You Don't Need Wings To Fly [Louise Bluebonnet]

De ymbryne zag iets van zichzelf in de kleine shapeshifter. Ze had, met dezelfde nieuwsgierigheid, haar ymbryne wat timide bestookt met allerlei vragen toen ze voor het eerst in de lus in Londen terecht kwam. Het toenmalige veertienjarige meisje had nogal wat tijd nodig gehad om met haar hoofd bij de magie van een lus te kunnen. Of het wetenschap of magie was, daar was ze nog steeds niet over uit, maar ze had zich erbij neer gelegd dat maar in het midden te laten. De lus was een gevoel. En dat gevoel noemde ze 'thuis'. Het zou niet lang duren voordat Nuala het zou begrijpen, als ze de gemiddelde duur van het proces van een bijzondere in acht nam. Want over de jaren heen had Louise zo langzamerhand wel bevonden dat alle uitleg in de wereld nooit op zou kunnen wegen tegen de daadwerkelijke ervaring. Een lus, waarin de tijd zorgvuldig werd behouden en bewaard, was iets dat gevoeld moest worden. Ze zou het gevoel van een warm en veilig thuis kunnen omschrijven, maar omdat ze zelf niet wist hoe dat was, en de kans groot was dat de meeste bijzonderen dat helaas ook nooit gekend hadden, kon ze dat simpelweg niet onder woorden brengen. Een glimlach rustte op haar gezicht toen ze uitgesproken was. Het kleine meisje was, hoewel erg schuchter, wijs. Ze zou er snel genoeg achter komen wat de lus voor haar zou beteken. Haar maag rammelde, wat Louise herinnerde aan met wet welk doel ze zich ook alweer naar de keuken hadden begeven. Nuala's grote hertenogen keken haar onschuldig aan en aan haar hand voelde Louise een zachte weerstand. Ze lachte zachtjes hardop, liet voorzichtig haar hand los en keerde zich naar het aanrecht. Het water was nog heet genoeg. Even twijfelde ze, maar nu Nuala in haar menselijke vorm verkeerde, leek het haar dat ze menselijk eten tot zich wilde nemen. Denkbeeldig haalde ze haar schouders op. In ieder geval konden ze hier mee beginnen. Met een grote, diepe lepel, schepte ze de dampende thee van de pan in een beker. 'Dus wij leven als het ware in een ster,' prevelde het meisje. Of ze het direct tegen Louise had, of een soort conclusie voor zichzelf trok, maar ze kon het niet laten op haar woorden te reageren. Met een glimlach draaide ze zich half naar haar toe, met de beker thee haar handen verwarmend zoals ze eerder die middag had gedaan. 'Dat zou je kunnen zeggen ja.' Ze vond het een prachtige gedachte. Haar glimlach bleef even op het kleine meisje rusten voordat ze een blik uit het raam wierp en met een zucht besefte hoeveel werk ze voor vandaag nog te doen had daarbuiten. Doelloos, leek het. Wekenlang vloog ze rond, op zoek naar een dreiging, maar ze vond niets. Natuurlijk niet. Hoe vocht je tegen het onzichtbare? De rilling die zich over haar ruggengraat trok, bracht haar terug in de realiteit. Hier en nu, in de keuken. Snel zette ze haar glimlach weer op. Louise hield de thee die ze voor het meisje gemaakt had in de lucht alvorens ze hem dichtbij haar achter zich op het kookeiland zette. Toen keerde ze zich terug naar het aanrecht. 'Pas op, thee is erg heet.' Wellicht klonk het overbodig, maar ze wist niet hoeveel Nuala wist over de mensenwereld. Zo te zien was ze comfortabeler geweest in haar dierlijke vorm. In Louise' filosofie was het daarbij altijd beter te vaak te waarschuwen dan te weinig. Gezien ze Nuala al eens eerder had gevraagd of ze wensen had, en ze toen wat bedenkelijk nee had geschud, besloot ze maar voor haar te kiezen. Het was niet heel waarschijnlijk dat ze vaak in haar menselijke vorm at, van wat Louise kon opmaken uit het korte moment dat ze elkaar kende. Dus graaide ze in de broodtrommel, zette de oven aan en legde er één broodje in. Aan Nuala's rommelende maag af te leiden, had haar maag niet veel geduld meer. Daarom besloot ze de oven een handje te helpen. Zoals ze dat eerder had gedaan met de regendruppels, maar nu bewust. Ze concentreerde zich op het aanzetten van haar extra zintuig. Lang hoefde ze echter niet te zoeken, eigenlijk was het sinds ze zo gespannen was geworden altijd ingeschakeld. Ze draaide aan de timer, en zodra ze deze losliet, schoot het pijltje weer terug naar beneden, om nog geen twee seconden later een signaal af te geven dat het broodje klaar was. Louise snoof de geur van het versgebakken broodje op dat zich langzaam over de keuken begon te verspreiden en grijnsde bevestigend naar Nuala. Nadat ze het uit de oven had gehaald en op een bord had gelegd, tikte ze met haar vingers tegen het keukenkastje op zoek naar passend broodbeleg. Toen schoot ze in de lach. Natuurlijk. Al snel schoof Louise ook een stoel aan aan het keukeneiland en serveerde ze Nuala een warm broodje met een heerlijke zoete, verse vijgenjam. Ze had het idee dat het meisje nog niet klaar was met vragen stellen, maar met een glimlach gebaarde Louise dat ze eerst kon gaan eten. Dat was nu de voornaamste zaak. Voor vragen hadden ze nog alle tijd van de wereld.

» Louise Catherine Leftwich / Louise Bluebonnet
» Howl of the Lone Wolf [Louise Bluebonnet]
» Born with these wings .
» Training Louise - Alastor & Seji
» ✓ Training Louise - Alex & Tissa