Zeal zou liegen als hij zich niet een tikkeltje nerveus voelde. Hij had mevrouw Bluebonnet maar een paar keer echt gesproken. De eerste keer was toen hij in de lus was gekomen. Toen had hij zich voorgedaan als een lieve jongen en was zonder problemen door de procedure heen gekomen aangezien hij toen kon liegen als de beste. Het had enkel niet lang geduurd voordat alles alweer uit de hand liep. Op de momenten dat zijn gedrag echt te ver ging, de moorden de oren bereikten van de peculiars, de martelingen werden gevreesd en zijn naam als een vloek door de lus heen ging, had hij zelfs besloten om een tijdje niet meer in het verblijf te blijven. Hij probeerde dan nog altijd bij een lokaal motel te crashen zodat hij tenminste wel een dak boven zichzelf had. Zo had hij het een tijdje volgehouden en toen was hij best trots op zichzelf geweest dat hij het zolang zonder problemen had volgebracht. Nu was alles anders. Nu probeerde hij de gewoontes van vroeger ter verachten en probeerde hij hobby’s te vinden die hem net zo gelukkig konden maken, maar niet zo destructief waren voor zijn omgeving. Skyler was daarbij een hele grote factor geweest. De jongen had hem geforceerd laten herinneren aan wie Zeal echt was. Dat zijn echte naam niet Laxus was en dat er een tijd was voor al dat destructieve gedrag, een tijd waarin hij gelukkig was geweest. Zodra hij werd herinnerd aan die tijd voelde hij zich gemotiveerd om zichzelf een beter mens te maken, om weer gelukkig te worden zoals hij toen was geweest. Het was ontzettend moeilijk en nog steeds worstelde Zeal er elke dag mee, maar hij hield het nu al een paar maanden voor.

Zeal wist niet hoe Skyler het voor elkaar had gekregen, maar de jongen had ervoor gezorgd dat Zeal een mentor was geworden. In eerste instantie had Zeal het idee veracht. Hij was bang dat hij de onschuldige peculiars enkel zou gebruiken en manipuleren in plaats van hen te beschermen. Opnieuw wist Skyler hem ervan te overtuigen dat het toch echt een goed idee was. Het was een lopende test. Een dagelijkse uitdaging die ervoor zorgde dat Zeal zich ten alle tijden bewust was van zijn gedrag en zich altijd precies zo gedroeg zoals men van hem verwachtte. Het ‘normale’ gedrag begon al iets menselijker aan te voelen. Nog altijd moest hij soms twintig keer nadenken over de simpelste dingen. Hoe reageerde je als iemand zichzelf voorstelde? Was het dan nog acceptabel om te zeggen ‘nice to meet you handsome’ of was een compliment ook al te ver? Soms maakte het hem gek, al die beslissingen en het frustreerde hem dat het voor ieder ander als vanzelfsprekend kwam terwijl hij er zo ontzettend veel moeite in moest steken. Toch zette hij door. Met zijn gedachte gericht op het doel van legaal gelukkig zijn.

Daarbij was er in de afgelopen weken ook wel iets verandert. Hij was Connor weer tegengekomen. De laatste ontmoeting, zoveel maanden geleden, was geëindigd met een door Zeal uitgevoerde moordpoging op de jongen, maar nu konden ze het wonder boven wonder goed vinden. Natuurlijk hadden ze in het begin het moeilijk gehad, maar nu leken ze wel vrienden te worden – ook al zou Connor dat natuurlijk nooit toegeven -. Connor was één van de weinige die begreep hoe Zeal zich voelde. Hoe moeilijk het was om zijn gedrag te veranderen. Connor had hem zelfs geprobeerd te overtuigen om gewoon weer terug te gaan, om samen weer aan de slechte activiteiten te beginnen, maar Zeal had het afgewezen. Dat hem echter niet ervan weerhouden om alsnog dronken te worden met de jongen en samen in bed te duiken. Goed, misschien had Connor toch enigszins slechte invloed op Zeal. Zeal hoopt enkel dat Louise zich daar niet bewust van was. Hij zou het vreselijk vinden als één van zijn weinige vriendschappen nu al de grond in werd gedrukt. Nadat Skyler van de aardbodem was verdwenen had hij iemand nodig om houvast te krijgen en op het moment was dat Connor.

Er was hem verteld om in de woonkamer plaats te nemen. Louise zou hem opzoeken. Het wachtte vrat hem op. Het liefste wou hij zelf opzoek gaan naar de desbetreffende dame en haar aan d’r haren naar binnen sleuren, maar dat was natuurlijk niet correct. In plaats daarvan klemde hij enkel zijn kaken op elkaar en probeerde hij zijn zenuwen tot het minimum te beperken.

Zeal vond het moeilijk om in te schatten of hij zijn werk goed deed of niet. Hij deed zijn best, dat was zeker. Hij stak al zijn moeite in zich zo goed mogelijk gedragen, maar hij kon moeilijk beoordelen of het ook echt goed was of niet. Het morele ‘goed’ en ‘fout’ was totaal anders bij hem dan bij andere mensen. Hij probeerde zo goed mogelijk erachter te komen wat hij nu juist wel of juist niet moest doen, maar het zou niet de eerste keer zijn dat hij het alsnog verkeerd deed. In ieder geval kon hij wel zeggen dat hij geen hele grote fouten had gemaakt. Het ergste was misschien dat hij dronken was geworden in zijn slaapkamer samen met Connor. Dat was iets waar hij eigenlijk iets meer wijsheid in had moeten vinden, maar op het moment zelf was het juist zo fijn geweest om eens de regels aan de kant te schuiven en te doen wat hij echt leuk vond. Natuurlijk moest hij het niet te vaak doen, maar eens kon toch geen kwaad? Daarbij had hij ook niemand vermoord of gemarteld, dus zo slecht was het ook niet geweest.

Onbewust schudde hij zijn hoofd, wetend dat hij er niet zo over na moest denken. Hij had het ontzettend moeilijk gehad om zich vast te klampen aan deze nieuwe manier van leven zonder iemand die hem kon helpen. Eerst was Skyler er nog voor hem geweest, maar die was nu van de aardbodem verdwenen. Zeal wist dat hij dit niet enkel deed voor Skyler, maar vooral voor zichzelf waardoor hij had doorgezet, maar makkelijk was het zeker niet. Het was zoveel makkelijker om het gewoon op te geven en terug te gaan naar zijn eigen gedrag. Dan zou hij maar niet gelukkig zijn, dan zou hij maar eeuwig in een cirkel blijven zitten van zelfhaat en frustratie, het was tenminste iets makkelijker. Opnieuw schudde hij zijn hoofd. Hij wist waarom hij het deed en hij moest ervoor gaan. Het werd in ieder geval wel duidelijk dat de zenuwen voor het gesprek met Bluebonnet ervoor zorgde dat hij ontzettend begon te twijfelen aan zijn aanpak en of het het nog wel waard was. 'Zeal.' Meteen keek Zeal op en werd hij uit zijn gedachte gehaald. Hij plakte een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. ”Good afternoon,” begroette hij haar vriendelijk terug. Gelukkig leek het erop dat zijn manier van vriendelijk doen al natuurlijker kwam.

Nu dat Bluebonnet er was had hij in ieder geval geen tijd meer om te veel over zijn acties na te denken. Hij probeerde maar zo goed en ‘echt’ mogelijk over te komen. 'Been waiting, have you?' vervolgde de ymbryne. Zeal schudde zijn hoofd. ”Just a few minutes,” antwoordde hij met een kleine glimlach. Een dienblad met thee en twee mokken werd neergezet, waarna de dame plaats nam in een stoel schuin tegenover hem. Even bleef zijn blik hangen bij de thee. Iets wat hij normaal nooit dronk, maar het zou hem vast goed doen voor de verandering. Zijn blik ging terug naar Louise. 'I was just wondering how you think you're doing. You know, as a mentor and role model,' sprak ze. Het was wel duidelijk dat ze meteen met het gesprek begonnen. Geen koetjes en kalfjes, meteen naar hetgeen wat ertoe deed. Zeal wist niet wat hij liever had, maar wist ook dat hij nu geen keuze meer had. ”It’s difficult,” gaf hij eerlijk toe. Hij wist ook dat zeggen dat alles goed ging hem enkel dieper de problemen zou trekken. ”The job requires a bit a more work than I initially thought, but I’m still trying my best to make everything work,” vervolgde hij. Zijn blik ging terug naar haar. ”I’m sure it will become easier with the time,” eindigde hij. Ongetwijfeld waren er nog genoeg dingen om over te praten en hij wou ook graag horen hoe Louise het allemaal zag, maar voor nu zou hij het hier bij laten.

Natuurlijk had het tijd en oefening nodig om ervoor te zorgen dat Zeal zich kon gedragen naar de goede normen en waarden, maar met de maanden die al voorbij waren gegaan, had hij het voor elkaar gekregen om al behoorlijk snel het goede gezicht op te zetten en de goede woorden te zeggen. Diegene die erg analyserend was zou het misschien opmerken, maar ieder ander zou het masker al snel voor lief aannemen. Natuurlijk had Zeal er nog altijd ontzettend veel moeite mee. Het zou nooit natuurlijk voor hem komen, simpelweg omdat hij niet de goede opvoeding had gehad. En nu had hij Connor. Een jongen die hem begreep en die als één van de weinige de frustratie en kwelling leek te begrijpen waar Zeal op het moment mee zat. Het voelde ontzettend fijn en bevrijdend aan, maar de valkuil was dat hij te veel naar Connor toetrok en dat het best zo kon zijn dat hij om zou slaan als hij te lang met Connor om zou gaan. De jongen had al laten zien dat hij Zeal hoe dan ook accepteerde, dus voor Connor hoefde hij zich niet anders voor te doen dan hoe hij echt was, en dan werd het heel erg gevaarlijk. Want waarom zou Zeal zich nog anders gedragen als de enige waar hij iets om gaf er geen problemen mee had als hij zijn ware aard liet zien? Een kleine stem in zijn achterhoofd had hem tot nu toe ervan weerhouden, maar hij wist niet hoe lang dat nog zou volstaan. Hij wist niet of hij dit voor eeuwig kon volhouden. Het was immers een toneelstuk dat hij speelde en hoe lang kon hij zich anders voor doen dan hij was?

Louise wist hem terug bij de les te brengen. Met een klap van haar handen had hij meteen opgekeken en had hij geen tijd meer om erover te piekeren. Meteen had hij haar op een vriendelijke manier teruggegroet om vervolgens toe te kijken hoe ze plaats nam in een zetel schuin tegenover hem. Een dienblad met thee werd bij hen neergezet. Even gleed zijn blik ernaar. Thee dronk hij eigenlijk nooit en hij wist niet goed of hij het nu wel moest drinken. Als hij het niet dronk kon hij misschien als onbeschoft over komen, maar als hij het wel dronk kon het weer te veel overkomen alsof hij te veel moeite voor haar deed. Het feit dat hij al over simpele thee een discussie in zijn hoofd kon hebben was frustrerend genoeg. Gelukkig begon Louise al snel het echte gesprek, ook al moest hij daar ook genoeg over nadenken. Echter had hij zich wel kunnen bedenken wat voor vragen Louise zou gaan stellen en had hij daarvoor al een paar antwoorden klaarliggen. Hij had gekozen voor een zo eerlijk mogelijk antwoord. Louise was observerend en wist ook wel wat er zich speelde, liegen had dus geen zin.

In tegenstelling tot hem had Louise zichzelf wel geholpen aan een kopje thee. Even zette ze het kopje weg en vouwde ze haar handen ineen. ‘I can imagine it being tough on you right now. I’m sure you’ve noticed that I’ve giving you more training session than some of the others. I wanted to see how you would do,’ sprak ze. Zeal knikte eens. Dat was hem zeker opgemerkt, maar met de trainingen had hij op zich geen moeite. Hij vond bovennatuurlijke krachten ontzettend interessant en daarbij was hij vanuit zijn verleden gewend om te trainen en te vechten. De trainingen waren in zijn ogen daardoor meer een hobby dan echt werk. Hij voelde zich er wel op zijn gemak. Natuurlijk waren de emotionele aspecten ervan soms moeilijk om mee om te gaan, maar het balanceerde het uit. ‘And I have to agree, I think you’re doing a good job.’ De woorden deden hem goed, maar ook hij hoorde de ‘maar’ aankomen en hij liet zich daarom niet toe om van het kleine complimentje te genieten. Zwijgend keek hij toe hoe de dame door haar thee heen roerde. In de paar seconde van stilte vrat hij zichzelf al op met allerlei verschillende scenario’s en woorden die ze kon zeggen, maar hij hield zich in om ongeduldig over te komen. Gelukkig werd het lepeltje uiteindelijk neergelegd en sprak de vogel verder. ‘However, I have noticed some…’ Afwachtend keek hij haar aan terwijl hij onbewust zijn adem al in hield. ‘...distractions,’ eindigde Louise uiteindelijk haar woorden. Zeal keek op van de woorden. Eerlijk gezegd had hij verwacht dat ze zou beginnen over de paar kleine fouten die hij nog hier en daar maakte, maar het leek erop dat Louise ook de invloed van Connor had opgemerkt. In ieder geval zou Zeal niet weten over wie anders ze het zou moeten hebben. Misschien Laxus, maar Laxus’s aanwezigheid zorgde er nog niet voor dat Zeal terugval neigingen kreeg. Even keek Zeal haar in stilte zwijgend aan. Nu was het zijn beurt om over woorden na te denken terwijl hij al lang wist wat hij wou vragen. Hij wist het, maar hij wist ook dat hij iets langer moest nadenken of het wel slim was om het te vragen. Vooral de manier waarop. Het kon er kattig of verwijtend uit komen en het laatste wat hij wou was een discussie met Louise. Zodra hij het gevoel had dat hij zijn gevoelens genoeg onder controle had om te voorkomen dat het door zou schijnen in zijn woorden, begon hij te praten. ”I assume you're talking about my roommate,” begon hij met een klein glimlachje. Even gleed zijn blik af naar zijn handen die hij samen wreef in de hoop dat het zijn zenuwen iets tot rust zou brengen. ”It’s true that he’s a handful and it can be difficult to manage, but I assure you he has no influence over me,” sprak Zeal verder en richtte zijn blik terug op Louise bij zijn laatste woorden. Hij ging er niet vanuit dat Louise zo makkelijk te overtuigen was, maar met een beetje geluk kon hij wel zo makkelijk het onderwerp aan de kant schuiven en konden ze het over andere aspecten van zijn mentorschap hebben.