Freckles and Constellations

Voorzichtig dat er niets over de rand van de mok zou stromen, blies ze de damp weg. Koffiekringen op haar berekeningen kon ze niet bepaald gebruiken nu. Na een klein slokje van de cafeïnehoudende drank, pakte ze haar potlood weer op, stak haar arm uit en tekende een voorzichtig lijntje tussen twee bruine vlekjes op haar huid. Vervolgens hield ze het meetlint er nog eens naast. Enkel om er zeker van te zijn dat de afstand klopte. 1,3 millimeter. Het duurde niet lang voor ze deze variabele in haar formule had gestopt en er een aannemelijk getal uitkwam. 5,4 lichtjaren tussen Acturus en Castor. Haar handen gleden over de losse papier op de tafel om de afstand te meten op de kaart en deze vervolgens in een andere formule te stoppen. Een kleine, triomfantelijke glimlach verscheen op haar gezicht. Het klopte. Een zucht deed de uit haar kapsel ontsnapte haren van haar voorhoofd opwaaien. Carina liet zich achteruit vallen op haar stoel en strekte even haar vingers. Haar ogen gleden af naar de klok achter de bar. Uit ervaring wist ze dat ze hier om half zes weg wilde zijn. Niet alleen omdat ze het eten niet wilde missen, waarmee ze enkel argwaan zou wekken, maar ook omdat ze eerder een rel hier had meegemaakt en ze wist dat gebeurtenissen zich nu eenmaal herhaalden in de lus. Ze zou niet graag weer tussen de dronkenlappen staan, die flink een paar rake klappen uitdeelden en daarmee haar werk alleen maar in gevaar brachten. De omstandigheden waren hier niet bepaald ideaal, als ze er zo over nadacht, maar ze vond het toch nog altijd fijner dan in het huis van mevrouw Bluebonnet. Het huis schreeuwde gewoonweg afleidingen naar haar toe, en het was vermoeiend ze allemaal te ontwijken. Hier kon ze zich vele malen beter concentreren. Het duurde niet lang voor ze tot de ontdekking kwam dat de volgende ster niet klopte. De afstand in stipjes op de kaart en die op haar huid klopten niet. Met een felgeel potlood corrigeerde ze lichtjes het puntje op de kaart. Een nadeel van het café was dat ze nou niet bepaald haar telescoop mee kon slepen; ze zou dus thuis moeten kijken of het daadwerkelijk klopte.

Toen de deur open zwaaide keek Carina op. De wind van buiten deed verschillende papier opwaaien, en voor ze haar handen om haar kostbare werk kon krijgen, dwarrelde de papieren door het wat donkere café. Ze stond op en schonk de persoon die binnen was gekomen een wat geïrriteerde blik onder haar haren vandaan. Kon die persoon niet voorzichtiger zijn? Toen ze tot een ontdekking kwam hield ze even haar hoofd schuin. Ze herkende de jonge vrouw, kwam zij niet ook uit de lus? Ze kneep haar ogen even samen. Er waren dus meerderen die de regels van Bluebonnet aan hun laars lapten.

Even was ze te afgeleid om zich te beseffen dat haar kostbare werk overal verspreid over de vloer van het café lag. De jonge vrouw, haar lange blonde haren en de vriendelijke ogen in haar verbaasde gezicht intrigeerde haar op de een of andere manier. Het was alsof ze na een lange periode van bewolkte en duistere nacht de zon weer op haar huid leek te voelen. Alsof het meisje licht gaf zoals Carina dat af en toe ook deed. Ze had al gezien dat ze een peculiar was omdat ze haar verschijning ergens wel herkende, maar nu wist ze het zeker. Haar frustraties zakten en met een zucht ontspande ze haar schouders die ze zojuist in een nogal ongemakkelijke positie had gedwongen. 'I'm sorry,' bereikte Carina, terwijl het meisje zich door de ruimte haastte. Carina was al opgestaan om haar papieren gauw bijeen te rapen, maar toen ze zag dat het meisje ze al begon te verzamelen, bevroor ze. Eigenlijk had ze vooral niet gewild dat iemand anders ze zou aanraken. Het waren oude en belangrijke werken en ze moesten met zorg behandeld worden -zoals men dat nu eenmaal deed, met een levenswerk. Met opeen geklemde kaken keek ze ietwat nerveus toe hoe het meisje dichter naar haar toe kwam. Ze volgde nauwlettend haar bewegingen en kreeg haast een hartverzakking toen het meisje de papieren ophield en nog eens haar verontschuldiging maakte. Carina was echter te afgeleid om nog iets van de woorden tot zich door te laten dringen, en nam haastig het bundeltje van haar over. Nog even inspecteerde ze ze gauw, beseffende dat ze nog volledig intact waren. Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen, terwijl ze de papier tegen haar borst aandrukte. Pas toen ze merkte dat het meisje nieuwsgierig haar map inspecteerde, besefte ze dat ze nog geen woord tegen haar had gezegd. 'It's okay, really,' sprak ze vlug. Deels om niet onbeleefd te zijn, deels om haar af te leiden van de map. Niet dat het geheim was, het was meer... het was waarschijnlijk iets dat kunstenaars ook hadden. Een zekere terughoudendheid hun werken aan anderen te laten zien. Puur omdat ze zo persoonlijk waren. Ze voelde haar schouders weer zeuren. 'I believe I could use a break anyway,' lachte ze. 'Thanks... for bringing them back,' bedankte ze haar nog. Iets in de lichte ogen van het meisje tegenover haar maakte haar nieuwsgierig. Zoals wel vaker gebeurde als ze mensen in zich opnam, zag ze haar sterrenbeeld voor zich. Met een glimlach kantelde ze haar hoofd. 'Can I buy you a coffee, Scorpio?' Zoals ze al had uitgesproken was ze toe aan een pauze, en om eerlijk te zijn zou ze het helemaal niet erg vinden die door te brengen met deze interessante nieuweling.

Ze vond dat ze het meisje nog moest bedanken voor het ongedeerd terugbrengen van haar papieren. Goddank waren ze in orde. 'It’s the least I can do after the wind blew them away due my dumb thinking,' wuifde ze dat bedankje weg. De woorden om te beschrijven dat het eerder dom was van haarzelf lagen al op haar lippen, totdat Carina in aanraking kwam met de lichte ogen van het meisje en even werd afgeleid van het punt dat ze wilde maken. Vrijwel onmiddellijk zag ze de constellatie van de schorpioen voor zich en met een gekanteld hoofd glimlachte ze lichtjes alvorens ze haar daar als grapje mee confronteerde door haar te vragen of ze ook een koffie wilde. Omdat ze het café binnen was komen lopen nam Carina aan dat ze daar wel even tijd voor had. Tenzij ze iemand anders hier zou ontmoeten, maar er waren niet meerdere gezichten die ze herkende uit de lus. Enkel dat van haar. Na een tijdje begon ze te twijfelen of het meisje de voor andere misschien ver gezochte bijnaam wel zou begrijpen, maar al snel reageerde ze. 'I would love some coffee! Although you may call me Namida,' gaf ze knipogend haar echte naam prijs. Carina lachte. 'Namida,' herhaalde ze. 'That's a nice name. Although Scorpio suits you too,' glimlachte ze. Vanuit haar ooghoek merkte ze dat er een ober naderde, en ze bestelde; 'To kaffe, vær så snill?' Waarschijnlijk was haar accent vreselijk, maar ze had nog geen tijd gehad zich in de Noorse taal te verdiepen en was al blij dat het haar lukte twee koffies te bestellen. Toen keerde ze zich terug naar het meisje. 'I'm Carina.'

Ergens was ze er een beetje verbaasd over haar eigen beslissing het meisje te willen leren kennen. Het was niet iets dat ze uit beleefdheid zou doen en vooral omdat ze midden in haar werk had gezeten had ze niet verwacht nu een kopje koffie te bestellen voor de persoon die haar was komen storen. Maar er was iets aan haar dat haar een kalm en aangenaam gevoel gaf. Alsof alles in balans was. En eigenlijk was ze daar maar al te geïnteresseerd in om Namida haar rug weer toe te keren en weer in de berekeningen te duiken. Carina wilde dit verder ontdekken. Te beginnen bij haar naam. 'Nice to meet you Carina,' begon ze. 'I’m impressed you can speak the language here.' Dat doelde waarschijnlijk op het slappe aftreksel van een van de beginnersboekjes op haar kamer. Carina lachte en sloeg even wat beschaamd haar handen voor haar hoofd. 'God no, this was just a sad attempt of speaking it.' Ze liet haar handen naar beneden glijden en herenigde haar handpalmen onder haar kin zodat ze Namida's lichte, intrigerende ogen weer kon ontmoeten. Ze keek toe hoe het meisje de melk in haar zojuist gebrachte koffie goot en maakte er een kleine notitie van. Carina glimlachte lichtjes, ze hield van de kleine gewoontes die een persoon compleet maakten. Ze volgde Namida's voorbeeld en bekeek tevreden hoe de melk en de koffie zich langzaam mengden terwijl ze roerde. Het leek op een kleine kosmos in haar beker, een minuscuul universum. Juist toen haar handen de warme mok omsloten en ze voorzichtig wat stoom wegblies, vuurde het meisje tegenover haar een vraag op haar af. 'So I assume you’re a child of Louise as well? How long have you been here?' Carina trok een mondhoek omhoog. Ergens was ze blij dat Namida de conversatie voortzette, want dit was het punt -na de begroeting en ontmoeting- dat altijd lastiger te doorbreken was. 'That's a bold guess,' grijnsde ze, terwijl ze haar lepel losliet, die nog een paar rondjes draaide zonder haar hulp. 'but in this case you're right. I haven't been here that long at all, a few months I suppose. It's strange though, you quickly lose your sense of time here.' Haar laatste zin bracht haar aandacht even terug naar haar kopje koffie terwijl ze lichtjes fronste. Het was verwarrend om er over na te denken hoe lang ze hier al was, wanneer iedere dag dezelfde was. Met een inademing herstelde ze zichzelf. 'How about you? Where are you from, if I don't mind you asking?' Ze had Namida's gezicht herkend van slecht een of twee keer eerder in de lus dus dacht ze dat ze hier wat korter was dan zij.  De bewondering voor haar Noors had echter Carina's nieuwsgierigheid gewekt naar haar origine.

Het verraste haar hoe gemakkelijk ze met Namida een gesprek in was gerold. De standaard small talk was immers voorbij, het verontschuldigen, het kennismaken, het 'hoe lang ben je hier al?', en Carina was over het algemeen net iets te lang op zichzelf geweest om een als sociale vlinder door het leven te gaan. En toch voelde niets van hun gesprek ongemakkelijk of onwennig. Het was zo vloeiend verlopen, ze had iets in haar gebroken Noors besteld en alles was vanuit daar voortgevloeid. Namida's compliment had ze wat weggewuifd, maar daar leek de blondine geen genoegen mee te nemen. 'I think it sounded great. You should teach me.' Ze sprak het geheel vrijblijvend uit, op een humoristische toon, maar het leek Carina zo slecht nog niet. 'Well I love to teach, but maybe it's best for everyone in this town if we could get into Bluebonnet's class,' lachte ze. Ze wilde de mensen hier niet nog meer leed aandoen door haar slechte Noors te verspreiden.

Hoewel ze sowieso geïnteresseerd was in het meisje aan haar tafel, had Namida's opmerking over de taal haar nieuwsgierigheid gewekt naar haar afkomst. Ze had zojuist ook aangegeven hier nog maar erg kort te zijn, en Carina vroeg zich af of de reis lang had geduurd. 'I'm from Strongelf. It’s a place far from here. I doubt that anyone here has heard of it.' Carina hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze haar handen warmden aan haar koffiekopje. Ze dacht even na maar schudde toen haar hoofd. 'To be perfectly frank, I have never heard of it either. But it sounds interesting.' Haar ogen bleef ze op het meisje richten terwijl ze diens voorbeeld weer volgde en ook een slokje van de nog dampende koffie probeerde. De kleine stilte was aangenaam. Kalmpjes. Carina vond het prettig dat ze zo'n fijn contact had, maar ze moest nu ook weer niet te hard van stapel lopen. Het voelde daarbij alsof ze Namida ruimte moest geven om het gesprek voort te zetten. Na een tijdje nam ze die in. 'Say, Carina,' begon ze, een tikkeltje weifelend. Nieuwsgierig trok Carina haar wenkbrauwen een stukje op en wachtte op wat ze zou zeggen. 'It might sound weird what I’m about to say, and maybe it is just all between my ears and is it complete nonsense, but I feel some sort of connection with you. I’m not sure how to put it.' Gedurende haar woorden, was er een glimlach op Carina's gezicht verschenen, hoewel Namida zich wat onzeker leek te voelen over wat ze zojuist mede had gedeeld. 'It's not weird... I feel it too,' Zei ze zachtjes, glimlachend. 'Do you mind telling me what kind of peculiarity you have?' vroeg ze toen. Carina fronste, zich afvragend waar dat mee te maken had. Ze besefte dat ze weinig afwist over de wereld van de bijzonderen, en weinig tijd had gestoken in het zich onderwijzen in die gehele cultuur. Ze moest maar eens haar hoofd uit haar kaarten halen en zich in de bibliotheek onderdompelen om zichzelf wat breder op te leiden. 'Well,' begon ze, dit keer was zij het in wiens stem twijfel te horen viel, 'I believe the ymbryne called it 'caelestikinesis'? It comes down to being able to comunicate with the stars and the moons. They strengthen me. And then there's a few other handy tricks they provide me with.' Ze grijnsde. Dat laatste was echter niet zo gemakkelijk uit te leggen en moest waargenomen worden, zoals ze bij Seji had gedaan. Iets vertelde haar ook dat Namida op het moment niet al te veel met die onnodige informatie zou kunnen. 'Why... would that be an explanation?' durfde ze zich nu kwetsbaar op te stellen en voorzichtig haar onwetendheid te tonen.

Eigenlijk had het niet eens uitgesproken hoeven worden. Beiden meisjes wisten dat er een plotselinge en directe connectie tussen de twee was vanaf het moment dat ze hun eerste woorden hadden gewisseld. Iets wat in ieder geval Carina nooit eerde gevoeld had. Toch was het fijn dat haar gevoel bevestigd werd. Het was goed om te weten dat het wederzijds was, hoewel ze dat, puur en alleen omdat het gevoel zo sterk was al wel gemerkt had. Namida leek er onzekerder over, dus besloot Carina te bevestigen dat het niet vreemd was wat ze zei en dat ze hetzelfde gemerkt had. Namida had direct daarna naar haar bijzonderheid gevraagd, wat haar enigszins verwarde. Natuurlijk legde ze het graag uit, want het was niet alsof ze niet graag over haar passie vertelde, zeker niet tegenover iemand waarvan ze wist dat ze hem of haar door en door kon vertrouwen. Haar antwoord leek de blondine, wie haar een glimlachje schonk een nog een slokje van diens koffie nam, tevreden te stellen. Het leek het perfect te verklaren. Toen ze uitgesproken was, besloot ze het toch te vragen. Ze wilde niet overkomen alsof ze geen interesse toonde in de lus, maar het was duidelijk dat Namida meer wist over dit systeem dan zij.

'Well I’m a Light Warlock. So basically I can manipulate any kind of light and absorb light to become stronger. In that way we have similar powers. You’re connected to the stars and the planets, I’m connecting to the sun and every other light. That can cause a connection between two supernatural creatures, so that explains the connection that we feel.' Even bleef Carina stil. Haar mond had een onbewuste 'o' gevormd terwijl ze probeerde te verwerken hoeveel de twee in werkelijkheid gemeen hadden. Het was vreemd. Ze had haar grootmoeder gehad, die precies wist wat haar gave inhield, maar sinds haar overlijden had ze zich eenzaam gevoeld. En hoe meer ze alleen was, hoe meer haar bijzonderheid had gevoeld als een last die ze alleen had moeten dragen.

Plotseling was ze iemand tegen het lijf gelopen die haar heel goed leek te snappen en voor het eerst in lange tijd had ze het gevoel dat ze haar schouders kon laten zakken. 'Wow, I didn't know that...' sprak ze met ingehouden adem. Plotseling tekende een stralende glimlach haar gezicht. 'Well, we did find something you can teach me,' sprak ze, een tikkeltje plagend. 'I thought it was odd for me like to just like you instantly, after you made my papers fly all over the place.' Haar glimlach veranderde in een grote grijns. Plotseling echter, alsof ze het met het terughalen van die eerdere situatie over de duivel gehad had, zwaaide de deur voor een tweede keer open. In een reflex klampte Carina zich aan haar map vast. Ze herkenden de groep in leren jacks direct, en ze wierp vluchtig een blik op de klok. Tien over half zes. Ze zuchtte. Het zou niet lang meer duren voor de hel los zou barsten, en ze zou deze lastige zuiplappen niet bepaald hun moment laten verpesten. Ze greep naar haar jas en trok deze over de leuning van haar stoel naar zich toe. Vervolgens leunde ze over de tafel naar Carina, om op gedempte toon aan te geven wat er aan de hand was. 'We should go. Trust me, you don't want to be around when those guys start messing around.' Ze schudde haar hoofd en zuchtte. Elke dag weer, het werd vermoeiend. Ze schoof haar stoel naar achteren, legde de Noorse Kronen op tafel en liet nog even de pepermuntjes in haar zak glijden alvorens ze met de map onder haar arm richting de deur liep. Ze bedoelde, ze had er tenslotte wel voor betaald.

Carina baalde dat het alweer zo laat was. Ze baalde dat de vervelende groep roet in het eten kwam gooien net nu het zo interessant werd. De twee hadden zojuist vastgesteld dat hun bijzonderheden helemaal zo gek nog niet van elkaar lagen. Carina had er nog nooit van gehoord dat dat een soort diepere band tussen twee individuen kon creëren, en hing compleet aan Namida's lippen. Vooral toen ze in leek te gaan op haar voorstel om haar meer te leren over de bijzonderenwereld zoals Carina haar Noors had beloofd te leren, al was die deal niet helemaal eerlijk sinds Namida's kennis over haar onderwerp veel groter was dan dat van Carina over het hare. Het punt was in ieder geval, dat de komst van tien voor zes en daarmee van de ongure figuren haar niet bepaald aanstond. Ze informeerde Namida er kort over, en bereidde zich erop voor zo snel mogelijk te vertrekken. Gelukkig geloofde de blondine haar direct op haar woord en deed zij hetzelfde. Even keek ze naar het geld dat Namida had neergelegd, en vervolgens weer naar de klok. Ach, dat zou later wel komen. Voor nu moesten ze gaan. Ze draaide zich om, zich er van verzekerend dat Namida met haar mee zou lopen en begon zich met wat gejaagde passen naar de deur te verplaatsen. Voor ze haar hand tegen de deur kon leggen, echter, verschoof één van de mannen uit de groep en blokkeerde met zijn brede lichaam hun uitweg. Ze slikte terwijl ze een blik omhoog wierp. 'Why won’t you two beauty’s stay here a little longer?' Toen de man een streng van haar haar tussen zijn vingers pakte en de geur diep opsnoof, verstijfde ze. Haar herinneringen brachten haar terug naar Portugal, naar barre tijden waarin er van haar vrijheid niets meer over was. Ze voelde hoe de adrenaline door haar lijf gierde, maar er was geen vecht- of vluchtreflex, ze bleef enkel staan waar ze stond.

Plotseling hoorde ze achter zich een scherp geluid, een klap. Ze hoefde niet achterom te kijken om te weten dat Namida haar krachten gebruikten, ze voelde het. Alsof Namida het had overgenomen van de sterrenhemel, en haar, ook al was het klaarlichte dag, alsnog sterker kon maken. Ze zoog een hap lucht naar binnen, maakte gebruik van de onverdeelde aandacht van de man voor haar en gebruikte haar opgekropte, kosmische energie om hem een nare brandwond te bezorgen op de hand waarmee hij haar lokken vasthield. Met een kleine kreet trok hij zijn hand naar zich toe en keek hijgend op Carina neer. Nu was hij degene die verstijfd was en machteloos stond toe te kijken. Carina was niet zo van de wraak, maar ze moest toegeven, dit voelde geweldig. Het leek er echter op dat hij nog niet aan de kant zou stappen, en haar hoofd begon al te tollen met andere mogelijkheden, tot ze de energie in zich nogmaals sterker voelde worden en vervolgens Namida's arm om haar heen. 'She's mine.' Een tikkeltje verbaasd, en met moeite een klein glimlachje verbergend, scande Carina haar vanuit haar ooghoeken. Maar ze besloot snel mee te spelen en de man dezelfde, kille blik te gunnen. Namida kon hem met gemak op zij duwen en de deur openen.

De frisse lucht was een aangenaam onthaal in haar warme gezicht, en het was niet tot ze een paar passen buiten de deur hadden gezicht, dat Carina haar handen op haar knieën liet vallen en begon te lachen. 'That was amazing, did you see their faces?! proestte ze uit, 'I mean let's hope that they keep their mouths shut in there. But then again, who would believe those bunch of drunks? Let me reprahse that, let's pray that Bluebonnet won't find out that we've and broken curfew and went around teaching those perverts a lesson.' Even stopte ze om adem te halen, toen ratelde ze vrolijk verder. 'Oh and by the way, you didn't have to be for that coffee of yours, I was buying, you silly. They could use the tip, but here.' Carina greep in haar zak en overhandigde het gepaste bedrag voor één koffie door het zachtjes in haar handpalm te leggen. Even keek ze naar hun handen. Carina wist niet of zij de enige was die het voelde, en misschien was het omdat ze zojuist allebei hun bijzonderheden hadden gebruikt, maar ze had een soort aangename schok gevoeld. Ze besefte haar overenthousiaste woordenstroom van net en grinnikte even verontschuldigend, naar haar lippen gebarend dat ze vanaf nu haar mond zou houden. Even leunde ze tegen de bakstenen muur van het volgende gebouw en keek haar aan. Ze kon het niet laten, ze moest haar belofte alweer breken. 'Okay but one more thing,' verzuchtte ze nadat ze haar op elkaar geklemde lippen van elkaar had gehaald. 'She's mine?' grijnsde ze.

Carina kon haast niet geloven wat er zojuist was gebeurd en was duidelijk nog buiten zichzelf van enthousiasme tegen de tijd dat de buitenlucht hen tegemoet kwam. Als ze er zo over nadacht, vond ze het überhaupt bewonderenswaardig dat Namida nog wat woorden tussen dat geratel van haar wist te krijgen. Toen ze over het geld begon, realiseerde ze zich pas dat ze zichzelf met haar onduidelijke waterval aan woorden niet heel veel duidelijker maakte. 'Oh you were? I am so sorry I’m way too clueless about the currency here,' verontschuldigde Namida. Carina glimlachte terwijl ze haar hand in haar zak stak en het geld aan haar overhandigde. Ze leek zich voor veel dingen te willen verontschuldigen. Plotseling voelde ze hoe haar hand werd teruggeduwd. 'No wait, I can’t take this. You can keep it. Don’t worry about it,' sprak ze. Met een lichte zucht besloot Carina zich er uiteindelijk voor nu maar bij neer te leggen. Nu al kon ze duidelijk aan Namida zien dat ze geen beweging in haar overtuiging zou krijgen. Ze zou het wel een keer op een sluwere manier aanpakken en het geld ergens voor haar achterlaten. Carina wreef nu al in haar handen bij het vooruitzicht.

Al haar woorden leken tot een eind gekomen, -of dat was in ieder geval wat ze zichzelf en Namida beloofd had- maar toch zwichtte ze weer. Namida's zie-je-welblik maakte het ergens minder erg. Alsof het maar een simpel spelletje was en het niet uitmaakte dat ze verloor, omdat ze het samen speelden en het fijn hadden en dat het belangrijkste was. Hoe dan ook, de vraag was te brandend om niet gesteld te worden en Carina had het gevoel dat het nu moest. Namida echter, keek wat verbaasd op bij haar vraag. 'Yeah I'm sorry about that.' Nog een verontschuldiging. De brede grijns op Carina's gezicht vervaagde een beetje terwijl ze toekeek hoe Namida een beetje een ongemakkelijke houding aannam. 'I didn’t mean to make you uncomfortable, but it was a good way to make them sure that they shouldn’t touch you if they didn’t want to get hurt.' Het was een gevoel dat ze direct wilde rationaliseren, maar het was een gevoel dat plotseling erg prominent aanwezig was in haar borstkas. Teleurstelling. Wat, had ze ergens gehoopt dat Namida serieus was geweest? Dat was krankzinnig, ze kende Namida letterlijk pas enkele minuten. Ze herstelde zich tegenover het blonde meisje en trok een mondhoek omhoog. 'Well, you saved me,' sprak ze vreugdevol, aangevend dat Namida zich nergens voor hoefde te verontschuldigen. Als ze zich liet leiden door haar gevoel, wilde er wel eens vreemde dingen gebeuren. En wat ze nu deed was daar één van. Voor ze tijd had om te schrikken van zichzelf, had ze zich lichtjes voorover gebogen om haar lippen zachtjes, heel teder, tegen die van Namida te drukken. Weifelend had ze haar hand tegen haar wang gelegd om zichzelf los te maken. Wat ongelovig over haar eigen acties, stootte ze een zacht, onzeker lachje uit. Ze merkte hoe haar huid gloeide. Niet alleen omdat ze het warm had, maar ook omdat er een soort licht van onder haar huid vandaan kwam en haar deed oplichten als een ster. Nu was het haar beurt om zich te verontschuldigen. 'Sorry, that tends to happen when I'm either really scared or really happy,' begon ze, 'And I believe what I'm feeling now is a combination of both...'