De wind vanaf zee voelde aangenaam aan tegen zijn bezweette huid en warme gloed van de alcohol. Het was lang geleden sinds hij zich hier had bevonden. Natuurlijk kwam hij wel vaker op de klif, maar hij had al een hele tijd niet meer er enkel gezeten en gekeken naar het uitzicht. Altijd was hij te druk bezig geweest om zichzelf af te leiden van zijn gedachtes. Hij had zichzelf voor proberen te houden dat hij kon veranderen, dat hij wóu veranderen, maar nu bleek wel dat hij het niet kon en dat hij het ook niet wou. Hij moest zichzelf niet anders voordoen dat hij was, aangezien het hem toch niet gelukkig maakte. Het gaf hem enkel ontzettend veel stress en frustratie. Hoe vaak hij wel niet moest denken of iets normaal was om te doen of niet. Hij was er klaar mee. Hij was niet normaal. Hij was een psychopaat en dat zou hij nu omarmen. Desondanks die nieuwe beslissing voelde hij zich niet op en top. Het hele goede met Connor achtervolgde hem en zorgde ervoor dat hij zich onrustig bleef voelen. Hij ontliep de jongen niet per se, elke avond keerde hij nog terug naar hun kamer, maar hij bevond zich nu wel vaker buiten het verblijf. Hij het gevoel alsof hij niet goed na kon denken in het verblijf. Alsof hij de ruimte er niet voor had. Het feit dat hij een mentor was had er vast mee te maken. Hij wist niet hoelang hij nog een mentor zou blijven aangezien hij zijn goede gedrag niet vol zou houden, maar daar zou hij vanzelf achter komen. Het maakte hem weinig uit. Het zou enkel een last minder zijn.

Hij legde zijn vingers rondom de hals van de fles en zette de fles terug aan zijn lippen. Het was zijn derde fles en daarmee kon hij wel concluderen dat hij behoorlijk dronken was, maar desondanks dat kon hij zijn gevoelens en gedachtes niet onderdrukken. Hij voelde zich enkel rustiger. Misschien moest hij binnenkort terug keren naar het verblijf. Hij gokte dat het al ver in de nacht was. Hij moest de belofte tegenover zichzelf vasthouden, dat hij altijd zou terug keren naar hun kamer. Hij moest zich houden aan de regels en hij zou zijn beste been voor zetten in hun relatie. Hij kon er echter ook niet om heen dat het ontzettend bevrijdend aanvoelde om hier te zitten. Even weg van de zorgen, even tijd om op adem te komen. Nog even zou hij hier zitten en genieten van het donkere uitzicht en de koele lucht.

De zee voor hem en de golven de braken terwijl ze tegen de rotsen aansloegen was een kalmerend zicht en geluid. Het gaf hem niet de rust om zijn perspectief op de problemen te veranderen, maar wel even het gevoel dat er niemand om hem heen was en dat de tijd even leek stil te zijn. Even zouden er geen nieuwe problemen bij komen. Hij keek op zodra hij voetstappen hoorde. Hij keek nog niet om. Hij zou zelf niet een conversatie aan gaan. Misschien was het enkel iemand die ook van het uitzicht had willen genieten en er nu achter was gekomen dat de gewenste plek al bezet was. Even stopte de voetstappen, maar uiteindelijk kwamen ze toch dichterbij. "Zeal?" klonk het voorzichtig. Licht fronsend keek Zeal over zijn schouder naar Alicia die hem had aangesproken. Zelfs in de duisternis kon hij nog de felle groene lokken zien, wat hem lichtjes deed grijnzen ondanks de vele problemen die hij ervoer. ”Alicia,” begroette hij haar op dezelfde manier. Zijn stem klonk wat schoot door de alcohol. ”What are you doing out here so late?” vroeg hij verder. Het was een wonder dat hij nog goed wist te articuleren.

Zeal had gedacht alleen te kunnen zijn met zijn gedachtes en de drank. Het was immers al ver in de nacht en hij ging er wel vanuit dat alle andere peculiars al lagen te slapen. Misschien lag zelfs Connor al wel in bed. Echter leek het erop dat hij niet de enige was die nu nog buiten was, aangezien Alicia op hem af was gekomen. Licht wat verbaasd sprak Zeal haar aan. Hij verwachtte een reactie waaruit bleek dat ze toevallig langs liep en hem zag zitten, of dat ze ook niet kon slapen, dus haar antwoord verbaasde hem. "I came to talk to you," begon ze. Zeal fronste en keek toe hoe ze naast hem plaats nam. Hij kon niet na gaan waarom ze met hem zou willen praten, tenzij ze wou praten over hoe hij uit was gevallen tegenvoer Victor. Hij week zijn blik af. Hij had weinig zin in nog meer emotioneel gedoe. "It's about... your twin brother," maakte Alicia nu duidelijk. Zeal lachte eens. Natuurlijk. Die rotzak liep ook nog steeds rond. ”Laxus,” verzuchtte hij. Even keek hij naar voren voordat hij zijn blik richtte op Alicia. Goed. Als ze erover wou praten konden ze erover praten. ”What about him?” vroeg hij verder.

Het leek erop dat Alicia ergens over wou praten en al snel bleek waarover: Laxus. Natuurlijk. Dat kon er ook nog wel bij. Hij was haast die klootzak vergeten, maar die liep natuurlijk ook nog altijd rond en hij leek geen aanstalten te doen om te stoppen. Hij had weinig zin om erover te praten, maar hij wist ook dat hij wel wou weten wat Laxus bij zijn vrienden had geprobeerd. Als de jongen dan voor problemen zorgden, zou Zeal tenminste nog tot zekere hoogte kunnen goed maken. Dus vroeg hij wat er was. "I met him in the library, he tried to play off as if he were you," begon Alicia. Zeal schudde even met zijn hoofd. Natuurlijk. Het was een bekende manier van manipulatie. Een manier die zijn tweelingbroer van hem had geleerd. Laxus had daarmee Connor ook te pakken gekregen. Enkel Victor leek onder de manipulatie te zijn ontsnapt, maar hij was er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen. "I didn't let him know that I knew," sprak Alicia verder, waarop Zeal lichtjes fronste en haar aankeek. ”So you played along?” ging hij na. Op zich was het een slimme actie. Dan kon je erachter komen wat de andere van plan was. "I guess he wanted information from me, or something." Zeal humde bedenkelijk. Dus ondanks het feit dat Alicia wist dat het niet hem was geweest die voor haar had gestaan, was ze er niet achter gekomen wat het was dat Laxus van haar had gewild. Misschien had hij dan alsnog de antwoorden kunnen krijgen waar hij naar op zoek was – wat dat ook maar mocht zijn. Zeal wou vragen waarover de twee dan hadden gesproken, misschien kon hij er dan achter komen waar zijn tweelingbroer mee bezig was, maar het meisje sprak verder. "I don't know about the things that happened between you and him, or him and Victor, or Connor or anyone for that matter, and I don't have to," begon ze. Opnieuw fronste Zeal. De ‘maar’ hing in de lucht en hij kreeg een naar onderbuikgevoel. Waar ging dit heen? "But I'd just like to let you know, if someone went around pretending to be me, I wouldn't take that," eindigde ze. Opnieuw barstte de jongen in lachen uit. Ongelovig schudde hij zijn hoofd. God. De ironie van die woorden. Ironie die alleen hij kon in zien. Goed, ook Connor en Laxus wisten wat er was gebeurd, waarschijnlijk zouden zij de hilarische ironie in die woorden ook wel kunnen in zien. Waarschijnlijk zouden zij er minder hard om lachen. Beiden waren ze immers slachtoffer geworden van Zeal. Hij schudde zijn hoofd, probeerde zichzelf tot rust te roepen en liet zijn hoofd hangen. Uiteindelijk stopte hij met lachen en liet hij even een hand door zijn haren heen gaan. ”Oh god,” mompelde hij zachtjes met een kleine grinnik. Nogmaals schudde hij zijn hoofd, waarna hij zich op Alicia richtte. ”Well how do you suggest I stop him then?” vroeg hij geamuseerd. Eens kijken wat voor briljante plannen mevrouw had. Natuurlijk had hij zelf er ook wel over na gedacht om Laxus te stoppen, maar zelf wist hij dat het een onmogelijke taak was. Maar hey, misschien had Alicia een briljante ingeving.

Juist ja. Dus Zeal moest het hele gedoe met zijn tweelingbroer meer even gaan fixen? Het was hilarisch hoe Alicia dacht dat ze dat net zo gemakkelijk konden oplossen. Hoorde zij geen hoog IQ te hebben? Nou ja, zij wist natuurlijk niet wat zich allemaal had afgespeeld in het verleden van Zeal en Laxus, dus daardoor kon ze ook niet anders weten. Zeal schudde zijn hoofd. Overduidelijk zag hij geen manier hoe de twee het goed konden maken, maar als Alicia dacht dat zei het wel wist dan hoorde hij het graag. "He gave me his phone number," begon Alicia en haalde een papiertje uit haar zaak. Zeal keek even naar het nummer. Hij had ook het nummer van Laxus dus wat hadden ze daaraan? Zijn blik ging terug naar Alicia. "I don't really know how to add it to my phone, though..." klonk het zachtjes. Zeal keek even op, waarna hij zachtjes grinnikte. ”Well aren’t you a cutie,” greens hij. ”Give me your phone I’ll put it in,” zei hij en hield hij zijn hand op. Dan konden ze dan wel verder kijken. "And he doesn't know what I know, so we can use that if you want," sprak Alicia verder. Het leek erop dat ze hem echt ermee wou helpen, waarom begreep Zeal niet goed. Het hele gedoe tussen hem en Victor had voor zoveel chaos gezorgd en nog steeds wist hij niet hoe Alicia en Victor over hem dachten, maar dit liet wel blijken dat Alicia hem in ieder geval niet haatte. Uiteindelijk slaakte hij een zucht. ”Alright. Well what might help is if we know why he’s here and how he got here,” begon Zeal en richtte zich iets meer op Alicia door naar haar toe te draaien. ”I know he’s here too make my life a hell, but he was happy with a boyfriend, so there might be something there that we can use against him – if we can find out what it is,” legde Zeal zijn plan uit. Als ze meer informatie hadden was er misschien toch een kans dat ze van hem af konden komen. ”You think you can get that information?”

Zeal was in eerste instantie nogal sceptisch over het plan om Laxus tegen te gaan. Zelf kon hij ook wel nagaan dat hij enkel twijfel in zichzelf had gezaaid om te voorkomen dat hij de jongen moest confronteren. Hij wist niet hoe een gevecht tussen hem en Laxus zou lopen. Laxus had overduidelijk meer geoefend met zijn krachten terwijl juist een korte pauze had genomen. Toch wist zijn dronken brein hem ervan te overtuigen om Alicia een kans te geven. Met een wat liefde zette hij Laxus’s nummer in Alicia’s telefoon, waarna hij dan zijn plan voorstelde. Nu was het de vraag of Alicia het kon klaar spelen of niet. "Yes, I think I can do it," antwoordde ze. ”Great,” mompelde Zeal. Nog even pakte hij haar mobiel weer om nu ook zijn nummer erin te zetten. ”Just text me if you have any news on the situation then,” murmelde hij. God, hij begon net als zijn oude baas te klinken. Oh daar wou Alicia vast wel wat van horen. De mobiel werd teruggegeven en zijn blik bleef bij Alicia haken. ”Did you know I grew up in a lab? “ vroeg hij haar met een dronken grijns.

Het onderwerp Laxus was niet iets waar hij graag wou bij blijven hangen. Vooral ook omdat hij dronken was en wist hoe snel hij aangebrand kon raken als ze het te lang erover zouden hebben. Dan lag er een kans dat hij uit zou vallen tegenover Alicia en dat wou hij voorkomen. Dus besloot hij over te gaan op een totaal ander onderwerp. Kennelijk wou hij het graag hebben over hoe hij was opgegroeid. Nou niet zo zeer hoe, maar meer waar. Hij ging er vanuit dat Alicia dat wel interessant leek en hij had gelijk. "You did?" vroeg ze. Zeal knikte. ”I did,” bevestigde hij opnieuw. Zijn blik ging naar voren. Zijn gedachtes dreven naar alles wat er in het verleden was gebeurd. Een glimlach sierde zijn lippen ook al was er niks moois aan de herinneringen. Het was enkel ironisch hoe het leven tegen hem leek te zijn en dat nog steeds was. ”I was given my powers in a lab,” sprak hij verder. Hij wou niet te veel in gaan, maar hij wou toch ook wel meer praten – het was verwarrend. Zijn blik ging terug naar Alicia. ”Would that be something that you would be interested in?” vroeg hij haar. Ze was immers zoveel bezig met onderzoeken en wetenschap; hij zag haar hier ook nog wel voor aan. En als ze dat wou, dan was het nog de vraag hoe dronken Zeal daarop zou reageren.

Met zijn dronken kop kreeg hij het wel voor elkaar om uit zichzelf over zijn verleden te beginnen. Niet echt veel detail, meer over het lab. Hetgeen waar hij zelf honderden trauma’s aan had, maar waarvan hij op het moment dacht dat Alicia er wel in geïnteresseerd zou zijn, en hij had gelijk. "Of course," antwoordde ze al snel. Zie? Perfect. Ergens had hij het gevoel dat hij daarom een hekel aan haar moest hebben, want hoe kon hij in hemelsnaam iemand aardig vinden die hetzelfde iemand aan wou doen als de mensen die hem al die trauma’s hadden opgeleverd? Maar met de alcohol in zijn bloed wist hij die gedachtes te onderdrukken. Ze wou hem immers ook helpen met Laxus, dus moest hij haar juist aardig vinden. "How does that work? How can your body accept and create electricity without dying?" Hij moest lachen om de vragen. ”Barely,” was zijn vage antwoord. Hij schudde zijn hoofd. ”They just grab a child, put some stuff in you, put you in a capsule and hope that you don’t die,” herhaalde hij het bondage proces. Oh hoeveel kinderen hij wel niet in die capsules had zien verdwijnen. Schreeuwend voor hun leven, totdat het schreeuwen uiteindelijk stopte en ze 9 van de 10 keer er dood uit kwamen. ”If the child died, they just grabbed another one and tried it again – enough times until they finally did get one with the power they wanted,” vervolgde hij. Hij nam nog een paar grote slokken van de drank. Zijn blik ging terug naar Alicia. ”If you want I can even give you the number of the boss. I’m sure he would love to have someone like you working for him.”