Exile

Hunter voelde een woedeaanval opkomen toen Chloé aangaf waar dat ze was. Op hetzelfde stuk waar hij haar letterlijk naar het verblijf had gedragen. Hoe kon ze zo onverantwoordelijk zijn? Hoe kon Connor, aan wie hij over Chloé verteld had, zo onverantwoordelijk zijn? Hij zou de jongen nog wel in de fik steken vanaf het moment dat hij dat kon, maar voor nu was het belangrijk dat hij die twee daar weg zou halen. Hij drukte het gesprek weg, kwam overeind en schoot snel een vest met capuchon aan. Hij deed een sigaret achter zijn oor, checkte of hij alles bij zich had en verliet toen het verblijf. Hij stak zijn handen in zijn zakken en rilde omdat het nu toch wel fris begon te worden. Een norse blik was in zijn ogen verschenen en zijn blauwgrijze ogen waren geïrriteerd op zijn omgeving gericht. Het duurde niet lang eer dat hij het dorpje van Inndyr binnen wandelde en het duurde al helemaal niet lang eer dat hij had gevonden waar hij naar zocht. Dat was ook niet moeilijk, met maar twee mogelijke debielen die daar op de grond konden liggen. Inmiddels was Hunter tijdens het lopen voldoende gekalmeerd om niet in woede uit te barsten; dat weerhield hem er echter niet van om Connor een harde schop tegen zijn dijbeen te geven zodra hij naast de jongen stond. “Listen, you stupid fucking piece of shit,” schold hij de jongen uit. “I don’t know whose idea it was to get drunk, but can you be responsible for once in your miserable piece of shit life? And you,” ging hij verder, zijn blik richtend naar Chloé. “Don’t you know what happened the last time when you were going out? What if that dickhead who drugged you did something in your drink again? You wouldn’t have been able to call and my shithead best friend wouldn’t have been able to do it either because he takes every fucking chance to drink himself to shit.” De realisatie waarom hij zo kwaad was, kwam hard aan. Hij was bezorgd. Niet alleen om Connor, maar vooral om Chloé. Hij klemde zijn kaken op elkaar en negeerde de emoties die door zijn lijf schoten terwijl hij met over elkaar geslagen armen wachtte op wat de reacties waren.

@Chloé Hill, @Connor Lacross

YTN

Misschien was dit niet het meest verstandige wat ze aan het doen waren, maar ze waren toch jong? Dan hoorde je soms onverstandige dingen te doen. “I know right” zuchtte Chloé, terwijl de sterren boven hen flikkerden. Thuis in Los Angeles had ze dit niet altijd gezien en nu ze hier zo in de lus lag, met een nieuwe vriend naast zich, besefte ze dat ze veel vaker naar de sterren moest gaan kijken. “I hope that you don’t think that I’m an addict when I say this, but I would actually miss it if I was never allowed to drink again” zei Chloé toen met een grinnik. Daar zat wel een kern van waarheid in. Natuurlijk had ze alcohol niet nodig om het leuk te hebben, ze was al heel erg leuk van zichzelf (tenminste, dat vond Chloé in ieder geval en iedereen die iets anders dacht was stom), maar door alcohol te drinken werd het allemaal nog even net iets leuker. De tijd verstreek en Chloé had geen idee hoeveel tijd er zat tussen het moment dat ze Hunter aan de telefoon had gehad en dat hij daadwerkelijk bij hen stond, maar van het een op de andere moment zag ze Hunters hoofd naast het lichaam van Connor staan. Met een stralende lach keek Chloé hem aan, want ze vond het oprecht heel erg leuk om hem te zien en voorzichtig kwam ze overeind, maar zodra Hunter begon te praten, begon haar enthousiasme te dalen. Hij begon verwijten te maken naar Connor en haar, maar dat schoot bij haar even in het verkeerde keelgat. Hunter ging zijn geraas verder en sloeg uiteindelijk zijn armen over elkaar. Wankelend ging Chloé tegenover hem staan en staarde hem boos aan. “Are you done?” vroeg ze toen geïrriteerd, terwijl haar ogen vuur spoten. Chloé haalde even diep adem, probeerde de dubbele tong te negeren en haar woorden zo goed mogelijk te formuleren: “So just because it went wrong one time, I’m never allowed to leave the house again?” Chloé balde haar vuisten in woede. Natuurlijk zou ze niemand slaan, maar het koste haar moeite om niet te gaan gillen. Dat kwam deels door de drank, deels omdat iemand haar wederom behandelde alsof zij altijd maar hulp nodig had. “Actually, I had an amazing evening with Connor and for the first time in a long time I did what I love to do, without any complications. Can’t you just be happy for me that I made another friend, that happens to be your friend…” En voor het volgende stukje moest ze heel even diep adem halen, om niet te laten zien dat ze hier eigenlijk heel erg verdrietig om was. “…and that you told about me being transgender while I told you several times that I don’t want to be known as Chloé the transgender girl, just as Chloé the girl. I think I even told you that you shouldn’t tell people.” In haar boosheid was haar tasje weer op de grond gevallen. Ze zakte voorzichtig door haar knieën, wankelend, en hield zichzelf aan de grond vast om niet te vallen. “You know what” ging Chloé toen verder “It was a mistake calling you. I will find my own way back to the house.” Ze stond weer recht en zonder nog iets te zeggen draaide Chloé zich in de richting waar Hunter vandaan was gekomen. Ze kon het prima zelf. Haar excuses zou ze later wel aan Connor maken, hopelijk kon hij begrip opbrengen waarom ze zo reageerde.

Chloé is het topic uit

Hunter had niet verwacht dat hij zelf de volle lading ging krijgen. En dan vooral niet de reden erachter. Zijn wenkbrauwen trokken zich samen en een woedende frons gleed over zijn gelaat toen hij erachter kwam dat Connor zijn grote mond voorbij had gepraat aan Chloé en had gezegd wat Hunter in vertrouwen tegen hem verteld had. En dat moest dan zijn beste vriend voorstellen. Dat hij op dat moment onder invloed van alcohol was geweest, was volgens Hunter geen excuus. Zijn blik gleed van Connor terug naar Chloé. Voordat hij iets tegen haar kon zeggen, was ze al opgestaan en al weg gewankeld. Een deel in hem schreeuwde dat hij haar achterna moest gaan, dat hij ervoor moest zorgen dat ze veilig thuis geraakte. Maar dan was er een ander deel in hem, een deel dat van zijn verleden uit kwam en dat op dit moment sterker was, dat haar gewoon lekker koppig wilde laten zijn en haar haar eigen weg wilde laten zoeken. Hij zou later wel met haar dealen. Eerst was het Connor’s beurt. Connor, die zei dat hij Hunter zijn beste vriend niet meer was. Het was niet duidelijk of het de alcohol was die sprak of Connor’s onderbewuste zelf, maar de steek die door Hunter heen ging, negeerde hij al even hard als dat deze opgekomen was. “Good riddance,” siste hij de jongen toe. “I wouldn’t want to have a so called best friend who runs his mouth every time he gets the chance anyway.” Zijn beste vriend, néé, zijn voormalige beste vriend, draaide Hunter de rug toe en iets in Hunter zei dat het definitief was, dat het niet alleen de alcohol was die sprak. Als dat zo was, dan was Connor vrij licht op zijn teentjes getrapt en wist hij niks van loyaliteit. Hunter kon wel eens kwaad worden, maar hij zou zijn vrienden nooit zo snel in de steek laten. En hij snapte er niks van. Ze hadden hem gebeld en hij was gekomen, dus wat was nu het probleem? Maar hij duwde die twijfels weg, accepteerde zijn verloren vriendschap en draaide Connor ook de rug toe. “Yeah, fuck you too,” gromde hij over zijn schouder, waarna hij weg liep. Maar niet terug in de richting van het verblijf. Nee, nu wilde hij even alleen zijn met zijn gedachten en niet meer omringd worden door die dwazen die hij zijn zogenaamde vrienden moest noemen.

@Chloé Hill, @Connor Lacross

YTN

OOC: Topic klaar.