In overleg was het kantoor aangepast naar Bella’s voorkeuren. Aangezien het nogal een stap was om opeens van de 18e eeuw naar de 21e was, waren er een aantal veranderingen aangebracht om het makkelijker voor haar te maken. Ze had geluk dat Girolamo ook niet uit deze eeuw kwam, waardoor hij haar problemen begreep en meer dan willig was om haar te helpen. Het kantoor had ze grondig schoongemaakt en vervolgens knus, maar toch ook rustig ingericht. Ze wist dat dit een plek moest worden waar de kinderen om hulp konden vragen, maar ook waar ze hun straf konden verwachten. Voor de één moest het dus anders over komen dan voor de ander. Voor nu zou ze het hierbij houden. Na een paar proefrondes zou ze wil zien of deze inrichting goed was of niet. Er lag een kans dat ze het alsnog moest aanpassen, maar dat zou later komen. Haar blik ging naar de klok. Over vijf minuten zouden, hopelijk, de mentors en Girolamo het kantoor binnen komen. Bella had voor de gelegenheid een paar stoelen neergezet zodat ieder plaats kon nemen en had zelfs gezorgd voor een klein tafel met wat drinken erop. Daarnaast lag er ook een notitieboekje en pen om eventuele belangrijke punten op te schrijven. Bella had al wel het een en ander gehoord over de mentors, en zelf had ze ook voldoende onderzoek gedaan, maar ze had ze nog niet formeel ontmoet. Ze was benieuwd naar hoe hun presentatie zou afsteken van de roddels die ze had gehoord. Ze wist beter dan roddels te geloven, maar ze wist ook dat ze ontstonden voor een reden. Daarbij, als er veel roddels op hetzelfde neer kwamen, was de conclusie snel getrokken. Toch zou ze wachten met haar oordeel totdat ze de jongens zelf had ontmoet. Zwijgend wachtte ze af op de eerste die het zou aandurven om het kantoor binnen te stappen.

Ze zag niet zozeer op tegen het gesprek met het team, het was meer dat ze wist dat er werk aan de winkel was. Connor had ze destijds al op de vingers moeten tikken en ze kon wel nagaan dat hij niet de enige was die de manieren niet kende. Het was afwachten hoe erg de schade echt was. Gelukkig was ze nu niet alleen en had ze nog altijd Girolamo om haar te helpen. Van hem wist ze gelukkig wel dat hij de goede manieren had. Zwijgend bleef ze staan en wachtte tot de eerste zou komen. Het duurde niet lang voordat de deur openging. Een jongen die ze herkende als Evan liep het kantoor binnen en gaf haar een knikje. Bella weerhield zichzelf ervan om te fronsen. Dus, Connor was niet de enige die niet wist dat je eerst moest kloppen voordat je naar binnen stapte. Ze kreeg al de neiging om Evan op zijn manieren aan te spreken, maar ze wist dat het handiger was om te wachten op de rest voordat ze weer aan die preek begon. Dus hield ze zich stil en wachtte ze op de rest. De tijd begon te tikken en men had nog vijf minuten voordat ze officieel te laat waren, maar toen stommelde Connor en een andere jongen naar binnen. Bella kon wel nagaan dat dat Zeal was, maar haar aandacht werd als eerste getrokken naar hoe de twee eruitzagen. Allebei hadden ze hun bovenlichaam niet bedekt, Zeal zat onder het spul waarvan zelfs Bella wel wist wat het was, Connor had ontzettend veel markeringen -om nog maar te zwijgen over Zeal’s naam die in de borst stond gekerfd- en beiden zagen ze eruit alsof ze net uit bed waren getrokken, wat waarschijnlijk ook zo was gebeurd. Fronsend, en met lichte afschuw, keek Bella naar de twee terwijl ze plaats namen op een stoel. Ze opende haar mond al om ze de wind van voren te geven, maar toen verscheen gelukkig ook Girolamo in het kantoor. Ze voelde toch enige opluchting toen ze hem zag. Het gaf haar een klein beetje hoop dat niet alles was verloren. “Maybe next time you should properly prepare before coming here,” zei Girolamo tegen de twee, waarna hij plaats nam naast Bella. Bella bleef zelf staan terwijl haar blik van dankbaar naar Girolamo naar bestraffend naar Connor en Zeal ging. Even hield ze zich stil om zeker van haar woorden te zijn, waarna ze begon te praten. ”It’s already very clear for me that a lot needs to happen for this team to succeed,” begon Bella. Haar blik ging ging van de ene mentor naar de ander. ”You all need to work on your manners and take this job seriously. It’s your job to make sure that the children are safe, that the loop is safe and that there are no problems,” vervolgde ze. Haar blik ging naar Evan. ”That includes the simple manners as knocking on someone’s door before entering, greeting them in a formal matter.” Haar blik ging naar Connor en Zeal. ”That means dressing the part and respect the job you have.” Ze zette een stap dichterbij de twee. ”The way you’ve entered this office, dressed so vulgarly, means that you’re disrespecting your position and not taking it seriously,” vervolgde ze met een strenge ondertoon. Ze zette weer een paar stappen naar achteren. Haar blik ging naar de drie mentors. ”If any of you aren’t willing enough to take your job serious nor to respect it, then I suggest you leave this office right now,” eindigde ze en keek ze één voor één streng aan.

Het was overduidelijk dat alle mentoren nog wat te leren hadden. Natuurlijk was het wel zo dat de één meer te leren had dan de ander, zo was Evan’s manier van binnenkomst niet zo erg als die van Connor en Zeal, maar beiden waren nog steeds onjuist. Daarom kwam ook Evan er niet ongeschonden vanaf, wat hij niet erg op prijs leek te stellen. Een frons trok over zijn gelaat heen terwijl ze tegen hem sprak. Het zei al genoeg over zijn manieren en instelling. Het was overduidelijk dat de jongen dacht al alles te weten. Arrogantie was het domste wat je kon hebben. Natuurlijk hield ze het niet bij Evan en ging ze op een strengere toon verder tegen Connor en Zeal. De twee waren gehavend binnengekomen en hadden zich er nog niet eens voor verontschuldigd. Bij deze preek zou het ook zeker niet blijven. De twee zouden sowieso nog een straf erbij krijgen. Misschien zou het hun helpen als ze voor een week het hele verblijf schoon moesten maken. Uiteindelijk rechtte ze weer haar rug en sprak ze hen algemeen aan, waarna het hun beurt was. Evan nam het voortouw zonder echt op toestemming te wachten. “I can’t speak for Miss Steele and Mister Grey over there, but I hereby confirm that I am most suited for this job, Miss Rosefinch,” sprak Evan. Bella fronste lichtjes om de woorden. Ze begreep de referentie niet. Ze bevond zich nog maar net in de 21e eeuw, natuurlijk had ze geen tijd om de boeken door te nemen, laat staan de erotische boeken. ”I do take it seriously!” ging Connor er vervolgens al meteen op in. Bella’s blik schoot naar de jongen. ”Silence,” siste ze hem toe, waarna haar blik terug ging naar Evan. “I actually already went around and talked to some Peculiars, offering them my help and giving them advice when I felt like they needed it. I have some topics to discuss with you regarding some of the Peculiars in this resident which I think might be interesting to you,” maakte Evan zijn woorden af. Bella gaf een kort knikje terug. ”I’m glad that yo-“ Verder dan dat kwam Bella niet doordat Connor er dwars doorheen tetterde. ”I’ve helped peculiars too!” begon Connor al vol op in protest. Bella’s blik werd donker van woede en irritatie terwijl ze zichzelf nog forceerde om rustig te blijven. Goed. Als hij zo nodig iets wou zeggen, dan zou ze hem uit laten praten. Zij had wel manieren. ”The only reason I’m dressed like this is because I wanted to be on time out of respect,” gaf Connor nu zijn ‘reden’, waarop Bella meteen fronste. ”So where is the ‘respect’ to be dressed properly ánd to be on time? Or is that too much to ask from you two?” vuurde ze nu terug terwijl ze zowel Connor als Zeal doordringend aankeek. ”And because me and Zeal were studying the rules just like you wanted to. Besides, I would have knocked,” eindigde Connor zijn woorden. Waarop Bella ongelovig met haar hoofd schudde. ”I wouldn’t expect learning rules to be such a problem for you,” reageerde ze erop terug, waarmee haar mening over de twee wel duidelijk was. Als regels leren, op tijd komen en goed gekleed komen zo moeilijk was, hoe zouden ze dan ooit goede mentors moeten zijn? Haar aandacht ging naar Zeal zodra Connor weer plaats nam en Zeal nu recht kwam. ”Look I understand that the way we walked in isn’t the best way, but that shouldn’t define the work we do,” begon de jongen nu. Bella keek de jongen zwijgend aan. Ze wist niet wat voor woorden dit nog goed konden praten. De houding die hij aannam trok haar niet aan. ”We’ve done great work, I’ve done this job for three years and you waltz in and try to say that I’m not doing my job right? I’m sorry, but who are you to judge?” sprak de jongen verder. ”Excuse me?” reageerde Bella verontwaardigd terwijl Zeal een paar stappen dichterbij zette. Een uitdagende grijns verscheen op diens gelaat, waardoor de woede bij Bella enkel toe nam. ”For as far as I’m concerned, you’re just another bird who kept flying to a save haven when her little loop got destroyed because she was too weak to protect it,” eindigde Zeal zijn woorden. De woorden deden meer pijn dan Bella wou toegeven, maar het maakte haar vooral ook woedend om het feit dat hij het lef had om zó tegen haar te praten. Voordat Bella echter zelf ook maar in actie kon schieten was iemand haar voor. Bella keek meteen op van de plotselinge duisternis en keek op naar Girolamo die nu het voortouw leek te willen nemen. “Don’t give me any reason to kick you out of the loop,” sprak hij meteen tegen Zeal alvorens hij zich ook richtte op de anderen. “If you’d all sit down and listen that would make things much easier,” maakte hij duidelijk. Bella besloot iets naar achteren te bewegen en leunde tegen het bureau aan. “I believe in all of you,” begon Girolamo nu een stuk kalmer. “We wouldn’t have asked you to be mentors if we didn’t.” Bella keek zwijgend naar de mentors. Het was waar dat ze in hen had geloofd, maar Connor en vooral Zeal hadden zich nu wel van een totaal andere kant laten zien. “But that doesn’t mean everything you do is perfect. And it doesn’t mean Miss Rosefinch’s observations aren’t right.” De korte verdediging tegenover haar deed haar goed en ze gunde Girolamo een klein dankbaar knikje zodra hij zich op haar richtte. “It would seem they are all willing to take this seriously,” sprak hij vervolgens tegen haar. Bella keek hem even aan, waarna haar blik terugging naar de mentors. Ja het was duidelijk dat ze allen dit graag wouden, maar of het ook de beste keuze was, was een tweede. “And if you’re serious about this, you should be willing to improve,” eindigde Girolamo zijn woorden tegenover de mentors. Bella weerhield haarzelf ervan om te zuchten. Ze voelde zich hier behoorlijk nutteloos worden en de woorden van Zeal gonsden ook nog steeds door haar hoofd heen. Uiteindelijk zette ze weer een paar stappen naar voren en richtte ze zich ook weer op hen. ”I didn’t mean any harm with my words. I apologize if it seemed like I was personally attacking you, but you should understand that I don’t take this job lightly and neither should you,” sprak Bella met een strenge blik. ”So that means having manners, knowing when to speak, knowing what to do and to be on time,” eindigde Bella haar woorden.