♡ Adore de' Medici ~ I hope you're somewhere praying, I hope your soul is changing

Aphrodite. Godin van de liefde, de seksualiteit. Alles wat Aphrodite aanraakte, veranderde in schoonheid. Het land waar zij op neer streek, nadat ze rees uit het water, veranderde van dor land, naar een prachtig bloemenveld. En zij was prachtig. Gehuwd aan Hephaistos, maar Aphrodite was niet de godin van de trouw. Haar trouw lag bij de oorlogsgod Ares, met wie ze meerdere kinderen kreeg, zoals Harmonia, Eros, Himeros en Deimos. Maar de goden alleen behaagden haar niet. Daarom ging zij ook naar de mensen, vermomd als beeldschone dame. Ook met menselijke mannen kreeg zij kinderen, waaronder Thalassa, wat “van de zee” betekende.

Thalassa was een demigod. Dat betekende dat ze een sterfelijke ouder, maar ook een goddelijke ouder had, in dit geval Aphrodite. Speciale krachten had ze de eerste jaren van haar leven niet. De eerste jaren van haar leven waren saai. Haar leven speelde zich af op het Griekse eiland “Kythira”.  Ze had een vader, die was hertrouwd met een andere vrouw, en ze leefden gewoon haar leven zoals ze dat in de Griekse tijd deden. Dat betekende dat ze veel naar de bibliotheek ging om te leren, ze had een privéleraar daar, en Thalassa deed wat er van haar verwacht werd. Maar rond haar dertiende, rond deze tijd werd ze volwassen beschouwd door de oude Grieken, kwam er een stem in haar hoofd. Het was een vrouwenstem, maar een onduidelijke stem. Het enige wat ze van de stem verstond was dat ze naar het strand moest. Thalassa probeerde deze stem te negeren, want het was zelfs in die tijd niet normaal om stemmen te horen. Maar de stem bleef haar naam maar roepen, en vertelde haar dat ze naar het strand moest gaan. Op een heldere nacht kon ze er niet meer tegen en ging ze naar het strand. De stem vertelde haar naar water te gaan en met haar voeten in de branding te gaan staan. Dus deed Thalassa dat maar. En daar werd alles haar duidelijk:

Het begon harder te waaien, de zee werd woester en maakte een pad voor haar vrij. Ze tilde haar voet op om verder te gaan. Bang was ze niet, vreemd genoeg voelde het…alsof ze thuis kwam. Maar de stem in haar hoofd vertelde dat ze niet verder moest gaan. “Wacht” was het enige wat ze in haar hoofd hoorde, dus wachtte ze. Door het water kwam een gedaante tevoorschijn. Een prachtige gedaante, gehuld in witte kleding met dezelfde prachtige blonde haren als Thalassa zelf had. De gedaante bleef voor haar staan en glimlachte naar haar. “Weet je wie ik ben?” hoorde ze in haar hoofd klinken, maar de lippen van de prachtige gedaante bleven op elkaar. Ze schudde haar hoofd. “Ik laat het je zien…” Voorzichtig stak de gedaante haar voet uit en zette deze op de zeebodem neer, die voor haar zichtbaar was. Ondanks dat het zand vochtig was, schoten er allemaal prachtige bloemen uit de grond. “Aphrodite” fluisterde Thalassa zachtjes, en de gedaante knikte. “Luister goed, mijn kind, want ik heb niet lang. Heb je enig idee wie je moeder is?” Met open mond schudde Thalassa haar mond. Aphrodite glimlachte. “Dat komt omdat ze hier nu voor je staat. Ik ben jouw moeder, Thalassa. Waarom denk je dat je naar de zee bent vernoemd? Maar luister, ik heb niet lang. Olympus zou ontploffen als ze wisten waar ik nu was. Anders dan de andere goden, geef ik om mijn kinderen. Je bent nu 13 jaar oud, en dat betekent dat ik vrij contact met je kan hebben, maar je moet me wel toelaten. Je hebt krachten waarmee je het water om je heen kan besturen, begeleiden. Verder kan je de liefde beheersen…maar pas op, want er zijn kapers op de kust. Vertel je vader wat er is gebeurd, wat ik heb je heb verteld. Ga naar Athene. Daar leren ze je meer.” Aphrodite wilde zich omdraaien, de met stomheid geslagen Thalassa achter zich latend. “Maar wat als ik niet wil?” vroeg Thalassa toen. Aphrodite draaide zich om en glimlachte. “Je hebt geen keus. Het is dit, of de dood.”

Zoals je misschien wel begrijpt, ging Thalassa echt niet zomaar meedoen. Maar nadat dit alles was gebeurd, was ze naar de bibliotheek gegaan om meer over de godin Aphrodite te weten te komen. En inderdaad: het was een feit dat ze vaak vermomd zich onder de bevolking begaf. Dat ze een speels type was, die mannen naar haar hand zette, en niet alleen mannen, maar ook goden. En op het moment dat Thalassa dit te weten kwam, leek het haar een handig plan om haar vader maar eens te vertellen over haar wilde nachtje met Aphrodite. En het klopte. Alles wat Aphrodite haar verteld had klopte.

En daarom werd Thalassa verplicht om te luisteren naar haar moeders daden, en van het eiland van Aphrodite “Kythira” te vertrekken, om naar Athene te verhuizen. Alleen. Zonder familie of vrienden. Thalassa was inmiddels 15 jaar oud. Dat lijkt misschien nog heel jong, maar in deze tijd was dit normaal. Daar werd ze gestuurd naar een school voor meerderen zoals haar. Allemaal verwanten van Aphrodite: haar halfbroers- en zusters. Het voelde als een tijdelijk thuis voor haar, maar ondanks dat dit haar nieuwe thuis was, was het voor Thalassa moeilijk om haar draai te vinden. Hoe verder de tijd streek, hoe beter ze met haar bijzonderheid leerde omgaan, maar hoe meer ze er mee omging, hoe beter ze de voor- en nadelen van haar bijzonderheid kon achterhalen. Maar met haar bijzonderheid kon ze de wereld helpen. Daarom liep ze op haar 18e weg van het huis waar ze nu leefde. Ze had niemand nodig – ze kon het allemaal alleen wel aan.

Haar reis ging door heel Oost Europa, door naar Zuid-Europa, waar ze uiteindelijk eindigde in Italië. Inmiddels waren er al drie jaar verstreken, ze was nu 21 jaar oud. Tijdens haar reis merkte ze dat ze er eigenlijk altijd hetzelfde uit bleef zien, hoe oud ze ook werd. Dit was een voordeel van haar, want ze wist dat ze met haar uiterlijk meerdere mannen om zich kon wikkelen. Ondanks dat Thalassa vaak alleen was, voelde ze zich niet alleen. Ze was alleen, maar niet eenzaam. Alleen kon ze alles toch wel beter af. Haar hele leven was tot nu toe een leugen geweest en eindelijk leefde ze in de waarheid. En die waarheid zou ze voor zichzelf gaan waarmaken in Rome. In Rome was namelijk veel corruptie door de katholieke kerk, die daar aan het opkomen was. Met haar verantwoordelijkheidsgevoel ging ze de criminaliteit tegen. Maar Thalassa was naïef. Zij dacht dat ze in haar eentje de stad wel kon zuiveren van criminaliteit, door criminelen in de nacht aan te pakken. Maar natuurlijk lukte dat niet en viel ze zelf ten prooi aan criminaliteit.

Het water was op de grond gevallen, het was te ver om nog te gebruiken. Voor haar stonden drie mannen, met een groot mes voor haar. Haar ogen stonden op onderzoekend, kijkend of ze ergens een uitweg kon vinden, maar het steegje liep door en ze waren met teveel. Dreigend kwamen de mannen op haar af. Thalassa stond op en bracht zichzelf in verdedigingsmodus. Oké, als ze dan niet gebruik van water kon maken, moest ze het zelf maar doen. Een van de mannen kwam nog dichterbij haar en prikte dreigend met het enorme mes naar haar. Haar hand schoot uit, sloeg het mes uit zijn hand en ze sprong op de man, begon zich te verdedigen door op hem in te hameren. Maar dit was een verkeerde zet. Ze werd naar achteren getrokken en door de twee anderen tegen de grond aan gedrukt. Vechtend probeerde ze zich los te maken, maar het was tevergeefs, ze had verloren. De andere man glimlachte. Bang keek ze de man aan. Dit was haar einde, ze wist het. De man stak het mes in de lucht en Thalassa sloot haar ogen, wachtend tot ze het warme lemmet van het mes in haar maag, of een ander lichaamsdeel, zou voelen. Maar in plaats daarvan voelde ze het mes langs haar gaan. Ze opende haar ogen en zag dat haar jurk in scheuren naast haar lag. “Nee…” zei Thalassa en probeerde zich los te trekken, maar de mannen hielden haar flink tegen de grond aan. “Zo…dus jij dacht dat jij ons aan kon?” gromde de man, terwijl hij zijn broeken open deed en deze op de grond liet zakken.

Een uur later rende er een meisje over de lege straten van Rome. Ze rende en ze rende. Rond haar lichaam hingen nog een paar lappen stof. Het meisje rende weg van drie lachende mannen. Tranen in haar ogen, bloedsporen en blauwe plekken overal op haar lichaam. Het meisje rende het Forum Romanum. Ze negeerde de politocologen, de sociologen, ze negeerde iedereen. Verbaasd keken ze haar na. Het Forum Romanum was altijd levend, er waren altijd wel mensen. Mensen die haar konden zien, maar het interesseerde haar niet meer. Ze wilde maar naar één plek en die kwam steeds dichterbij. De Tempel van Vesta. Verboden voor mannen.

Het harde verkoelende marmer onder haar voeten was verwelkomend. Ze stormde de tempel binnen en viel op de grond neer, in huilen uitbarstend. Een zuster, genaamd Helena, keek verschrikt op en haastte zich naar het meisje toe. “Ben jij…ben jij het?” zei de zuster, doelend op de “Bloederige Nachtmaagd van Rome”, de naam die Thalassa had gekregen. Het meisje knikte, terwijl ze huilde. De zuster ging naast haar zitten en troostte haar, behaagde haar waar dat nodig was. “Ik ben mijn reinheid verloren…” huilde het meisje. Helena schrok. Ze nam het hoofd van het meisje in haar handen. “Je bent hier veilig. Het Vaticaan zou niet durven je hier te vinden, want het volgt nog altijd haar eigen regels. Deze tempel is verboden voor mannen. Blijf hier. En verlaat onder geen enkele reden deze tempel. Ik overleg met de andere zusters. Tot die tijd blijf je hier binnen.”

Dit ging voor een aantal weken goed. Maar Thalassa was een meisje dat graag buiten was, dat graag in de open wereld leefde, dus ze dacht dat het geen kwaad kon om eventjes naar buiten te gaan. Naar buiten gaan werd echter de grootste fout die ze ooit had gemaakt: ze werd opgepakt door de Kerkelijke Inquisitie. Wat zij had gedaan, was namelijk ook tegen het recht van God in. Niemand mocht moorden, alleen de Kerkelijke Inquisitie. Schijnheilig, vond Thalassa dat. Echter, Thalassa werd niet meteen vermoord. Er was bekend dat zij bepaalde krachten had. Daarom werd ze naar de persoonlijke kerk van paus Linus, de tweede paus van het katholieke geloof gebracht, in de Domus zone in Rome.

Met een enorme kracht knalden de deuren van de kerk open. De in gewaden gehulde man, die bij het altaar stond, keek op. Tussen twee mannen in werd een meisje gedragen. Ze had een gescheurde jurk aan en ze zag er vies uit. Het meisje werd op de grond gegooid en de twee mannen liepen weg. “Ik vroeg me al af wanneer je zou komen” zei de in gewaden gehulde man, paus Linus. Linus liep op het meisje af. Voorzichtig kwam het meisje wat overeind. “Nu zal je me moeten vermoorden” zei het meisje, Thalassa genaamd. De paus glimlachte. “O, maar dat zal uiteindelijk ook wel gebeuren. Maar nu nog niet, nu is er nog niet de juiste tijd voor.” Hij liep op haar af en keek op haar neer. “Ze zeggen dat je krachten hebt. Krachten die tegen de wil van God ingaan. Laat het zien.” Voorzichtig kwam Thalassa overeind. Ze deed een paar stappen achteruit. De enorme deur was gesloten, er was geen weg terug. Thalassa kon niets anders doen dan wat de oude man voor haar van haar vroeg. Daarom begon ze met haar handen te bewegen. Aan de zijden van de kerk stonden kelken met wijwater. De kelken begonnen te trillen en het wijwater in de kelken schoten omhoog. Het schoot naar Thalassa toe, waar zij een speer vormde van het water. Ze gooide het op de paus, maar het doorboorde hem niet, het bleef op een paar centimeter, tussen zijn wenkbrauwen zitten.

De paus glimlachte, stapte naar achteren en klapte in zijn handen. “Knap werk, heel erg knap werk…” Al gauw werd zijn blik weer serieus. “Helaas is dit geen werk van God. Geloof je in God?” Thalassa glimlachte. “Ik geloof niet in jouw God. Ik geloof in Aphrodite en mijzelf.” De paus glimlachte nogmaals. “Je bent een ketter. Er bestaat geen Aphrodite, er bestaat alleen God. Dus daarom stel ik je voor een keuze: ik kan je nu vermoorden, maar ik kan je ook gebruiken. Het leven als een paus is een zwaar leven, veel mensen heb ik als vijanden. Ik wil dat je mijn persoonlijke beschermer word. Mijn bodyguard. Je hoeft geen belasting te betalen en je krijgt eten van het Vaticaan.” Vragend keek de paus haar aan. Thalassa sloot haar ogen. Ze hoorde de stem van Aphrodite door haar hoofd: “Doe het.” Zonder het woord van de zeegodin in twijfel te trekken, knikte Thalassa. De paus glimlachte. “Je zult een nieuwe naam dragen. ‘Adore’ word je naam, wat ‘glorie’ betekent in het Latijn. Je Griekse bestaan zul je achter je laten. Welkom in Rome.”

En zo werd Thalassa, nu Adore genaamd, voor ruim 1500 jaar de persoonlijke bodyguard van de paus. Natuurlijk elke keer voor een andere paus. Ze zorgde ervoor dat ze nooit te zien was als ze met hem was. Altijd was ze in wit gekleed en droeg ze een kap over haar hoofd. Niemand wist van haar bestaan af, alleen zijzelf en de paus. Het kwam een aantal voor dat ze moest ingrijpen. Het had een voordeel: ze was niet bekeerd naar het christendom, en kon daarom haar krachten blijven trainen. Ze werd steeds gedrevener in het besturen van water en het besturen van de menselijke gevoelens voor elkaar.

Dit was het leven van Adore tot de 16e eeuw. In de 16e eeuw verloor de paus heel erg veel macht. Adore besloot het Vaticaan de rug toe te keren en nam haar intrede in de’ Medici familie, die samen met de Borghese, Farnese, Bourban-Parma en meer van dit soort families de dienst begonnen uit te maken in de stad. Adore kwam in de familie door te trouwen met Giovanni de Medici, hem vervolgens te vermoorden en door haar stand als weduwe zichzelf steeds hogerop te werken. Het Vaticaan kon haar niets maken: moord op een van de rijkste families in Italië kon zelfs door het Vaticaan niet goed gepraat worden. En daar begon het leven van Adore eindelijk eens de goede kant op te rollen. Ze genoot van de rijkdom, en van de aandacht die ze van de mannen kreeg, haar moeder achter nagaand. Adore was niet iemand die zich aan iemand bond, zij vond dat je moest pakken wat je pakken kon. Ze werd ook wel de mannenverslindster van Rome genoemd en werd door menig vrouw gehaat. Zeker als hun mannen in de buurt waren.

Dit bleef voor een lange tijd zo goed gaan, totdat mensen begonnen op te merken dat Adore niet ouder werd. Ze besloot dan om naar een ander deel van de enorme stad te verhuizen, maar dit hield ze niet lang vol. Tegen de 20e eeuw werden de mensen steeds meer wantrouwig en moest ze Rome ontvluchten. Maar ze ontvluchtte Rome niet alleen, het Vaticaan had namelijk haar zinnen weer op het meisje gezet. Ze vluchtte door heel Europa, te voet, omdat iets anders meer sporen achter zou kunnen laten.

Uiteindelijk hoorde ze in Noorwegen over de lus van mevrouw Bluebonnet. Hier zou ze veilig zijn voor de toorn van het Vaticaan. Maar was het hier nou daadwerkelijk wel veel veiliger?


Door haar levenservaring, kan Adore overkomen als een zelfverzekerd persoon. Dat is ze ook, ze weet wat ze wilt in het leven en ze weet ook hoe ze dat moet krijgen. Tegenover andere komt ze vriendelijk en behulpzaam over, maar ze heeft ook zeker een flinke wilde kant. Adore heeft absoluut geen loyale kant op naar mannen, dit is in haar verleden eruit geramd. Mannen gebruikt Adore slechts als een lustobject, omdat mannen dat zelf ook altijd bij vrouwen doen. Ze is een echte maneater. Naar vrouwen toe kan Adore dit ook zijn, omdat ze pansexueel is: ze houdt van iedereen, net als de godin Aphrodite. Adore is leergierig en leert daarom dus ook snel, ze is vastberaden om te bereiken wat ze wilt in het leven en leeft daar ook naar. Verder heeft ze een hele hoop interesses: lezen, kunst en muziek, maar ze houdt ook zeker van sport, om haar lichaam goed in conditie te houden. Adore heeft wel een grote muur: maar weinig mensen weten van haar originele leven, zeker omdat niet veel mensen haar zullen geloven als ze het allemaal verteld. Daarom is Adore vaak alleen, maar ze is zeker niet eenzaam. Adore geniet van de stem van mensen, maar ook van het geluid van de stilte.