Food fight!

Het was waarschijnlijk de eerste keer sinds dat hij in de lus was gekomen dat Jax aanwezig was tijdens het avondeten. Hij merkte op dat het een tamelijk drukke bedoening was en met een zucht liet hij zich op zijn stoel zakken. Hij zag dat het voornamelijk kinderen waren die aanwezig waren, maar dat vond hij niet zo erg. Het deed hem denken aan zijn kleine zusje, die steeds vaker voorkwam in zijn gedachten naarmate de tijd hier verstreek. Hij begon het aangenaam te vinden in de lus en het gemis werd minder, al waren er wel momenten zoals deze dat hij zich haar herinnerde, maar dan wel op een goede manier. Eerst werd hij er emotioneel van als hij te veel aan haar dacht, maar nu was het een aangename herinnering die hij koesterde en waar hij niet langer verdrietig om werd. Hij wist dat hij haar ooit weer ging weerzien en dat dat iets waar voor naar uit te kijken, maar voor nu wilde hij genieten van zijn tijd in de lus zonder te veel bezig te zijn met negatieve emoties. Hij liet zijn blik dan ook naar voren glijden en zag tegenover zich een meisje zitten die daar duidelijk anders over dacht. Haar blik was gericht op het eten voor haar en ze zag er niet uit alsof ze het naar haar zin had. Na een korte aarzeling besloot Jax om zijn idee dat hij ontwikkeld had in zijn hoofd door te zetten. Hij schepte een beetje stamp op zijn lepel, trok de lepel naar achteren en liet hem toen hard naar voren gaan, waardoor het beetje stamp algauw haar kant van de tafel bereikte. Hij wierp haar een brede grijns toe voor het geval dat ze op zou kijken.

Jax’ grijns werd, als dat al mogelijk was, nog breder toen het meisje haar blik op hem richtte en duidelijk even twijfelde of hij inderdaad diegene was geweest die het beetje stamp naar haar had gemikt met zijn lepel. Ze concludeerde algauw dat hij dat moest zijn geweest en Jax grinnikte toen ze puree op haar lepel legde en dit in zijn richting schoot. Het belandde vlak achter zijn bord en Jax stak zijn onderlip pruilend wat naar voren. Het was echter wel goed gedaan van haar en Jax stak zijn vinger op ten teken dat ze op moest letten. Daarna legde hij weer wat stamp op zijn lepel en schoot dit weer naar voren, maar deze keer niet naar haar. Met een kleine grijns keek hij toe hoe de stamp recht in het bord van een onoplettende jongen belandde en hij richtte zijn blik weer terug op het meisje voor hem, waarna hij zijn vinger tegen zijn lippen legde en daarna begon te grinniken.

Jax probeerde zijn gezicht in de plooi te houden toen de jongen met wilde gebaren zich hardop afvroeg wie het was geweest dat eten naar hem had gegooid. De andere kinderen begonnen te lachen, duidelijk geamuseerd zijnde over het schouwspel dat zich voor hun afspeelde, maar ook niet van plan zijnde om Jax of het meisje tegenover hem te verraden. Hij zag dat de jongen net iets jonger dan hijzelf moest zijn, wat hem een vrij leuk slachtoffer maakte. Hij kon een lach nauwelijks onderdrukken toen het meisje tegenover hem nog wat eten naar de jongen keilde. De jongen keek nu met een ruk over zijn schouder in de richting van Jax en het meisje. Jax beantwoordde zijn blik met een opgetrokken wenkbrauw, een verbeten blik in zijn ogen en met een grom pakte de jongen zijn bord van de tafel en liep bij hun weg, iets mompelend onder zijn adem. Jax richtte zich weer naar het meisje en stak zijn beide duimen naar haar op. “Dat deed je goed,” zei hij met een grijns tegen haar. “En heeft dit natuurtalent ook nog een naam of blijft dat een mysterie?” vroeg hij plagerig aan haar.

Jax’ hart smolt toen hij zag dat ze op een trotse manier aan het glimlachen was. Ze herinnerde hem aan zijn zusje en op dit moment was er niemand bij wie hij liever in de buurt wilde zijn dan bij dit meisje. Hij ging graag met kinderen om en vond het dan ook geen probleem om bij ze te gaan zitten. Hij kon zich voorstellen dat leeftijdsgenoten het een stuk minder aangenaam vonden, maar hij hield van de eerlijkheid dat een kind met zich meebracht en hoe ze nog zo jong en onwetend waren. En hoe ze met alle kleine dingen zo blij konden zijn. Het hielp ook wel mee dat hij praktisch gezien een aantal jaar van zijn leven was opgegroeid met een jong zusje dat constant zijn aandacht opeiste, wat ervoor zorgde dat hij inmiddels wel wist hoe hij met kinderen om moest gaan. Het meisje stelde zich op een trotse toon voor als Astri en Jax knikte onder de indruk zijnde. “Dat is een mooie naam. Zo veel ben ik er nog niet tegengekomen,” complimenteerde hij haar naar waarheid. Hij grinnikte toen ze hem ook complimenteerde en vervolgens naar zijn naam vroeg. “Jax,” zei hij met een lachje. “Vergeleken jou heb ik niet zo’n interessante naam.” Hij stak zijn vork in zijn eten, maar deze keer om er daadwerkelijk een hap van te nemen. “En waarom ben je hier in de lus als ik vragen mag, Astri?” vroeg hij met een kleine glimlach aan haar.