Exile

Terug naar de crimescene. Er was heel wat drama af gegaan in korte tijd in Connor’s leven dat specifiek in dit café was begonnen. Genoeg redenen voor hem om er naar terug te keren zonder er echt bij stil te staan dat het misschien niet het beste plan was. De consquenties zou hij toch wel overleven nu hij er niet om middernacht heen ging en klaar was om weg te teleporten als Laxus er toevallig alsnog zat. De jongen wilde hij nooit meer terugzien, behalve misschien om een mes door hem heen te steken. Als mentor zijnde kon hij ook moeilijk plekken in het dorp gaan ontwijken, al helemaal met de hollowdreiging die steeds sterker leek te worden en waar hij en de andere mentoren steeds waakzamer over moesten worden. Het incident met Victor die alleen dankzij zijn doen ontsnapt was en anders hollowvoer was geworden maakte hem er nog waakzamer op. Misschien gaf hij niet heel veel om een groot deel van zijn medepeculiars, maar het grootste deel wilde hij ook niet dood of zonder ogen zien. Er was al een jongen geweest die zijn oog kwijtgeraakt was en ze wilden er niet meer bij hebben. Dat waren de voornaamste twee redenen dat Connor nu waakzaam was terwijl hij het café binnenstapte; Laxus en de hollows. Van beide was er geen spoor te herkennen en dus kon hij net wat meer ontspannen. Zijn blik gleed over de dorpelingen en op het eerste zicht merkte hij het meisje dat bij het raam zat nog niet op. Het waren allemaal dezelfde dorpelingen die er zo vaak zaten. De dorpelingen die hij tegenwoordig uitmoordde wanneer hij wilde en die iedere dag weer standvastig terug kwamen. Soms was het moorden zonder reden, soms was het met een doel zoals Alicia een nieuw lichaam kunnen brengen. Zijn handen haalde hij uit de zakken van de jacket die hij aan had hij stapte naar de bar toe om daar chocolademelk te bestellen. Het was misschien niet de verwachtte keuze van zijn kant, maar hij was het alcohol drinken langzamerhand zat aan het worden. Tegelijk wist hij ook wel dat hij waarschijnlijk eerstvolgende keer dat iets niet mee zat hij er weer naar zou grijpen. Met een verse beker warme chocolademelk in zijn handen draaide hij zich weer naar de dorpelingen en deze keer vielen zijn ogen wel op een meisje gekleed in roze kleding. Ze stak uit tegen de dorpelingen en het vermoeide groeide dat ze een peculiar was. Bovendien deed ze hem een beetje denken aan het meisje dat hij straf had moeten geven voor roken in de woonkamer. Vanaf waar hij stond kon hij ook zien hoe in gedachten verzonken ze leek en even voelde hij twijfel of hij naar haar toe moest stappen, aan de andere kant had hij weinig te verliezen. Uiteindelijk stapte Connor met zijn beker in zijn handen op haar af om bij het tafeltje te blijven staan. ”Do you mind if I sit here?” begon hij faux beleefd. Het was omdat hij het als verantwoordelijke mentor moest vragen. ”I think we’re from the same house,” ging hij door met een kleine glimlach.

Met de chocolademelk in zijn hand was Connor op een meisje afgestapt dat hem ergens wel bekend voorkwam en waarvan hij bijna zeker was dat het geen dorpeling was. Anders was zijn plan misschien iets anders geweest, iets in de richting van het hele café uitmoorden en een bloederige scene achterlaten die zich vanzelf zou resetten. Of gewoon weer naar buiten stappen om daar zijn vermaak te vinden. Voor nu vielen de plannen af. Voor hij er zelf echt compleet bij stil kon staan was Connor al op haar afgestapt om te vragen of hij plaats mocht nemen aan de tafel, waardoor het glas wijn in de lucht bleef hangen. Ontspannen ging hij door dat ze van het waarschijnlijk van het zelfde huis waren, de enige echte reden om op haar af te stappen. In het geval van dorpelingen deed hij allang geen moeite meer om connecties te leggen. Vroeger misschien voor zijn one-night-stands maar met een vaste relatie had hij er geen enkele behoefte meer aan. Meer peculiare contacten kon echter geen kwaad. Haar gesproken woorden en een uitnodigend gebaar bevestigde dat hij kon zitten. Met een knikje schoof hij een stoel naar achteren om plaats te nemen nadat hij de chocolademelk al op de tafel had gezet. Terwijl zijn drank wat moest koelen leunde hij naar achteren in zijn stoel. Verbazingwekkend leek het erop dat vandaag geen stressvolle dag ging worden, voorlopig dan. ”You want to get wild tonight I see,” begon ze met een knikje naar zijn drank. Zacht grinnikte hij terwijl hij zijn blik ook op zijn drinken richtte. ”Of course, only the real ones can handle a drink like this,” sprak hij sarcastisch terug. Eveneens liet zijn glimlach zien dat het allemaal niet beledigend bedoeld was en hij het zelf ook niet zo opgevat had. Zijn bruine ogen richtte hij weer op haar, waarbij hij het niet kon laten om zijn blik even over haar heen te laten glijden. Niet in de manier van checking-out maar puur vanwege haar kleding en make-up die meer paste bij de club next door. Ondertussen nam hij een voorzichtige slok van zijn drinken. ”Did you came her to clear your mind and overthink problems as well, or is this just a pitstop to somewhere else?” vroeg ze. Zijn beker plaatste hij weer op de tafel. ”It’s a long story but let’s keep it at clearing my mind,” antwoordde hij wat vaag met het ophalen van zijn schouder. Heel veel zin om er dieper op in te gaan had Connor niet. Dat verpestte het hele idee van een ontspannen gesprek. ”I’m Connor, by the way,” introduceerde hij zichzelf nu het wel duidelijk was dat ze van hetzelfde huis kwamen.

Ergens wel blij dat het erop leek dat hij voor eens gewoon een normale dag kon hebben met een normaal gesprek nam Connor plaats aan de tafel met haar toestemming. Zijn chocolademelk werd ook neergezet en daarmee leek het gesprek van start te gaan, beginnend met beoordelende woorden over zijn keuze aan drinken. Gelukkig leken ze beide ontspannen genoeg om te weten dat het niet dieper ging dan wat woorden. Van zichzelf wist hij ook wel dat het niet zo was alsof hij zwaar drinken niet aankon. Hell, hij was opgegroeid in Rusland, natuurlijk kon hij zwaar drinken aan. ”That’s why I kept it simple with a glass of white wine. I know I wouldn’t be able to handle such a dangerous drink,” ging ze er ook weer op in. Opnieuw grinnikte hij terwijl hij ondertussen knikte alsof het een heel serieuze zaak was. ”It’s good to know your limits in what you can handle." En hey, ergens zat er wel een wijsheid in zijn woorden. Het was goed om je limiet te weten, het was alleen niet makkelijk om je aan het limiet te houden. Opnieuw nam hij een slok van zijn uitermate sterke drank terwijl ze vroeg wat hij hier in het café deed. Het hele verhaal inclusief Laxus en co zou hij ten eerste veel te lang mee bezig zijn en ten tweede had hij geen enkele behoefte om het met iemand te delen. Zijn uiteindelijk antwoord was misschien vaag, maar het was een antwoord. Naar haar antwoord luisterde hij ook weer, af en toe instemmend knikkend. Het huis was aardig vol en met zijn mentor zijn kwam er nog veel meer bovenop waarop hij moest letten. Soms was een uitvlucht nodig. "Exactly,” stemde hij in. Daarmee leek het hem dat ze ver genoeg in het gesprek waren dat hij zijn naam kon opgeven. Onder de bevroren intense blik bevroor hij ook. Was er iets mis met zijn naam? Had hij iets verkeerd gezegd? De verwarring viel van zijn gezicht af te lezen terwijl Connor haar blik vasthield tot ze het glas neerzette en haar ogen wegsloeg. ”I’m sorry,” sprak ze waarmee de stilte eindelijk verbroken werd. Nog bleef Connor haar verward aankijken.

”It’s not your fault of course, but I have a lot of memories of that name. And not really great ones,” legde ze het uit. ”Oh, I see,” reageerde hij nog half verdwaasd. Langzaam begon een vermoeden tot hem door te dringen, een dat hij nog wegdrukte omdat hij het net zo goed mis kon hebben. Stil keek hij toe hoe ze het hele glas in een keer op dronk. Daarmee leek zijn verlangen naar drank ook sterker te worden. Met een slok van zijn chocolademelk negeerde hij het. ”But will try not to associate you with those bad memories,” sprak ze door met een nieuwe grijns. Dat liet hem ook weer wat grijnzen en knikken. ”My name is Chloé by the way,” stelde ze zichzelf voor. En daarmee viel het kwartje. ”You’re Hunter’s roommate, the transgender girl.” Het was eruit voor hij het doorhad en meteen daarna kwam het schuldgevoel ook. Het was iets wat Hunter hem in vertrouwen had verteld en dat niet zomaar uitgesproken kon worden. ”I mean-“ Great, hij was dingen aan het verpesten. ”You’re- He told me about you, nothing bad, I promise! Just how you ended up being his roommate,” verklaarde hij haastig verder aan haar. Allemaal in een wat zachtere toon zodat het hele café niet hoefde mee te luisteren. ”And it’s fine, I’m not judging you or anything,” verzekerde hij haar er ook nog snel achteraan. Dit was waarom hij geen gesprekken moest starten, hij was er rampzalig in.

Met het casual gesprek had hij gauw genoeg redenen om zich voor te stellen en er geen enkel probleem mee te zien. Tenslotte was het maar zijn naam die hij aan haar gaf, wat meer dan logisch was. Het laatste wat Connor had verwacht was haar bevroren houding alsof hij iets verkeerd had gezegd. Op geen manier kon hij uitvinden wat er mis was met zijn naam tot ze uitlegde dat er slechte herinneringen aan zaten. Waarna ze eindelijk ook haar nam gaf, Chloé, en de realisatie door hem heen schoot tegenover wie hij nu zat. Met de realisatie kwam ook gelijk een slechte opmerking nog voor hij het compleet besefte. Het was makkelijk om te zeggen en het schuldgevoel volgde er meteen op. Al helemaal iemand zoals hij zou het beter moeten weten. Snel sprak hij door in een poging het nog een beetje goed te spreken, zowel voor zichzelf als voor Hunter. Die jongen verdiende het nu ook niet dat Connor zijn reputatie aan het verpesten was. ”He did what…?” herhaalde ze luid. Zijn blik gleed naar beneden, naar zijn chocolademelk. ”He told me,” herhaalde hij het nog een keer. ”Even though he probably didn’t mean it in a bad way, it was not his right to tell you,” ging ze op zachter niveau door. ”I know,” bevestigde Connor met een zachte zucht. Zelf wist hij ook wel dat Hunter niet beter wist. Voor zover hij wist was de dude veel te hetero en cis om er echt een besef van te hebben, hoe open hij voor dingen stond was al heel wat. Zijn blik richtte hij weer op het meisje tegenover hem. Het ontging hem niet hoe haar knokkels wit kleurde en hij kon haar de schuld er niet van geven. Haar ogen ontmoette hij weer zodra ze naar hem keek. ”This is the reason why I don’t want anyone here to know this,” begon ze, waarop Connor weer knikte. ”You just addressed me as a transgender girl. I’m not a transgender girl - I am a girl who happens to be transgender. But I’m just a normal girl, just like her.” Zijn blik volgde naar het random meisje voor hij zich weer op Chloé richtte. ”I know, I shouldn’t ever have addressed you that way, it was a dick move and Hunter is a dick too for telling me,” reageerde hij nog steeds met genoeg schuldgevoel. Het was uit zijn mond geslipt maar hij kon zich er in ieder geval van verzekeren dat hij het niet ging herhalen. ”And nobody will ever hear it from me,” voegde hij er ook nog een belofte aan toe. Uiteindelijk nam hij weer een slok van zijn drinken. ”Connor is my birth name,” bekende ze. Het verklaarde veel en ergens had hij het vermoeden al gehad. ”Then it must really suck hearing my name,” mompelde hij. Er viel alleen weinig te veranderen aan zijn naam. Het was nou eenmaal Connor.

Lang bleef het gesprek niet casual, het kon ook niet anders. Deze keer was het Connor’s schuld door te doen voor dat hij erover dacht - wat was hoe het altijd leek te gaan. Ooit zou het wel leren. Nu voelde hij zich al schuldig genoeg tegenover Chloé dat hij de woorden zomaar had uitgesproken. Niet alleen dat maar ergens voelde het ook als verraad tegenover Hunter. Aan de andere kant verdiende de jongen het waarschijnlijk puur voor het doorvertellen van dit geheim dat duidelijk niet bedoelde was om door te vertellen. Waardoor Connor ook beloofde dat niemand het ooit van hem ging horen. Onder de glimlach glimlachte hij ook weer terug voor hij een slok nam. ”Thank you, that means a lot to me. It’s not that I am ashamed or anything, it’s just that I don’t want to be addressed that way,” legde ze uit. Wat meer dan te begrijpen viel. Het was niet alsof dat was wat haar definieerde. Opnieuw glimlachte Connor naar haar terwijl ze vertelde wat er precies mis was met de naam Connor. Dan kon hij zich ook wel voorstellen dat het niet het leukste was om zijn naam aan te horen, niet met de herinneringen die er aan zaten. Heel schuldig kon hij er zich niet om voelen. Het was niet alsof hij de naam voor zichzelf uitgekozen had. Haar antwoord viel ook te begrijpen. Al was het wat ironisch om te bedenken dat zijn naam in Rusland een stuk zeldzamer was, shout-out naar zijn ouders voor het kiezen van een naam waar hij buiten het land ook makkelijk mee weg kwam. ”No worries, I understand,” reageerde hij terug. ”Wait a minute, I’m going to get another drink. Don’t leave, please,” sprak ze met een bijna smekende ondertoon. Met een grijns knikte hij. ”I’ll stay put,” beloofde hij. Redenen om nu weg te gaan had hij ook niet. Uiteindelijk was het een interessant gesprek dat hij voort wilde zetten. Ergens moest hij er misschien ook maar drinken bij gaan pakken dat sterker was dan wat hij nu had. Terwijl hij in overweging zijn chocolademelk dronk staarde hij wat naar het zicht vanuit het raam. De club buiten leek nog steeds vol te stromen. Zijn blik werd weer teruggetrokken zodra Chloé opnieuw verscheen met meer wijn. Zijn beker hield hij ook op met een grijns. ”Cheers,” herhaalde hij. ”Where do you know Hunter from though?” zette ze het gesprek voort. Oh boy. ”I guess that loser is my best friend now,” grijnsde Connor uiteindelijk. Die titel verdiende Hunter inmiddels wel, al ging hij dat nooit aan hem zelf toegeven. ”We met and practically immediately got drunk and from there things just took off,” gaf Connor de korte samenvatting. Voor zijn grijns op nog breder overging omdat hij op zijn eigen manier wel wraak kon nemen tegenover Hunter. De kans leek hem ook klein dat Chloé er iets op tegen had. ”I  may have offered him sex that he turned down,” begon hij, om bij het beste deel te komen. ”So that means Hunter Storm is still officially a virgin.” Hey, als de tafels in hun buurt het ook toevallig hoorde was het niet zijn schuld.

Tot nu toe had hij geen redenen om weg te gaan. Het gesprek was nog steeds goed, ondanks dat hij het zelf bijna verpest had. Het leek er niet op dat ze echt een hekel tegenover hem eraan over had gehouden en als het wel zo was verborg ze het in ieder geval goed en was het ook niet zijn probleem. Bovendien viel de echte schuld makkelijk bij Hunter te leggen. Ze keerde snel genoeg weer terug met meer wijn waarop hij zijn chocolademelk ook omhoog hield voor de proost. Het gesprek ging door over Hunter en waar Connor hem dan van kende. Uiteindelijk was hun ontmoeting vrij simpel geweest en toen der tijd had hij ook niet verwacht dat het in een echte vriendschap over zou gaan. Dat was vanzelf wel gebleken door de kleine stukjes vertrouwen van Hunter die zijn verhaal deed en Connor die ook wel wat had weggeven. Het had voor nieuwe drama gezorgd, maar uiteindelijk had hij er een echte vriendschap aan over gehouden. De vriendschap betekende niet dat hij nu niet uit wraak kon doorvertellen dat Hunter nog een maagd was. Chloé’s harde lach liet hem ook grinniken, blij dat ze de ‘wraak’ leek te waarderen. ”Well, maybe is a virgin for gay sex, maybe not for straight sex, who knows? Or did he actually confirm that?” vroeg ze na nadat de lachbui over was. ”Nope, a virgin for straight sex too,” bevestigde Connor opnieuw grinnikend. Ergens begreep hij Hunter’s redenen wel maar dat betekende niet dat hij hem er niet om kon uitlachen. ”He would hate me for saying that, but I actually think that’s adorable.” Daarop grijnsde hij ook weer voor hij een slok van zijn drinken nam dat langzaam op begon te raken. ”I just think he’s missing out on great things,” reageerde Connor nonchalant. Seks was goed, daar kon hij niet omheen.

Hij luisterde naar haar verdere woorden over Hunter. Uiteindelijk had ze wel gelijk en waardeerde hij zijn vriendschap met de jongen wel, alleen ging hij dat over zijn dode lichaam ooit toegeven. ”Even though I can guarantee you that I will show him a piece of my mind,” ging ze door waarop hij kort lachte. ”Promise that you’ll keep me updated when you do? I don’t want to miss out,” vroeg hij wat smekend na. C’mon, dat was drama waarvan hij meer wilde horen. ”When we met, he actually saved my life. I was drugged over there,” vertelde ze met een knik naar de club. Connor’s blik ging er kort heen. Dat was meer wat Hunter hem ook al verteld had in zijn uitleg. Over zijn eigen ervaring met roofies hield hij zich maar stil, al kon hij er Laxus’ reputatie zo mee verpesten. Ze sprak verder en hij forceerde zijn aandacht weer op haar in plaats van zijn eigen gedachten. Een frons trok over zijn gezicht. Wat viel er nog te verliezen? Hell, het was tijd dat hij meer LGBT vrienden maakte in deze lus en hij kon toch al goed met haar overweg. ”Wanna go there together?” vroeg hij met een kleine grijns. ”It’d be a shame to waste your outfit and I’ll be there to stab anyone who tries anything.” Ondanks zijn grijns was zijn toon er compleet serieus onder. Het was niet alsof hij niet eerder mensen had neergestoken.

Er viel genoeg te zeggen over Hunter nu het duidelijk was dat het meisje waarbij hij aan tafel geschoven was zijn nieuwe kamergenoot was. Een deel hield Connor nog voor zichzelf, het echt gevoelige dat hij niet zomaar op tafel ging leggen, maar dingen zoals de maagdelijkheid van de jongen besprak hij zonder enige schaamte. Het was te makkelijk om erover te lachen en van mening zijn dat hij duidelijk goede dingen aan het missen was ermee. ”He certainly is missing out on great stuff,” stemde Chloé in. Haar volgende woorden lieten hem oprecht lachen zodra ze naar beneden wees. ”Sounds like pure torture,” gaf hij nog half lachend commentaar. Dan was hij blij dat hij Zeal er mee lastig kon vallen wanneer hij er zin in had zonder enig probleem. Het was al een hele verandering van zijn rondslapende gedrag van vroeger. Ze sprak verder over Hunter met de toevoeging dat hij hier niet mee weg ging komen, wat de jongen ook wel verdiende. Iets waar Connor de updates van wilde hebben, of nog beter: de liveshow. Hij grijnsde samenzweerderig terug. ”Maybe I should Facetime you and put my phone away when it happens,” grapte ze. ”I think he’d hate us both then,” reageerde Connor met een grijns. Het zou het alsnog waard zijn om het mee te maken. Kort schoot het door hem heen dat hij misschien ook maar ergens vandaag haar nummer moest uitvinden. Niet voor het Facetimen helaas, maar wel omdat ze een aardig contact was en ergens ook omdat hij er Hunter mee wilde kunnen plagen. Met een blik naar buiten volgde hij haar verhaal over hoe ze de jongen waar ze het over hadden had ontmoet. Het was een tijd geleden sinds hij naar de club was gegaan, misschien te lang geleden. De laatste tijd had hij nauwelijks tijd overgehouden tussen zijn eigen drama en de nieuwe verantwoordelijkheden van mentor zijn.

Met niks om te verliezen bood Connor aan om er samen heen te gaan. De blik in Chloé’s ogen was veelbelovend. ”That sounds like a great idea, let’s do it,” stemde ze in. De ‘maar’ voelde hij al in de lucht hangen, een seconde later volgde hij ook echt in de vorm van een blik naar zijn chocolademelk. ”…before we go, we have to fix that drink right in front of you.” Met het rollen van zijn ogen antwoordde hij voor hij instemmend grijnsde. Voor een club ging hij wel iets oprechts sterks nodig hebben. Zijn vage belofte om minder te drinken was hij allang vergeten. ”Wait a minute, I have a drank that will change your life. I call it the “Chloé special”.” Sure. Afwachtend bleef Connor zitten terwijl hij snel de laatste slokken van zijn warme chocolademelk op dronk en de beker vervolgens aan de kant schoof om ruimte te maken met wat de ‘Chloé special’ dan ook mocht inhouden. Ze kwam weer terug en twee shotglaasjes werden neergezet op de tafel. Nieuwsgierig keek hij op met de vraag wat erin zat al in zijn ogen. ”Cheers again, I guess?” sprak ze. ”Two parts amaretto, two parts pineapple juice and some regular syrup,” legde ze uit wat erin zat. Connor knikte even terwijl hij naar het drankje keek en vervolgens een van de glaasje voorzichtig oppakte. Het klonk niet slecht. Het was eerder dat hij gewend was om gewoon te drinken tot al zijn gevoelens weg waren en daarna wel verder keek zonder te veel te geven om wat hij dronk. ”Cheers,” sprak hij voor hij het shotje achterover sloeg. De smaak was verassend goed en een grijns kon hij niet tegenhouden. ”Okay, that doesn’t taste as bad as I thought it would,” gaf hij het beste compliment dat je uit hem kon krijgen. Vervolgens stond hij op terwijl hij het glas weer op de tafel neerzette. ”Was that all or do you want to feed me drunk?” vroeg hij plagerig na.