorens hij zich weer richtte op Hunter. ”Have you been in other loops before this one?” vroeg hij de jongen met een glimlachje.

Het leek Melvin niet dat je de hele tijd in dezelfde lus hoefde te blijven en dat je dus ook best een dagje naar een andere lus kon gaan om eens een andere omgeving kon bekijken. Anders kon een lus snel saai worden leek hem. “Sounds like a plan,” stemde Hunter in op Melvin’s voorstel, waarop Melvin’s glimlach iets breder werd. “I don’t think it’s something I would do alone, but I have someone in mind I can go with,” sprak de jongen verder, waarop Melvin knikte. ”Sounds like fun,” reageerde hij met een glimlachje. Hij was blij dat hij de jongen daarmee in ieder geval verder mee had kunnen helpen. “Maybe you’ll find someone in this loop to go with you,” sprak Hunter verder, waarop Melvin zijn schouders ophaalde. ”I wouldn’t mind going alone, but we’ll see,” zei hij met een klein glimlachje, waarna hij Hunter vroeg of hij hiervoor ook al in een lus was geweest. Misschien kon de jongen hem meer vertellen over andere lussen. “I haven’t,” antwoordde Hunter echter. “I’ve been here for over a year, but before that I lived outside of the loop,” legde de jongen verder, waarop Melvin knikte. ”I see,” murmelde hij. Dan moest hij maar aan iemand anders vragen voor meer informatie over andere lussen. “What did you study before you came to the loop?” vroeg Hunter vervolgens. De vraag kwam nogal spontaan waardoor Melvin hem even verbaasd aankeek. ”Uh..,” klonk het zachtjes terwijl Melvin na ging wat hij nog in hemelsnaam op school had gedaan voordat hij hierheen was gekomen. Hij schudde uiteindelijk zijn hoofd. ”I didn’t study,” gaf hij toe met een klein glimlachje. ”I wasn’t sure yet what to study and I was hoping to find out with more time to think if I cam here,” legde hij uit met een kleine glimlach. Het was lasting om te weten wat hij precies wou studeren, vooral omdat zijn motivatie daarvoor ver was te zoeken. Hij had geen zin om nog langer op school te zitten. Met zijn bijzonderheid zou dat niet al te prettig zijn en behoorlijk vermoeiend. Zijn blik ging terug naar Hunter. ”Why did you came to the loop?” vroeg hij hem met een glimlachje.