Sweet lies

Heel even had ze het geprobeerd. Zo ongeveer een kwartiertje. Daarna was ze onopvallend opgestaan en was ze, zonder oogcontact te maken met wie dan ook, de filmkamer uitgeslopen. Clarke had alles behalve zin om nog maar een iemand aan te kijken deze avond. Die avond met Haythel onder de vuurtoren had haar tot een aantal inzichten doen komen, en dat was fijn, maar tegelijk ook vreselijk pijnlijk geweest. Eigenlijk kwam het erop neer dat Clarke tot de conclusie was gekomen dat ze geen flauw idee meer had wie ze in hemelsnaam was. Het had haar overhoop gehaald, daar was ze eerlijk in. Maar zin om er nog verder of na te denken had ze niet, en blijkbaar was een film niet per se de goede afleiding geweest. Plus, ze had honger. God, waarom had ze altijd honger? Haar vluchtige passen naar de keuken resulteerde in het alle kanten opschieten van haar krullenbos, die zich van tijd tot tijd net zo wispelturig gedroeg als zijzelf. Hoewel ze wist dat alle Cadbury in de wereld haar honger nog niet zou kunnen stillen, begaf ze zich toch naar de keuken. Misschien zou het voor even werken en het lege gevoel weg kunnen nemen. Al wist Clarke maar al te goed hoe de vork werkelijk in de steel zat. Ze had een andere fysieke basisbehoefte die ze maar niet leek te kunnen vervullen...

Het eerste waar haar blik op viel bij binnenkomst in de keuken, was een grote, zwarte en soort driedimensionale schaduw van iets dat leek op een hondachtig beest. Great. Hoewel het zeer goed mogelijk was dat het beest echt in het midden van de keuken op het aanrecht stond gezien ze niet meer opkeek van de vreemde dingen die hier konden gebeuren, zou ze het ook niet eens gek vinden als ze zich het voorstelde, met dit gebrek aan emotioneel welzijn. Een plotseling projectiel dat haar blikveld in vloog, trok haar aandacht. Even knipperde ze met haar ogen, en staarde naar hoe de schaduwhond zich tegoed deed aan wat op een stukje koek leek. Vastberaden om vervolgens de bron van het vliegende voorwerp te ontdekken, draaide Clarke haar hoofd in de richting van waar het vandaan was gekomen. Ze kneep haar ogen samen en bestudeerde de jongen die haar ogen registreerden. Het pak koekjes in zijn handen was wel het laatste dat haar opviel. Het eerste was vanzelfsprekend, lekker à la Clarke, zijn lichaam. Door zijn casual kleding heen was het voor Clarke's analytische blik heus wel te zien hoe gespierd hij was. Daarbij wakkerde zijn volle bruine haardos en zijn eveneens volle lippen haar honger enkel aan. Ze merkte pas dat ze stond te staren toen ze de smaak van ijzer in haar mond proefde; ze had te hard op haar lip gebeten om zichzelf in bedwang te houden. Clarke liet haar armen zakken. 'Goedenavond,' begroette ze, terwijl ze langzaam dichter naar hem toeliep. Voor een moment nam ze hem weer even rustig in zich op. Enkel in haar vurige ogen was te zien dat de kalmte die haar lichaamstaal suggereerde in niets overeenstemde met dat wat er binnenin haar gebeurde. Met nog enkele stappen, sneller dit keer, stond ze nu zo dichtbij hem dat de temperaturen van hun huid elkaar ontmoetten. Toen boog ze zich langs hem heen, haar hand omsloot de resten van een banaan waarvan ze vermoedde dat hij die zojuist geconsumeerd had. Ze vouwde de schil wat open, geconcentreerd op haar werkje, en schraapte langzaam de onderkant van de schil met haar wijsvinger uit. Clarke richtte haar blik op hem, terwijl ze de schil zonder ernaar te kijken terug op het aanrecht wierp. Vervolgens stopte ze langzaam haar wijsvinger in haar mond, om deze over haar onderlip terug te laten glijden. Ze proefde de smaak niet eens, er waren nu andere zintuigen die voorrang leken te krijgen. 'I bet there's more where that came from,' sprak ze. Bedeesd, kalm. Maar intussen verplaatste haar ogen zich voor een heel snel, kort moment naar beneden. De contouren van zijn geslachtsdeel in zijn broek maakten haar gek. Snel scheurde ze dus haar blik los om hem met grote bruine kijkers haar onschuldige blik toe te werpen. God. Aphrodite mode activated.  

.i'm hungry for you my love

Hij snapte er beduidend niets van. Ergens frustreerde het haar. En ergens anders werkte zijn naïviteit nog meer op haar oncontroleerbare gevoelens van lust. Het wondje op haar lip van eerder begon weer te prikken toen ze nog eens op haar eigen lip moest bijten om zich in te houden hem niet te verslinden -dat zou toch net een tikkeltje te savage zijn. Ze bedoelde, zijn angstige ogen en zijn verwarde expressie... hoe kon ze? Hoewel het vreselijk schattig was hoe hij over zijn woorden struikelden, stelde zijn antwoord haar ook vreselijk teleur. Misschien kon ze nog hoop houden en denken dat hij een spelletje met haar speelde, maar dat kon bij hem haast bijna niet het geval zijn. Met een lichte zucht sloeg ze haar ogen neer. 'In the fridge,' vergezelde hij zijn blik richting de koelkast. Clarke kon het niet laten een diepe, langzame lach te produceren. Hij bedoelde het zo... goed. Toch dwaalde haar ogen alweer af, naar beneden, waar ze eerder haar blik op vastgepind had. Het was duidelijk dat hij niet zo gewillig was als Clarke hoopte, hoewel de uitdaging haar vreselijk opwond. Het was vrijwel van zijn gezicht af te lezen dat hij een escape plan aan het plotten was. Hmm... Dat kon ze natuurlijk niet zomaar laten gebeuren. 'Tell me... who keeps banana's in the fridge?' ging ze door op de metafoor. Ze weigerde plat en simpel aan hem uit te leggen hoe de vork werkelijk in de steel stak, dat zou de spanning eraf halen. 'Where they're all in the dark... cold and lonely...?' Ze trok een subtiele pruillip. Dit was niet het normale gesprek dat ze met iemand voerde. Dit was het soort woordwisseling dat je enkel uit haar mond hoorde komen bij een aanvaring als deze. Wanneer haar gave zo sterk stond ingeschakeld, leek het haast of ze een compleet ander persoon was. Misschien zou wat aanraking hem helpen... Als hij iets van wil in zich had, dan zou het door Clarke's gave ongetwijfeld naar boven komen als ze hem aan zou raken. Terwijl ze hem nog steeds met beide armen in haar kooi der iets te wilde passie had opgesloten, maakte ze een hand los van het aanrechtblad en bracht deze langzaam naar zijn gespierde bovenarm. Zo langzaam, dat ze eerst weer zijn temperatuur voelde, toen zijn donzige haartjes en na een hele lange poos pas met de rug van haar hand zijn arm raakte. Met een sierlijke beweging liet ze deze een stukje naar beneden glijden, terwijl ze haar blik strak op de zijne had gevestigd. Hopelijk voegde dit de extra touch toe dat hem wel zou doen toegeven...

.i'm hungry for you my love

Toen zijn aandacht getrokken leek te worden door het kleine wondje op haar lip, kwam het Clarke voor dat hij waarschijnlijk eindelijk doorkreeg wat ze bedoelde. 'I don’t think they mind being in the fridge.' Maar misschien ook niet, na die opmerking. Om toch een zekere bevestiging bij hem te zoeken, kwam het tot het besluit dat ze hem een handje moest helpen... Als hij het ergens ver weg zou willen natuurlijk, anders kon ze het inzetten van haar bijzonderheid op andere bijzonderen wel kunnen vergeten. Ze zag hem zwijgend toekijken, niet per se meer uit angst maar eerder vervuld van een soort nieuwsgierigheid. Het moment dat haar hand de huid van zijn bovenarm was afgegleden, trok er een rilling door haar heen, een soort elektrische schok, die haar ogen voor een moment groot deed worden. Als ze eerlijk was, had ze het niet verwacht, dat het zou werken. Eindelijk vonden zijn ogen de hare. Hun bruine ogen leken in elkaar te klikken en eventjes niet meer los te laten. O, hoe hij naar haar staarde, wat hield ze van dergelijke blikken. Ze liet hem vooral kijken. Ze liet de stilte er vooral zijn. En terwijl hij haar in zich opnam, namen de tintelingen enkel toe. 'You’re not hungry for a snack, are you?' Die woorden gaven veroorzaakte de verspreiding van een vreselijk warm gevoel in haar onderbuik, alsof het haar beloonde voor haar eerdere prestaties de jongen te verleiden. Zijn stem alleen al... Zijn rauwe klank maakte haar meer dan gek. O god... Clarke draaide haar hand, die nog altijd op zijn arm rustte, om, zodat ze zijn aanwezige spierbundel kon omhullen met haar vingers en gaf hem een zacht kneepje. 'Good boy...' sprak ze zachtjes, afwezig. Op de een of andere manier slaagde ze erin nog meer afstand tussen hen te overbruggen en boog wat voorover alvorens ze op haar tenen ging staan. 'You've finally figured it out haven't you?' fluisterde ze in zijn oor. Zachtjes en langzaam streek ze met haar lange nagels over het stukje haar boven zijn oor. Hoe ze het deed wist ze niet, maar op de een of andere manier was ze strek genoeg de haast onmogelijke verleiding in zijn oorlel te bijten te weerstaan.

.i'm hungry for you my love

Haar invloed op hem had ervoor gezorgd dat hij volledig sprakeloos was geraakt. Het was begonnen. Ze had hem in haar trance weten te brengen en het voelde zo verdomd goed. De manier waarop de jongen haar gade had geslagen had haar haar opwinding haast al niet meer kunnen bedwingen, maar het hele spel was pas net begonnen. De jongen knikte zachtjes als bevestiging van haar woorden. Koude rillingen gleden over haar rug als gevolg van de handen die ze tegen haar onderrug voelde. Nu was het zijn beurt om voorover te buigen. De spanning van wat hij met haar zou doen uitte zich in miljoenen vlinders tegen haar buik. Clarke voelde hoe zijn zachte lippen haar nek raakte, en terwijl ze zachtjes kreunde, duwde ze zijn handen steviger tegen zich aan. Hoe hij ook zijn tanden erbij gebruikte... Het deed haar naar adem happen. Meer, meer, meer van dit. De massa van zijn lichaam werd een soort waas, een oase na die lange woestijntocht. Ze zweerde het, het was voor haar doen zo'n lange poos geleden dat ze werkelijk waar met alles genoegen had genomen op dit moment, maar ze wist niet of ze het gelukkiger had kunnen treffen. Misschien was het een goede keuze geweest zich in te houden bij sommigen. Niet dat ze het heel erg zou vinden voor iemand roet in het eten te gooien; driekwart van de peculiars haatte haar toch al. Het maakte haar niet uit bij wie deze jongen dan wel hoorde of niet, nu was nu en nu wilde ze dit. 'What did you do to me?' mompelde hij tegen haar huid. Clarke sloot haar ogen en liet haar gewicht even in zijn armen vallen. Haar nek gooide ze in haar schouders, waarbij haar krullen gewillig mee zwiepte. 'Don't worry,' gunde ze hem een lachje dat haar witte tanden ontblootte. 'it's only a little spell...' Er bestond een kans dat hij alles morgen weer vergeten zou zijn. Of dat aspect van haar bijzonderheid in de lus misschien ook anders was, wist ze niet. Er bestond dus vast ook een kans dat hij het zich wel nog kon herinneren. Clarke fronste, terwijl ze zich focuste op het perfecte stukje schaduw onder zijn volle onderlip. Toen richtte ze haar grote, bruine kijkers op zijn gezicht en bracht haar lippen naar de zijne. Haar handen vonden in de tussentijd de achterkant van zijn nek, waaraan ze zich optrok, en de zijkant van zijn volle, donkere haren, waarmee ze zachtjes speelde. Het contact tussen hun lippen werd steeds vuriger, en Clarke vergat haast te ademen. De ene hand hield ze in zijn nek, de ander liet ze naar beneden glijden. Gezien haar ogen gesloten waren, coördineerde ze zich op de tast. Zijn gespierde bovenlijf af, haar vingers gretig op zoek naar zijn riem. God... Ze wist niet of ze ooit nog zou kunnen stoppen.

.i'm hungry for you my love

Dit was het enige waarnaar ze al die tijd had gehunkerd; waardering. Adoratie. Aandacht op een manier die het contact tussen haar en een ander persoon intenser maakte dan wat dan ook. Ook al was het dan niet echt. In ieder geval, niet geheel vrijwillig. Er zat vast iets in de jongen dat haar wilde, en dat maakte haar gek van verlangen. Dit was de enige remedie die ze kende voor het feit dat ze zich zo ontzettend eenzaam voelde dat ze het liefst al haar krullen uit haar hoofd trok. De enige manier om iets te ervaren dat in de buurt kwam van wat liefde was. Liefde die zij nooit zou kunnen ervaren. Ergens in haar achterhoofd wist ze hoe klein en gebroken ze zich morgen zou voelen. Maar de drang was te groot. De drang die sommigen voelde om te ademen, die had Clarke naar contact. En omdat haar zuurstof langzaam opraakte, liet het haar geen andere mogelijkheid dan hier en nu.

Clarke kon zijn hartslag voelen kloppen tegen haar handpalm, die in zijn nek lag. De passionele manier waarop hij haar terugkuste, deed haar de neiging naar adem te happen sterk onderdrukken. Terwijl haar ene hand langzaam over de achterkant van zijn nek gleed, van tijd tot tijd met zijn haren spelend, had met haar andere hand behendig zijn riem los weten te maken, die ze met een woest gebaar op de grond liet vallen. Overal waar zijn handen waren, tintelde het tegen haar huid. Onder haar huid. Overal. Zijn nagels in haar rug. Shit. Zachtjes beet ze op zijn onderlip. Veel kans om dat direct weer goed te maken had ze niet, direct toen zijn handen afgleden naar haar heupen, voelde ze hoe haar voeten van de grond werden getild. Toen ze eenmaal goed en wel zat, was er genoeg tijd het kleine conflictje te verzoenen. Zijn shirt zat vreselijk in de weg, maar voor even liet ze het dat nog zitten. Misschien om hem te plagen. Ze vond het redelijk sneu voor hem dat hij weer op een obstakel kwam, toen zijn handen enige tijd onder haar shirt hadden verkeerd. Zijn kleine, onbevredigde grommetje, deed Clarke grinniken. Eventjes nam ze afscheid van zijn lippen om met een hand het haakje van haar bh los te klikken. Vervolgens liet ze haar armen door de bandjes glijden en toverde het ding onder haar shirt vandaan als vanouds. Ze drukte een kusje in zijn nek, en zette daarna haar hand tegen zijn borst om hem bij zich vandaan te duwen. Zelf sprong ze van het aanrecht, waarna haar lippen heel snel weer de zijne vonden. Met haar gewicht wist ze hem in de juiste richting te duwen, op naar de ruime kelder.

.i'm hungry for you my love

De jongen liet haar los om de deur te openen -wat een gentle man was hij toch. Eerlijk, in manieren zat hij ver boven haar gemiddelde bedpartner. Hij was dan ook iets moeilijker te krijgen geweest, maar hé, de lekkerste appels hingen nu eenmaal boven in de boom. Met de blik die hij haar gunde, wierp ze hem een wat uitdagende grijns toe, waarbij ze enkel een mondhoek omhoog trok en ze hem aankeek vanonder haar wenkbrauwen. Terwijl hij zich omdraaide en de trap afliep wachtte ze tot hij enkele treden gevorderd was alvorens ze de deur achter zich dichtdeed waarmee het redelijk donker werd in de kelder. Ze wist op de tast een klein lichtje te vinden. Vervolgens liep ze hem achterna. Toen hij beneden was, liet ze halverwege de trap de nog aan haar vinger bungelende bh vallen en keerde haar blik tot de jongen. Het mocht wel, vond ze. Ze had hem lang genoeg laten wachten. Haar vingers vonden de zoom van haar shirt en met gekruiste armen trok ze het shirt over haar hoofd. Haar ogen niet van de zijne afhoudend, overbrugde ze de nog resterende afstand tussen hen in en trok hem met haar armen weer tegen zich aan. Aan de onderkant van zijn rug, plukte haar vingers aan zijn shirt, hem een hint gevend dat nu hij aan de beurt was. Toen bedacht ze echter dat ze wel klaar was met hints. Zoals ze al gezegd had, het had nu wel lang genoeg geduurd. Daarbij had zij hem beloond, nu mocht Clarke zelf ook wel een beloning innen, vond ze. Wat agressiever dan nodig, trok ze de achterkant van zijn shirt omhoog om deze over zijn armen en hoofd te begeleiden. Uit met dat ding. Zodra het op de grond lag, keek ze hem weer aan. Ze blies een verdwaalde lok uit haar gezicht en grijnsde kort. Even nam ze de tijd om haar bovenlichaam tegen het zijne te drukken. Nu was het contactoppervlak met zijn huid zo groot dat ze haast schokjes kon voelen, die van zijn huid naar de hare oversprongen en andersom. Ze liet haar hand over al zijn spieren glijden, verder naar beneden. Aan een van de lussen in zijn broek, daar waar eerst zijn riem had gezeten, haakte ze haar vinger om zo zijn broek lichtjes op te tillen, hem aan te moedigen dat dit het volgende kledingstuk werd. Met beide handen maakte ze zijn gulp los; de rest was zijn eigen verantwoordelijkheid. Vluchtig trapte ze haar schoenen uit, en behendig trok ze onder haar rok het overgebleven ondergoed vandaan. Ze wist niet hoe snel ze haar handen weer op zijn lichaam moest krijgen en haar lippen weer op die van hem. Oh, deze jongen. 'What's your ... name?' vroeg ze hijgend, letterlijk tussen neus en lippen door. Het leek een onbelangrijk detail, maar als ze dat dadelijk tijdens de dirty talk nog moest vragen.. Dat ongemak wilde ze hem niet aandoen. Het liefst had ze dat hij eens opschoot en alles uittrok. Haar benen werden moe van al dat staan.

.i'm hungry for you my love

Het enige dat er leek te zijn was het moment. Het moment dat steeds maar weer overging naar een ander moment. Waarin het vorige moment alweer vergeten was zodra het nieuwe begon en het toekomstige moment jaren van hun verwijderd leek. En de enige keuze die het moment haar gaf, was zich overgeven aan haar handen, zich achterover laten vallen en er maar op vertrouwen dat ze weer opgevangen zou worden. Noemde het dominant of niet, maar niets aan Clarke liet haar een keuze zich in te houden of enkelen seconden te verspillen. Niets liet haar een keuze zich niet over te geven aan deze passie.

Het plezierde haar immens om te zien dat hij haar stille -wel, niet al te stille- hints steeds beter begon te begrijpen en haar lichaamstaal niets aan zijn verbeelding over liet. Toen ze toekeek hoe hij zich van zijn overige kleding ontdeed, moest ze haar tanden weer in de binnenkant van haar wang zetten om zich wat bedeesd te houden. Ongeduldig, stond ze haast letterlijk te trappelen op haar voeten, deels omdat ze het langzaamaan koud kreeg in de ondergrondse ruimte zonder zijn lichaamswarmte. Hun contact had inmiddels een ontwikkeling ondergaan. Waar het voorheen intenser, passioneler was geweest, werd het nu harder, wilder. Niets in haar betreurde dat. Het ging het haar echt niet om de manier waarop het gebeurde. Als het maar gebeurde. Er waren voor haar toch geen gevoelens aan verbonden. Dat kon nu eenmaal niet. Tussen het opnieuw kussen door besloot Clarke naar zijn naam te vragen. Hij liet een hese 'Oskar' klinken. Ze hield haar ogen gesloten en fronste lichtjes toen ze bedacht dat ze nu verplicht was haar naam ook mede te delen. De tegenzin die ze echter voelde om zijn lippen te verlaten leek het nog even te overwinnen. Tenslotte wist ze zich van hem los te scheuren en snel te hijgen 'Call me Clarke.' Ze voelde hoe ze een oppervlakte tegen haar rug aankreeg en zag door haar oogharen heen dat hij haar had ingesloten, wat haar om de een of andere reden een soort veilig gevoel gaf dat haar vreselijk opwond. Ze voelde zijn ene hand tegen haar op hol geslagen slagader in haar hals, de andere tegen de bovenkant van haar dijbeen. Die laatste aanraking deed haast al haar spieren samenspannen. God, ze kon dit niet langer aan. Waarom belaagde hij haar zo met die tergend langzame bewegingen? Het was nu toch inmiddels wel duidelijk dat ze geen rekening hoefde te houden met hem -of dat hij zo onder de invloed was door haar gave dat ze die schijn in hem naar boven had gehaald. Wat geïrriteerd opende ze haar ogen, verstevigde haar grip op zijn rug, waar ze iets harder dan nodig haar nagels inzette en pakte vervolgens zijn onderste hand vast. Terwijl ze hem aankeek duwde ze zijn hand mee omhoog, hopende dat hij eens op zou schieten voor ze zou barsten van verlangen. Een luide kreun verliet haar lippen. 'Oskar...' prevelde ze. 'Shy in the streets, sexy in the sheets huh?' Het grijnzen verging haar snel, toen nog een diepere kreun zich opdrong geuit te worden.

.i'm hungry for you my love