Na de opmerkelijke ontmoeting met Victor had Zeal besloten om eerst maar terug naar zijn kamer te gaan. Hij had tijd voor zichzelf nodig. Hij wist dat het moeilijk kon worden om te praten over de mensen die hij had ontmoet met dezelfde soort krachten. Natuurlijk hoefde hij niet te specifiëren wie ze waren, en zou dat ook zeker niet doen, maar het zou ongetwijfeld toch die herinneringen ophalen en hem waarschijnlijk achtervolgen voor nachten. Hij wist ook dat hij niet enkel afhankelijk kon zijn van zijn ervaring en dat hij wel wat meer theorie kon leren om er zeker van te zijn dat hij de jongen kon helpen. Hij wou immers voorkomen dat het mis ging, aangezien Victor had gezegd dat hij het dan helemaal niet meer een kans wou geven en dat wou Zeal voorkomen. Nog altijd vond hij het ontzettend dom dat Victor niet zijn krachten wou gebruiken en daarmee het leven van anderen in gevaar bracht, maar hij begreep ook dat Victor het niet wou riskeren om iemand te vermoorden. Elk normaal mens wou natuurlijk voorkomen dat je iemand vermoordde en walgde al enkel bij de gedachte. Zeal kon daar nou nog niet echt aan relateren. Hij had te veel mensen achteloos vermoord zijn leven om te doen alsof hij daar wat aan gaf. Dat principe was hem altijd afgeleerd en hij was opgevoed om te moorden, dus natuurlijk vond hij het niet erg om iemand om te leggen. Nu deed hij de laatste paar maanden wel meer moeite om te doen alsof en had hij ook niemand meer vermoord, maar nog steeds was het moeilijk om zich anders voor te doen dan dat hij was.

Zeal legde zijn vingers tegen het stopcontact aan. De lampen boven hem begonnen te flikkeren terwijl hij de stroom uit het stopcontact begon te trekken. Natuurlijk kon hij niet al de stroom uit het verblijf halen, maar hij moest wel genoeg hebben om zichzelf eventueel te verdedigen mocht het nodig zijn. Hij had voor het gemak een joggingsbroek, tanktop en vest aangetrokken. In het verblijf had hij de capuchon over zijn vers geverfde roze lokken heen getrokken, maar buiten waaide het jammer genoeg te hard om dat vol te houden. Hij hoopte maar dat Victor er niks over zou zeggen of in ieder geval niks ergs erover zou zeggen. Zeal wist niet of hij zich nog kon inhouden als de jongen opmerkingen naar zijn hoofd ging gooien over iets wat hem was aangedaan. Zeal liep het trainingsterrein op en zag Victor al staan. Zeal liep naar hem toe en kwam voor hem tot een halt. ”Are you ready for it?” vroeg hij hem met een lichte grijns, ook al zou hij geen nee als antwoord accepteren.

Zeal kon wel na gaan dat zijn haarkleur niet onopgemerkt zou blijven. Hij had nog gehoopt dat hij zijn haar had kunnen verbergen met een capuchon of een pet, maar hij wist ook dat dat niet makkelijk was als ze zouden gaan trainen. Natuurlijk was het niet nodig dat de twee veel zouden bewegen voor de training, maar je wist maar nooit. Zeal was liever voorbereid, dan dat hij achteraf spijt had van de voorbereidingen die hij niet had genomen. Al snel was zijn oog gevallen op de jongeman die op het trainingsterrein stond. Hij zag de grijns over diens gelaat trekken. Zeal kon wel nagaan waarom de jongen zo naar hem keek, maar Zeal probeerde het te negeren. Hij wou er geen aandacht aan besteden. Hij wou zich enkel richtte op de training en ervoor zorgen dat Victor ook enkel daaraan zou denken. Zijn roze haar was op het moment niet belangrijk. Zodra hij eenmaal voor de jongen stond vroeg hij hem daarom ook of hij er klaar voor was. Hij hoopte hiermee ervoor te zorgen dat hij Victor kon afleiden van de roze plukken. Even leek het te werken. “Yeah, sure,” antwoordde Victor niet al te enthousiast. Zeal was echter nog blij genoeg dat de jongen er nog steeds mee instemde. Zeal knikte eens goedkeurend en wou met de instructies beginnen, maar toen verscheen de grijns opnieuw op Victor’s gezicht. “One thing though.” Oh boy. Zeal keek hem enkel aan, probeerde hem in stilte te zeggen om er geen opmerking over te maken, maar tevergeefs.

“Who did that to you?” vroeg Victor uiteindelijk na een korte stilte en wees naar Zeal’s haar. Zeal slaakte een zucht en liet zijn hand door de roze lokken heen gaan. Hij was tenminste blij dat Victor ervan uitging dat iemand anders dit hem had aangedaan. Nooit van zijn leven zou Zeal vrijwillig roze haar nemen. ”My roommate,” verzuchtte Zeal en richtte zijn blik weer op Victor. Als ze het er dan per se over moesten hebben zou hij wel snel en beknopt antwoord geven zodat ze zich snel weer op het belangrijke konden concentreren. ”He thought it was a briljant idea to dye my hair at night while I was sleeping,” legde Zeal verder uit. ”I tried to get rid of it when I discovered it, but it was already too late,” verzuchtte hij, maar kon het toch niet laten om licht te grijnzen. Zelf kon hij ook wel in zien dat het nogal humoristisch was en hij er op het moment ook wel raar uit kon zien met zijn roze haar. Het ging recht tegen zijn imago in. Zolang Victor hem er niet belachelijk om ging maken, kon Zeal het ook nog wel hebben.

Natuurlijk kon Victor Zeal’s roze haar niet onbesproken laten. Zeal was er in ieder geval blij mee dat de jongen hem niet in het gezicht uitlachte, maar hij had wel het vermoeden dat het niet lang zou duren voordat Victor hem daadwerkelijk uitlachte. Lang wou Zeal er dan ook niet over praten. Hij was in ieder geval blij dat Victor de conclusie had getrokken dat Zeal nooit uit zichzelf roze haar zou nemen. Met een zucht legde Zeal uit dat het zijn ‘kamergenoot’ was geweest en die had ook zeker de wind van voren gekregen zodra Zeal erachter was gekomen wat Connor hem had aangedaan. “I’d like to meet your roommate sometime. He sounds fun,” reageerde Victor op Zeal’s woorden. Zeal’s blik werd wat droog. ”Oh he’s fun alright,” mompelde hij met een zucht. Hij was ontzettend blij met Connor in zijn leven, maar god wat kon die jongen soms impulsieve dingen doen. Haar verven, eenden kidnappen en ondertussen maar verwachten dat Zeal het allemaal zou aanvaarden. Eerlijk was eerlijk, sinds hun laatste gesprek was het wel een stuk beter geworden. Nog altijd had Connor rare ideeën, maar nu werd Zeal tenminste van tevoren geïnformeerd. Dan stond hij tenminste niet voor een verrassing, enkel voor de rare realiteit.

”Though I should test if it’s real,” zei Victor plots. Zeal kon enkel nog verbaasd opkijken van de woorden voordat de jongen plots zijn hand uitstak naar zijn haar. Zeal kon nog een halve stap naar achteren zette voordat de hand zijn haar bereikte en de jongen ongegeneerd zijn hand door zijn haren liet gaan. Nog altijd stomverbaasd keek Zeal Victor aan terwijl hij zijn roze haren door de war gooide met een lach. “Yep, all real. Pink and fluffy,” zei Victor, waarna hij zijn hand weer terugtrok. Nog altijd verbaasd om deze onverwachte actie keek Zeal hem aan. Niet goed wetend hoe hij hierop kon reageren zonder al te boos te klinken, hield hij zich nog even stil. Nu leek het besef bij Victor ook in te dalen aangezien de jongen hem een verontschuldigende glimlach gaf. Zeal schraapte zijn keel en wou een poging doen om de situatie minder ongemakkelijk te maken, maar toen verscheen er plots iemand naast hem. Zeal voelde het lichaam tegen de zijn aanstrijken en wou verbaasd een grote stap opzijzette, maar toen zag hij dat het Connor was. Right. Kennelijk was de jongen weer naar hem op zoek geweest, tenminste, daar ging Zeal vanuit. ”Hi Zeal,” begroette Connor hem vrolijk en opgewekt. Zeal keek hem nog altijd wat verbaasd aan maar glimlachte uiteindelijk toch wat naar hem. ”and hi.. other person,” werd er vol afschuw tegen Victor gezegd. Iets waardoor Zeal opnieuw op keek, maar hij besloot er niet op in te gaan. ”Hey Connor,” begroette Zeal hem terug met een glimlach, waarna zijn blik naar Victor ging. ”Victor this is the roommate I was talking about, Connor,” stelde hij Connor aan Victor voor. Vervolgens ging zijn blik terug naar Connor. ”Connor, this is Victor, he and I were gonna train his powers,” legde Zeal de situatie uit.

Verbaasd had Zeal opgekeken toen Victor met zijn hand door zijn haren ging. Dat was iets wat veel te vriendelijk was voor de korte tijd dat de twee elkaar kende. Hun eerste ontmoeting was niet al te vlekkeloos gelopen en Zeal ging er natuurlijk niet vanuit dat hun tweede ontmoeting uit de hand zou lopen, maar hij was nog wel op zijn hoede. In ieder geval ging hij er niet vanuit dat ze gezellig door elkaars haar zouden gaan woelen. Gelukkig, of misschien toch niet zo gelukkig, was daar zijn redende demon. Connor verscheen uit het niets en belandde bijna boven op Zeal. De verbaasde blik bleef daarom in Zeal’s gouden ogen terwijl Connor de twee begroette. Zeal kreeg een vriendelijke begroeting terwijl Victor een ongunstige begroeting kreeg. Zeal wist niet waaraan Victor dat had verdiend, maar besloot er niet op te reageren. Als Connor zo argwanend tegen Victor bleef doen zou hij er wel naar vragen of er iets over wou zeggen. Tegenover Zeal leek Connor echter een goed humeur te hebben. Connor glimlachte trots naar hem terug, waarna de jongen ongegeneerd Zeal’s haren weer gladstreek. Zeal’s blik werd daardoor ietwat droog. Right. Natuurlijk moest ook hij nog even aan zijn roze lokken komen. Zeal onderdrukte een zucht en besloot de twee aan elkaar voor te stellen. Misschien zou het ervoor zorgen dat Connor de ander meer vertrouwde en misschien zou het ervoor zorgen dat zijn haar met rust werd gelaten. “Mmh, hey,” begroette Victor Connor voorzichtig terug. Het leek erop dat hij de ongunstige manier ook had opgemerkt waarmee Connor hem had begroet. Zeal probeerde hem wat gerust te stellen met een glimlach, Connor bedoelde het vast niet gemeen, toch?

“Nicely done, by the way,” klonk het toen plots en er werd gewezen naar Zeal’s haar. Ho nou even. Dit hadden ze toch gehad? Ze hoefde toch niet nog meer over zijn haar te hebben? Maar jawel, meneer sprak alweer verder. “Best thing I’ve seen in about a year,” ging Victor vrolijk verder. ”Best idea I’ve had in my life so far,” stemde Connor er mee in. Zeal’s blik werd wat droog en hij moest moeite doen om niet ook geïrriteerd te raken. ”Please do not bond over my fucking hair,” mompelde hij met de droge blik in zijn ogen terwijl hij van de een naar de ander keek. ”And it’s not the best thing,” verbeterde hij hen met een koppige attitude. Gelukkig leek Connor ook van onderwerp te willen veranderen. Dat, of hij was gewoon nieuwsgierig. ”So what kind of powers are you going to train?” vroeg Connor tot zijn opluchting. Ja, please, laten ze het over training en bovennatuurlijke krachten hebben. ”The power to take and give life,” antwoordde Zeal. ”Victor hasn’t used his powers in a while and there’s no guarantee he has control over it, so I’m going to help him to make sure he can control it,” legde Zeal verder uit terwijl hij even naar Victor keek voordat hij zich weer op Connor richtte. ”On that note, maybe it’s better if you don’t involve yourself in the training.” Hij wou natuurlijk voorkomen dat Connor iets overkwam. Natuurlijk zette Zeal ook zijn leven op het spel, maar dat deed hij vrijwillig en moet een goed doel. Hij zou zichzelf niet kunnen vergeven als Connor iets overkwam zonder dat de jongen instemde de termen.

Zeal was heel blij dat de twee het goed met elkaar konden vinden en dat ze, ondanks Connor’s eerst vijandige houding, het nu ergens over eens waren, maar kon dat alsjeblieft niet zijn roze haar zijn?! Hij zag er belachelijk uit en alle drie wisten ze het. Zeal zou haast de neiging krijgen om hun beiden haar ook roze te verven zodat de twee eens wisten hoe het was om aangestaard te worden en uitgelachen te worden. Goed, dat laatste was nog niet gebeurd, maar Zeal had zeker wel het gevoel alsof iedereen naar hem keek en enkel domme opmerkingen over hem maakte en dat terwijl hij zich juist als een goede mentor probeerde op te stellen. Hoe kon iemand hem nu nog serieus nemen? Zeal wou er niet verder op in gaan. Als ze er nog meer over zouden praten zou hij zeker uit zijn slof schieten en beide jongens leken zich dat ook te beseffen. Opgelucht begonnen ze over een ander, veel beter, onderwerp. Namelijk de training. Zeal riep zichzelf terug naar zijn serieuze aanpak en legde het plan uit. Hij wist als geen ander dat de krachten van Victor gevaarlijk waren, maar juist omdat hij er zoveel van wist, wist hij ook dat hij de enige was die Victor kon helpen. Er zat nou eenmaal niks anders op. Zeal wou echter voorkomen dat Connor iets overkwam. Zeal wist genoeg van de krachten om, hopelijk, snel de fouten op te kunnen merken om ongelukken te voorkomen, maar dat zou moeilijk worden als hij zich voor twee mensen moest gaan zorgen. Het was beter als Connor zich niet zou bemoeien met de training. Tot zijn opluchting ging Victor ermee akkoord. “Yes, that would be a lot better,” begon Victor, maar werd ruw onderbroken door Connor. ”Risking Zeal’s life isn’t any better,” vuurde Connor nu terug. De vriendelijkheid van eerder leek weer te zijn verdwenen. Zeal onderdrukte een zucht. ”I know what his powers are like. I won’t have the same risk as you would have. It would be more dangerous for you,” probeerde Zeal aan Connor uit te leggen, maar hij wist ook hoe koppig de jongen kon zijn. Het begon hem nu ook te dagen dat Connor misschien nog behoorlijk wat roet in het eten kon gooien, maar hij hoopte dat Connor uiteindelijk naar hem zou luisteren en hem zou vertrouwen. Zeal wist wat hij deed en het was veiliger voor iedereen als Victor zijn krachten leerde te beheersen. Het zou goed komen, tenminste, dat hoopte hij.

"And there's no need for your boyfriend to be jealous by the way,” sprak Victor plots. Zeal keek even verbaasd op van die woorden, voordat zijn blik eveneens naar Connor ging. Oh boy. “I won't touch the hair again," maakte Victor verder duidelijk, maar of de woorden nog bij Connor aan zouden komen was een tweede. Zeal wist dat dat ene woord het verkeerde keelgat in zou schieten bij Connor. Ergens vond Zeal het ontzettend schattig en moest hij ook een grijns onderdrukken, maar hij wou voorkomen dat Connor opnieuw boos zou worden op Victor, ook al leek het erop dat hij daar weinig aan kon doen. ”I’m not his boyfriend, I’m his enemy!” schoot Connor meteen in de verdediging terwijl hij rood was aangelopen. Zeal wist niet of het uit schaamte of boosheid was, maar besloot ook dat hij wou voorkomen dat Connor echt kwaad zou worden. Om die reden legde hij een hand op Connor’s schouder. ”Yes, we’re just roommates,” verduidelijkte hij en trok Connor wat naar zich toe om te voorkomen dat de jongen zou uithalen naar Victor. Ondertussen keek Zeal Victor aan met een blik die zei dat hij er maar niet verder op in moest gaan. Misschien als Zeal en Victor weer alleen waren zou hij de situatie beter kunnen uitleggen, ook al lag het ingewikkeld. ”Did either of you even consider any of the other options?” vroeg Connor verder en gebaarde richting het dorp. Zeal volgde even diens blik voordat hij fronste. Wat voor andere opties zouden ze überhaupt hebben? Zeal ging er niet vanuit dat iemand anders dit vrijwillig zou aanpakken, al helemaal niet aangezien hij ervan uit ging dat hij de enige was die wat kennis had over dit onderwerp. ”Kidnap a villager and test it for all I care, but you’re not going to test taking lives on people who actually stay dead,” sprak Connor verder. Zeal bleef Connor fronsend aankijken terwijl hij nu zijn armen over elkaar sloeg. ”That’s not going to work,” ging Zeal er meteen tegen in. ”He needs guidance, someone who can help him with his powers, not just a prop,” legde Zeal verder uit. Hij wist echter ook dat Connor misschien iets meer nodig had om overtuigd te zijn. ”I know a lot about his powers and I know what I’m doing. I’m certain it will be alright,” probeerde hij Connor gerust te stellen. Natuurlijk wisten zowel hij als Victor niet of het echt ging werken en Zeal zou zeker wel risico lopen, maar dat had hij liever dan dat de halve lus zou uitsterven. ”If I don’t help him, it could be very dangerous for everyone,” voegde Zeal er daardoor er nog aan toe.