Good morning

Geen enkele dag zolang de lus bestond, had ze ooit het ontbijt gemist. Eens moest de eerste keer zijn. De kinderen had ze aan Girolamo overgelaten. Hij zijn hen opvangen en kunnen kalmeren, iets waar Louise nu zelf te vermoeid voor was. Ze droeg zwart. Om de een of andere reden leek de lucht grauwer dan anders. Maar dat was natuurlijk onmogelijk. Met langzame, bedenkelijke passen begaf ze zich de heuvel af, naar het dal waar het centrum in verscholen lag. Gisteren had niemand zich bekommerd om de boodschappen, die Louise anders altijd strikt om elf over één deed. Natuurlijk niet. Iedereen was te gechoqueerd over de gebeurtenis in de tuinen. Zaak was echter dat er nu geen brood op de plank lag voor het ontbijt, en er wachtte thuis toch echt een paar hongerige monden op haar. Dus hoe onhandig het ook was en hoe onwennig het ook voelde, de boodschappen moesten nu gedaan worden. Ze hoopte dat het zou helpen, een taak om zich op te richten. Maar Louise voelde zich nog altijd even leeg en verward. Hoe had ze dit niet aan kunnen zien komen? Maandenlang had ze een onheilspellend gevoel gehad. En nu wist ze waarom. Ze had het moeten weten. Ze had het moeten voorkomen. Ze probeerde het met man en macht van zich af te schudden, maar ze kreeg het beeld van de holle oogkassen maar niet van haar netvlies. Girolamo had haar ervan moeten overtuigen dat de kinderen veilig waren bij hem, dat hij ze niet naar buiten zou laten gaan. En toch was ze er niet gerust op. 'Morn,' mompelde ze bij het openslaan van de deuren van het winkeltje in de Noorse tongval die ze zich over de jaren zo eigen had gemaakt. Ze zette een glimlach op tegenover meneer Oddløg. Haar ogen lachte niet mee.

Bepakt met een aantal tassen met beleg en benodigdheden en een paar broden onder haar armen, stapte ze het winkeltje weer uit. Even zoog ze de lucht naar binnen die haar tegemoet gewaaid kwam. Het was altijd zo godvergeten benauwd in dat volgestouwde winkeltje, maar nu leek het nog kleiner. Ze was blij dat ze er weg was, maar als ze eerlijk was zag ze er ook tegenop de kinderen onder ogen te moeten komen. Het was egoïstisch, dat wist ze. De kinderen hadden waarschijnlijk honger. Ze moest gauw terug. Ze sloot haar ogen en liet de wind voor een kort moment spelen met de rode lokken die uit haar losse knot hadden weten ontsnappen. Nog eens ademde ze die in en uit alvorens ze aan de terugweg begon. Met een omweg weliswaar, ze liep de tegengestelde kant op als waar ze vandaan was gekomen. Een hard, schel geluid deed haar opschrikken. Meer dan ze er waarschijnlijk van op zou hoeven schrikken. Met een snelle, scherpe beweging draaide ze haar hoofd naar het steegje waarvan het geluid was gekomen. Iets in haar dreef haar om het per se te willen weten. Voorzichtig zette ze de tassen tegen het muurtje en glipte met een soepele beweging het steegje in. Haar hart klopte in haar keel en op nog veel meer plaatsen tegen haar huid. Het klonk wellicht vreemd in de oren van iemand die niet wist wat die vreselijke wezens waren, maar ze zou nog het meeste doodsangst uitstaan als ze niets zou aantreffen... Of eerder, als ze degene die het geluid had veroorzaakt niet zou kunnen zien. Langzaam liep ze door, in de hoop toch iets aan te treffen. Al wist ze dat als dat niet zo was, ze zichzelf met iedere stap meer in gevaar bracht. Het was misschien nog vreemder om te zien hoe Louise haast een zucht van opluchting slaakte bij de wat afschrikwekkende gestalte die tussen een aantal vuilnisbakken gevallen leek te zijn. Het was te relativeren, de horens mochten dan gevaarlijk ogen, het was nooit zo gevaarlijk als een hollow. Daarbij was een wight ook wel slimmer dan zich zo te kleden, dus wist ze haast zeker dat de persoon waarmee ze te maken had een Peculiar most zijn. Het leek erop dat hij gevallen was en in niet al te goede staat verkeerde. Ze rolde een van de prullenbakken opzij met haar voet om iets dichterbij te komen maar hield toch afstand toen ze door haar hurken ging en oogcontact zocht. 'Alles oké...? Bij de aanblik van de zwarte ogen staakte haar zin even. Buiten het feit dat het opvallend was dat er geen pupillen in zaten, deed het haar denken aan dingen waar ze absoluut niet aan wilde denken. Ze fronste en zocht met haar hand naar steun om te kunnen blijven zitten. 'Ben.. Ben je gewond geraakt?' vroeg ze, nog wat verward. Misschien zou het wezen verbaasd zijn vanwege haar wat directe benadering, maar Louise was inmiddels al heel wat aan bijzonderheden gewend en daarbij was ze vooral opgelucht. Toch knipperde ze voor de zekerheid eens met haar ogen. Gewoon om zichzelf er van te verzekeren dat ze het zich niet inbeeldde. Wat goed mogelijk was in deze, verwarde staat van haar.  

Het was alsof haar normaal scherpe havikszicht vertroebeld werd door de ingehouden tranen. Of haar gezonde verstand werd aangevreten door wat er gebeurd was. Maar nu pas kreeg ze door dat het gezicht niet alleen geen afschuw bij het opriep, maar dat ze het herkende. Ergens had ze het gezien. In een studieboek? Plotseling schoot het haar te binnen dat het gezicht geen gezicht was, maar een masker. Nu haar ogen zich aan het donker in het steegje hadden aangepast, was dat ook duidelijker zichtbaar. Het masker glansde haast in het schaarse licht. En dat deed haar weer denken aan iets anders. Het was een korte ontmoeting geweest, misschien zo'n dertig jaar geleden. En hoewel de veertienjarige Louise zoveel indrukken had opgedaan die bewuste dag, kwam deze ene heel duidelijk naar voren. Ze werd nog heen en weer geschommeld in de knalgele schrootbak van haar kersverse adoptiemoeder (wie later veel meer bleek te zijn dan alleen dat). Ze zweeg, ontdaan door de grote, nieuwe stad. Londen. Het straalde moderniteit uit, alles wat Oxford niet was geweest. Met grote ogen had ze zich zo dicht mogelijk tegen het glas van de autoruit gedrukt terwijl ze opkeek naar de torenhoge gebouwen, waarvan ze wist dat er allemaal belangrijke mensen moesten werken. Tot er hard op de rem werd gedrukt en ze haar neus stootte tegen het glas. Geschrokken had Louise haar hoofd gedraaid naar de voorruit, waar ze een in zwart gehulde gestalte met een abnormale snelheid de weg over zag rennen. Een keer keek het wezen om, waarna Louise voor even blikken kruiste met het glimmende masker en de gitzwarte ogen. Net zo lang tot mevrouw Swift, die hijgend naast haar had gezeten, het gaspedaal weer in had geduwd en haar naar Louise' nieuwe leven had gehaast. Ze was nog niet bekend met de wereld der bijzonderen, al zou het niet lang meer duren voor ze daar tot geïntroduceerd zou worden. Ze had het afgedaan als iets wat ze zou moeten vergeten. De veertienjarige ymbryne in spe had wel vaker dingen gezien die haar bestempelden als 'gek' wanneer ze het met anderen deelden. Ze was er maar mee gestopt. Mevrouw Swift en Louise wisselden er geen woord over, wat, als Louise er nu aan terugdacht, niets voor haar was. Wellicht wist ze nog niet hoe ze het moest brengen, Louise had immers nog geen weet van wat een lus was. Wellicht had het wezen bij haar in de lus gewoond en was er een verleden tussen de twee waarover mevrouw Swift liever niet sprak. Was de persoon voor haar datzelfde persoon? Uit haar studieboeken had ze later geleerd dat de gemaskerden met zijn vijven waren, dus de kans bestond ook dat het niet zo was.

Ze was zo in gedachten verzonken, dat ze het eerst niet eens merkte. Toen ze alles een beetje op een rijtje gezet kreeg, realiseerde ze zich pas dat ze een gedachten had gehoord die niet van haar leek te zijn. 'Het.. heelt wel,' weerklonk in haar hoofd. Nu moest Louise de drang om terug te krabbelen weerstaan, zoals hij dat gedaan had toen ze dichterbij was gekomen. Was hij dat? Natuurlijk, ze had hem net een vraag gesteld. Nu viel het haar pas op dat de plaats waar zijn mond zou moeten zitten een onderdeel van het masker was. Met moeite haalde ze de pagina uit het haast uit elkaar gevallen, vergeelde boek terug dat verplichte kost was geweest voor haar ymbryneopleiding. Deze soort ghouls, zoals Louise zich nu herinnerde dat ze heetten, hun tong waren verloren in een pact met de duivel en een andere manier van communiceren hadden gevonden. Ze herpakte zichzelf en wierp een blik naar waar hij naar keek. Een pijnlijke ogende wond in zijn schouder. Ghouls konden zichzelf genezen -waarom deed hij dat niet? Misschien was hij te zwak en had hij hulp van een ander nodig. 'Wat-wie bent u?' vroeg hij vervolgens aan haar, nog steeds in haar hoofd. Louise gunde hem een waterige glimlach. Het moest hem opgevallen zijn dat hij haar niet beangstigde. Ze wierp nog een blik op zijn wond. 'Weet je zeker dat je... geen hulp nodig hebt? Als ik me niet vergis zou je het zelf moeten kunnen genezen.' Het was een constatering, geen vraag, maar hij moest toch beseffen waarover ze het had. Toen keek ze hem weer aan. Niet in die ogen, die wrede herinneringen terugbrachten aan een verse gebeurtenis, maar iets daarboven, zodat het leek alsof ze hem aankeek. 'Wat ik ben en wie ik ben is vrijwel één en hetzelfde; ymbryne.' Ze stak een hand naar hem uit, zowel om zichzelf voor te stellen als hem overeind te helpen als hij haar hand aan zou pakken. 'Verder ben ik Louise Bluebonnet, welkom in mijn lus.' Ze glimlachte nogmaals. Een glimlach die voorheen misschien meer trots had uitgestraald dan nu, nu haar lus niet meer de veilige plek leek te zijn die het altijd was geweest. 'Is er iets dat je nodig hebt?' raakt ze weer afgeleid door zijn wond. De kinderen was ze deels weer vergeten. Haar hoofd kon nu even maar één ding tegelijk.

De ghoul leek zich over haar te verbazen. Louise' gok was dat hij niet vaak eerder mensen had ontmoet die hem niet verafschuwde om zijn uiterlijk en moordlustige gedrag. Hij kende enkel mensen die hem aanzagen voor een monster. Maar Louise wist beter. Deze wezens waren duister, dat was waar, maar ook onbegrepen. De groep, bestaande uit zijn broers en zus, leefde gedwongen in de schaduw, bang dat de samenleving hun misvorming niet zou accepteren. Uit ervaring wist Louise dat dat niet eens een irreële gedachte was. De buitenwereld kon een gemene massa zijn, die alles dat anders was verachtte. De ghouls werden, zoals Louise lange tijd geleden had gelezen, getekend door angst. Zijn reactie verbaasde haar dan ook niet. Ze had de conclusie al kunnen trekken dat hij nooit eerder een lus had gezien, anders was hij niet zo verbaasd over haar reactie geweest. De begrippen verwarde hem duidelijk, en hij zette zelf een nerveus stapje achteruit eenmaal hij met haar hulp was opgestaan. Hij leek nog altijd wankel, en Louise kon haar ietwat moederlijke ogen toch niet van de wond afhouden, terwijl ze met een lichte frons probeerde te bepalen of het nu ontstoken was of nog niet. 'Ik zou mijzelf kunnen helen, ware het niet dat ik.. te zwak ben. De zeemeeuw van een paar dagen geleden viel niet zo zwaar als gedacht...' Met zekerheid kon ze het niet zeggen, maar ze dacht hem te kunnen zien glimlachen achter het masker. 'Ik weet niet wat u zou kunnen beteken.' Ze bestudeerde hem door haar hoofd een tikkeltje schuin te houden. Hij was duidelijk vermoeid en uitgehongerd. Twee dingen waar ze wel degelijk iets aan kon doen, als hij haar in vertrouwen zou nemen. Hoewel ze zich nog altijd herinnerde dat ghouls zich voedde met mensenvlees, was ze er bij Haythel ook zo goed en zo kwaad als het ging in geslaagd afspraken te maken om dierlijk vlees tot zich te nemen. Daarbij had hij net al aangegeven een zeemeeuw aangevallen en opgegeten te hebben. Deed hij dat vaker? 'Ik snap dat het nog wat vreemd klinkt allemaal. Heb je niets gemerkt aan bijvoorbeeld... het weer, nadat je in de buurt van een vuurtoren bent geweest?' vroeg ze, om hem tot de realisatie te laten komen dat hij wel degelijk wist wat een lus eigenlijk was. 'Als ymbryne zorg ik voor bijzonderen. Bijzonderen als jij en ik. En ik kan ook jou voorzien in wat je nodig hebt.' Mocht hij dierlijk vlees eten. 'Is er iets anders dan zeemeeuw wat je wel kan voeden?' Onbewust zette ze een pas terug. Niet dat ze echt bang was voor hem, ze zou ieder moment weg kunnen vliegen, mocht hij echt een gevaar vormen. Maar toch speelde de gedachten ergens in haar achterhoofd.