How fragile life | Open for everyone

Nog altijd kleefden kleine druppels aan de bladeren van enkele planten. Hoewel de bui allang voorbij was, en het al ver voorbij twaalven 's nachts was, had de stormachtige regen haar sporen nog steeds nagelaten. Zo voelde Effy zich ook, als een druppel van een lang voorbij getrokken regenbui. Bibberend stond het meisje in haar dunne jurkje op het trapje aan de achterkant van het huis, haar armen om zich heen geslagen in een vergeefse poging het warmer te krijgen. Ze probeerde dieper in te ademen om rustiger te worden en zette haar voeten wat uit elkaar. Ze voelde hoe de energie van de aarde haar lichaam vulde. Naast haar groeide een klein madeliefje door de stenen heen. De aarde gaf haar haar zicht. Dat wilde zeggen, de aarde vertelde haar alle verhalen over zichzelf. De tuin was de plek waar ze het best kon zien, omdat hier simpelweg meer planten stonden die hun informatie aan haar doorgaven. Effy keek op. Hier kon ze haar eigen gang gaan. Hier was ze niet afhankelijk van iemands hulp. Ze zuchtte. Niet dat ze wilde opscheppen, maar vrijwel alles in de tuin was afkomstig van haar vingers. Mevrouw Bluebonnet had haar compleet vrijgelaten het grote oppervlak naar haar eigen hand in te richten, en dat was absoluut heerlijk geweest. Ze verstijfde bij de aanblik van haar eerst geplante flora. De struik met passiebloemen stond er vredig bij. Veel vrediger dan wat het beeld bij Effy opriep. Het bracht haar terug naar de bewuste dag op een perron in Aberdeen. De dag dat zij en Stiles elkaar ontmoet hadden. Voorheen had het een kleurrijke herinnering geleken, maar nu was alles wat ze zich kon herinneren het stalen, grauwe perron, waar het bovendien erg koud was geweest voor een dag in maart. Bitter. Hoe kon hij? Ze had hem beloofd, gezworen dat hij nooit iemand pijn zou doen. Hij had haar altijd gezegd dat Effy zijn void weg had gehouden. En nu... Verwoed veegde Effy een traan van haar wat schrale wang. Het was geen gepast moment om te huilen. Hun ruzie van zojuist had haar nog altijd niet losgelaten. Nooit eerder had ze tegen iemand geschreeuwd. Ze snapte het gewoon niet. Hoe had hij... hoe had hij iemand kunnen vermoorden? Het was maar een dorpsbewoner, morgen zou hij weer gewoon wakker worden, had hij zichzelf verantwoord. Natuurlijk, maar als ze eerlijk was ging het haar meer om de belofte die hij haar had gedaan. Die andere, duistere kant van hem had het toch overwonnen; was ze dan niet goed genoeg? Kon ze niet voldoen aan zijn lichtere kant? Trillerig haalde ze adem, terwijl ze met voorzichtige passen aan de afdaling van het trapje begon, het begroeide doolhof van planten en bloemen in. Ze hoefde niet bang te zijn dat ze werd lastiggevallen door de anderen; de jonge kinderen lagen natuurlijk allemaal op bed rond dit tijdstip en de anderen waren vrijwel allemaal op een geheim feest in het bos. Even had ze overwogen ook te gaan, maar waarschijnlijk was het nu al lang en breed begonnen tijdens haar ruzie met Stiles en ze vond het vreselijk laat te moeten komen. Ze merkte dat ze een beetje kalmeerde, al was er een diepere resonantie van een vreselijk bedrukkend gevoel dat ze maar niet weg kreeg. Alsof ze zich niet veilig voelde. Zelfs hier niet, in de tuinen, waar ze zich altijd thuis had gevoeld. Bij het ritselen van het bladerdek schrok ze op. Haar blik schoot omhoog, maar natuurlijk was er niets zichtbaar. De wind, Effy, de wind. Plotseling werd haar zicht waziger. Ze fronste. Ze maakte nog altijd evenveel contact met de aarde. Haar zicht zou niet vertroebeld moeten raken. Tenzij er een onverwacht obstakel op haar pad was gekomen. Iets waarmee de aarde moeite had het te registreren, en daarmee zij ook. Was er toch iemand? Effy draaide zich om. 'Hallo?' Geen antwoord, natuurlijk. Een zucht gleed over haar lippen. Hoop gleed van haar schouders. Alsof ze verwacht had dat Stiles haar achterna zou komen. Zijn excuses aan zou bieden. Ze had het gevoel dat ze dat wel kon vergeten, na wat er zojuist tussen hen gebeurd was. Misschien was het gewoon het beste als... Als ze niet langer samen tussen lussen zouden reizen. Effy vond het fijn in de lus van mevrouw Bluebonnet. Ze had hier daadwerkelijk iets opgebouwd. Stiles zou er waarschijnlijk niet eens onder lijden als hij naar een andere lus zou moeten gaan. Gespannen liet Effy haar adem ontsnappen. Weer dat akelige geritsel. De nacht leek steeds duisterder te worden. Misschien moest ze weer naar binnen gaan. Ze zou het vast zonder hulp terug naar haar kamer halen, op de tast als het nodig was. Ze kende de route inmiddels goed genoeg om hem zonder zicht te lopen, dacht ze zo. Met gejaagde passen liep ze terug, maar bleef stilstaan toen haar zicht volledig haperde en ze in het volledige donker stond. Angst overviel haar. Nooit eerder was ze totaal blind geweest, zolang ze maar in contact stond met de aarde. Ze moest nu echt terug. Ze haalde haar over elkaar geslagen armen los om zo met beide armen om zich heen te voelen. Vervolgens schoof ze haar voet vooruit, deze niet loslatend van de grond. Haar andere voet volgde. Onregelmatig hijgend bewoog ze zich maar al te langzaam in de richting waar ze vandaan was gekomen. Het ritselende geluid stopte, maar Effy bleef gestaag doorzetten, schuifelend. Tot ze verstijfde. Haar hand raakte iemands huid. De kou van de ander  gleed direct door haar aderen. Haar nekharen gingen overeind staan en rillingen trokken zich over haar hele ruggengraat. Er stond iemand naast haar. Ze wilde het vragen, ze wilde hijgend en angstig vragen of de persoon haar wilde helpen. Maar haar adem was al lang gestokt, ergens achterin haar keel. Ze hoorde beweging naast zich, terwijl ze haar ademhaling weer terugvond en met lange teugen wanhopig probeerde het zuurstoftekort aan te vullen. Een vreselijke, scherpe pijn rond haar ogen deed haar ijselijk gillen. Het klonk schel in haar eigen oren, maar het geluid kwam in werkelijkheid niet verder dan haar lippen. Haar handen werden vastgepakt, het zou nog eens toeslaan... Ze smeekte de aarde haar te helpen, ook al leken ze beiden niet te weten waar de dreiging zich bevond. Met een draai van haar pols kreeg ze weer een klein beetje grip op haar bijzonderheid. Vanuit de grond schoten klimplanten omhoog, die de arm die haar vasthield wisten weg te trekken. Het waren enkel flarden van beelden. Scherpe, blinkende tanden. Grote, melkwitte troebele ogen. Het enige wat ze kon doen was het op een rennen zetten, ook al kon ze niets zien en veroorzaakte iedere stap een onverdraaglijke pijn. Nog geen paar meter, of ze hoorde dat ze werd ingehaald. Die ijskoude handen om haar nek. Met man en macht verzette ze zich, maar Effy was een klein, tenger en fragiel meisje. Ze kon zich niet verdedigen op een andere manier dan haar bijzonderheid. Ze voelde iets anders tegen haar huid. Regendruppels? Verward hief ze haar hoofd. Het was geen tijd voor regen... Geen tijd voor... Ze snapte het niet meer. Ze voelde de hand tegen haar kin. Eigenlijk was ze enkel moe. Slaperig. Gewillig liet ontspande ze zich. Tot al het geluid wegvaagde en enkel van het kraken van haar eigen botten hoorbaar werd.

Een straaltje van de zojuist opgekomen ochtendzon verlichte een gedeelte van het meisje. Lichte druppels dauw hadden zich om haar heen in het gras gevormd, en af en toe speelde de wind zachtjes met haar witte, met kant bezette jurkje of haar lange blonde haar. Op haar wang glinsterde een traan, ook al zat er enkel een lege plek daar waar haar ogen in haar kassen hadden gezeten. Er klonken voetstappen in de verte. Stemmen? Het was niet duidelijk. Het zou niet lang meer duren of de eersten zouden Effy's lichaam aantreffen. Zij zouden als eerste het kleine bloemetje zien dat groeide naast haar uitgestrekte vingers. Het laatste geschenk van de aarde aan haar, omwille van haar trouwe dienst. Een passiebloem.

Met zijn arm het meisje ondersteunend strompelde het duo naar huis. Alles in zijn hoofd was nog wat wazig van de drank, maar een rozig gevoel heerste in hem en met een tevreden grijnsje liep hij rustig door. Clarke rilde af en toe van de kou. Hierdoor voelde hij zich een tikkeltje schuldig, het was namelijk zijn schuld dat ze de zee in was gegaan. Maar slechts een tikkeltje: het was namelijk ook wel grappig geweest. Zoiets hoorde gewoon bij avonden als deze. Het was al voorzichtig ochtend aan het worden, en hoewel dat hem een lichtelijk triomfantelijk gevoel gaf maakte hij zich ook een beetje zorgen. Als ze door Bluebonnet betrapt zouden worden zou het hel op aarde zijn. Hoewel, vrijwel iedereen die aanwezig was geweest was volgens de wet volwassen. Technisch gezien kon ze hun dus niets verbieden. Maar hij nam liever het zekere voor het onzekere, en besloot dat ze beter maar gewoon op tijd thuis konden zijn, voor iedereen al wakker werd. 'Doel bereikt,' klonk er plotseling, en Sam volgde Clarke's vinger die wees naar de horizon. 'Door tot de zon opkomt hé.' Sam lachte even. Een volwaardige zonsopgang zou hij het niet noemen, maar het was iets. Het aanblik herinnerde hem aan vroeger, toen hij wel eens met vrienden op het dak van een verlaten fabriek in Londen bleef zitten tot de zon op kwam. Met een glimlachje dacht hij terug aan die dagen. Soms miste hij thuis wel, maar hij wist wat daarbuiten op hem te wachten stond. Het was eigenlijk een wonder dat hij nog zo lang had overleeft. Hier was het tenminste veilig. En zo slecht waren deze tijden nou ook weer niet.

'Nog even over dat ene meisje, hoe zoende ze?' Weer moest Sam lachen om wat ze zei. Even schudde hij met zijn hoofd, waardoor zijn blonde haren in zijn gezicht vielen en met een simpele beweging van zijn vrije hand haalde hij de lokken weer uit zijn ogen. "Het was.. raar," antwoorde hij peinzend. "Zij was gewoon raar. Wie is ze überhaupt?" Hij had het meisje nog nooit gezien, misschien was ze net aangekomen? Het was best verbazingwekkend hoe weinig mensen hij kende, hoewel ze eigenlijk gewoon bij hem in huis woonden. Er klonk een giecheltje gevolgd door extra gewicht op zijn schouder. Die had hij niet aan zien komen, en hij strompelde opzij terwijl hij even moeite had met zijn evenwicht. Weer lachte hij. Alles was gewoon nog steeds net wat grappiger dan normaal. 'Zijn we er al?' Haar stem was kinderachtig, bijna zeurderig. Een plotselinge arm om zijn nek bracht hem bijna weer uit evenwicht en gewillig liet hij zich meesleuren. 'Kijk, zo doe je dat. God, ik moet jou wel...' Abrupt brak ze haar zin af, en in plotseling vlogen haar emoties alle kanten op. Vooral leek ze geschokt. Bezorgd keek hij haar aan, niet helemaal snappend wat er aan de hand was. Verward keek hij om zich heen, tot zijn blik viel op een menselijk figuur dat in het gras lag. Een soortgelijke schok ging door hem heen. Dit zag er niet goed uit. Ergens probeerde hij naar een prettigere verklaring te zoeken. Misschien was iemand onderweg naar huis out gegaan? Maar hij wist dat dat het niet was. Bevroren keek hij toe hoe Clarke voorzichtig naar het meisje toe liep. Vaag bemerkte hij het kleine hertje dat ook bij het lichaam stond, maar al zijn aandacht werd getrokken door het bleke meisje dat daar lag. 'Effy...?' Die naam herkende hij. Effy was ook een meisje uit het huis. Het was echter moeilijk om te bevatten dat zij nu ook daadwerkelijk dat meisje was dat daar lag. Hij zag hoe Clarke plotseling haar handen voor haar mond sloeg, en voelde nog een schok door haar heen gaan. Plotseling leken zijn spieren weer tot leven te komen, en snel stond hij naast Clarke. Vol afgrijzen en verwarring keek hij naar het lijk. Hij had nog nooit een dood iemand gezien. Het engste waren misschien nog wel de ogen van het meisje, of juist het feit dat deze ontbreken. Wie kon zoiets maar doen? Afgezien van de twee zwarte gaten en haar bleke huid leek ze eigenlijk nog heel normaal, alsof ze gewoon lag te slapen, heel fragiel. Voorzichtig sloeg hij een arm om Clarke heen, niet alleen om haar troost te bieden, maar ook om zelf ergens aan vast te houden. Met zijn bijzonderheid probeerde hij haar een tikkeltje te kalmeren. Soms was het jammer dat zijn gave niet op hemzelf werkte. Even bleef hij in stilte staan. "We moeten Bluebonnet halen," sprak hij zachtjes, bijna fluisterend. Hij wilde Effy niet wakker maken.