Not all is lost

Hunter moest eerlijk toegeven dat hij dit wel spannend vond. Zomaar even naar een andere lus gaan om te kijken of er nog overlevenden waren, was niet niks. En dan nog hadden ze ook andere locaties waar ze konden zoeken. Hij vermoedde dat de lus waar Victor over sprak er niet meer was en dat ze dus andere opties hadden om te doorspitten. Ze hadden de map met de andere lussen die er waren stevig doorgenomen en hadden zo hun ideeën gegeven over waar ze naartoe konden gaan. Hunter stak snel een sigaret op en rookte deze in no time op voordat hij deze plattrapte. Hij zag Victor in de verte al naderen en stak zijn hand ook ter begroeting op, zijn mondhoeken even kort omhoog gaande. Hij had het in eerste instantie niet verwacht, maar hij begon de jongen wel te mogen. En hij had zo het idee dat de jongen hem ook nog niet zo erg vond. “Naar welke lus wil je als eerste gaan?” vroeg hij op een kalme toon toen Victor eenmaal bij hem stond. Ze hadden de lussen waar ze heen konden gaan wel doorgenomen, maar ze hadden nooit één specifieke lus benoemd waar ze als eersten heen wilden gaan. “Is er ondertussen een lus bij je opgekomen waar je echt graag mee wilt beginnen?” Voor hem zou het allemaal prima zijn. Hij zou wel zien waar deze soort van roadtrip hun zou brengen.

Hunter had verwacht dat de jongen al wel wat voorstellen had en dat ze wel een hele dag weg zouden zijn, maar voordat dat aan de orde kwam, bleek er eerst belangrijk nieuws te zijn om te vertellen. Hunter sloeg zijn armen over elkaar heen, nam Victor met zijn blauwgrijze ogen op en gaf toen een knikje ten teken dat de jongen mocht zeggen wat er gebeurd was. Zijn verbaasde frons verdween naar een ontspannen houding toen hij de woorden hoorde die Victor zei en de vrolijke grijns door zag breken op het gezicht van de jongen. En hoewel zijn eigen glimlach verre was van de glimlach die Victor projecteerde, was er toch wel duidelijk te zien dat hij het leuk vond voor de jongen. Hij deed een stap naar voren en gaf Victor een zachte klap op zijn schouder. “Wat goed, man,” zei hij op een oprechte toon tegen de jongen. Aan het gezicht van Victor te zien, was het ook wel iemand waar hij het goed mee kon vinden. “Wie is dan teruggekomen?” vroeg hij op een licht nieuwsgierige toon aan de jongen. Er waren natuurlijk nog anderen geweest in die lus die Victor wilde zoeken, maar dit was alvast goed nieuws. Het deed hem echter wel afvragen of het Victor’s prioriteiten zou verleggen naar de eerste lus die ze zouden bezoeken. Als Victor hem of haar had willen zoeken en zij of hij was nu in deze lus, dan zou het misschien wel eens kunnen zijn dat ze zouden starten met een andere lus. Aangezien Hunter toch niks te doen had, vond hij het allemaal wel prima.  

Hunter keek met een licht droge blik in Victor’s richting toen hij enkel een naam te horen kreeg. Hij had geen idee wie Dawn was. Victor leek zich dat ook te realiseren, want niet veel later volgde er al informatie dat het wat meer verduidelijkte. Victor had dus op de één of andere bizarre manier zijn vriendinnetje terug gevonden. “Is het nog hetzelfde tussen jullie als dat het toen was?” vroeg Hunter met een frons. Er leek immers redelijk wat tijd overheen te zijn gegaan dat Dawn weg was geweest en in de tussentijd kon er van alles gebeurd zijn. “Ik weet dat dit niet is wat je wilt horen, maar ze zal wel niet stil gezeten hebben in de tijd dat ze niet meer bij jou was.” Als Victor dacht dat Dawn dood was, dan zou dat andersom ook wel zo geweest zijn en misschien was ze wel doorgegaan met haar leven. Was ze op iemand anders verliefd geworden en had ze daar haar leven mee gespendeerd. Maar waarom was ze dan naar deze lus gekomen? Was het toeval geweest of had ze van iemand gehoord dat Victor hier zat en was ze om die reden teruggekomen? In dat geval zou het potentiële koppel misschien wel nog hoop hebben. Het deed Hunter afvragen wat Victor vandaag nog wilde gaan doen en of hij überhaupt wel naar een lus wilde gaan. Hij had natuurlijk naast Dawn geen andere vrienden gevonden, dus Hunter zou dat ze wel zouden gaan.    

Het waren misschien niet de woorden die Victor wilde horen, maar Hunter vond toch dat hij ze gezegd moest hebben. En ergens was hij ook wel benieuwd hoe het moest zijn als je iemand waar je veel om gaf na zo’n lange tijd weer tegenkwam. Kon je de band zo weer oppikken zoals je hem achter had gelaten? Het antwoord leek nee te zijn. Of tenminste, daar ging Hunter toch van uit toen Victor aangaf wat er gebeurd was met het meisje. Ze was naar een lus in Italië gevlucht, had daar iemand leren kennen en die persoon was blijkbaar een klootzak. Net toen Hunter wilde vragen waarom verstijfde hij omdat Victor zijn antwoord gaf. Zijn gedachten gingen automatisch naar zijn vader en hij zag een beeld in zijn hoofd waarbij hij weerloos op de grond lag en zijn vader met gebalde vuisten over hem heen gebogen stond, een wilde blik in zijn ogen. Alsof hij een roofdier was dat naar zijn maaltijd keek. Woede flitste in zijn eigen blik en hij klemde zijn kaken op elkaar. “Dan lijkt het me vrij duidelijk naar welke lus we moeten gaan,” sprak hij nijdig. Hij dwong zichzelf om wat te ontspannen, maar de spanning in zijn lichaam bleef en de nood om een sigaret op te steken, was op dit moment vrij hoog. “Heb je toevallig de naam van die klootzak? In een lus iemand vinden, moet niet heel moeilijk zijn als je een naam hebt.”   

Hij zag in Victor’s ogen dezelfde woede gereflecteerd als die hij voelde. De jongen kon natuurlijk niet precies dezelfde woede voelen en ook niet in dezelfde gradatie als dat hij dat zelf voelde, maar het was goed om te weten dat de jongen zou kwaad was. Dat zou het des te makkelijker maken om hem over te halen om naar Italië te gaan. Zijn vader kon hij misschien geen pak slaag geven, maar deze kloothommel wel. Het idee dat hij zijn woede die hij jarenlang tegenover zijn vader had moeten inhouden op iemand anders kon botvieren, leverde hem een bepaalde energie op waarvan hij niet wist dat hij die nog kon voelen. Victor gaf de naam van de jongen en Hunter gaf een knikje. “Nu,” antwoordde hij op een simpele toon, waarna hij de jongen een knikje gaf en naar de vuurtoren liep. “Hoe werkt dit?” vroeg hij over zijn schouder aan Victor. “Ik neem aan dat we niet wat brandstof moeten pakken, het op de grond moeten gooien en dan heel hard “lus, Italië!” moeten roepen,” ging hij op een droge toon verder. Victor zou wel weten hoe ze van lus tot lus moesten reizen. En als ze eenmaal in Italië zouden zijn, zouden ze die klootzak wel vinden die het de vriendin van Victor had aangedaan. Hij zou in elk geval boeten, dat was één ding dat zeker was.

Hunter wierp Victor een ijzige blik toe. “Die gast heeft je vriendin in elkaar geslagen en God weet wat hij nog meer gedaan heeft en jij twijfelt of het een goed idee is om te gaan?” Hunter schudde zijn hoofd. “Laat me je één ding vertellen: als wraak en geweld bij één ding gerechtvaardigd is, dan is het wel bij dit soort types dat denkt de zwakkeren te kunnen slaan en er dan mee weg te komen.” Als hij de moed had om terug te gaan naar Londen en hij zijn vader daar zou confronteren, zou hij waarschijnlijk ook niks van hem heel laten. Hij wist niet waar de vriendin van Victor doorheen was gegaan, maar afgaande op wat Victor zei, kon het niet veel goeds zijn. Victor legde uit hoe ze naar de lus moesten reizen en Hunter gaf een kort knikje. “Wel, ik heb geen rijbewijs, dus ik neem aan dat we dan maar met de bus moeten gaan,” zei hij met een frons. Het zou nu heel erg handig zijn als hij Connor had die hun weg kon teleporteren, maar Hunter ging nu niet even snel opzoek naar zijn beste vriend. Nu had hij andere prioriteiten. “Kom op, Victor. Laten we nu eerst actie ondernemen en het twijfelen voor later houden?” Hij keek de ander ongeduldig aan, zijn voet al in de ingang van de vuurtoren zettend.