Playing with gold

Onderwerp: Playing with gold ma feb 20, 2017 8:58 pm

Met een zucht wierp Kyson de doffe groene steen omhoog en ving hem met hetzelfde gemak op. Zijn vuist sloot zich om de steen en hij greens even. Het was niet zomaar een steen waar hij mee aan het spelen was. Sommige mensen waren bereid meer dan tweeduizend euro neer te tellen voor de kleine ronde steen. Hij leunde naar achteren in de houten stoel en plaatste zijn voeten op de tafel. De steen ging op nieuwe de lucht in maar dit keer leek hij te verdwijnen voor dat hij zijn hand kon raken. In feite zat de steen nu veilig weggestopt in de mauw van zijn pak. Het pak zelf had een speciaal zakje daarvoor dat op aanvraag gemaakt was. Het was een van de demon's favoriete pakken om te dragen; het zat gemakkelijk en er waren zoveel verborgen zakken. Hij wist zeker dat hij uit minstens drie verschillende zakken geld kon halen als erom gevraagd werd. Hetzelfde gold voor de kamer die hij gisteravond toegewezen had gekregen. Nu al had hij een hele verzameling aan waardevollen spullen verborgen in plekken waar niemand ooit keek. De aarde van een plantenpot in de hoek en de kleine spleet boven de deur waren zijn favoriete plekken. Zo ging het met ieder huis dat hij bezocht waar hij van plan was minstens een maand te blijven; iedere plek werd gebruikt voor zijn illegale waarden. Zo ging the criminal's life nou eenmaal. De demon was een con man en er trots op.
Op dit moment zat hij in de bibliotheek omringd door hoge kasten met boeken. Het was laat in de middag en door het raam scheen de zon op de tafel. Hij hield de robijn op tegen het zonlicht en bekeek het waardevolle ding eens goed. Het was geen prachtige steen, er zaten een paar deuken in maar dat maakte hem des te waardevoller. Kyson kon zich nog als de dag van gisteren herinneren hoe hij de robijn had verkregen met een hoop bluf. Dit was de steen die hem had laten beseffen dat een criminal zijn zo slecht nog niet was. Voor iemand die maar weinig menselijke gevoelens mee kreeg was het geweldig om de opwinding te voelen van een goede buit. Zelfs de adrenaline van het wegrennen van mensen als de fbi was geweldig. In de boeken had hij gehoopt meer uit te vinden over deze steen en of er meerdere waren die hij makkelijk kon bereiken. So far had hij nog maar weinig gevonden maar hij had zijn hoop gevestigd op een dik boek dat voor hem lag. Hij haalde zijn schoenen van de houten tafel en boog voorover om de bladzijde beter te kunnen lezen. Het papier van het boek was zeker tweehonderd jaar oud maar de datum gaf aan dat het boek nog maar vijftig jaar bestond. Verdacht en interessant. Buiten de loop zou de politie nog wel even opzoek gaan naar de dief van de waardevolle Hope Diamond waardoor hij gedwongen werd zijn plannen vanuit hier te maken. Het was vrij lastig zonder het materiaal dat hij normaal had maar het was goed genoeg. Een tevreden hum klonk uit zijn keel toen zijn blik viel op vervaagde letters. Ja, dit was precies welke hij moest hebben. Kyson klapte het boek dicht en plaatste het in zijn tas. Hij kwam overeind, al klaar om te gaan na een laatste check of er niemand was.
De enige andere persoon aanwezig in de kamer was een jong meisje. Hij trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij haar bekeek. Verdwaald in het grote huis misschien? Zijn hand sloot zich om de robijn, klaar om weg te lopen, toen hij een idee kreeg. Hij keek nog een keer naar haar. "Hey kid, you wanna see a magic trick?" Hij haalde zijn hoed van zijn hoofd en legde die neer op de houten tafel in het zonlicht. "Watch the stone." Hij wist niet of ze echt geïnteresseerd was in de truc maar de meeste kinderen die hij had ontmoet vonden het geweldig. Dat was het voordeel aan kinderen, ze waren zo eenvoudig om indruk op te maken. Kyson stopte de steen in de hoed en draaide de hoed vervolgens om. De groene robijn schoof hij snel zijn mauw in uit het zicht in een fractie van een seconde. Toen hij de hoed optilde om hem weer op zijn hoofd te plaatsen was de steen verdwenen. Met een glimlach boog Kyson zich voorover met blauwe ogen om het meisje niet weg te jagen. "You have something here." Hij haalde zijn hand langs haar oor en kwam overeind met de doffe robijn tussen zijn duim en wijsvinger. Een grijns stond op zijn gezicht terwijl de demon wachtte op haar reactie van verwondering.

+

Onderwerp: Re: Playing with gold di feb 21, 2017 7:56 am

_{Met rustige passen en een ontspannen houding stapte Sayuri de bibliotheek binnen. In tegenstelling tot haar tweelingzus moest ze lezen om informatie binnen te krijgen, en hoewel ze dat prima kon, kostte het wel wat meer tijd. Ondanks haar jonge leeftijd was ze dol op geschiedenis, dit betekende dan ook dat ze geschiedenisboeken verslond. Een van haar favoriete bezigheden was namelijk lezen, het liefst buiten in de tuin of op haar kamer. Hoewel ze al veel wist, wist ze natuurlijk niet alles en dat was dan ook de reden dat ze rustig op weg was naar de bibliotheek om een makkelijk geschreven geschiedenisboek uit te zoeken, alles zou voldoen behalve boeken over het onderwerp Wereldoorlogen. Met haar bijzonderheid was de acht-jarige Sayuri bijzonder goed in staat om de belevingswereld van anderen te begrijpen, nu was een Wereldoorlog behoorlijk pijnlijk en was ze er gewoon te gevoelig voor. Hoewel ieder mens over empathie beschikte was de aanleg bij Sayuri meerdere malen sterker. Zo kon ze met één aanraking letterlijk de emoties, gevoelens en mentale staat van een ander voelen. Iets dat vaker dan niet pijnlijk was, dit was dan ook de reden dat ze liever niet in al te grote en drukke ruimtes kwam, immers was de kans dan groter dat iemand met haar zou willen communiceren of haar aan zou raken. Hoewel ze een aardige controle had over haar bijzonderheid ging ze dat soort dingen toch liever uit de weg. Het meisje stopte voor een boekenkast en zocht met haar donkere ogen naar een goed boek. Haar hand gleed voorzichtig langs de ruggen van enkele boeken, waarna ze even nadenkend haar wijsvinger tegen haar onderlip drukte. Sayuri schudde uiteindelijk bedenkelijk haar hoofd waardoor haar lange bruine haar zachtjes om haar gezicht heen golfde. Hierna stak ze enkele lange plukken achter haar oren voordat ze zich omdraaide. Een bepaalde vibe had haar aandacht getrokken, hoewel ze niet zo veel door kreeg als wanneer ze een ander aan zou raken, kon ze meestal toch wel een aardige inschatting maken over de omgeving. De desbetreffende vibe kon enkel afkomstig zijn van een bruinharige man die ook in de kamer te vinden was. Vanonder haar lange wimpers analyseerde ze hem. Hij was een dik, oud uitziende boek aan het lezen. Al snel klapte hij het boek dicht waardoor Sayuri snel weg keek en voorzichtig haar aandacht weer op de boekenkast richtte. Ze wist niet wat ze van zijn uitstraling vond, op de een of andere manier gaf het haar de kriebels waardoor ze haar aandacht probeerde te verdelen over hem en de boeken. Haar hand gleed uiterst voorzichtig over een gladde rug waarna ze het dunne boekje uit de kast pakte en de tekst op de achterkant globaal doorlas. Dat boek zou wel voldoen, zo hoefde ze haar eigen boeken niet telkens te herlezen. Sayuri kende haar eigen lievelingsboeken al bijna uit haar hoofd, desondanks kon ze die toch blijven lezen. Het gaf haar een soort rust dat ze nergens anders kon vinden. Hoewel elke boek ook zijn vibe meebracht was het anders dan bij mensen, dieren en planten. Het meisje keek op met haar donkere ogen zodra de onprettige vibe dichterbij kwam. Ze draaide zich om en beet zacht op haar lip voordat ze het boek beschermend voor haar borst hield. Haar armen er omheen geslagen en haar haren beschermend voor haar gezicht gevallen. Sayuri bleef doodstil staan, geen angst was op haar gezicht te zien, enkel een bedenkelijke en onderzoekende blik was in haar donkere ogen te zien. ,,Hey kid, you wanna see a magic trick?" Verklaarde de man, terwijl hij een hoed tervoorschijn haalde. Ze had zijn ogen al op haar gevoeld en bleef stilletjes staan. Sayuri haalde bij zijn opmerking even rustig haar schouders op, ook al had ze licht aan gespannen spieren en hoopte ze snel terug te kunnen keren naar haar kamer. Echter verlegen als ze was, bracht ze niks tegen de ander in. Ze had geen andere keuze dan hem met haar ogen te volgen. Hij legde zijn hoed in het zonlicht op een houten tafel, langzaam verplaatste Sayuri een klein beetje gewicht terwijl haar blik van hem naar zijn hoed gleed en weer terug. ,,Watch the stone." Vervolgde hij, waardoor ze even naar de groene steen keek. Hij stopte de steen in de hoed voordat hij die opzette. Met een lichte frons op haar gezicht keek ze hem aan terwijl ze zijn intensies probeerde in te zien. Natuurlijk was dit lastig, praktisch onmogelijk op de afstand die ze van elkaar hadden, maar Sayuri kon het vervelende gevoel dat hij haar gaf, zonder iets zichtbaar fout te doen niet van zich af zetten. Met een glimlach boog de man zich naar voren en plaatste hij zich zo in haar persoonlijke ruimte. Haar bruine ogen flitsden onzeker naar hem waarna ze een onhandige stap opzij zette. ,,You have something here." Verklaarde hij waarna zijn hand dicht bij haar oor kwam, ondanks haar kleine beweging opzij had hij zijn hand in de buurt van haar gezicht kunnen plaatsen. Hij haalde de groene steen bij haar oor vandaan en liet hem zien, terwijl hij die vast hield tussen zijn duim en wijsvinger. Een grijns stond op zijn gezicht, terwijl het meisje hem niet zozeer onder de indruk aan keek. ,,Can I go to my room, please?" Vroeg ze enkel vriendelijk en net terwijl ze langs hem keek, hij blokkeerde de weg naar buiten toe. Hoewel ze er misschien nu wel langs kon, zou dat waarschijnlijk een mogelijke aanraking betekenen en dat wou ze voorkomen. Het achtjarige meisje keek met haar donkerbruine ogen nog eens fronsend naar zijn gezicht voordat ze het puzzelen maar op gaf. Ze kwam er zonder aanraking toch niet achter wat hij schuil hield.}

Onderwerp: Re: Playing with gold di feb 21, 2017 5:58 pm

Al de hele dag zat Kyson in de bibliotheek van het huis en hij begon er langzaamaan gek van te worden. Het was onmogelijk om te vinden wat je wou tussen de grote verzameling aan oude en nieuwe boeken. Sommige van kasten waren zo stoffig dat hij twijfelde of er überhaupt werd schoongemaakt hier. Na het afgaan van de achterkanten van anderhalve boekenkast en het vluchtig door lezen van minstens tien boeken had hij eindelijk gevonden wat hij zocht. Op de tafel voor hem lag een dik bruin boek waarvan de bladzijden al aan het vergelen waren. Op de kaft stond enkele een foto van een mythisch wezen met gloeiende groene ogen; een draak met edelsteen ogen, dat beloofde veel. Het grootste deel van de kasten stond gevuld met informatie over alles wat je maar kon bedenken. Hele kasten waren toegewijd aan peculiare kinderen en hun gaves. Natuurlijk stonden er ook gewone boeken tussen gevuld met fantasie maar het ging Kyson om de kennis die je kon opdoen. Hij had nooit gehad op bibliotheken, oude en stoffige boel waar je alleen maar stil mocht zien. Op een manier deed het hem denken aan de hel waar hij had geleefd. Sommige delen waren stiller dan de dood geweest terwijl in andere delen al het geluid werd overstemd door het geschreeuw van zielen. De herinnering aan de hel liet hem grimassen. Hij had zelf ook vele zielen gemarteld in zijn tijd daar en er geen spijt van maar de schreeuwen waren iets wat hij nooit zou vergeten; zelfs naar honderd jaar verbannen te zijn uit de hel. Dat was wat er gebeurde wanneer je besloot een vakantie te nemen en de vakantie veranderde in een reeks aan diefstallen en fraude op alle gebieden. Hij had zich niet kunnen inhouden toen zijn blik was gevallen op de juwelen van de heersers van het rijk. Een lange tijd geleden was de demon nog volledig geconcentreerd geweest op het martelen van zielen maar de aarde had hem veranderd. Hij had een liefde ontwikkeld voor kunst en kon er soms zelfs van genieten om een gesprek met iemand te hebben. Hel was daar niet heel tevreden mee geweest en nu zat hij on the point of no return. Aarde was zijn thuis en dat ging het ook blijven tot de spijtige dag dat hij zou sterven. Kyson sloeg een bladzijde van het boek om en zijn ogen vielen op de pagina die hij zocht. Eindelijk na een hele dag aan hard werk had hij zijn doel bereikt. Dit boek ging hem helpen bij zijn volgende plan, tevreden stopte hij het boek weg in zijn bruine tas en sloeg het hengsel over zijn schouder. De demon kwam overeind, klaar om te gaan, toen zijn blik viel op een jong meisje.
Ze leek nogal teer in zijn ogen alsof ze niet zeker wist hoe ze erbij moest staan, al lag er enkel een onderzoekende blik in haar donkerbruine ogen. Kyson glimlachte naar haar terwijl hij zijn truc naging. Het was alsof ze wel keek maar er niet bij lag met haar gedachtes, ze leek hem beter te willen doorgronden. Maar no way in hell dat ze door kon hebben dat hij een demon was, right? Hij kantelde zijn hoofd licht terwijl hij haar aankeek in afwachting van een reactie op zijn simpele truc met de robijn. Ze leek niet bepaald onder de indruk. ,,Can I go to my room, please?" De jongeman volgde haar blik naar de uitgang van de kamer die hij blokkeerde. Het leek erop dat ze graag het dunne boek in haar handen wou lezen. Bedenkelijk keek Kyson haar aan voordat hij met een knikje opzij stapte. "Go ahead kid, it was nice to meet you..." Hij had de lijst van namen van inwoners al bestudeerd en het viel hem weer te binnen wie het jonge meisje was. "Sayuri." Glimlachend gebaarde hij dat ze langs hem kon lopen. Hij wierp de robijn de lucht in en ving de groene steen met hetzelfde gemak weer op in zijn hand.
Ergens was hij teleurgesteld dat het kind niet meer van zijn truc dacht, het had hem best lang gekost om die te perfectioneren, maar hij liet het voorbij gaan. Ze leek te verlegen om echt een interessant persoon voor hem te vormen. Bovendien moest hij nu hij het boek had weer aan de slag op zijn kamer. Zuchtend begon hij alweer aan zijn eigen weg naar de uitgang. Met een hand duwde hij de hoed recht terwijl zijn lichtblauwe ogen nog een keer over het jonge meisje gleden. Zijn blik vervolgens naar het boek in haar handen. "You like reading?" Hij mocht dan een demon zijn maar hij voelde zich verplicht om toch minstens een soort gesprek te starten. Al was het maar om zijn eigen probleem met het uitstellen van belangrijke maar saaie taken. De inbraak zelf was altijd duizend keer zo leuk als het moeten worstelen door eeuwenoude boeken.

+

Onderwerp: Re: Playing with gold di feb 21, 2017 7:46 pm

_{Wat de bruinharige man ook was, zijn vibe was alles behalve prettig. Zeker voor iemand zoals Sayuri, wiens bijzonderheid op dat vlak gericht was. Hoewel ze niks tegen een puzzel op zijn tijd had, wist ze ook dat ze hem niet zo snel zou ontcijferen, tenzij ze hem aanraakte maar sinds ze daar zelf niet voor open stond, was het beter om de ruimte te verlaten. Voordat hij zichzelf wou voorstellen en zijn hand uitstak, ze kon moeilijk haar aangeleerde manieren vergeten, immers wist ze heel erg goed dat iemand tijdens het voorstellen een hand diende te schudden. Sayuri had de ander een onderzoekende blik gegund, eentje die verder ging dan hij waarschijnlijk zou verwachtten van een acht-jarige. Toch was Sayuri makkelijk genoeg om niet een tikkeltje bot en rechtdoorzee vragen te stellen. Netjes had ze haar aandacht gedeeltelijk bij de truc gehouden, een truc waarvan ze niet onder de indruk was en had ze zich voorzichtig opgesteld, voordat ze hem vroeg om ruimte. Immers blokkeerde de onbekende man de uitgang richting de lange gang op de eerste verdieping. Haar lange bruine haren vielen in nette golven over haar schouders heen, bijna als fluweel waarna ze haar hoofd even bewoog, afwachtend in zijn antwoord. Hoewel hij waarschijnlijk geen reden had om niet aan haar zachte, timide verzoek te voldoen. Zijn afwachtende blik was in een nadenkende blik veranderd, waardoor het meisje ongemakkelijk het dunne boek in haar armen verschoof. Voordat naar enkele luttele seconden de man met een knikje iets opzij stapte. Hiermee ruimte creërend voor Sayuri.,,Go ahead kid, it was nice to meet you..." Sayuri glimlachte onhandig en ongemakkelijk voordat ze een stap richting de nieuwe opening zette. Voordat ze echter langs hem was gelopen sprak hij haar naam uit. ,,Sayuri." Een tikkeltje verbaasd keek het meisje op voordat ze hem een tikkeltje argwanend aankeek. Immers had ze hem zover ze het wist nog nooit tegen gekomen. Zijn eerste vibe kwam haar namelijk niet bekend voor, anders had ze ook geweten wat het was dat zijn vibe zo negatief deed aanvoelen. Hij gebaarde met een glimlach dat ze langs hem kon lopen echter liep ze pas zodra hij afgeleid was door zijn steen. Het was de groene die hij weer in de lucht wierp. Sayuri stapte ze snel door de nieuwe opening heen, waarna ze zich een tikkeltje ongemakkelijk omdraaide. Ergens wou ze vragen hoe hij haar naam wist, immers was ze er wel een van een indentieke tweeling en had ze ook Sho kunnen zijn, zover ze wist had ze hem niet meteen aan het gezamelijke ontbijt gezien, echter kon ze dat natuurlijk ook mis hebben. Maar uiteindelijk kon ze niet de juiste woorden vinden en besloot ze haar eerste plan te volgen, namelijk met het pas uitgezochte boek op een rustige plek gaan zitten. Sayuri verliet de bibliotheek nog niet, dit omdat ze de ietwat stoffige plek niet eens zo vervelend vond. Immers waren er veel interessante boeken te vinden en was ze altijd in voor nieuwe informatie. Misschien dat ze Sho nog een boek aan kon raden, niet dat haar zus veel las. Vaak raakte ze een boek aan en kreeg ze alle informatie toch in een keer binnen, dan moest Sayuri wel paraat staan om de hoofdpijn, opgewekt door de grote hoeveelheid aan informatie te kalmeren. Ze kon nooit de pijn geheel weg halen, maar hem dimmen was te doen. Daarbij zou Sayuri voor haar zus door het vuur gaan, immers waren ze altijd close geweest, al hadden ze natuurlijk wel de gewoonlijke ruzietjes die voorkwamen tussen echte zussen. Toch waren dat zulke kleine dingen, dat het eigenlijk nauwelijks een afdruk achterliet op hun relatie. Natuurlijk zouden ze misschien de eerste momenten een tikkeltje geërgerd zijn op elkaar, maar uiteindelijk legden ze het altijd snel weer bij. Ze hadden beide dezelfde opvoeding gehad in het liefdevolle gezin van de Davies. Hun vader was een artiest, en huisvader terwijl hun moeder als psycholoog werkte. Hoewel hun moeder vaker van huis was, hadden ze daar zeker geen slechtere band mee. Immers had Sayuri vaak genoeg contact met haar moeder gehad, ze maakte altijd tijd vrij voor haar dochters, iets dat het meisje wel had kunnen waarderen. Hoewel ze haar afkomst niet kende, immers was het een gesloten adoptie geweest en kende ze enkel haar geboorteplek, waren haar ouders echt haar ouders. Ze voelde geen heimwee naar haar mogelijke biologische moeder of vader. Sayuri had in gedachten verzonken haar hand weer over de gladde kaft laten glijden, voordat ze de ruimte nog een keer in zich op nam. In het begin had ze niet door dat de bruinharige man ook richting de uitgang was gelopen, ze was immers gewend geraakt aan zijn vibe in het korte moment dat ze samen hadden doorgebracht in de bibliotheek. ,,You like reading?" Vroeg hij terwijl hij haar met zijn lichtblauwe ogen in zich op nam. Sayuri legde het boek voorzichtig neer op een nabij gelegen lagere boekenkast en knikte stilletjes. Was dat hem dan nog niet op gevallen, welke acht-jarige die geen boekenwurm was zou in hemelsnaam naar de plaatselijke bibliotheek gaan? In dat opzicht was het misschien niet de meest intelligente vraag die hij haar had kunnen stellen. Eigenlijk wou het intelligente kind zich op de tekst storten, zodat ze iets anders aan haar hoofd had dan zijn uitstraling. Ze fronste weer waarna ze een tikkeltje nieuwsgierig en op haar hoede een stap richting hem zette. ,,How did you know my name? I haven't introduced myself, properly." Mompelde ze terwijl ze hem met haar opmerkzame blik weer in zich op nam. Al met al zou hij vast niet anders zijn dan de andere bijzondere kinderen die onder dit zelfde dak woonden, immers was hij ook in de lus terecht gekomen en zou Louise Bluebonnet waarschijnlijk wel een oogje in het zeil houden. Dit betekende overigens niet dat ze hem vertrouwde, ze ging gewoon zoals van nature van het goede uit. Sayuri stak twijfelend haar hand uit, om die van hem te kunnen schudden. ,,Who are you?" Zei ze op haar zachte, timide toon. Toch was niet te ontkennen dat ze op haar hoede was, immers moest ze als hij haar hand zou schudden, alles onder controle houden. Ze had dan ook bewust gekozen om zelf de eerste initiatie naar lichamelijk contact te doen en niet de ander. Het was toch maar een kwestie van tijd voordat hij een keer in de gangen tegen zou komen, of in de woonkamer en zich wou introduceren. Tenminste als ze hem goed had in geschat, het was namelijk het geval bij de meeste mensen.}

Onderwerp: Re: Playing with gold za feb 25, 2017 10:24 pm

Het was zeldzaam dat hij de moeite nam om met een gesprek op te starten met een kind. De demon had niks tegen ze maar het was ook niet zijn favoriete bezigheid om een kind te vermaken. Bovendien leek dit meisje met haar lange bruine haar en licht gespannen gezicht ook geen vermaak nodig te hebben, in feite wou ze zelfs dat hij aan de kant ging zodat de uitgang weer vrij was. Kyson zette natuurlijk een stap opzij om haar de ruimte te geven. Ze leek hem nogal verlegen en hij wou haar niet slecht of bedreigd laten voelen. Hij was in haar persoonlijke ruimte gaan staan met zijn truc die geen eens indruk had gemaakt. Gek want zelfs volwassen mannen en vrouwen kon hij er nog mee laten lachen en indruk op maken. Natuurlijk vroegen ze daarna altijd naar een uitleg waarop Kyson nooit meer antwoordde dan dat het een raadsel moest blijven. Dat hij een professionele dief en conman was en dit soort dingen deed om aan geld te komen maakte meestal wat minder indruk. Dat was zijn grootste probleem geweest toen hij voor het eerst naar de aarde was afgereisd; hij wist niks over mensen. Wat ze leuk vonden, wat niet, wat wel was toegestaan, wat niet acceptabel was in publiek. Hij had het allemaal moeten leren en soms op de harde manier. De eerste tien jaar was hij vaak genoeg beland in de gevangenis door zijn onverantwoordelijke gedrag; en who could blame him? Net op de aarde had hij alle wonderen van drank en drugs nog kunnen uittesten. Nu na tweehonderd jaar was het oud spul. Zijn lichaam was eraan gewend en het deed hem niks meer. Ook met slapen en eten was het zo gegaan, in het begin was het indrukwekkend geweest om alles te kunnen proeven en uren in de leegte van zijn gedachten door te brengen maar nu was het slechts tijdverdrijf geworden. Zo was het praten met mensen ook slecht iets geworden wat hij bijna slapend kon doen. Reacties inschatten was eenvoudig en dat gaf hem een groot voordeel over de gemiddelde conman. Dit meisje had hem echter verbaasd door haar gebrek aan interesse voor hem. Meestal vonden kinderen dat soort trucs indrukwekkend maar ze was meer geïnteresseerd in het geschiedenisboek in haar hand. En zelf moest hij ook aan de slag met het dikke boek in zijn tas weggeborgen. De demon schoof zijn hoed recht terwijl hij aan de kant ging voor haar maar tot zijn verbazing ging ze niet meteen de deur uit. Zelfs nadat hij haar nog extra toestemming had gegeven met haar naam. De naam was enkel een gok geweest van de lijst van inwoners die hij had ontvangen van Bluebonnet gecombineerd met wat ze had verteld. Er waren maar twee opties geweest; Sayuri of Sho. Hij was gegaan voor de eerste en gehoopt op de vijftig procent kans van slagen. Ze had hem aangekeken met lichte verbazing die aangaf dat hij het blijkbaar goed had. Of ze was al zo vaak aangezien voor haar tweelingzus dat het haar niet meer kon schelen. Kyson zelf had geen familie en kon zich ook niet voorstellen. Het dichtste dat hij bij familie was gekomen was zijn beste vriend, en heerser van het demonenrijk geweest, en kijk hoe dat was geëindigd. Hij had de koning verraden, was het rijk uitgestuurd en verspilde nu zijn eeuwige dagen op aarde met diefstal. Hij had geen eens een echte gave als alle peculiare kinderen hier, hij was gewoon een eenvoudig demon. Hij werd nooit moe en ging minder snel stuk dan de gemiddelde mens, dat was het zo'n beetje. Die gedachte liet hem ook afvragen wat de gave van het meisje was. Hij had gehoord van nog jongere kinderen die geesten konden zien, dat zou veel verklaren. Een peculiarity is een zware last voor iedereen maar vooral voor iemand die hem zo jong had ontwikkeld.
Sayuri was nog niet weggelopen maar leek in plaats daarvan nog na te denken en Kyson kon niks anders doen dan haar bekijken. Zijn onschuldige lichtblauwe ogen gleden naar het boek in haar hand. Het was lang niet zo dik als het boek dat hij straks moest doorspitten maar nog steeds best wat voor een achtjarige; dacht hij tenminste. De demon had niet veel ervaring met kinderen van acht. Behalve die ene keer dat hij voor een scam op een had moeten passen; dat was heel wat geweest. Uiteindelijk besloot hij dat nu ze allebei hier toch nog stonden hij net zo goed een vraag kon stellen over het boek in haar handen. Het meisje knikte stilletjes terwijl ze een boek op de tafel plaatse. Kyson reikte in zijn eigen tas en plaatse zijn boek ook op de tafel, een eindje weg van de hare. Hij had veel geleerd over mensen en hun nood voor afstand en Sayuri leek daar ook behoefte aan te hebben. Hij haalde een hand door het deel van zijn haar dat niet bedekt was door zijn zwarte hoed. ,,How did you know my name? I haven't introduced myself, properly." Het verbaasde de demon dat ze dichtbij kwam en dat toonde ook in zijn lichte ogen. Het was een dappere beweging van haar en hij nam de moeite om de robijn weg te stoppen in zijn zak zodat hij zijn aandacht weer op haar kon richten. Het was verbazend hoe snel de demon zich verveelde als hij niet bezig was met het plannen van iets of in een goed gezelschap was. Over tekenen en andere kunst kon hij uren doorkletsen en ook over de fijnere juwelen kon hij veel kwijt maar hij betwijfelde zeer of dit meisje daar naar wou luisteren. Een glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij haar vraag beantwoorde. "I didn't know for sure, I just guessed. You seem more like a Sayuri than a Sho, though I don't think I could keep the two of you apart if you were both here." Kyson schudde haar hand zacht zoals je een bange hond zou benaderen om niet al te dreigend over te komen, De demon was blij dat hij zijn ogen van rood naar blauw kon verwisselen wanneer hij daartoe behoefte had op dit soort momenten. Blauw leken mensen toch eerder te vertrouwen. Zijn blik ontmoette even haar diepbruine ogen. ,,Who are you?" Inmiddels had Kyson zijn hand al weer teruggetrokken en had plaats genomen aan de houten tafel bij zijn uitgekozen boek. "Kyson, I recently found this loop on accident." Zelfs dit jonge kind vertrouwde hij niet met de informatie dat hij deze plek had uitgekozen voor zijn treasure.

+

» Nothing's playing
» Playing safe
» Playing in the rain
» Playing in the Rain