Sweet dreams .

Rustig had hij de kinderen in zich op genomen. Ze waren allemaal zo simpel in zijn ogen en hij wist meteen welke hij ervan tussen kon pikken. Hij moest zich eerst inmengen. Zonder veel interesse te tonen in de bende haalde hij zijn phone uit. Het was best raar hoe de loop apparaten beïnvloedde. Het was nogal lastig, omdat hij soms wel afleiding kon gebruiken op zijn apparaatje. Hij wist nu wel dat hij het ding kon gebruiken zonder zich zorgen te maken of hij getracked zou worden ofzo. Kalm gleden zijn amberkleurige ogen over de ruimte heen, aangezien hij zich in de zetel van de woonkamer had geploft. Hij had het zich comfortabel weten te maken in het meubilair terwijl hij rustig aan het denken was. Hij had een kamer alleen aangevraagd voor een reden hoor. Hij wist niet zo goed wat men zou denken als hij echt zou gaan moorden binnen de loop. Hij was al lang geen kind meer die zich de les wilde laten spellen. Maar zijn krachten waren helaas niet sterk genoeg om een heel leger aan autoriteiten aan te gaan. Misschien als hij een peculiar collega had gehad was dat het geval wel geweest, maar zonder enige echt manier van defensie was hij een paar tientallen jaren geleden mooi in de val gelopen. Hij kon niet in de toekomst kijken en ondanks hoeveel hij ook wist, zette hij ook wel eens een stap verkeerd. Het gebeurde iedereen wel eens, maar hij wist dat hij wel zou vervagen van de records als hij een tiental jaren in loops zou blijven. De aging deerde hem immers niet dus daar hoefde hij zich geen zorgen om te maken. Een nutteloze gave die o zo handig kon zijn als hij er parasitair mee kon omspringen, wat een genot.
Na enkele tellen had hij zijn phone weer weg gedaan en was hij opgestaan. De sweater die wat te groot voor hem was zat niet comfortabel, dus hij trok het wat goed en schraapte zijn keel even. Hij wilde sociaal doen, nee, dat wilde hij niet, het was een need. Hij moest zijn neiging naar stelen wel even onderdrukken. Iemand vastgrijpen en stelen van zijn jaren was hier niet vanzelfsprekend. Hij zou vast kunnen komen op een age van 10 als hij zo zou beginnen, of zelfs nog jonger. Nee, de leeftijd die hij nu had was goed, maar hij moest het gewoon goed in zijn kopje houden dat het zo was dat de tijd hier stilstond... Hij moest helemaal niet zijn leeftijd terug draaien momenteel, hij moest gewoon een soort van relaxen en genieten van wat hij het liefst deed. Nja, het liefst, wat hem een beetje leven had. Hij toverde dus ene glimlach op zijn gezicht en wandelde met de charmante uitstraling naar de eerste de beste persoon die hij zag om het simpel te houden; "Hello," zei hij even. "You're new right?" ondanks dat hij zelf ook best nieuw was, was de persoon na hem hier gekomen toch? Ja, dat leek zo wel aangezien hij elk gezicht al had gezien en in zich opgeslaan, maar deze niet, nee, deze was zeker nieuw.

- Gerome

Een deftig gekleedde man betekende twee dingen; uptight of trouble. Hij nam maar het risico en vertrouwde op het eerste, daarbij, wat had hij ooit verkeerd gedaan om voor het tweede zorgen te maken. Riven was alles behalve een problemenmaker. Behalve dat hij peculiars neerlegde met een aanraking en ze vervolgens hulpeloos stelde, was altijd funny als ze eerst heel erg stoer deden en dan boem, waar was de grote mond dan. Hijzelf was alles behalve een gevaarlijk iemand als je puur naar zijn bijzonderheid keek. Het was eerder waarom hij ze gebruikte. Hij hield er gewoon van als iemand hulpeloos was, of ergens vast in zat en ze niks konden doen. De cage was hun eigen lichaam, much fun! Het was niet leuk als je in een echte gevangenis zat, he knew. Je kreeg er amper iets en als je er zo weg rotte als hem was het niet bepaald leuk. Kalmpjes keek hij de ander dan ook aan met zijn glimlach op zijn gezicht om hem vriendelijk en open te begroeten, zoals hij altijd deed. Het was niet bepaald zijn meest favoriete bezigheid om te doen maar het moest gedaan worden. Gewoon aardig zijn, sociaal, een goed imago hebben. Het was allemaal belangrijk in het leven om mensen aan te trekken. Wetende dat hij zich eigenlijk geen zorgen meer moest maken op dat gebied ontging met geringe momenten. Why? Vrij simpel, hij leefde al zijn hele leven zo. Mensen lokken, hun vertrouwen winnen en hun dan drainen van hun goede jaren. Zoals een vampire een beetje, maar dan iets anders. Hij had niet de sterke ability's als die wezens, hij was gewoon een dief op het vlak van jaren, op het vlak van je lichaam. Hij nam je jaren weg, stal je mogelijkheid te zien of te lopen, allemaal heel simpele dingen die met een aanraking gedaan waren.
Dus Riven begroette deze man op een vriendelijke en aardige toon, enkel en alleen om misschien even in de smaak te vallen bij deze zodat hij niet al te snel aan de kanten werd geschoven. Hij wist niet hoe de ander was maar dat was allemaal bijzaak. Hij knikte op de vraag of hij nieuw was. Hij was dat in enige lijn ook, maar daar zag hij zichzelf eigenlijk niet in. HIj was zo vaak in bepaalde dingen en tehuizen binnen gegaan dat het gewoon weer zoals een ander was, alleen deze keer met bijzonderen. Wat maakte eigenlijk het verschil? ”Yes,” Vulde de onbekende kerel aan op het knikkende gebaar. Okay dan... ”What do you need?” zei hij meteen. Riven haalde meteen lachend zijn schouders op. De onderzoekende blik in de ogen van de ander was hem zeker niet ontgaan. "You're planning to live here?" vroeg hij daarom ook rechtuit aan de kerel. Waarom? Vrij simpel, hij zag er niet bepaald uit als iemand die hier thuis hoorde, in zijn ogen dan. Naast de tieners die zich tegoed deden aan drankjes en shit om zich goed te laten voelen en naast de kleinere kinderen die niks anders deden dan hun jeugd elke dag opnieuw te beleven.. HIj leek weg te vallen in dat beeld. Misschien hij ook in zekere zin, maar daarom was hij ook al een paar eeuwen oud. Zijn jeugd herleven was niet iets nieuws voor hem, het was gewoon steeds hetzelfde... Over en over, again and again. "My name's Riven, Riven Woo, I'm also kinda new here," besloot hij uiteindelijk maar uit te leggen aan de ander. Kon je namelijk interpreten als een jonge kerel die gewoon opzoek was naar sociaal contact, mensen leren kennen in de nieuwe omgeving. Klonk logisch in zijn hoofd dus meh.

Normaal gesproken zou hij zich niet op dun ijs begeven, zelfs als het niet eens zeker was dat het dun ijs was. Hij was een brave man die te werk ging op zijn eigen manier van doen en dat deed met de nodige afstand en voorzichtigheid. Dit maakte hem ergens vals en een dubbel persoon. Wie hij echt was wist hij op de duur ook niet meer zo goed opdat hij zichzelf zo dubbel had gemaakt dat hij niet meer wist hoe het was om een rol te spelen. Hij was altijd een iemand maar niet zichzelf en in die zin maakte dat hem zeer... Onvoorspelbaar. Al bij al stond er altijd een iets vast bij Riven; hij zou nooit iets voor een ander opgeven. Het enigste wat telde was zijn eigen schuitje. Hij was honderden jaren oud en had al miljoenen stemmen gehoord van please please and have mercy. Maar eerlijk gezegd waren dat allemaal maar onbenullige dingen. Wat was een leven minder op deze aardbol? Geen haan die er naar kraaide hoor. Een jaar of vier en de familie was het ook al vergeten. De laatste bloemen op het graf zouden verwelken en nooit meer zou de steen iets van schone lucht proeven. Dat was hoe het was en zelfs hij wist dat op een dag hij ook zo zou eindigen. Maar dat had hij zelf in de hand. Hij kon zelfs kiezen wanneer het over was voor zichzelf of wanneer niet. Zelfs bij anderen. Het was vrij oneerlijk dat hij een leven zo kon wegstelen maar ieder had zo zijn ding niet?
Zo had Riven een normale vraag gesteld tegenover de man die hij voor geen haar vertrouwde. Ja hij kon dit nu ook afkappen en weg gaan of een handje schudden en hem neerhalen maar dan opnieuw... Hij zat dan weer met zoveel dingen die hij niet moest hebben. Het was wel stom als er een catch aan alles zat dat je deed. ”For a period of time, yes,” beantwoorde de ander en hij knikte even langzaam met een kleine glimlach op zijn gezicht. Zo zat het ook met hem ja. Hmn, misschien moest hij niet zo uit de hoogte doen naar deze persoon. Natuurlijk kon je uit verschillende opzichten dit nemen en je afvragen waarom... Maar goed in zijn ogen, volgens het boekje, was hij gewoon een sociale persoon. Niet moeilijk om zo iemand te zijn. Je stelde wat vragen, glimlachte open en probeerde 'vrienden' te maken. Zo ging het altijd. Ah al die jaren alleen in een cel hadden hem echt niet goed gedaan, mensen waren vreemde wezens geworden. Maar wanneer had hij dat niet gevonden?

Rustig stelde de jongeman zich voor aan de vreemd geklede persoon. In zekere zin kon je zeggen dat een van hun tenminste de moeite had genomen om niet teveel op te vallen in dez background. Ze konden ook allemaal helaas niet perfect zijn. Oh well, wat deed je er ook aan hmn. ”Gerome Evans,” Kwam het antwoord die hij had willen uitlokken. Nee, het maakte geen links met dingen die hem bekend voorkwamen dus dat was goed. En hij was nog eens zo simpel om zijn naam zo vrij te geven, wat een charmer. Simpele mensen waren gewoon te makkelijk, hoe kon hij dat ooit vergeten? ”You seem suspicious about my stay here. Why’s that?” Stelde de ander even aan hem. Ook een vraag die hij had zien aankomen. Waarom? de ander zijn gedrag, zijn kledingstijl... Dat soort dingen. Hij leek niet de persoon die normaal was om even een theekransje te houden en even gezellig te gaan praten over koetjes en kalfjes. Deze man meende business. En die waren smooth op hun job maar boi... Wat een suckers waren het als het op sociaal vlak aankwam. KIjk maar naar de meest geleerde personen, de beste van hun job. NIet bepaald smooth op andere vlakken. Heh, just too simple. "Oh yeah. You don't really look like the other kids," zei hij eerlijk. "So I don't know... I think I was curious~" zei hij even met een kalme glimlach. "I'm sorry for that mister Evans," zei hij even met een knikje. Het leek hem in zekere zin beter om dit gesprek wat afstandelijker te houden dan helemaal friends friends te gaan. Daarbij zou elke normale jongere van zijn uiterlijke leeftijd met een greintje respect de ander wel zo behandelen. Dus well... There is one for the logics.