Freckles and Constellations

Ze was al lichtelijk ondersteboven van wat ze zojuist had gedaan, en dan moest ze zich ook nog zorgen maken over wat Namida ervan vond. Haar eerste instinct was om zich direct te verontschuldigen, voor het geval Namida het allemaal maar vreemd vond. Haar woorden namen het weer over van haar verstand en vrijwel direct begon ze Namida's verwarde blik te peilen en uit te leggen hoe ze zich voelde... Oh god. Natuurlijk zou ze er voor altijd -letterlijk, nu ze in een lus woonde- spijt van krijgen als ze haar nu niet gekust had, maar ze wenste gewoon dat ze het een klein beetje meer had doordacht. Hoe kon het toch dat een honderdenjaren oude ruimtewetenschapper en een impulsief en naief klein kind in hetzelfde lichaam huisden? Namida's aanhoudende verbazing maakte haar met de seconde nerveuzer. Ging ze nog iets zeggen of moest Carina maar gewoon in deze hel van een situatie blijven hangen?

Plotseling grinnikte ze zachtjes. 'Don’t worry. I don’t mind it.' Carina blies met duidelijke opluchting een te lang ingehouden adem uit. Namida glimlachte en het was alsof de gehele vlindertuin aan zenuwen in haar buik uit hun kooi werd gelaten en alle kanten op fladderde. Alsof de lucht openbrak en de zonnestralen haar omsloten. Hoewel, nu ze er zo over nadacht leek de warmte en het licht eerder van Namida af te komen dan vanuit de lucht. Toen Namida haar hand pakte leek het alsof haar huid tegen de hare gloeide. Met een brede glimlach bekeek ze hun ineengevouwen vingers. Ze wist dat ze het meisje slechts enkele momenten geleden ontmoet had, maar het deed er allemaal niet toe. Ze dacht er niet eens meer over na. Het enige dat ze wist was dat het goed voelde. Compleet. Alsof de twee de zon en de maan vormden die de balans op aarde bewaarde. Alsof het zo bedoeld was. 'Do you want to go back or find another place to continue that coffee?' Carina keek naar haar op, en het duurde enkele seconden voor de woorden tot haar doordrongen. 'Oh actually... we should get...' De zin liep vast in haar keel. Bluebonnet en haar avonddiner, wat kon het haar ook eigenlijk allemaal schelen? Waarschijnlijk waren ze nu toch al te laat en de ymbryne was de laatste tijd zo verward dat ze betwijfelde of ze het ook maar zou merken als er twee van haar kinderen ontbraken. Ze wuifde haar idee weg met haar hand en grijnsde. 'I'd love to.' Daarbij, ze was Namida nog iets verschuldigd, vond ze, nadat ze zich niet had laten trakteren.

Carina dacht dat ze vroeger gelukkig was geweest. Vroeger toen ze haar leven had toegewijd aan haar werk en ze alleen had geleefd. Vroeger toen haar enige gezelschap dat van de sterren was. Maar vergeleek ze hoe ze zich nu voelde met het gevoel van vroeger, dan was haar geluk van vroeger haast niet meer dan een grauwe somberheid. Nu, nu Namida haar aan haar hand meetrok door het centrum van Inndyr, nú was ze gelukkig. Ze voerde haar mee naar een restaurantje waar Carina nooit eerder binnen was geweest, waar Namida een tafel voor hen regelde. Ze wist nu al dat dit de goede beslissing was geweest. Ze zou morgen met alle plezier meehelpen met de afwas of welke huishoudelijke taak Bluebonnet dan ook voor hen in gedachten had voor het niet aan tafel verschijnen, in plaats van dit te missen. Toen ze hun plekken toegewezen hadden gekregen en gingen zitten, voelde Carina er als ze eerlijk was nog niet heel veel voor haar hand los te laten. Dus nam zij het initiatief om hun armen over de tafel te leggen en zo hun vingers in elkaar konden blijven haken. Carina gunde haar een gelukszalige glimlach terwijl ze met haar vrije hand de menukaart opende. 'While we're here we could just as easily grab a bite?' stelde ze voor, met haar oog schuin op het aanbod aan avondgerechten. Ze zag hoe de ober hun tafeltje naderde en de kaars op het witte kleed aanstak. Hij liet de aansteker weer in zijn zak glijden en kondigde iets aan in het Noors, voor zover Carina kon verstaan dat hij over niet al te lange tijd terug zou zijn om hun bestelling op te nemen. De aanblik van de brandende kaars maakte een gegiechel in haar los, maar ze wist het in te houden, door haar keel te schrapen en breed te grijnzen. Overdreven snel met haar wimpers knipperend vroeg ze: 'So, is this a date then?'

Namida stemde in met haar idee hier te eten. Zoals de blondine al zei; ze zouden het avondeten bij hen thuis toch al missen. Misschien was ze voor de zoveelste keer weer eens te naïef, of verblind door haar eigen, glinsterende humeur, maar ze merkte Namida's plotselinge terughoudendheid helemaal niet op. Carina liet het gevoel dat haar overspoelde met haar aan de haal gaan, en hoewel het eng was om de controle zo op te geven, voelde het fantastisch. Ze liet zich door haar vlinders mee omhoog voeren tot ze net als hen zweefde. Daar deze achtbaan kreeg ze echter geen scherp beeld van hoe Namida zich erbij voelde. Natuurlijk, ze had haar in het begin gepeild, maar was er toen maar gewoon vanuit gegaan dat het goed zat. En dat was wellicht een tikkeltje oneerlijk van haar geweest.

Voordat ze zich kon bedenken wat ze eigenlijk zei, hadden haar lippen haar gevoel al omgezet in woorden. Hoewel ze het op een grappende manier had gebracht, was ze wel oprecht benieuwd naar het antwoord. Voor Carina voelde het meer als een constatering, maar de vraag leek Namida nogal van haar stuk te brengen. Carina keek naar de plek waar hun handen eerst verstrengeld waren en Namida die van haar nu had teruggetrokken. Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin, benieuwd waarom ze dat had gedaan. Het meisje tegenover haar sloeg echter enkel even haar ogen neer naar de menukaart, alsof ze zocht naar iets wat ze wilde zeggen. Bezorgd wachtte Carina af op wat datgeen dan was. 'I don’t know if this is a good idea,' sprak ze, alvorens haar blik weer op te zoeken. Auw. Ze had begrip voor wat ze zei, en toch kwetste het haar een klein beetje. Iets dat wederom niet helemaal eerlijk was, voor het tempo waarin ze zich had bewogen. De sneltrein die Carina in gang had willen zetten, daar stapte Namida liever niet in, en dat was iets waarvoor ze begrip moest hebben. 'Hey,' zei ze zachtjes, 'It was more of a joke, I'm sorry. We don't have to move so quickly. It's just...' Even zweeg ze, terwijl ze nu ook haar hand terugtrok en deze onder de tafel herenigde met haar andere hand. Ze drukte haar vingertoppen tegen haar knokkels, op zoek naar wat ze eigenlijk wilde zeggen. It was just what? Haar blik vond Namida weer. 'What I mean to say is, it's not like I have a lot of expierence with this and so if I waited a few hundred years, I'm sure I can wait a little longer,' verzekerde ze het meisje er met een oprechte glimlach van dat ze samen zouden bepalen wat ze wilde en op welke snelheid ze dat wilde doen.