Fight or flight

Kunnen teleporteren maakte alles makkelijk. Zoveel was wel duidelijk. Ook nu was het voor Connor geen probleem om heen en weer te gaan tussen zijn kamer en het dorp. Waar de rest gevaar liep kon hij bijna niet in de problemen raken. Als dat geen reden was om een godcomplex te ontwikkelen wist hij het ook niet. Het hielp dat hij kon moorden, dat hij kon bepalen wie er bleef leven en wie er dood ging in dit dorp met niemand die hem tegen kon houden. Niemand van de dorpelingen dan. Connor was zich ook wel bewust dat de leiders er minder blij mee waren. Gelukkig kwamen de dorpelingen keer op keer weer tot leven en bleef er geen bewijs over van zijn daden, anders dan de bloederige kleren die gemixt met die van Zeal in een doos onder zijn bed lagen. Want iedereen die hij vermoorde kwam weer terug. Behalve Aurora dan, zij was voor eeuwig dood en het voelde geweldig. Het voelde nog zoveel machtiger dan moord op mensen die toch niet dood bleven. Het voelde als het gene wat hem echt een mogelijke god kon maken en wat hij vaker wilde herhalen. Er kwam geen enkel schuldgevoel bij kijken, daar was hij allang te ver heen voor. Zijn blik gleed over de plek waar hij haar neergestoken had. Nog steeds wist hij niet hoe het geëindigd was, of ze ooit bij hem als schuldige aan zouden komen. Hunter zou het kunnen weten, zijn beste vriend wist dat hij moorden pleegde en dat hij een hekel had gehad aan Aurora. De rest had echter geen idee.

Nonchalant, alsof zijn gedachten niet bij moord hingen, gooide Connor snacks in de mand. Nog een voordeel van teleporten was dat hij zeldzaam voor iets betaalde. Met de mand en al verscheen hij weer in zijn kamer. Het feit dat er een andere jongen op zijn kamer stond was niet heel verbazingwekkend - dat het William was, was het deel dat verbaasde. De kamer die hij met Zeal deelde was nog een heel ding. Van twee eenden tot een la vol met slakken tot een kleine tipi midden in de kamer waar de eenden meestal in sliepen. ”The fuck are you doing here?” snauwde Connor naar William. Hun laatste ontmoeting was niet bepaald op een goede noot geëindigd, voor de ander dan. Deze ontmoeting kon met gemak nog erger eindigen als het aan Connor en de vele messen die hij bezat lag.

Met een mand vol snacks verscheen Connor terug op zijn kamer, alleen om oog in oog met William te eindigen van alle mogelijke opties. Ten eerste zou Zeal de jongen vermoorden als hij hem ooit tegen kwam en stond hij hier met gevaar voor eigen leven. Ten tweede had Connor ook nog plannen om hem te vermoorden, dus was hij in dubbel zoveel gevaar. Het enige goede was dat hij compleet geschrokken leek te zijn van zijn plotselinge verschijning. Goed, dat verdiende hij. Bonus punten als hij een hartaanval had gekregen maar helaas. ”Where did you come from?” vroeg William meteen. ”The store,” antwoordde Connor droog de waarheid terwijl hij zijn mand op hield. Het besef dat de jongen geen idee had dat hij kon teleporteren drong niet door. ”Also, are those ducks?” ging hij verder. Connor’s blik gleden naar de twee eenden in de tipi die naast elkaar lagen te slapen, allebei leken ze zich onbewust van de commotie in de kamer. Tijdelijk was zijn woede en haat compleet vergeten terwijl de eenden een automatische glimlach op zijn gezicht brachten. ”Yeah!” reageerde Connor enthousiast terwijl hij er naar gebaard. Zo meteen kon hij William ook nog neersteken, de interesse in zijn eenden was voor nu te belangrijk. ”That’s Laxus.” Hij gebaarde naar de linkereend. ”And that’s Connor,” ging hij door met een gebaar naar de ander. Ja, de eenden waren naar hem en de tweelingbroer van zijn vriendje vernoemd, no big deal. Het was een lang verhaal hoe ze aan de namen gekomen waren en hoe hij aan de eenden gekomen was.”I got them from the park,” ging hij trots door.

Tijdelijk was Connor zijn woede vergeten in ruil voor vrolijkheid omdat iemand geïnteresseerd was in zijn eenden. Veel te weinig peculiars leken om zijn kinderen te geven en het verhaal van hoe hij eraan was gekomen. Er was Eleanore geweest waarmee hij een badje had opgezet, maar daar eindigde het wel zo’n beetje. Anders dan Laxus natuurlijk die hem had geholpen ze te stelen. Jammer dat hij op dit moment een hekel had aan hem. Verder leek niemand er geïnteresseerd in te zijn. Behalve Alicia misschien om erop te experimenteren, reden genoeg om haar er ver weg van te houden. Vrolijk legde hij aan William uit hoe hij aan twee eenden was gekomen. ”So you use your teleport Peculiarity to steal ducks and name one of them after yourself?” vroeg de jongen na. "Yeah?” antwoordde hij. Was daar iets raars aan? Technisch gezien had hij zijn teleporteren niet eens gebruikt, hij was er te aangeschoten voor geweest. Het grootste deel van spullen op zijn kamer bleef echter gestolen, behalve het zeldzame dat niet gestolen kon worden zoals de foto van hem en Zeal. ”But what are you doing here?” kwam hij terug bij zijn eerdere punt, nog steeds vergetend dat hij er ook nog boos om was geweest. Technisch gezien had hij ook niet echt een probleem met William, het was de prinses geweest waar hij een hekel aan had. Verder wilde hij alleen William’s leven verpesten, maar dat wilde hij wel voor meerdere mensen. Het enige waar hij echt boos om was, was dat de jongen met hem geslapen had, want op een of andere manier was dat de schuld van de ander geweest. Hij was gewoon te verleidelijk geweest, daar kon Connor niks aan doen.

Met de aandacht bij eenden stond Connor er niet langer bij stil om William te vermoorden. Nog zou hij er zijn hand niet voor omdraaien als het zover kwam, hij was alleen afgeleid nu. De bonus voor William was dat hij zelf niet echt het probleem was. Connor’s hekel aan hem was niet groter dan de gemiddelde haat die hij voor mensen voelde. De seks was goed geweest en hij was aardig genoeg - al deed dat laatste er niet echt toe op de ‘How likely are you to be killed by a Lacross’ scale. Het was Tara die echt een probleem was geweest met haar opmerkingen en die er dan ook aan moest gaan. Mocht doodbloeden tot het laatste restje leven ook uit haar stroomde en ze als tweede toegevoegd kon worden aan de lijst van mensen die hij voor eeuwig had vermoord. Nog steeds had Connor er geen spijt van. Moordzucht vergeten maakte niet dat hij niet wilde weten wat William op zijn kamer deed. ”I… uh…” begon hij. Goed begin. Licht spottend keek Connor hem aan. ”I don’t remember, actually,” ging hij door. En een goed einde. Als hij het vergeten was deed het er ook vast niet toe. ”Don’t you also have a dog?” ging hij door op een compleet ander onderwerp. Een onderwerp dat ook belangrijk was. ”I do,” bevestigde Connor trots. Verder was hij sane genoeg om te bedenken dat als William geen reden had om hier te zijn hij beter kon gaan. Voor Zeal binnen liep en het verkeerde idee kreeg en hij overnieuw vanalles mocht uitleggen. Er was genoeg om drama over te hebben en dit wilde hij er niet bij. ”You should go so I can go out and stab Tara,” vertelde hij de ander met een gebaar naar de deur. Uiteindelijk nam hij toch wel aan dat hun relatie niet had gewerkt doordat Connor ertussen was gekomen, dus kon het ook geen probleem zijn als hij haar neer stak.