Een zachte zucht verliet haar lippen terwijl ze naar zichzelf keek in de spiegel. Omdat ze regelrecht van het kasteel naar de lus was moeten gaan, had ze enkel de jurken die ze op het kasteel had gedragen met zich mee kunnen nemen. En die klederdracht was om op zijn zachtst te zeggen niet echt passend met wat de rest hier droeg. En dus moest ze gaan shoppen voor andere kleding. Miss Bluebonnet had haar aangeboden om afgedankte kledij te geven, maar Tara had haar vriendelijk bedankt. Ze mocht de meesten dan wel als gelijken beschouwen en zichzelf niet als de gemiddelde arrogante kroonprinses gedragen, maar ze had natuurlijk wel grenzen. Haar vader had haar een bundeltje geld meegegeven, maar gelukkig hadden ze hier in het huis ook genoeg en kon Tara, mét haar middeleeuws lijkende jurk, de straat op om naar nieuwe kledij te gaan zoeken. Ze was echter niet bekend met de moderne kledij die de meeste vrouwen van haar leeftijd droegen en dus liep ze al snel redelijk verloren. Ze droeg haar haren zoals zij ze altijd in het kasteel droeg; los, met de lokken aan de voorkant in een vlecht en haar haren netjes over één schouder gedrapeerd. Ze was een opvallende verschijning en dat had ze heus wel in de gaten gezien de blikken die ze toegeworpen kreeg. Ze moest iets anders vinden om aan te trekken en snel. Op haar bleke wangen begon een klein blosje te verschijnen. Ze was het wel gewend om aandacht te krijgen, maar niet van zo veel mensen. Ze had echter geen idee welke winkel ze binnen kon lopen en dus dreigde heel dit gedoe op een heel fiasco uit te lopen. En dus deed ze wat ze in Schotland nooit gedaan zou hebben: ze liep naar iemand toe om hulp te vragen. Nou ja, ze had al wel eens om hulp gevraagd, maar niet wat haar kledij betrof. Ze tikte een blondine voor haar op de schouder om haar aandacht te trekken. “Pardon, maar weet jij misschien een goede kledingzaak zijn?”

Tara was er inmiddels zo erg aan gewend geraakt dat ze een opvallende verschijning was binnen de lus dat ze er niet bepaald van stond te kijken toen de blondine eerst haar blik over Tara liet glijden alvorens een antwoord te geven op haar vraag. Ze wist dat ze er uit zag als een echte kroonprinses en hoewel het niet direct haar bedoeling was om dat ontzag ook op te wekken, vond ze het ergens ook wel geen probleem dat men haar observeerde en haar benaderde als iemand die een hogere rang had. Ze stond er niet mee te pronken en ze was voorstander van een gelijke behandeling voor iedereen, maar natuurlijk was een rang waar je naar werkte ook wel hetgeen waar je uiteindelijk naar behandeld wilde worden. En hoewel Tara dat soort dingen van haar personeel nooit zou verwachten, was het wel de bedoeling dat het kortzinnige volk in Schotland eens verder zou kijken dan de roddels en haar behandelde hoe ze de koning behandelden. Tara werd uit haar gedachten gehaald toen de blondine antwoordde en kon het niet laten om even te grinniken, omdat ze wist hoe tegenstrijdig dit over zou komen. “Naar iets simpels,” antwoordde ze. “Ik ben nog niet zo lang in deze lus en ik wil me aanpassen naar mijn omgeving.” Het was niet direct haar bedoeling om over de lus te beginnen en ze vervloekte zichzelf omdat ze zich versproken had. Misschien had ze toch wel het één en ander te leren voordat ze kroonprinses kon worden van Schotland. “Tara Snow trouwens, aangenaam,” zei ze snel, waarna ze haar hand naar de blondine uitstak. Mocht ze geluk hebben en het meisje was ook van de lus en ze zou Tara niet voor gek verklaren, dan wisten ze in elk geval elkaars naam.

Het meisje gaf geen blijk dat ze het raar vond dat Tara over de lus begon, wat waarschijnlijk wilde zeggen dat ze ook in het huis woonde of in het minder waarschijnlijke geval dat ze niet gehoord had wat Tara zei. Tara besloot om voor de eerste optie te gaan omdat dat haar het simpelste en het aangenaamste leek. Als het niet zo zou zijn, zou de blondine hun gesprek in het slechtste geval de dag erna weer vergeten zijn. Het punt was dat Tara haar kleren moest gaan halen en dat doel had ze nu bereikt. Ze keek aandachtig in de richtingen waar de blondine naar wees en gaf een knikje. “Ik weet dat dit raar klinkt omdat we elkaar nog maar net ontmoet hebben, maar zou je anders mee willen gaan om me wat tips te geven? Voordat ik naar hier kwam, was mijn kledingstijl helemaal anders en ik kan wel wat advies gebruiken om weer in de moderne wereld te horen.” Ze grinnikte. Ze had nog altijd niet gezegd dat ze de kroonprinses van Schotland was, maar de blondine had er ook nog niet achter gevraagd en Tara was niet iemand die ging lopen opscheppen over haar afkomst. De blondine stelde zich voor Alicia en Tara gaf een knikje, haar wenkbrauwen verwonderd optrekkend toen ze de titel hoorde. Dat klonk belangrijk. “Dat klinkt alsof je een belangrijke loopbaan achter de rug hebt. Wat heb je gestudeerd?” vroeg ze dan ook. Ze wachtte nog even met te lopen naar de kledingzaak waar Alicia naar had gewezen, want ze wist natuurlijk nog niet of de blondine mee wilde gaan.

Hoewel het niet in haar blik te lezen was omdat Tara sinds de dood van haar moeder een meester was geworden in het verbergen van haar emoties, voelde ze toch een enorme opluchting door zich heengaan toen Alicia aangaf dat ze wel mee wilde gaan naar een kledingwinkel. Mooi zo. Misschien dat de blondine het idee had dat ze niet veel van kleding wist, maar Tara wist er waarschijnlijk nog veel minder van en dan was het gewoon fijn om iemand te hebben die haar op de moderne kledij van vandaag kon wijzen. Als het aan Tara lag, zou ze gewoon een zaak binnenwandelen, wat dingen bij elkaar zoeken en de zaak weer verlaten, met alle gevolgen van dien. Ze had altijd dezelfde soort jurken in dezelfde stijl gehad in het kasteel en daarom was het voor haar moeilijk om zich te bedenken wat een normaal tienermeisje van haar leeftijd droeg. Nou ja, tiener… Ze was natuurlijk geen tiener meer, maar ach. Je begreep wel wat ze bedoelde, toch? Tara schoof haar gedachten opzij zodat ze kon luisteren naar het antwoord van Alicia kon luisteren en keek het meisje bewonderend aan. “Dat klinkt als een behoorlijke studie,” was haar antwoord. “Daar mag je me zeker meer over vertellen als je wilt.” Ze glimlachte. Het moest vast vervelend zijn voor het meisje om de studie door omstandigheden niet meer voort te kunnen zetten. Tara had al gemerkt dat je gebruikelijke leven helemaal stilgezet werd vanaf het moment dat je in de lus kwam en dat het voor haar hopelijk een kwestie van korte tijd zou zijn eer dat ze terug kon gaan naar Schotland. “Uit Schotland,” zei ze. “Ik ben daar kroonprinses.” Ze sprak het op een toon alsof ze het over het weer had, want eigenlijk stelde het voor haar ook niet veel voor. Soms was ze zelfs liever een gewoon normaal kind geweest dan opgezadeld te zitten met die verantwoordelijkheden, al hadden andere personen zoals Kelvin daar vast een andere mening over. “Vandaar ook dat ik andere kleding moet hebben. Ik heb in mijn kast niks anders hangen dan Middeleeuwse jurken en daar ben ik niet veel mee met dat zomers weer hier,” grinnikte ze.

“En heeft je gave toevallig ook iets met die interesse in de dood te maken?” vroeg Tara met een glimlach. Ze moest toegeven dat ze de blondine al direct heel interessant vond. Ze was zelf niet echt geïntimideerd door iemand die behoorlijk intelligent aangelegd was en vond het eerder interessant om meer over de persoon te weten te komen en over de kennis van die persoon dan dat ze het echt vervelend vond dat die persoon slimmer was dan zijzelf. Tara had zelf wel de nodige kennis over het één en ander, maar dat waren dan weer zaken waar anderen die niet van adel waren totaal geen kennis van hadden en Tara voelde zich zelf niet altijd geroepen om daar over uit te breiden, ook gewoon omdat het niet interessant genoeg was voor iemand om aan te horen die zelf niet in een kasteel woonde en ook later geen heerser zou worden van zijn of haar land. Ze grinnikte toen het meisje haar vraag stelde. “Dat zou je denken, hè?” Ze schudde haar hoofd. “Maar nee. Ik ben hier eigenlijk een beetje tegen mijn zin. Ik wilde graag in het kasteel blijven om mijn opleiding voort te zetten zodat ik later goed over Schotland kan heersen, maar ik heb bepaalde dingen van mijn gave nog niet onder controle en daarom ben ik hier.” Ze vond het jammer dat ze nog steeds geen controle had over haar gave, ook al zat ze hier al te lang naar haar gevoel. Ze had het idee dat ze dit wel even kon fixen, maar blijkbaar was dat niet zo. Ze richtte haar blik naar haar omgeving en zag een winkel dat blijkbaar bepaalde kledij in uitverkoop had. Ze deed een knikje in de richting van de winkel en trok vervolgens vragend haar wenkbrauw omhoog. Was dat iets?

Tara kon een geamuseerde lach nauwelijks onderdrukken toen een stortvloed van woorden volgde nadat de zilverharige interesse had getoond in de gave en de studie van de blondine. Ze liet haar onafgebroken haar verhaal vertellen, fronste en knikte op de juiste momenten en achterhaalde zo de naam van haar kamergenoot. Victor. Ze had hem wel eens eerder ontmoet en ze kon niet zeggen dat die ontmoeting echt goed was verlopen, maar ze had ook zeker geen hekel aan hem. Hun gaven waren zeker een goede combinatie om het doel dat ze voor ogen hadden te realiseren, al was Tara benieuwd of het ze uiteindelijk zou lukken als het eindresultaat bij de blondine tot dusver enkel tot de reïncarnatie van een zombie had geleid. “Dat klinkt zeker interessant,” zei Tara nadat de blondine klaar leek te zijn met haar verhaal. “Houd me maar op de hoogte van het verloop van jullie project. Ik ben zeker benieuwd of het kan werken.” Ze gaf hiermee ook op een subtiele manier te kennen dat ze wel contact wilde houden met de blondine als straks hun wegen zouden scheiden, maar ze wist niet of Alicia die boodschap echt zou ontvangen. Tara was er echter vrij zeker van dat nu Alicia wist dat ze iemand had aan wie ze haar verhaal kon doen en die daar ook nog eens geïnteresseerd in was, ze Tara later wel zou opzoeken als er inderdaad ontwikkelingen waren in hun project. “Het besturen, controleren en creëren van ijs,” antwoordde Tara op Alicia’s vraag. “Het is niet per se gevaarlijk, maar het heeft er meer mee te maken dat mijn volk direct aan me zou zien wanneer ik de controle over mijn emoties verlies. Er vormt zich dan een ijslaag om mij heen en hoe kwader ik word, hoe sneller ik geneigd ben om mijn ijs als wapen te gaan gebruiken. Ik krijg training in het kasteel om mijn emoties onder controle te houden, maar mijn vader hoorde via via over de lus en vond het een goed idee om me naar hier te sturen.” Aan de toon van haar stem was te horen dat ze het niet echt eens was met haar vader. “Hij vindt dat ik een goed voorbeeld voor Schotland moet zijn en hij wil dat ik op deze manier ook meer kans maak om een iemand te vinden waarmee ik een erfgenaam zou kunnen voorzien voor de toekomst.” Haar wangen werden een beetje rood en ze kuchte eens. “Maar goed, voordelig lijkt me prima,” voegde ze er haastig aan toe. Ze zei maar niet tegen Alicia dat de prijs voor haar niks uitmaakte. Ze wilde immers niet opschepperig doen. En dus begon ze naar de winkel te lopen, benieuwd zijnde naar wat de middag haar ging opleveren. De vooruitzichten waren in elk geval al positief.

Tara gaf een knikje op de woorden van de blondine. “Dat is ook de reden waarom mijn vader me naar de lus heeft gestuurd,” zei ze. “Hij wil dat ik het goede voorbeeld geef aan het volk. Dat ik mijn emoties leer te beheersen en dat ik, wanneer ik het ergens niet mee eens ben, dat niet aan ze laat merken. Blijkbaar zijn er ook veel mensen die schrik hebben voor het onbekende en die helemaal gek zouden worden als ze zouden zien dat hun prinses ijs kan besturen.” Het was immers niet echt bekend onder het volk van Schotland dat hun kroonprinses ijs kon besturen; het was een feit dat haar vader verborgen voor ze had gehouden en haar daarom ook naar de lus had gestuurd. Hij wilde dat ze het zou beheersen zodat het niet per ongeluk ter sprake zou komen. Hij wilde dat ze zo normaal mogelijk overkwam zodat het ook soepel zou verlopen als ze uiteindelijk een partner zou vinden. Als het om die reden draaide, dan wilde Tara gerust nog wat meer ijs creëren. Ze was nog lang niet klaar voor een relatie, laat staan om een erfgenaam voor de troon te voorzien. Tara volgde Alicia’s blik naar de kledingstukken en grinnikte kort toen ze zag dat Alicia wel heel erg basic ging. “Ik zat zelf iets meer te denken aan iets wat meer bij mij zou passen,” zei ze op een vriendelijke toon tegen het meisje. “Jij staat waarschijnlijk echt goed met die basic kleuren, maar ik helaas iets minder. Ik hoef niet iets fancy, maar misschien iets dat meer in de stijl is zoals nu.” Ze fronste en keek naar haar kledij. Hm. Oké, niet helemaal dan. “Ik bedoel ook iets in de trant van jurkjes. Of misschien kan ik een strakke broek wel eens proberen.” Ze kon inmiddels vrij makkelijk ademen in het strakke korset waar haar dienstmeiden haar al jaren in hielpen, dus dan zou zo’n strakke broek ook wel gaan, toch? “Of een shortje. Of wat meiden van mijn leeftijd dan ook dragen.” Ze wierp een blik op de blondine. “Ik wil wel geen hakken of dat soort onzin dragen. Zo meisjesachtig ben ik nu ook weer niet,” lachte ze.

“Nee, eigenlijk juist andersom,” grinnikte Tara. “Ik ben inmiddels zodanig gewend aan mijn gave dat ik geen last meer heb van de kou en eerder smelt door de warmte. Wat nog een reden is waarom ik van die jurken af wil.” De jurken in middeleeuwse stijl waren op zich niet slecht, maar ze waren nu niet bepaald gemaakt om te kunnen ventileren. Vooral het korset dat stevig afsloot, was een ware hel om te dragen in de lus. In het kasteel was het altijd vrij luchtig geweest waardoor haar lange rokken ervoor hadden gezorgd dat ze nooit echt verluchting nodig had, maar deze warmte was natuurlijk een ander verhaal. Ze zou het enkel in de avond kunnen dragen, maar dan zou ze helemaal niet binnen de lus passen en dat wilde ze ook weer niet. Ze had gezien dat de kroonprins van Noorwegen daar anders over dacht; die wilde maar wat graag laten zien dat hij veel macht had en rijk was. Tara rolde met haar ogen. Waarom verspilde ze zelfs gedachten aan die kwal? Ze werd al snel afgeleid door Alicia die haar mening over de hakken leek te delen en ze knikte grinnikend. “Ik denk dat ik al gelijk een enkelbreuk op zou lopen als ik daar mee zou proberen te lopen over deze kasseien,” grinnikte ze. De winkel die ze op het oog had, kwam in zicht en Tara ging naar binnen. Ze onderdrukte een zucht toen ze een vrij zwaar opgemaakte winkelmedewerkster hun peilend in zich op zag nemen, om vervolgens hun een hooghartig glimlachje te schenken. “Ik dacht dat ík de kroonprinses was hier,” zei Tara op een droge toon, maar moest daarna toch wel grinniken. “Je reactie viel me trouwens nogal mee toen ik zei dat ik kroonprinses was. Blijkbaar hebben velen al een vooroordeel dat mensen met een adellijke rang ook gelijk mensen zijn die arrogant zijn en zich beter voelen dan de rest. Ik kan je verzekeren dat dat zeker niet altijd het geval is.”