Maaltijd 02 - Morning, Loves

Onderwerp: Maaltijd 02 - Morning, Loves za apr 29, 2017 9:36 pm

The day I learnt to fly, was the day I fell

Het was een zware week geweest, dat was vrijwel het enige waarover ze zeker was. Een week waarin ze veel had gevoeld en overlegd en gewikt en gewogen en gelijktijdig de lus zoals iedere andere dag draaiende had moeten houden. Een week waarin ze voor het eerst in haar ymbrynebestaan een maaltijd had gemist. Louise haastte zich met de boodschappen tassen de keuken in. Ze zag er tegenop, om de kinderen onder ogen te moeten komen, het ontbijt zou immers meer dan anderhalf uur te laat op tafel staan. Ze was al laat geweest maar had toen ook nog boodschappen moeten doen en was toen ook nog op de gewonde ghaul gestuit. Zijn wonden waren verzorgd, zijn maag gevuld, en toen was het toch echt tijd geweest weer terug naar het huis te keren. Alpha had ze een kamer toegewezen; hij moest rusten. Met een voorzichtige blik de eetkamer in zag ze een aantal ongeduldige bijzonderen al netjes aan tafel zitten. Arme kinderen. Enerzijds was ze trots dat ze zonder haar de discipline op konden brengen om op tijd te komen, wat belangrijk was in Louise' ogen, anderzijds hoopte ze dat ze niet al vanaf zeven uur met rammelende magen hadden zitten wachten tot er eindelijk eten zou komen. Girolamo had zich waarschijnlijk goed over de kinderen ontfermd terwijl zij de benodigdheden had ingeslagen, dus ze was er in ieder geval van verzekerd dat ze zich geen zorgen hadden gemaakt. Ze dwong zichzelf tot een kleine glimlach. Ze mocht hem dankbaar zijn.

Het was een snel voorbereide maaltijd, en van niet half zo goede kwaliteit als anders, maar waarschijnlijk zou dat de meeste, hongerige kinderen niet eens meer uitmaken. Een aantal manden brood, een aantal restjes beleg en een aantal schalen fruit. Louise was haast buiten adem toen ze de laatste mand op tafel plaatste. Al die tijd had ze gezwegen en vooral blikken ontweken, maar ze wist dat ze, nu ze haar zegje moest doen, hen allen onder ogen moest komen. Daarbij wilde ze niet dat de sfeer gespannen zou worden -niet dat ook nog. Ze wist dat alles zo normaal mogelijk door moest gaan, hoewel het hard leek en ze haar schuldgevoel waarschijnlijk nooit weg zou kunnen stopen. Het was iets dat voelde alsof het altijd zou drukken op haar hart. Een klein plekje dat niet meer opgevuld zou kunnen worden met liefde of passie. Hetzelfde, holle plekje als ergens in haar hart zat voor Ryan. Om de kinderen hun aandacht op haar te laten richten, ging ze aan het hoofd van de tafel staan en schraapte ze eventjes opvallend haar keel. Toen alle ogen op haar gericht waren, plaatste ze haar vingertoppen op tafel, haalde even onopvallend diep adem en sprak; 'Goedemorgen allemaal, smakelijk eten. Door omstandigheden eten we wat later, fijn dat jullie hebben kunnen wachten.' Louise besloot er verder niet al te veel aandacht aan te besteden, het leek haar niet verstandig om op de details in te gaan. Plus, ze moest zichzelf bij elkaar kunnen houden. In ieder geval in het bijzijn van de kinderen. Voordat de kinderen weer zouden beginnen met hun gebruikelijke gekeuvel, verhief Louise haar stem. 'Daarbij heb ik ook een paar mededelingen.' Ze zocht enkele blikken op. Om aan te geven dat het hen betrof, maar ook misschien een beetje voor wat morele steun. Ze liet haar gespannen schouders zakken. 'Naar aanleiding van wat er is gebeurd,' -ze schraapte nog eens onbewust haar keel- 'hebben Girolamo en ik besloten dat jullie, voor jullie eigen veiligheid, het huis een tijdje niet verlaten.' Direct toen ze het zei had ze spijt. Ze had die mededeling beter voor het einde van het rijtje kunnen bewaren, ze wist vrijwel zeker dat er reactie op zou komen. Om te voorkomen dat de onderlingen verontwaardiging uit de hand liep, sprak Louise eroverheen: 'Het is slechts een tijdelijke oplossing, er zijn nog meer besluiten gemaakt,' hoopte ze de aandacht terug te winnen. 'Jullie gaan zo snel mogelijk leren wat een... Wat er gevaarlijk is aan buiten het huis. De trainingen krijgen jullie van ons, maar ook van andere kinderen. Die mogen jullie vanaf nu mentors gaan noemen. Ze zijn in feite ons extra paar ogen. Een beetje zoals Girolamo die van mij zijn.' Ze zei het vooral voor de jongere kinderen, maar ook omdat het haar een excuus gaf even een dankbaar glimlachje in zijn richting te schenken. Voor deze ochtend, maar voor zoveel meer dan dat. 'We weten zeker dat jullie veilig zijn als jullie hier blijven,' voegde ze nog toe, om de ernst van de situatie te benadrukken. Al bleven er natuurlijk kinderen die niet wisten wat een hollow was en niet zelf die conclusie hadden getrokken. Zij moesten zo snel mogelijk ingelicht worden, maar niet nu. Nu was niet het juiste moment. Ze hadden simpelweg tijd nodig om zich weer opnieuw in te stellen. Al twijfelde Louise of dat juiste moment ooit zou komen. En of die tijd hen gegund zou zijn.

- - ❋❋❋ - -

Onderwerp: Re: Maaltijd 02 - Morning, Loves zo apr 30, 2017 7:39 pm

Na een uur in bed te hebben gewoeld gaf de kleine Pippa het op om nog in slaap te komen. De nare gebeurtenissen van de laatste tijd hadden best een grote impact op haar gehad. In plaats van dat ze zich zoals velen in het huis erg naar binnen keerde was ze er juist drukker van geworden. Door middel van alle fantasieën en spelletjes die ze speelde kon ze de droevige gedachten in haar hoofd een beetje weg proberen te houden. Alleen 's avonds had ze er heel veel moeite mee. Zodra ze stil en alleen in haar bed lag kwamen steeds alle gevoelens en gedachtes die ze de hele dag zo had onderdrukt naar boven.

Geluidlood kwam ze om 5:56 uit haar bed en snelde zich in haar dunne pyjamaatje naar haar kledingkast. Oeh! Wat was het koud! Snel ging haar blik over de kleren en viel uiteindelijk op haar tijgerpakje dat helemaal bovenin hing. Vandaag zou ze een poesje zijn, besloot het meisje die alweer de negatieve gedachten uit haar hoofd probeerde te halen. Omdat ze te klein was om bij de onesie te komen draaide ze zich om om de bureaustoel te gaan halen. Met alle kracht tilde ze het grote ding omhoog en zette hem tegen de kast aan. Behendig klauterde ze erop en reikte naar het kledingstuk. Hebbes! Snel trok ze het warme pak aan en begon geluidloos als een tijgertje door de hal te kruipen. Het huis was stil en de gespannen sfeer leek in de lucht te hangen. Pippa was echter een echte tijger en echte tijgers waren stoer! Met trotse bewegingen van haar voorpoten kroop ze rond en snuffelde hier en daar even in een hoekje. De trap was wel even een uitdaging, maar uiteindelijk was de poestijger met haar regenlaarsjes naar buiten gekomen om op spinnetjes te jagen. Pippa wist precies waar haar geleedpotige vriendjes te vinden waren. Ze slaagde er echter niet helemaal in om een angstaanjagende kat te zijn, aangezien de spinnen rustig verder bouwden aan hun prachtig witte draadjeshuisjes. Voor een tijdje lag Pippa gefascineerd op het gras te kijken naar ene meneer Spinnemans die er uren over leek te doen om de iets wat lange groene sprieten voor zich te overbruggen. Ze lag met haar hoofd zo dichtbij dat ze bijna scheel moest kijken. Het was duidelijk aan Spinnemans te zien dat hij erg modieus was. Zijn spikkels zagen er weer goed uit vandaag! Doordat het vocht van de aarde langzaam door Pippa's kleren kwam begon ze na een tijdje een beetje te klappertanden en besloot weer het huis binnen te gaan. Met haar goed ruikende tijgerneus snoof ze de warme lucht in zich op, zoekende naar de heerlijke geur van verse warme broodjes die rond deze tijd altijd in de lucht hing. Vandaag was het echter anders. Hmm, verdacht, dacht het meisje met een achterdochtige blik. Ze had het ontbijt toch niet gemist?! Dat kon toch niet! Dan zou ze haar katten hapje niet kunnen bereiden: in melk gesopte broodjes. Dat vonden poesjes altijd heel lekker! Dat wist Pippa maar al te goed! Onderzoekend kroop ze naar de eetkamer waar al veel peculiars ongeduldig op het ontbijt wachtten. Ze keek vragend rond en miauwde een beetje verward en teleurgesteld toen er nergens iets van eten te bekennen was. Na het hele huis naar Bluebonnet afgezocht te hebben besloot ze maar om al behulpzaam wat borden en bestek op tafel te zetten. Ze wist dat het niet zo goed ging met Bluebonnet en alhoewel Pippa een beetje moeite had met het volgen van regeltjes, hield ze heel veel van de roodharige ymbryne.
Na wat een hele tijd leek, was de vrouw eindelijk thuis gekomen. Ze had gehaast het eten op tafel gezet, waar Pippa braaf op haar stoeltje zat te wachten terwijl ze in de lucht haar kattenpootjes schoon likte. De vrouw leek best gespannen toen ze aan de kop van de tafel ging staan en even haar keel schraapte. 'Goedemorgen allemaal, smakelijk eten. Door omstandigheden eten we wat later, fijn dat jullie hebben kunnen wachten.' Yes! Dacht Pippa. Eten!!! Met een hongerige brul wou ze al op het eten aanvallen, toen Bluebonnet haar stem verhief en nog meer mededelingen bleek te hebben. Met moeite bedwong Pippa haar tijgerhonger en verdween de monsterlijke uitdrukking weer van haar gezicht. 'Naar aanleiding van wat er is gebeurd, hebben Girolamo en ik besloten dat jullie, voor jullie eigen veiligheid, het huis een tijdje niet verlaten.' Pippa's ogen werden groot van ongeloof! Neee! Ze kon toch niet binnen blijven?! Zou ze dat überhaupt overleven?! Dan kon ze niet meer naar haar boomhut of erger... straks kreeg ze nog bankhangerietus! Dat nooit!
'Het is slechts een tijdelijke oplossing, er zijn nog meer besluiten gemaakt. Jullie gaan zo snel mogelijk leren wat een... Wat er gevaarlijk is aan buiten het huis. De trainingen krijgen jullie van ons, maar ook van andere kinderen. Die mogen jullie vanaf nu mentors gaan noemen. Ze zijn in feite ons extra paar ogen. Een beetje zoals Girolamo die van mij zijn. We weten zeker dat jullie veilig zijn als jullie hier blijven.' Even dacht Pippa dat Bluebonnet háár had bedoelt toen ze het over de mentors had. Ze zou die grote vieze lelijkerts van een Hollows eens een lesje leren! Bijna wou ze een krijglustige piraten Argggg uitstoten toen ze besefte dat ze vandaag een tijger was en gaf toen maar een wraakzuchtig brulletje. Een beetje wanhopig stelde ze toen nog even een smekende vraag aan haar leidster. 'Mag ik eerst nog wel even mijn bosvriendjes gedag zeggen?' Ze dacht aan alle fantasievriendjes die ze in het bos had leren kennen. Wat moesten zij zonder haar? Zonder iemand om hun te beschermen tegen het kwaad? Ze moest ze in ieder geval waarschuwen!

Onderwerp: Re: Maaltijd 02 - Morning, Loves zo mei 14, 2017 11:46 am

Een immense stilte. Zwijgend knoopte Thomas zijn gilet dicht. Zijn gezicht vertoonde wederom geen enkele spoor van emoties en toch oh, wat waren die aanwezig. De man was ermee overspoelt. Zijn lege blik richtte zich op een spiegel, die uitzicht bood op een verrassend leeg bed. Het gemis van Haythel was enorm. Zij, de enigste die het voor elkaar kreeg dat hij zijn hart weer een stukje geopend had, had hem verlaten. Zo, van de één op de andere dag verdwenen. Spoorloos. Geen brief. Geen afscheid. Het enigste wat ze achterliet was een hoop gemis. Niet alleen de kamer was opvallend leeg. De sfeer die er rondhing beschreef precies hoe hij zich voelde. Onbewogen. Levenloos. Terneergeslagen. Hij wreef wat wax in zijn pas gewassen haren, terwijl hij een blik wierp op de klok. Met een paar minuten begon het ontbijt, eentje waarvan hij niet durfde over te slaan. Naast de verdwijning van Haythel waren er genoeg andere drama's voor gevallen. Hij had het gemist, maar had het zich laten vertellen door één van de kinderen. Ongetwijfeld dat het een enorme impact had gemaakt op iedereen. Zo'n ontbijt met iedereen leek dan wel een goed idee. De achterliggende gedachten van samenhorigheid. De mogelijkheid om op elkaar te steunen in tijden van nood. Ondanks dat Thomas zich volledig afzonderlijk hield van jan en alleman, vond hij dat hij respect toonde doormiddel van te komen. Uit gewoonte nam hij een sigaret tussen zijn lippen, die al gauw aangestoken werd. Na een vlugge blik op het lege bed, wat een innerlijke steek meebracht, verliet hij de kamer met de intentie voor deze dag niet terug te keren.
Voordat hij binnentrad, wist hij de sigaret uit te drukken op de rug van zijn hand en weg te gooien in een prullenbak. Want natuurlijk zou hij commentaar krijgen op het feit dat hij binnenshuis rookte. Dat kinderlongetjes er last van hadden en het onwijs stonk. Tegenwoordig werd overal een probleem van gemaakt. Vroeger was werkelijk alles beter, dat gezegde was geen leugen. Nadat hij zich had ontdaan van de sigaret nam Thomas plaats aan de tafel. In alle stilte bekeek hij de binnendruppelende mensen wezens, hopend op één speciaal iemand. Een jongedame met lange blonde lokken. Iemand met uitbundige kleren die een charme met zich meedroegen. Maar nee. Diegene bleef afwezig. Een vleug van teleurstelling vulde zijn ogen. Dat er vele minuten voorbij tikten totdat er beweging ontstond vanuit de keuken, ontging hem.
Pas toen de eerste manden brood op tafel werd gezet, leek de jongeman te ontsnappen uit zijn trieste gedachten. Vluchtig wreef Thomas in zijn ogen, waarna hij zich 100% leek te herpakken. Nadat hij een brood uit de mand had gepakt, richtte hij zijn aandacht op Bluebonnet. Hij fronste bij haar woorden. Er bleek dus zoveel meer aan de hand te wezen, en dat wekte bij hem kritische vragen op. Wellicht had hij die voor zich moeten houden, maar het was te laat. Hij wachtte netjes tot het kleine meisje was uitgesproken. ,,Ik dacht dat de lús veiligheid voor ons allemaal moest bieden. Als gevaar de lus binnen kan dringen, waarom zouden ze dat hier dan niet kunnen?"

Onderwerp: Re: Maaltijd 02 - Morning, Loves wo mei 17, 2017 11:59 pm

Hoewel hij deze week amper had geslapen, was dat niet echt aan hem te zien. Afgezien van de ietwat relatief donkere randen onder zijn ogen zag hij er niet heel erg moe uit, en vergeleken met sommigen hier zag hij er fit als een hoentje uit. Het was een zware week geweest, en dat was aan alles te merken. De stemming in het huis was bedrukt, en het was alsof het stiller was geworden sinds die ene ochtend waarop ze Effy hadden gevonden. Het hele huis was onrustig en angstig, en hij had daar als geen ander last van. Soms wist hij niet meer wat zijn eigen emotie was en wat die van een ander. En het hield ook niet op - als hij 's nachts wakker lag voelde hij de verwarring van de dromen van de anderen, en de hopeloosheid van een enkeling die net als hem zichzelf gek maakte door te liggen piekeren. Steeds maar bleef hij het meisje voor zich zien. Haar fragiele lichaampje, haar blonde haren. Haar zwarte ogen. Het vinden van een lijk is niet iets waar je zomaar overheen komt.
Zodra er licht door de gordijnen begon te vallen besloot Sam dat hij genoeg in bed had gelegen. Weer een nacht overleefd. Soepel sprong hij uit het bed, en hij trok in één beweging het witte shirt dat over de enige stoel in de kamer hing over zijn hoofd. Gekleed in zijn grijze joggingbroek en shirt verplaatste hij zich naar de badkamer, om zichzelf even op te frissen. Hij plensde wat water in zijn gezicht en poetste zijn tanden. Soms hielp dat nog beter met wakker worden dan koffie. Met een simpele hand door zijn haar zat dat ook weer normaal, en op zijn blote voeten slenterde hij naar beneden. Hij hield ervan om in zijn pyjama te ontbijten. Het gaf het ontbijt een ontspannen gevoel.
Beneden was het echter niet zoals andere dagen. Bluebonnet was nergens te bekennen - wat uiterst merkwaardig was, gezien haar normaal gesproken punctualiteit. Zij was natuurlijk ook van haar stuk gebracht door alles. Enkele kinderen verzamelden zich ietwat verdwaasd rondom de tafel, niet wetend wat ze moesten doen. Na een tijdje verscheen ze echter met een paar manden brood en fruit. Ze leek moe, maar dat kon ook aan hemzelf liggen. Terwijl ze de manden op tafel plaatste ging hij zitten op één van de stoelen. Lui pakte hij een rode appel, waarmee hij even in zijn hand speelde. Echter honger had hij niet.
Toen Louise haar keel even schraapte, richtte hij zijn aandacht op haar. Het was duidelijk dat ze iets belangrijks ging vertellen, iets waar ze misschien zelfs tegen op keek. Eindelijk een reactie op alles wat er was gebeurd. 'Goedemorgen allemaal, smakelijk eten. Door omstandigheden eten we wat later, fijn dat jullie hebben kunnen wachten. Daarbij heb ik ook een paar mededelingen. Naar aanleiding van wat er is gebeurd hebben Girolamo en ik besloten dat jullie, voor jullie eigen veiligheid, het huis een tijdje niet verlaten.' Enkele peculiars reageerden hier een tikkeltje verontwaardigd op, maar Sams aandacht verslapte niet. Er kwam nog meer, een daarbij begreep hij haar besluit wel degelijk. Dit was de beste manier om te voorkomen dat was met Effy was gebeurd nog een keer zou gebeuren. 'Het is slechts een tijdelijke oplossing, er zijn nog meer besluiten gemaakt.' Het werd weer iets stiller. 'Jullie gaan zo snel mogelijk leren wat een... Wat er gevaarlijk is aan buiten het huis. De trainingen krijgen jullie van ons, maar ook van andere kinderen. Die mogen jullie vanaf nu mentors gaan noemen. Ze zijn in feite ons extra paar ogen. Een beetje zoals Girolamo die van mij zijn.' Even dacht Sam na. Misschien was dit een beetje overdreven, maar ergens leek het hem ook wel leuk om te ontdekken hoever hij kon gaan met zijn bijzonderheid. Wie weet wat hij daar allemaal niet van wist. Louise sloot haar speech af, en verschillende kinderen reageerde. Als eerste de klein Pippa, met een kinderlijk stemmetje en een vraag die getuigde van veel fantasie, maar niet serieus genomen kon worden. Voordat Bluebonnet reageerde deed één van de oudere peculiars, Thomas, zijn zegje. ,,Ik dacht dat de lús veiligheid voor ons allemaal moest bieden. Als gevaar de lus binnen kan dringen, waarom zouden ze dat hier dan niet kunnen?" Sam raakte een tikkeltje gefrustreerd door zijn opmerking. Kon hij niet dankbaar zijn voor wat ze allemaal voor hem had gedaan? "Hollows zijn net als wij peculiars, die konden altijd al de lus in dringen. Hier in het huis kunnen we elkaar tenminste beschermen. Waar we ons echt zorgen om moeten maken, is hoe ze de ingang van de lus hebben gevonden," sprak de knappe jongen, ietwat afgeleid kijkend naar de nog onaangetaste appel. Pas nadat zijn woorden zijn mond hadden verlaten besefte hij zich dat misschien niet iedereen wist dat het hier ging om Hollows. Hij wist het immers enkel omdat hij Effy had gezien, en hij genoeg had gehoord over dit wereldje om te weten wat lege ogen betekende. Maar goed, dat was Bluebonnets probleem.

Onderwerp: Re: Maaltijd 02 - Morning, Loves za jun 03, 2017 1:07 pm

The gifts Odin gave me, I use in battle or in bed

Vol gas stuiterde Ivar van de ene kant van de kamer, naar de andere kant, aldoor grissend naar kledingstukken die lagen verspreid over de vloer. De drijfveer tot deze bom aan energie kwam doordat de jongen wist dat er eten op tafel stond. En hij wist ook dat hij zich verslapen had. Wat als ze de tafel al hadden afgeruimd?! Wat als alles al op was?! Ivar wist dat dat het einde van de wereld zou betekenen, want een dag zonder ontbijt, was een dag niet geleefd. Gejaagd sloeg hij de deur open terwijl hij een rood shirt binnenstebuiten had aangetrokken en een zwarte trainingsbroek nog onder zijn kont hing. Wat dat betreft leek hij net een vlieg dat haastig op een drol afvloog. En Ivar... Ivar kende geen schaamte.
Onbesuisd vloog hij over de gangen -ondertussen zijn broek wel optrekkend na één keer te zijn gevallen-. Bijna liep hij een oudere jongen van de sokken, die hem kwaad na riep, iets wat Ivar al helemaal geen oor meer naar had. De ingang van de eetzaal kwam namelijk in zijn gezichtsveld en tot zijn verbazing traden meer mensen die ruimte. Was hij dan toch nog op tijd geweest? Ondanks dat dacht hij er niet over om snelheid terug te nemen: hij moest namelijk wel een goed plekje hebben. Het liefst zo dicht mogelijk bij de brood mandjes. Glijdend op zijn witte sokken nam Ivar de bocht, evenwicht behoudend. En toen pas werd hij rustiger. Quasi wandelde Ivar naar de stoel die hij in gedachten had uitgekozen, kijkend naar de broodmanden die net werden verspreid over de tafel. Hij plofte neer waarna ongegeneerd een mand naar zich toeschoof. Drie stuks haalde hij eruit voordat hij het weer terug zette op de eerst gegeven plaats. Zijn vlammen hadden brandstof nodig. Veel brandstof.
Terwijl hij één stuk volledig liet zwart branden in zijn handen, liet hij zijn blik eens rondgaan. De beknelde sfeer was hem niet ontgaan maar hij had zich er ook niet veel van aangetrokken. Misschien was hij ongevoelig voor dit onderwerp, aangezien hij genoeg dood had meegemaakt en dit niet veel anders was. Misschien kwam het door zijn genen. Pas sinds kort had hij ontdekt een soort demon te wezen, met behulp van zijn nieuwe zus Elesis. Hoe dan ook, Ivar vond alles wel prima. Hij liet de dingen zoals het was. Alles kwam vanzelf wel weer op z'n pootjes terecht.
Of toch ook niet. Tevreden was Ivar begonnen met het voedsel naar binnen te werken, maar in die tussentijd was Miss Bluebonnet gaan praten. Serieuze dingen. Serieuze dreigingen. Hoewel het hem niet aanstond dat ze verplicht binnen moesten blijven, voelde hij ook enige enthousiasme. Kwam er een strijd?! Gesmoord door het brood besloot de jongen zich nog even stil te houden. Ongetwijfeld dat de anderen nog wat te zeggen hadden, en dat was ook zo.
Echter werd Ivar's enthousiasme gedoofd nadat een blonde jongen gesproken had. Haastig slikte hij het laatste stuk brood door, waarna hij besloot te spreken. ,,Dus als die hollows net als wij zijn, kan het dus ook wezen dat die hier aan tafel zit. Toch?" Dat veranderde de zaak. Ivar voelde een golf van wantrouwen over zich heen slaan. ,,Of zijn er bepaalde kenmerken aan waar ze toch weer herkenbaar zijn?" In zijn stem klonk een bepaalde strijdlust, ondersteund door kleine blauwe vonkjes die van zijn lichaam afsprongen maar niemand wisten te raken.

thank you Sarah of Kickstart!

Onderwerp: Re: Maaltijd 02 - Morning, Loves za jun 17, 2017 8:48 pm

Zijn haar was nog vochtig van de douche terwijl hij plaats nam op één van de stoelen voor het ontbijt. Nog steeds trilde zijn handen van al het verdriet van het verliezen van Effy. "Goedemorgen allemaal, smakelijk eten. Door omstandigheden eten we wat later, fijn dat jullie hebben kunnen wachten." Stiles klemde zijn kaken op elkaar en pakte een vork in zijn handen als poging deze te laten stoppen met trillen. "Daarbij heb ik ook een paar mededelingen." Met zijn andere hand, welke niet om de vork gevouwen zat, gleed hij over zijn nek. "Naar aanleiding van wat er is gebeurd-" Mevrouw Bluebonnet schraapte haar keel. "Hebben Girolamo en ik besloten dat jullie, voor jullie eigen veiligheid, het huis een tijdje niet verlaten." Het voelde alsof zijn kiezen het ieder moment konden begeven door alle druk welke hij hier op uitoefende en hij draaide zijn hoofd naar zijn schoot. "Het is slechts een tijdelijke oplossing, er zijn nog meer besluiten gemaakt. Jullie gaan zo snel mogelijk leren wat een... Wat er gevaarlijk is aan buiten het huis. De trainingen krijgen jullie van ons, maar ook van andere kinderen. Die mogen jullie vanaf nu mentors gaan noemen. Ze zijn in feite ons extra paar ogen. Een beetje zoals Girolamo die van mij zijn." Ze ze. Het liefste wilde hij zijn zakken volstoppen met het eten op tafel, naar boven rennen en nooit meer terug komen. Nooit meer. Niet na hij het koude lichaam van Effy had gezien en haar oogkassen zonder haar prachtige ogen te zien. Hij wilde schreeuwen, alles slopen. "We weten zeker dat jullie veilig zijn als jullie hier blijven." Zo snel als hij kon pakte hij een simpel broodje en nam woest een hap. Stiles probeerde zijn aandacht van de zwart wordende aderen in zijn nek te houden door zijn gedachten op het broodje te focussen. Wat als hij de peculiarity had om haar nog te zien? Hoe zou het dan zijn? Hij wist het niet, en zou er ook nooit achter komen. Hij voelde hoe zijn void kant het overnam. Hoe zijn ogen compleet zwart werden en zijn hand het bord op tafel vastpakte. Met samengeknepen ogen keek hij naar de ymbryne, welke nog steeds stond en in een fractie van een seconde tilde hij het bord op en gooide hij deze in de richting van het hoofd van mevrouw Bluebonnet. Hopend dat deze raak was en ze ook maar een klein beetje van Stiles zijn pijn zou voelen. Tijdens het gooien was Stiles gaan staan en was zijn stoel omgeklapt. Zwaar ademend veranderde zijn ogen terug naar hun normale kleur en sloeg hij met zijn vuisten op de tafel. "Effie is dóód! En jij doet alsof er niks aan de hand is!" Bulderde hij woest. Zwarte aders werden weer zichtbaar in zijn nek en Stiles stormde de eetzaal uit. Louise kwam wel op hem af als ze klaar was.

// whoops, beetje veel te laat maar hij stond nog in m'n notities ^^

Onderwerp: Re: Maaltijd 02 - Morning, Loves wo jun 28, 2017 7:01 pm

The day I learnt to fly, was the day I fell

Ze deed het overduidelijk niet graag, maar ze was de kinderen een verklaring schuldig. Een lichte waarschuwing allerminst. Ze moest hen veilig houden, zelfs als dat betekende dat ze een beetje van de angst voor die monsters met haar deelde. Ze wist dat er een punt kwam dat ze het hen moest vertellen, al was het iets dat de ymbryne zo lang mogelijk had uitgesteld. Natuurlijk had ze zich na haar woorden het liefst op een stoel gezet en het ontbijt vervolgd. Maar ze wist maar al te goed dat die wens niet realistisch was. Het duurde slechts enkele seconden voordat de reacties losbarsten. Pippa leek het er al niet mee eens te zijn, wat ze uitte in een gebrul. Het geluid trok Louise' aandacht, en terwijl ze naar het meisje keek, zich niet bewust van de vraag die ze formuleerde, besefte ze dat haar keuze haar pijn deed, maar ook dat ze de juiste gemaakt had. De kleinste kinderen zouden zich niet bewust zijn van de gevaren die op de loer lagen, en ze kon het hen ook nu nog niet vertellen. Dit was voor nu de enige manier hen te beschermen. Even keek ze naar haar vingers, die inmiddels wit waren geworden van de kracht waarmee ze de rand van de tafel hadden omklemd. Ze zuchtte en liet haar handen naast zich hangen, hoewel ze zich nog altijd geen houding wist te geven. Haar blik vloog in de richting waar het volgende geluid vandaan kwam. 'Ik dacht dat de lús veiligheid voor ons allemaal moest bieden. Als gevaar de lus binnen kan dringen, waarom zouden ze dat hier dan niet kunnen?' Haar lange nagels prikte tegen haar handpalmen. Thomas had gelijk, dat was het hele punt. Maar moest hij dat nu hier uitspreken, in het bijzijn van alle jongere kinderen? Ze wierp hem een blik toe met samengeknepen ogen alvorens ze kalm haar mond opendeed. Ze voelde zich lichtelijk aangevallen, om de een of andere onbenullige reden, en zocht de woorden om dat feit te maskeren. Voor ze die gevonden had, klonk een andere stem. 'Hollows zijn net als wij peculiars, die konden altijd al de lus in dringen. Hier in het huis kunnen we elkaar tenminste beschermen. Waar we ons echt zorgen om moeten maken, is hoe ze de ingang van de lus hebben gevonden.' Ergens te midden Sams woorden, hadden haar nagels zich losgemaakt van haar handpalmen en had ze haar vingers naar beneden laten vallen alsof ze niet meer in staat was haar spieren aan te spannen. Dit was haar karma. Schijnbaar was het een fout om de kinderen in het duister te laten wat betrof Effy's dood. Sams worden waren juist, en deels was ze blij dat hij het had gezegd. Wellicht was er zelfs nog een kans dat de kinderen niet wisten wat een Hollow was. En als ze niet wisten hoe ze eruit zagen, kwamen ze hen niet kwellen in hun slaap. Nachtmerries waren er al genoeg in dit huis. Maar alsof het lot haar gedachten kon lezen, leek ze weer gestraft te worden. Dit keer door Ivar. 'Dus als die hollows net als wij zijn, kan het dus ook wezen dat die hier aan tafel zit. Toch? Of zijn er bepaalde kenmerken aan waar ze toch weer herkenbaar zijn?' Nu kon ze het niet langer ontwijken. Nu moest ze wel. Louise had niet eens tijd om zich te bekommeren om de strijdlust waarmee de woorden van de jongen gepaard ging. De kinderen wachtten op haar, en ze was hen iets verschuldigd. En ze was het ook echt van plan, maar de woorden bleven steken in haar keel, waar zich een ophoping van onuitgesprokenheden vormde. Tot een onbekend projectiel net op tijd haar gezichtsveld inkwam, waarmee ze het een tikkeltje kon verlangzamen met haar bijzonderheid. Als ze alerter was geweest, had ze tijd gehad het bord te redden, maar nu kon ze enkel voor zichzelf kiezen en een vluchtig stapje opzij zetten. Met haar blik volgde ze hoe het porselein in een voor haar trage curve afboog en tegen de muur kapot spatte. Overal scherven. Overal onbegrip en pijn. Louise kon even enkel met een lichte frons de duizenden splinters bekijken voor een vage stem steeds helderder werd en ze zich plots weer in hetzelfde tijdsbestek bevond als iedere andere bijzondere aan de eettafel. 'Effy is dóód! En jij doet alsof er niks aan de hand is!' Louise hoefde niet naar hem te kijken om te weten dat Stiles' ogen en aderen gitzwart hadden gekleurd. Ergens was ze daar blij mee, want ze wist dat ze niet in staat zou zijn hem aan te kijken. Ze wilde niet hoeven zien hoe het voelde, want dat was een gevoel dat Louise zich maar al te makkelijk voor de geest kon halen. Het verlies van je geliefde, het gemis van zo'n dierbare. Ze wist niet of ze in die spiegel kon kijken die Stiles' gezicht nu moest zijn. Toch draaide ze haar hoofd. 'Stiles...' Voor ze haar ondoordachte zin af kon maken, had hij zijn benen in beweging gezet en was hij de eetkamer uit gestormd. Louise krabde aan haar slaap alvorens ze haar hand moedeloos liet zakken. Ze kon hem niet achternagaan, niet met een tafel vol afwachtende en wellicht angstige kinderen. In de akelige stilte die hij had achtergelaten, leek het alsof ze eindelijk een orde had kunnen vinden. Ze rechtte haar rug, schoof haar stoel naar achteren en ging zitten. Ze dacht dat ze er zo nu onderhand wel van uit kon gaan dat ze de aandacht moest hebben. Toch schraapte ze haar keel, maar dit keer meer voor zichzelf. 'Hollows,' begon ze met een scherpe uitademing 'zijn niet de wezens die normaal gesproken lussen binnen kunnen. Ze krijgen hulp. Van zogenaamde Wights. Hollows zijn vreselijk gevaarlijke wezens die niet zichtbaar zijn voor... de meeste bijzonderen. Daarom is het buiten gevaarlijk, zelfs in groepen.' Ze slikte en hief haar hoofd, de blikken van enkele kinderen ontmoetend. Uitleggen wat Wights waren leek haar voor nu nog een brug te ver. Ze ging niet in op Ivar, ze zou niet bevestigen dat er inderdaad een meer menselijke versie van zo'n levensgevaarlijk monster aan deze tafel zou kunnen zitten. Ze had hen zojuist al onnodig angst ingeboezemd, daar hoefde niet nog wantrouwen boven op. 'Hoe gevaarlijk het ook is, we gaan ons niet zomaar gewonnen geven. Zo snel mogelijk krijgen jullie trainingen om jullie bijzonderheden optimaal te gebruiken, zodat je jezelf kunt beschermen tegen de Hollows. Misschien dat jullie daarna naar buiten kunnen. Zoals ik al zei, het is tijdelijk, maar het is niet omdat ik geen vertrouwen heb in hoe dapper en krachtig jullie zijn.' Misschien was haar angst eerder dat haar kinderen té dapper waren als het hierop aankwam. Ze glimlachte haar zo eigen glimlach, waarbij ze één mondhoek omhoog trok en haar kin wat kantelde. Triomfantelijk, misschien. Niet om haar kinderen te laten zien dat ze niet bang hoefden te zijn, maar om ze te laten zien dat ze niet hoefden te vrezen om hun eigen kracht. En hoewel geen enkele dag in haar ymbryneopleding haar hierop had kunnen voorbereiden, en het niet geheel soepel was gelopen, kon ze het niet helpen dat het enige wat ze voelde trots was.

- - ❋❋❋ - -

Onderwerp: Re: Maaltijd 02 - Morning, Loves di jul 11, 2017 7:53 pm

Eerst was Pippa een beetje chagrijnig om het feit dat ze geen antwoord kreeg op haar vraag en dat de grote kinderen meteen verder gingen met praten. Besefte dan niemand hoe belangrijk het leven van de boswezentjes was? Ze konden hen helpen met de strijd tegen de stomme monsters. Miss Bluebonnet had haar wel aangekeken maar haar vraag hard genegeerd. Nou zeg hé! Met een boos gezichtje had het meisje een broodje van het dichtstbijzijnde mandje gepakt en begon het lichtelijk gefrustreerd in stukjes te scheuren. Ze mochten dan misschien nog niet officieel eten, maar de ouderen deden het ook! Ze stopte abrupt met haar bezigheid bij de woorden van Ivar. Sodeknetter! Was er zo'n monstermens in hun midst? Haar ongeduld verdween als sneeuw voor de zon en met een iets vervaarlijke en bloedserieuze blik keek ze één voor één alle peculiars bestuderend in de ogen. Ze zou de lelijkerd eens een lesje leren!!! Veel tijd had ze hier echter niet voor, want uit het niets veranderde de hele kamer in een grotere chaos door Stiles. Een bord vloog richting Bluebonnets gezicht en klatste met een hard kabaal tegen de muur toen hij miste. Op zijn nek waren zwarte aders te zien en zijn ogen leken van kleur te veranderen. Geschrokken en afwachtend of de ymbryne nu heel erg boos zou worden zat Pippa even verstijft op haar stoel. 'Stiles...' kwam er over de lippen van de de roodharige vrouw, te laat om de boos wegstormende jongen tegen te houden. Hierna was het even een momentje stil voordat ze plaats nam op haar stoel aan de kop van de tafel. De uitleg over Hollows die ze gaf kende Pippa al lang. Hoewel haar hersenen op het ontwikkelingsniveau van een zesjarige waren blijven hangen aangezien je in de lussen niet ouder werd, had ze 268 jaar gehad waarin meerdere keren met veel afschuw over de akelige monsters gesproken werd. 'Hoe gevaarlijk het ook is, we gaan ons niet zomaar gewonnen geven. Zo snel mogelijk krijgen jullie trainingen om jullie bijzonderheden optimaal te gebruiken, zodat je jezelf kunt beschermen tegen de Hollows. Misschien dat jullie daarna naar buiten kunnen. Zoals ik al zei, het is tijdelijk, maar het is niet omdat ik geen vertrouwen heb in hoe dapper en krachtig jullie zijn.' Trots maar nog steeds een beetje gespannen keek Pippa de ymbryne aan. Poep man! Nu kon ze helemaal niet meer naar buiten! Ze vond het helemaal niet leuk! Ze was ook helemaal niet bang voor het kwaad dat buiten op de loer lag. Ze zag zichzelf immers graag als een geduchte strijder, maar ze had Miss Bluebonnet al vele jaren terug in stilte haar trouw gezworen en zou in deze tijd van oorlog haar best doen om haar orders zo goed mogelijk op te volgen. Haar leidster had haar hoofd verheven en keek iets triomfantelijk neer op haar kinderen. Pippa volgde haar voorbeeld en rechtte ook haar rug waarna ze één en al dapperheid uitstraalde.

» Maaltijd 01 - Avonddiner
» The morning after
» Morning after
» You can hit it in the morning, like it's yours
» Good morning