Maaltijd 01 - Avonddiner

Het heldere geluid van de lepel die tegen de pan tikte deed Finn opkijken uit zijn boek, en de roep die aankondigde dat het tijd was om te eten deed hem overeind komen. Half rennend baande hij zijn weg naar de etenskamer - deels omdat hij wist dat Miss Bluebonnet er niet van hield als je te laat was, en deels rekening houdend met zijn knorrende maagje. Hij kwam de met aroma's gevulde eetkamer binnen, en hij zag dat al enkele mensen plaats hadden genomen aan de tafel. Ik kende de meesten niet echt: ik was hier dan ook nog niet zo heel lang. Gelukkig zag ik die vervelende Melvin nog niet. Hopelijk had hij ergens de deur op slot gedraaid en wist hij niet meer hoe hij open moest. Nieuwsgierig naar wat ze zouden eten ging het jongetje zitten. Hij was één van de jongeren van het huis, maar daardoor voelde hij zich niet ongemakkelijk. Hij nam plaats op een stoel naast een meisje van ongeveer zijn leeftijd, maar hij kon even niet zo snel op haar naam komen. Met een nieuwsgierigheid gedreven door honger boog hij zich voorover naar de grote pan soep die Miss Bluebonnet op tafel had gezet, en de deksel van deze tilde hij een tikkeltje brutaal op. Terwijl allerlei geuren hem tegemoet kwamen gluurde hij watertandend naar binnen. "Wat is dit?" vroeg hij aan de vrouw des huizes, terwijl ij de deksel weer liet zakken en weer op zijn kont ging zitten, wachtend tot ze een teken zouden krijgen dat zou zeggen dat ze mochten opscheppen.

Tag: Louise, niet echt iemand in het bijzonder

In plaats van een antwoord op haar vraag, hoorde ze een naam, haar naam. Dit was dan het hoofd van dit huishouden, de vrouw die nu een soort van mentor voor haar moest gaan zijn. Een hand werd naar haar toegereikt, en Lorelei nam deze aan en schudde hem met diezelfde glimlach. Er was niets oprechts aan de lach op haar gezicht; het was slechts een product van jarenlang geforceerde beleefdheid. Haar ouders hadden haar niet minder geleerd. "Dat klopt," zei ze toen, bij gebrek aan een beter antwoord. "Ik ben vanochtend aangekomen. Melvin heeft mijn spullen naar mijn kamer helpen brengen." Ze wilde weten dat iemand haar begroet en geholpen had, dat ze niet helemaal radeloos naar binnen was gewandeld. Haar aandacht werd getrokken door een jongen - een man? - die binnenliep en een opmerking maakte over alcohol. Lorelei trok een geïrriteerde wenkbrauw omhoog. Uiteindelijk was dit een plek voor kinderen en tieners, en hij besloot om whiskey te vragen? Wauw. Vervolgens kwam er nog een meisje naar binnen lopen dat eruit zag als een prostituee die naar haar gala ging. Ze grinnikte even binnensmonds om haar eigen gedachten. Vervolgens kwamen Finn, de jongen die ze ontmoet had in de bibliotheek, en Melvin ook nog binnen. Naar die laatste liet ze een uitnodigende glimlach zien. Vervolgens gingen haar ogen naar Louise, die vertelde dat ze een Noorse soep had gemaakt voor vanavond. De jonge brunette was dol op soep en stierf tevens van de honger, dus schoof ze haar bord richting de ymbryne. Nu voelde ze zich toch wel een beetje thuis.

Tag; Niemand in het bijzonder. Silently judging everyone.   

Nadat de tengere jongen ietwat streng werd aangesproken door Miss Bluebonnet en hij weer braafjes was gaan zitten, kwam een bekende figuur de eetkamer binnen lopen. Ugh. Melvin. Natuurlijk was die idioot weer te laat. Wat kon je anders van hem verwachten? Ach, het was niet zijn schuld dat hij te dom was om klok te kijken. Even grinnikte Finn in zichzelf. Melvin ging zitten en het leek er niet op alsof er nog iemand bij zou komen, dus nam Louise het woord. Erg veel aandacht voor de anderen had Finn niet. Hij was gewend aan een levensstijl waarin hij van maaltijd tot maaltijd leefde, als je deze überhaupt al kreeg. Dus als hij nu zo'n grote pot vol dampende, warme, smaakvol ruikende soep zag staan, dan werd zijn aandacht daar bijna compleet door opgezogen. ’De borden mogen deze kant op, de pot schaft een soep van Noorse bodem. Als het niet smaakt, schuif de schuld dan alsjeblieft op meneer Oddløg.’ Hoewel hij maar half luisterde, kreeg Finn wel de boodschap van de woorden mee. Etenstijd. gretig stak hij zijn bord uit naar Miss Bluebonnet, en deze stak ook haar hand uit om het aan te pakken, maar opeens ging alles heel snel. Voordat hij doorhad wat er gebeurde sprong één van zijn tafelgenoten opeens recht op Louise af. Verstijfd bleef Finn zitten, niet wetend wat hij moest doen. Zijn bijzonderheid had in dit geval geen nut. Hij zou enkel makkelijk weg kunnen komen. En gezien hij ook nog eens de jongste aan tafel was, besloot hij dat het niet zijn taak was om haar te stoppen: echt veel zou hij toch niet kunnen uithalen. Dus bleef hij slechts verbijsterd zitten. Damn, wat een slechte timing was dit. Hij wilde gewoon eten..