[FINISHED] I've been having dreams.

Een zachte zucht verliet haar lippen toen ze de felle zon op haar schouders voelde branden. Ze was eerlijk gezegd blij dat ze niet één van de jurken aan had die ze altijd in het kasteel droeg. Ze was er vrij zeker van dat als ze die had gedragen, ze het namelijk ontzettend warm had gehad. Ondragelijk warm. Het klimaat was nog steeds iets waar ze aan moest wennen. Natuurlijk was ze in haar kasteel wel eens buiten geweest, maar daar was het toch anders geweest dan hier. Ze was eigenlijk de koude gewend omdat ze zo vaak de controle over haar emoties verloor dat ze constant gehuld was in een koude omgeving, dus dit voelde heel anders aan. Toch moest ze zeggen dat ze de zwarte jurk met de split aan de zijkant wel een aangename afwisseling vond van de strakke jurken die ze verplicht moest dragen in het kasteel. De moderne kledij was zeker iets aangenaams, al had ze haar haarstijl nog steeds niet aangepast en droeg ze haar zilveren haar nog altijd over één schouder met de vlecht van voren. Het was een deel van wie ze was en ze dacht niet dat ze dat zomaar aan kon passen. Het gaf haar nog steeds het uiterlijk alsof ze een prinses was, al werd dat wel afgenomen door het feit dat ze nu droeg wat meisjes van haar leeftijd sowieso droegen die niet in een kasteel leefden. Tara deed geen moeite om haar zwarte lage sneakers uit te trekken zodra haar voeten het zand raakten; ze liet met elke stap een nieuwe ijslaag vormen die ervoor zorgden dat er geen zand in haar schoenen terechtkwam. Ze liep in een rechte lijn naar de kust, waar ze haar blik richtte op de eindeloos lijkende zee en zich afvroeg hoe het daar in Schotland zou zijn. Onbedoeld breidde de ijslaag om haar heen zich iets verder uit naarmate haar emoties meer vat op haar kregen en een zachte zucht verliet haar lippen. Ze hoopte dat ze zo snel mogelijk terug kon gaan naar huis zodat ze weer verder kon leren hoe ze over Schotland zou heersen als ze haar vader eenmaal opgevolgd zou hebben.

Het ijslaagje waar ze op stond zou binnen een mum van tijd gesmolten zijn, maar Tara zou altijd nieuw ijs kunnen creëren. Haar gave was iets dat een onderdeel van haar was geworden en waar ze eerlijk gezegd toch wel een beetje op begon te bouwen. Het hielp haar in moeilijke tijden en het hielp haar om zowel zichzelf als anderen te beschermen wanneer dit nodig was. Maar het had ook een nadeel en dat was dat ze het niet onder controle had. Haar reden in om in de lus te zijn, was ook meteen haar reden waarom ze nog niet op haar rechtmatige troon in het kasteel kon zitten. Ze onderdrukte een zachte zucht en richtte haar blik weer op de zee, maar haar aandacht werd getrokken door iemand die tegen haar sprak. Ze draaide haar hoofd naar opzij en zag iemand staan die veel te warm gekleed was voor het weer. Het leek haar geen dorpeling en het ijs leek hem niet te deren, dus ze nam aan dat hij een Peculiar was en dus in het huis woonde. Ze nam hem kort in zich op en zag dat hij een aantrekkelijke jongen rond haar leeftijd moest zijn. Het pak stond hem goed en Tara kon zich nauwelijks voorstellen hoe dat hij er uit zou zien in gewone kledij. Ze vroeg zich ook af waarom hij een pak droeg terwijl dit toch geen belangrijke gelegenheid was, maar dat kon ze hem later nog altijd vragen. Het leek haar een interessant figuur en was meer dan welkom om haar afleiding te bieden. “Yes, it is,” bevestigde ze. “Which makes me wonder why you’re so overdressed.” Ze zei het niet op een verwijtende toon, maar eerder met een nieuwsgierige hint eronder. “Not that it doesn't suit you, but I wonder why you’re wearing so much clothes on a beach. Not the typical thing I’ve ever seen, that’s for sure.” Ze grinnikte en wachtte vervolgens af op wat hij ging zeggen.  

“Fair enough,” reageerde Tara nadat ze een knikje had gegeven toen hij zijn woorden had gesproken. Toch verklaarde het niet waarom hij zoiets warms zou dragen als het zo’n warm weer was, maar ze besloot maar om er verder geen littekens bij te zetten. Ze had al gemerkt dat het best irritant kon zijn als iemand constant vraagtekens bleef zetten bij iets wat je deed of constant het idee had ergens commentaar op te moeten geven. Het deed haar denken aan de ontmoeting met de getatoeëerde jongen wie het niet kon laten om erop te reageren dat ze een foutje had gemaakt. En het bleef aanhalen. Tara voelde weer hernieuwde irritatie opkomen toen ze dacht aan dat gesprek, maar ze duwde het weg. Zoals altijd was haar gezicht een masker; haar emoties zou ze niet snel kenbaar maken, tenzij ze de keuze maakte om ze te laten zien. Als ze irritatie voelde, dan sprak haar gave wel voor zich en dat was juist hetgeen wat ze onder controle moest houden. “I guess not,” grinnikte ze toen de jongen aanhaalde dat zij ook geen veelvoorkomend figuur was. “I’m the crown princess from Scotland,” vertelde ze hem. “I’ve come here to the loop to learn more about other Peculiars and get my own gift under control.” Ze vertelde er maar niet bij dat dat haar voorlopig nog niet goed verging, al kon hij dat zelf wel zien aan het ijs dat onder haar voeten vormde. Maar goed, hij hoefde niet per se die link te leggen om dat te weten. “And you? Why did you come to the loop?” vroeg ze op een vriendelijke toon aan hem. Inmiddels begon haar ijslaag te smelten en Tara besloot om haar schoenen dan maar gewoon uit te doen. Haar zwart gelakte teennagels kwamen tevoorschijn en terwijl het ijs volledig rond haar smolt, haakte Tara haar vingers achter de achterkanten van de schoenen en pakte ze op.

"You could say that, yeah," grinnikte Tara toen de jongen zei dat ze een ijsprinses was. Met haar zilverkleurige vlecht, egale bleke huid en ijsblauwe ogen leek het wel alsof ze recht uit één of andere fantasierijke kinderfilm kwam. Ze kreeg dan ook vaak verwonderde en bewonderende blikken als ze door de straten van Schotland liep, maar Tara sloeg daar geen acht op. De vond het nog altijd een vreemd idee dat sommige mensen zich minder voelden vergeleken haar; dat was een gevoel dat ze juist probeerde te onderdrukken. Ze zag het personeel als iemand die ze met zorg moest behandelen en hetzelfde had ze met haar volk. Ze had er niks aan als anderen zich minderwaardig voelden in haar buurt; dat was niet hoe je respect af kon dwingen. Tara werd uit haar gedachten gehaald toen de jongen zei dat hij hetzelfde voorhad, wat haar wel nieuwsgierig maakte naar welke gave hij dan had. Voordat ze het echter kon vragen, creëerde hij al een hartje. Eerst dacht ze dan ook dat hij ook ijs kon sturen, maar toen besefte ze dat de manier waarop hij het gevormd had heel erg afweek van hoe zij haar ijs maakte. Was het soms een illusie? Tara bewoog haar hand naar de zijne toe en raakte het ijs voorzichtig aan met haar vinger. "That's amazing, actually," zei ze met een glimlach tegen hem. Vervolgens deed ze een teken dat hij moest wachten en creëerde zij niet veel later ook een hartje, waarna ze haar handpalm naast die van de jongen hield. "Can you make anything you can think of or are there limits to your gift?" vroeg ze nieuwsgierig aan hem, haar hand samen knijpend zodat het hartje kapot spatte in ijs en glinsters. De zachte spetters streken langs haar wang en ze vermoedde dat de jongen hetzelfde meemaakte.

Het was wel duidelijk dat het een illusie was. Toen de jongen zijn hartje kapot kneep, voelde Tara niks van spetters. Ze zou het echter niet kunnen zeggen hebben als ze geen idee had dat het een illusie was geweest. Het was een speciale gave en één die je voor meerdere doeleinden kon gebruiken. Ze wilde dat ze zo’n gave had. Niet dat ze niet tevreden was met die van haar, maar het had haar wel meer kunnen helpen om over Schotland te regeren. Het zou haar waarschijnlijk niet naar de lus hebben moeten sturen omdat ze haar gave niet onder controle kreeg. Maar de waarheid was dat ze nu wel in de lus zat en dat ze er maar het beste van moest maken. En ze moest eerlijk zeggen dat ze de meeste mensen die ze tot nu toe had ontmoet wel aangenaam vond om mee om te gaan. De meesten dan. Met een dikke uitzondering op Kelvin Grant. Die arrogante zak dacht dat hij werkelijk alles kon doen en zeggen zonder dat iemand er iets op te zeggen had. Het deed haar wel plezier dat er meerderen leken te zijn in de lus die niet onder de indruk waren van zijn rank, noch zijn arrogantie. Dat zou hem leren om de arrogante kroonprins uit te hangen. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen de jongen haar om een voorbeeld vroeg, eentje die zij mocht benoemen. Meteen schoten haar gedachten naar de prachtige ingelijste foto die haar vader van haar moeder had bewaard nadat ze was gestorven. Tara had er goede herinneringen aan en haar vader had het in de troonzaal op laten hangen, vlak achter waar hij zat om te regeren. Dat het niet paste bij het meubilair en wat de zaal moest uitstralen naar diegenen die hij toesprak toe, had hem niks uitgemaakt. “A white tiger,” antwoordde Tara uiteindelijk, met de zweem van een glimlach om haar lippen. “I’d love to see a white tiger.” Ze was ergens ook wel benieuwd of de jongen zich aan zijn woord kon houden. “But first I’d like to know your name,” grinnikte ze. “Mine’s Tara. Nice to meet you.” Ze stak vervolgens haar hand naar hem uit, hem een glimlach toewerpend.

De jongen stelde zichzelf voor als William en schudde haar hand, waarna hij deze losliet en bezig leek te zijn met haar aanvraag. Tara sloeg, nadat ze zijn hand had geschud, haar armen over elkaar heen en keek hem afwachtend aan. Ze dacht wel dat de jongen het kon, maar ze was benieuwd in hoeverre William de illusie kon realiseren. Ze was dan ook aangenaam verrast toen er plotseling een witte tijger verscheen. Zijn witte vacht, zijn zwarte strepen, zijn grootte, alles leek te kloppen. Verwonderd keek Tara toe hoe het beest eerst luid brulde op de rotsen, waarna het een cirkel om hun heen rende. Ze bewonderde vooral de details die William in de illusie verwerkte, zoals de schaduwen die exact hetzelfde bewogen als de bewegingen van de tijger en de vorm van de pootafdrukken. Normaal gezien was Tara’s gezicht een perfect masker dat haar negatieve emoties niet weerspiegelde, maar daar verscheen voor slechts enkele seconden een lichte barst in toen ze dacht hoe graag ze wilde dat haar moeder dit had kunnen zien. Ze had het enkel op een lijst mee kunnen maken, maar ze had het echte geval nog niet gezien. Natuurlijk was William’s illusie niet echt, maar echter dan dit zou Tara het waarschijnlijk niet meer meemaken in haar leven. Haar ogen werden er waterig van en even vergat Tara dat William er was terwijl ze op haar knie ging zitten en haar hand uitstak naar de tijger om het onder zijn kin te kriebelen. “Damn,” zei ze vervolgens op een hese toon, wat de emotie die ze had gevoeld toch wel verried. Ze kuchte en niet veel later waren haar ogen niet waterig meer, was haar gezicht weer dat perfecte masker van eerder. Ze keek op naar William en glimlachte. “I’ve seen a lot of special things since I’ve arrived in the loop, but this has gotta be the most special one.” Ze stond weer op en omdat ze zo dichtbij hem stond, merkte ze het lengteverschil tussen hun op. Hij was zeker een kop groter dan haar, maar dat was de prinses niet anders gewend. “Thank you for showing that to me. I appreciate that a lot.” Ze wierp hem een dankbare glimlach toe en keek nog eens naar de tijger, maar fixeerde haar blik uiteindelijk weer op hem. Alleen al voor het creëren van die illusie en het moeite doen voor het steken van de details in de illusie beschouwde Tara hem al als iemand die ze beter wilde leren kennen.