End of days

Een nadeel van het steeds moeten innemen van de drugs was dat ze soms nu eenmaal niet op dezelfde golflengte geraakte. Vaak wel, en dan was het fantastisch. Maar als het niet zo was, was het verdomd moeilijk om je aan de ander aan te passen. Waar hij vrolijk begon te ratelen over hoe snacks zijn grote piratenschat waren wanneer hij honger had, werd Clarke heen en weer geslingerd tussen emoties die nu echt niet relevant waren maar waarvan ze achteloos besloot ze te uiten. Wat zo handig was ze nu eenmaal. Natuurlijk was ze blij voor hem, dat hij even blij kon zijn. En ze zou hem dat moeten gunnen. Maar zelf kon ze ook niet onderdrukken wat de drugs haar deden voelen. En die vertelde haar nu plotseling wél de waarheid. Dat zijn gelach niet oprecht was. Dat kon niet, want hij had net een traumatische gebeurtenis achter de rug en hij wilde er niets over loslaten. Natuurlijk had ze kunnen verwachten dat hij niet goed zou reageren op haar vraag, maar in haar huidige staat van zijn besefte ze niet goed wat ze fout had gedaan toen hij zich van haar afzonderde. Mentaal had hij dat al vele momenten geleden gedaan, en dat had Clarke niet eens geraakt tot nu. Wat haar echt raakte was dat hij zich fysiek van haar weg keerde. Nee, wat haar echt raakte, waren zijn woorden. Zijn zacht uitgesproken woorden, die harder aankwamen dan wat dan ook. 'You wouldn't understand.' Clarke had haar mond geopend en naar adem gehapt om iets te zeggen, maar ze kon niets zeggen. Ze had ten eerste geen woorden voor hem en ten tweede dacht ze dat haar stem er daadwerkelijk niet toe in staat zou zijn. Toen zuchtte ze, haast onhoorbaar, om te controleren of ze nog wel ademde. Want ze zou het wel begrijpen. Meer dan wie dan ook zou ze het begrijpen. Toch? Dat was wat hun relatie betekende. Elkaar begrijpen, in eender welke situatie. Toen ze kort haar ogen had gesloten en een lange stilte had laten vallen, besloot ze het plotseling op hen neergedaalde spanningsveld te doorbreken. Ze draaide haar hoofd naar hem toe, al wist ze dat oogcontact er niet inzat. Dus praatte ze maar tegen zijn wang. Of wat er over was van zijn wang, met al het verband dat zijn gezicht bedekte. 'How...' Ze schraapte haar keel. 'How would you know if you haven't tried?' Haar ogen waren groot, haar wimpers raakten haast haar wenkbrauwen. Zijn wang was interessant, maar die ogen wilden die van hem.

ulla

Ze was moe. Zo moe. Maar het zou niet eerlijk zijn tegenover hem om dat aan zichzelf toe te geven. Hij had zoveel meer reden om moe te zijn, maar hij leek zo energiek en dat verwarde haar uitermate. Het liefst deed ze haar ogen dicht, maar om twee redenen hield ze ze open. De eerste was omdat ze het niet kon maken tegenover Oskar. Ten tweede was ze bang dat als ze haar ogen dicht zou doen, ze opgeslokt zou worden door de wat het leek oneindige trip. Clarke had het gevoel dat ze er niet uit zou komen dit keer. Plotseling kon ze zich niet meer voorstellen hoe het voelde om niet onder invloed te zijn. Het was niet goed dat ze zich zo voelde. Er moest iets mis zijn gegaan, maar haar gedachten waren te ver weg om te bedenken wat precies. De stilte tussen zijn opmerking en de hare had zo zwaar gewogen dat ze het even allemaal niet meer snapte. Maar ze had de conversatie levende weten te houden, en daar ging het om. Ze wilde weten waarom en hoe hij voor een Hollow was komen te staan. Eigenlijk deed niets van dat alles ertoe. Het enige dat ze wilde weten was dat hij het niet nog eens zou doen. Ze haatte het dat ze hier geen controle over had gehad en ze kon hem gewoonweg niet verliezen. Geen sprake van. 'I don't even get it myself.' Zijn stem bracht haar even weer met haar voeten terug op de grond. Het klonk als een bekentenis, maar ook als een leugen. Hoe dan ook, het was niet het achterste van zijn tong, want zijn 'And I'm terrible at explaining things anyways' gaf aan dat er meer te vertellen was dan hij zojuist had gedaan. Ze snapte niet waarom hij lachte, maar ze liet hem zijn gang maar gaan. Het contrast tussen de twee kon op dit moment haast niet groter zijn. Plotseling voelde hij zo ver weg. Niet per se door de fysieke afstand die hij zo-even geleden had gecreëerd, maar ook door de verschillen in hun emotionele gesteldheid. Voorzichtig kroop ze meer naar zijn kant, de muur ver achter zich latend -iets wat voelde als meters en meters tussen haar rug en de muur. 'I just want you to be here forever. You know?' fluisterde ze zachtjes tegen ergens waar ze dacht dat zijn oor was, met een bezorgde frons in haar voorhoofd gegrift. Ze betrapte zichzelf erop dat ze toch haar ogen had gesloten. Maar ze krulde zich op tegen hem aan en probeerde de trip, die plotseling haar vijand leek, over haar heen te laten slaan in plaats van haar mee naar beneden te laten trekken. En dus lagen de twee tegenpolen naast elkaar. Als Yin en Yang.

ulla

Misschien was het de trip die sprak, misschien was het de waarheid. Maar er was een vraag die continu tegen alle kanten van haar schedel aan bonkte. Kon ze ooit zonder aandacht? Vroeger hoefde ze haar bijzonderheid maar te gebruiken en alle aandacht lag letterlijk binnen handbereik. De perfect op maat gemaakt dosering, allemaal in haar handpalm. Nu had ze haar bijzonderheid niet meer. En dat was fijn, want ze hoefde het in principe niet meer te gebruiken. Ze had iemand gevonden met wie ze samen wilde zijn, en voor wie ze dat alles zo wilde opgeven. Ze was af van haar vloek, eindelijk. Maar ze was ook af van de voordelen die het had meegebracht en om de een of andere reden was het gevoel dat ze niets waard was zonder haar gave, zonder die aandacht nu zo sterk aanwezig dat er geen ruimte meer was voor andere gedachten. Het ging om hém. En plotseling draaide alles weer om haar. Waarom deed ze dat toch altijd? Waarom had ze dat zo vreselijk hard nodig? Clarke wilde hem heus wel stoppen toen hij overeind kwam, maar haar armen wilden niet meewerken. Haar ogen volgden zijn bewegingen, maar ze vond geen woorden om deze te beëindigen. Zijn vingers waren koel tegen haar huid, maar ook warm en ook pijnlijk en ook goddelijk heerlijk en terwijl de elektrische schokjes zich langs haar ruggengraat bewogen, bestudeerde ze zijn gezicht. Haar ogen werden groot. Het leek alsof zijn gezicht van vorm veranderde, maar ergens ver weg wist ze ook wel dat dat niet kon. Ze kreeg de neiging haar hand uit te steken en te voelen of zijn kin nog wel hetzelfde was gebleven maar zijn woorden brachten haar weer terug in haar eerdere denkpatroon. 'Are you okay?' Het was mis, dat hij dat vroeg aan haar. Zij had het aan hem moeten vragen. Dat was het enige dat ze had moeten doen. Niet moeten vragen naar de reden die hij zelf ook niet kon geven, maar gewoon, simpelweg vragen of het wel goed met hem ging. In haar gedachten sloeg ze zichzelf op haar voorhoofd. Was dat nou zo moeilijk? 'Yes...' En nu ging ze er ook nog op in. Maar ze kon zichzelf niet stoppen. 'Yes I'm okay,' sprak ze met een dikke tong, haar handen over haar voorhoofd halend om alle aan haar voorhoofd klevende haren weer terug te stoppen naar waar ze vandaan kwamen al wist ze dat het niets uit zou halen en ze dezelfde handeling over tien seconden nog eens kon uitvoeren. 'I just... need something sugary. Like aaa... banana.' Ze kon niet zo goed volgen wat haar lichaam deed, maar ze hoorde het geluid van haar eigen lach. Het was ook wel hilarisch, wat ze zojuist gezegd had, gezien het voorval van hun eerste ontmoeting.

ulla

Nee, nee, nee. Doordat ze haar domme mond weer eens had opengetrokken en er niets dan een schreeuw om aandacht uitkwam, liet ze hem nu ook nog eens voor haar rennen. Het was alsof wat ze wilde en wat ze deed twee treinen waren, die in verschillende richtingen over een rails langs elkaar raasden en steeds en steeds verder van elkaar verwijderd werden. Haar laatste opmerking had hem vastberaden laten knikken. 'Stay in bed ‘till I get back, I won’t be gone for long.' En de treinen raasden door. Ze wilde hem zeggen dat het niet hoefde, dat hij bij haar moest blijven en dat het dan allemaal wel goed kwam, hem desnoods fysiek tegenhouden, maar haar armen gleden zwakjes van hem af, en vielen op de lege plek die hij in het bed achterliet. Ze deed niets. Ze probeerde hem niet tegen te houden, zelfs niet meer met woorden. Wat nog een bijkomstigheid was, was dat ze hem niet kon tegenhouden. Ze was even vergeten dat hij kon teleporteren. God, wat waren gaven eigenlijk bijzonder onhandig. In een poef was hij weg. Wel, hij maakte waarschijnlijk niet echt dat geluid als hij in de schaduwen verdween, maar om de een of andere reden stelde Clarke zich altijd voor dat dat wel zo was. Waarschijnlijk ook omdat ze altijd vreselijk high was wanneer hij dat deed. En in een poef voelde ze zich plotseling vreselijk alleen. Ze wist niet waar hij heen was, maar toch wilde ze hem achterna. Ze deed in vreselijk vergeefse poging tot opstaan. Het leek alsof ze daar een eeuwigheid mee bezig was, en ergens voelde het toch ook als een seconde en toen vergat ze wéér dat Oskar zich kon teleporteren en toen was hij er weer. Poef. Had ze eigenlijk überhaupt wel bewogen? Ze wist het niet. Een plotselinge zoete geur drong sterk haar neus binnen. Mijn god, daar had ze zin in. Voor ze de geur echter had kunnen lokaliseren -niet dat dat ooit gelukt was- voelde ze hoe ze omhoog werd getrokken. Gewillig gaf ze toe aan Oskars armen, en aan de vrucht die hij haar voorhield. 'There you go.' Zijn stem klonk vaag, maar het maakte niet echt uit of de woorden tot haar doordrongen of niet. Ze merkte pas dat ze trilde toen ze de banaan van hem probeerde over te pakken. Het ging een beetje moeizaam, maar uiteindelijk had ze een volle hap banaan in haar mond. Ze sloot haar ogen van genot. Damn. Dat was goed voedsel. Ze trok haar knieën omhoog en nam nog een hap. 'Banananas are the best things alive,' prevelde ze, waarna ze zich vaag afvroeg of je bananen kon categoriseren als 'alive'. Clarke merkte hoe ze zich langzaam weer bewust werd van haar omgeving. De kleurtjes begroette haar vrolijk, alsof ze blij waren haar weer te zien, en Clarke glimlachte naar hen terug. 'I... I was going to ask you something... Oh yeah,' In die zin was ze de inhoud van de vraag alweer drie keer vergeten alvorens deze echt weer terugkwam. Langzaam legde ze haar hoofd in haar nek en keek naar hem op. 'But like.. Are you okay?' Het was een serieuze, maar vrijblijvende vraag. Hij kon er mee doen wat hij wilde. Hij was haar geen uitleg verschuldigd, nog steeds niet. Maar ze moest er zeker van zijn dat hij zich niet meer zo voelde als hij had gedaan toen hij in staat was zichzelf voor een Hollow te gooien. De banaan in haar hand trok weer haar aandacht. Ergens wilde ze Oskar daarvoor bedanken. Maar de treinen raasden nog altijd verder.

ulla

Ze vond het nu eigenlijk wel prima, dat ze plotseling een banaan in haar handen hield. Het was allemaal raar gegaan vanaf dat ze de pilletjes had genomen. Dat was altijd wel zo, natuurlijk, maar nu was het allemaal extra vreemd. Maar het was oké, want op dit moment kon ze ook niet meer bevatten dat ze het niet kon bevatten. Clarke kon zich nog vaag herinneren dat ze om de een of andere reden boos op zichzelf was geweest ergens over. Dat ze zich schuldig had gevoeld. En ongerust. En bang. En ongelofelijk uitzinnig van vreugde. Ze kon zich de weg die haar emoties hadden afgelegd haast voor zich zien, maar het was niet echt meer mogelijk er context aan te geven. Er was echter wel één ding dat ze zich nog kon herinneren. Waarschijnlijk omdat het heel belangrijk was. Een vraag die al op haar lippen had gelegen vanaf het moment dat ze hem zo had aangetroffen. Na haar vraag bleef het even een akelig lange tijd stil. Toen knikte hij. Clarke schoof haar opgeluchte zucht niet bepaald onder stoelen of banken. 'I’m fine, really. I’m still a bit tired.' Een soort verlichting gleed door haar aderen. Het was fijn dat hij daaraan toegaf, vond ze. 'So, wanna take a nap?' Hij had geen idee hoe dat voorstel klonk als muziek in haar oren. Hevig knikte ze, waarna ze over hem heen boog om de bananenschil wat ongracieus open en bloot op het nachtkastje te draperen. Toen nestelde ze zich dicht tegen hem aan. Voor ze haar ogen sloot, richtte ze haar bruine kijkers op hem. Langzaam hief ze haar hand om met haar vingertoppen zo lichtjes mogelijk over de zijkant van zijn hoofd te aaien, daar waar het verband zat. Even maakte haar hoofd een voorstelling van hoe het er daaronder uitzag. Maar dat verwierp ze maar snel. Zolang het erop zat kon ze zich nog de ogen voorstellen waarin ze zo had kunnen verdrinken. Een plotselinge zorg kwam in haar op. Ze moest voor hem zorgen. Niet dat ze dat niet kon, maar het was duidelijk dat ze dat niet zo kon, niet onder invloed. Dan moest hij voor haar zorgen in plaats van andersom. Maar zonder de pilletjes kon ze hem niet aanraken. De frons tussen haar wenkbrauwen werd steeds dieper, tot ze besloot haar ogen te sluiten. Zo kon ze ook niet nadenken. Dit was voor een andere keer. Haast voordat ze zich bewust kon worden van haar lichaam tegen het matras en tegen hem aan, begon ze al weg te zakken. 'I love you,' murmelde ze ergens tegen zijn shirt.

-Topic uit.

ulla