Darkness falls across the land.

Het begon donker te worden buiten. De oranjekleurige schemering trok volledig weg en liet een waas van gekleurde lucht achter. Het zou niet meer lang duren eer dat de eerste donkere plekken al aan de hemel zouden verschijnen en Hazel wilde het liefste terug thuis zijn voordat het nachtleven begon. Ze was kort naar de supermarkt in het centrum van Inddyr getrokken omdat ze had gezien dat ze een paar toiletspullen die ze dringend nodig had niet meer in voorraad had. Dat zou niet zo’n ramp geweest zijn ware het niet dat zij ze waarschijnlijk morgen of overmorgen al nodig zou hebben. En dus was een tripje naar de supermarkt best wel ongewenst, maar niet minder noodzakelijk. Hazel hield niet echt van het nachtleven; dronken jongeren joegen haar angst aan en de schaduwen hadden zo iets onheilspellends dat het meisje er het liefste voor weg wilde lopen. Ze was ook de laatste keer dat ze Kelvin had ontmoet niet vergeten; de jongen waarvan ze toen zo was geschrokken in het park spookte nog steeds rond in haar hoofd en ze was ergens wel bang dat ze hem weer tegen zou komen. Hij was natuurlijk al vergeten wat Kelvin met hem had gedaan en zou haar zo weer kunnen achtervolgen als hij haar zou zien. Hazel geloofde niet in toeval en dacht niet dat ze Kelvin weer tegen zou komen. En dus zette ze er stevig de pas in terwijl ze de zak met de spullen die ze had gekocht stevig tegen zich aandrukte. Ze merkte dat ze nog maar twee steegjes door moest wandelen eer dat ze op de hoofdweg was en dat kalmeerde haar wel ietwat. Ze wist ook niet waarom ze zo schrikachtig was; normaal gezien had ze daar vrij weinig last van, maar sinds het incident met de jongen was ze helaas toch wat schrikachtiger dan normaal. Hazel zette haar gedachten van zich af terwijl ze de hoek omging. Nog één steegje en dan zou ze bij de hoofdweg zijn. Alles kwam goed. En met een opgeluchte zucht ontspande Hazel haar schouders wat. Zie je wel dat er niks was om bang voor te zijn?

Hazel had net haar hart weer gekalmeerd en de adrenaline gierde net wat minder door haar lijf toen ze plotseling vol tegen iemand op knalde. Even sloeg haar hart één slag over en voelde ze het zweet weer terugkeren in haar handpalmen. Ze was zich bewust van haar omgeving; donkere straat, nauwelijks verlichting en genoeg kans voor haar om overrompeld en aangevallen te worden. En geen Kelvin in de buurt die haar kon helpen. Ze wist dat dat onzin was en dat ze ook op zichzelf aangewezen moest zijn, maar ze had zich herinnerd hoe veilig zij zich had gevoeld toen ze zich achter zijn schouder kon verbergen en even wenste ze dat hij hier was om haar te kalmeren. Toen besefte ze wat voor belachelijke gedachte dat dat was en duwde hem ver uit haar hoofd. Ze probeerde zich te concentreren op de situatie zoals ze was en niet zoals ze wilde dat de realiteit was en merkte op dat de jongen een spijtige uitdrukking op zijn gelaat had, totaal niet te vergelijken met hoe de sluwe jongen in het park naar haar had gekeken. Hazel deed snel een paar stappen naar achteren om te voorkomen dat ze op de grond zou vallen. Het deed al minder pijn, maar de schrammen op haar armen herinnerden er haar dagelijks aan hoe pijnlijk een val op de grond kon zijn. “No, it’s nothing,” zei ze op een opgeluchte toon, blij zijnde dat de jongen niet gelijk boos op haar werd. “You couldn’t have known that I was around the corner.” Ze nam de jongen snel in zich op en zag dat hij er op gekleed was om uit te gaan. “I was heading home, but I take it you’re heading out?” Ze grinnikte even om haar woordkeuze, maar wachtte vervolgens op het antwoord dat hij zou geven.

De jongen gaf aan dat hij inderdaad op weg was naar het nachtleven. In dat geval wilde Hazel hem niet langer storen. Ze dacht er niet aan om voor te stellen om mee te gaan. Ze hield niet van het nachtleven en iemand die ze net tegenkwam, zou haar niet van die gedachten kunnen brengen. Misschien dat ze met Chloé wel eens weg zou gaan omdat dat meiden onder elkaar waren, maar een jongen die ze nog maar net ontmoet had? Nee, dat leek haar geen goed idee. Haar glimlach verflauwde en haar houding verstijfde toen hij haar een compliment gaf. Ze wist dat ze zich geflatteerd moest voelen, maar ze stelde er alleen vraagtekens bij. Waarom noemde iemand die haar niet kende al gelijk mooi? Ze was niet arrogant aangelegd of zo, maar ze wist wel dat ze er mocht zijn. Als dat niet zo was, dan had Steven nooit voor haar gekozen en zouden ze geen relatie hebben gehad en hij was toch een vrij aantrekkelijke jongen geweest. Alleen had hij haar zo niet benaderd en dat had ze eigenlijk prima gevonden. Ze hield niet echt van die types die meteen overgingen op het flirten en ze probeerde de neiging om haar lippen tot een streep te laten vertrekken te onderdrukken. Hij was gewoon aardig, hield ze zichzelf voor. Niks meer, niks minder. Ze moest zich door één negatieve ervaring niet zo aanstellen. Toch kon ze het niet helpen dat ze het aangenamer had gevonden als ze die woorden over de lippen van een andere jongen had gehoord. Ze duwde die gedachten echter meteen weg, al mocht de blos die verscheen op haar wangen de jongen voor haar op verkeerde ideeën brengen. “Well, I don’t know,” zei ze op een voorzichtige toon. “I’m not really into going out. I don’t like crowdy places and drunk people.” Ze glimlachte voorzichtig. “That probably doesn’t distract you from your plan, but it would completely ruin it. So maybe it’s for the best if I just move on?” Ze kon het niet helpen dat alles wat voorzichtig gebracht klonk. Ergens was er nog steeds die schrik dat ze een jongen kwaad zou maken en dat hij geweld tegen haar zou gebruiken. Het idee alleen al maakte haar zenuwachtig en onbewust speurden haar ogen de straten af naar een plasje of een andere waterbron waarmee ze zich kon verdedigen als dit nodig zou zijn.

Hazel had eerlijk gezegd gedacht dat ze hem wel afgewezen had op dit punt. Dat hij zou denken dat ze een preuts meisje was en dat hij liever opzoek ging naar een echt avontuurtje in de bar, maar dat leek niet het geval te zijn. Een soort van beklemmend gevoel kwam op haar borst terecht toen de jongen aangaf dat ze ook naar een rustigere omgeving konden gaan. Hij klonk heel vriendelijk, maar Hazel was wantrouwig aangelegd na heel het gedoe met haar ex en eigenlijk was Kelvin de enige jongen die ze vertrouwde en die ze echt toe durfde te laten. Kelvin was veel te arrogant, direct en te bot om zich geheimzinnig op te stellen, iets wat ze wel aan hem kon appreciëren. Deze jongen had een vriendelijke houding, maar was hij daarom per se ook vriendelijk aangelegd? Ze had dat soort twijfels altijd bij jongens en ze wist niet goed hoe hij het zou kunnen opvatten als ze nu zou instemmen. Er was echter een ander deel in haar dat het moeilijk vond om hem te weigeren. Niet per se omdat hij knap was, maar eerder omdat ze bang had voor de gevolgen als ze hem hier af zou wijzen. Dit was een plek waar hij haar compleet kon overrompelen. En dacht bracht haar opeens op een idee. “Okay,” stemde ze in, gevolgd door een knikje. “Why don’t we go to the beach, then?” Voor de jongen tegenover haar mocht het als een romantisch idee klinken, samen naar het strand gaan waar de sterren zich aan de hemel verspreidden en bla bla bla, maar voor Hazel was het geen romantische setting. Nee, het was een praktische setting. Strand betekende kust. Kust betekende water. Water betekende gave. Gave betekende haar redding. Het mocht een afgelegen gebied zijn, maar als de jongen iets zou proberen, dan zou ze hem kunnen tegenhouden door haar gave te gebruiken.  

De jongen stemde meteen in met het idee en Hazel vroeg zich af of het echt wel een goed idee was om hem naar het strand te vragen. Ze wist dat ze zichzelf prima kon beschermen gezien in de hoeveelheden water er daar aanwezig was, maar natuurlijk was het mannelijke geslacht als het op het lichamelijke aankwam wel sterk. De kans dat hij haar kon overmeesteren, zat er wel in. Ze had immers in levenden lijve mee mogen maken hoe sterk een jongen kon zijn als hij echt kwaad was. En er was daar geen Kelvin die hem zou kunnen bevriezen. Hazel negeerde de paniek die zich in haar binnenste leek te wortelen. De jongen had tot dusver geen reden gegeven om echt op de vlucht te slaan. Maar ja, dat had Steven ook niet gedaan en toen was opeens alles omgeslagen. Als de jongen hogere verwachtingen had van Hazel, dan kon het nog wel eens tegenvallen. Hazel vond het vreemd dat er zulke types op de wereld waren die gelijk bereid waren om met een wildvreemde intieme dingen te gaan doen, maar ze wist dat dat soort types bestonden. Ze duwde de twijfels echter weg en concentreerde zich maar half op wat hij zei. “Yes, it’s quite amazing,” zei ze meer op een beleefde toon tegen hem dan dat ze echt instemde met zijn gezwijmel over de nacht, de sterren en het strand. Hij deed het allemaal veel romantischer klinken dan dat het was en dat werkte zwaar op Hazel’s zenuwen. En op haar gemoedstand. “H-Hazel,” bracht ze stamelend uit, moeite doende om haar irritante gedachten opzij te duwen. De jongen… nee, William, wilde met haar naar het strand gaan om gewoon een wandeling te maken en wat te kletsen en meer niet. Er zat geen slechte intentie achter. Hoopte ze. “Hazel Woods,” antwoordde ze nu iets standvastiger. Om geen ideeën op te wekken of de focus te leggen op haar paniekerige antwoord van daarnet, stak ze op een beleefde manier haar hand naar hem uit zodat ze die van hem kon schudden. “Have you been here for long?” vroeg ze, zich afvragend of hij van de lus was of gewoon een dorpeling. Ze gokte echter eerder dat hij ook van de lus was en dus in het huis woonde. In dat geval kon ze dus zeker maar beter op goede voet met hem zijn. Vijanden hebben binnen het huis was niet bepaald iets wat op haar verlanglijstje stond.  

William zei dat hij hier nieuw was en begon inderdaad over de lus, iets wat Hazel ergens al wel had zien aankomen. Dat betekende dat ze nog meer op haar hoede moest zijn. Als ze hem boos zou maken, dan zou hij een blijvende herinnering zijn omdat hij constant in het huis rondliep. En ook al vond ze het ontzettend lief van Kelvin, ze wilde niet dat hij zich nog een keer zou moeten bemoeien met haar zaken. Ze wilde niet constant zwak zijn, maar ze wilde ook weer niet over zich heen laten lopen. Het was lastig dat ze allemaal in hetzelfde huis woonden en ongeveer zowat gedwongen werden om op goede voet met elkaar te zijn, iets wat praktisch gezien nooit mogelijk was. Je kon niet met iedereen een goede band hebben en afhankelijk van wat de jongen zou proberen, zou dat voor Hazel de beslissende factor zijn of ze haar afstand van hem probeerde te nemen of niet. Ze kon nog niet zo goed een oordeel over hem vellen, maar helemaal op haar gemak voelde ze zich niet bij hem in de buurt. “The same goes for me as well,” antwoordde ze, haar gedachten automatisch naar Kelvin gaande. Ze drong het echter weg en richtte haar blik op William. “It’s actually quite amazing to see how the gifts of people are working for them. When I first discovered my gift, I could’ve never imagined that there were so many people with so many different gifts around.” Het praten over de lus en over de mensen deed haar al iets rustiger voelen en er ontstond een voorzichtige glimlach toen ze oogcontact met hem maakte. “What’s your gift?” vroeg ze vervolgens op een nieuwsgierige toon.  

Hazel gaf een knikje. “I thought so as well,” zei ze zachtjes. Ze had niet van de lus gehoord totdat iemand haar erover verteld had. Ze had altijd gedacht dat ze vreemd was, dat haar leven er nooit normaal uit zou zien, maar toen kwam ze over de lus te weten, ging ze naar de lus en kwam ze erachter dat het eigenlijk wel meeviel. Dat er anderen waren die ook zo hun gaven hadden en die net als haar waren, al verschilden hun karakters en hun gaven natuurlijk ontzettend van die van haar. Dat bleek maar weer toen William illusies op leek te kunnen wekken. Hazel keek naar roos en hoewel het haar niet veel deed om de roos te zien, gleed er toch een kleine glimlach om haar lippen toen hij de bladeren van de roos naar blauw veranderde. “That’s a cool gift you have there,” zei ze tegen hem. Ze haalde haar schouders op toen hij naar haar gave vroeg. Ze vond dat, in tegenstelling tot anderen, haar gave eigenlijk vrij normaal was. Het besturen van een element was heel wat anders dan het opwekken van illusies of het ervoor zorgen dat andere pijn leden door naar die persoon te kijken. “I can bend water,” zei ze. “I can’t demonstrate you because there isn’t any water in this environment, so I’ll show you when we’re at the beach. Basically I can only use my gift when there’s a water source nearby. But when I’m near a water source, I guess I can pretty much do everything when it comes to water.” Ze grinnikte. “I can also bend ice, but I have to use a water source for that as well. Or snow.”  

Oh, Hazel zou hem zeker wel laten zien wat ze kon met water. Ze had ook bepaalde acties in haar hoofd zitten waarmee ze kon laten zien dat er echt niet met haar te sollen viel wanneer ze in de buurt van water was. Ze kon er namelijk een zweep van maken en ze kon het hard tegen iemand gebruiken wanneer het moest. Ze zag echter voor nu nog geen reden om het tegen William te gebruiken, als hij zich zou gedragen tenminste. Ze had expres de plek gekozen om hem op zijn plaats te zetten wanneer het zou moeten en ze zou ook niet terugdeinzen om het te gebruiken. Ze wist wat de consequenties waren door hem naar een afgelegen plek mee te nemen, maar ze wist ook dat ze op Kelvin had gebouwd tijdens die ene ontmoeting omdat ze geen waterbron in de buurt had gehad en omdat ze haar paniek niet onder controle kreeg. Ze hoopte dat dat nu beter zou lukken. Maar goed, ze liep te hard van stapel. Ze wist dat de doemscenario’s zich in haar hoofd snel zouden aankondigen en ze hoopte ze te kunnen onderdrukken zolang het niet nodig was om actie te ondernemen. “I can turn both into ice, but water would take longer than snow because the temperature is warmer,” antwoordde ze kalm op de vraag van William. “But the main power would be water. I still have to practise a bit when it comes to bending ice,” gaf ze toe. Het zand dat naar hem toe kwam gewaaid, toonde aan dat ze in de buurt van het strand waren en Hazel hoorde de zachte golven al bewegen. “Can you use your gift as a weapon?” vroeg ze aan hem. “Because they’re only illusions, I figure it’ll be hard to use it to hurt someone.”