Hij kon niet geloven dat Connor effectief dacht dat hij en Zeal vijanden waren, als er iemand was tegenover wie Connor vijand-vibes gaf dan was het Victor; het was alleszins niet de mentor. ‘I’m not fawning,’ verdedigde de ander zich. Voor Victor nog iets kon zeggen, kwam Zeal er echter tussen en bevestigde dat ze enkel kamergenoten waren. Victor rolde zijn ogen terwijl de twee enkel maar dichter bij elkaar gingen staan, maar de blik die Zeal hem gaf overtuigde hem om niets meer te zeggen. Het was misschien maar beter ook dat hij Connor niet in een vijand veranderde voor ze nog niet eens twee woorden gewisseld hadden. Connor was het echter nog altijd niet eens over de training. Iets waar hij de jongen geen ongelijk in kon geven. Het was gevaarlijk en als Zeal niet zo verdomd overtuigend was geweest had Victor hier zelf nooit gestaan. De mentor bleek zelf na alle argumenten van zijn totaal-niet-zijn-lief om de training af te blazen nog te koppig om in te geven. Ook Connor leek te realiseren dat het niet hem was waar hij kwaad op moest zijn, maar dat het Zeal was die hij moest overtuigen dat het te gevaarlijk was. ‘I know,’ gaf de jongen toe. Victor knikte, blij dat hij dan toch over iets gelijk had gekregen, maar gaf dan ook toe dat hij de hulp van de mentor eigenlijk wel nodig had. Eventjes leek Connor in tweestrijd met zichzelf, tot hij zijn blik fel op Victor richtte. ‘If he gets hurt you're going to regret ever discovering this loop exists.’ De bedreiging kwam hard aan bij Victor, maar Zeal was eerder met zijn reactie. ‘Okay,’ kwam de jongen tussen beiden. Met de mentor tussen hen beiden in en Zeal op zijn kamergenoot gericht liet Victor zijn schouders hangen. Wat Connor had gezegd was dan wel een bedreiging geweest, maar zelfs als de jongen hem niets zou aandoen moest de mentor iets overkomen, dan nog zou Victor spijt hebben van alles wat gebeurd was. Zeal pijn doen was het laatste dat hij wou. Snel trok hij zijn schouders weer recht en haalde hij een iets vrolijkere uitdrukking op zijn gezicht zodra hij doorhad dat Zeal zich weer naar hem omdraaide. ‘C’mon, let’s get started.’

Victor volgde de mentor de trainingsruimte in. Die ging in het midden van de ruimte staan en gebaarde Victor om op een afstandje te blijven staan. ‘Take of your gloves.’ Verbaasd keek Victor op. Hij had niet gedacht dat het al zo snel tot dit zou komen. Maar er was nu geen ontsnappen meer aan. Zo traag als hij kon, deed hij de handschoenen uit. ‘Have you ever fought with your powers before? On purpose, not with your emotions.’ Nu had hij echt spijt dat hij hier toestemming voor gegeven had. Dit zou zo verschrikkelijk worden. “Fought?" Hij dacht even na. De meeste keren dat hij met zijn bijzonderheid gevochten had, had hij zich inderdaad door zijn emoties laten leiden. Toch kon hij aan een aantal keren denken waar hij zijn krachten offensief gebruikt had. "A few times. Though I’ve used my peculiarity on purpose in other situations. I'm a doctor, so I've mostly used them like that," legde hij verder uit. "I've taken energy on purpose as well. Just not in fights." Dat was een kanttekening waar hij niet altijd even trots op was. Maar er waren perioden in zijn leven geweest dat het hem niet veel kon schelen als hij wat energie van een ander nam--ze voelden het toch niet als het niet te veel was--en dat was toch ook iets dat hij wel moest vertellen. Ondertussen had hij zo traag als mogelijk zijn handschoenen uitgedaan en hield hij ze nerveus in zijn handen geklemd. Nu was het afwachten op wat Zeal wou doen.

Zo traag als hij kon had hij de handschoenen uitgedaan terwijl Zeal naar zijn ervaring met zijn bijzonderheid vroeg. Ooit had hij heel goed met zijn krachten kunnen omgaan. Hij was het grootste deel van zijn leven dokter geweest en het was dan ook de genezende kant van zijn bijzonderheid die hij het best onder de knie had gehad. Hij vertelde dat hij ook wel ervaring had met energie nemen, maar het was eigenlijk al een hele tijd geleden sinds hij dat had gedaan. En nu kon hij bijna niets meer met zijn bijzonderheid. Het was best wel zielig als je het zo bekeek. Ooit had hij makkelijk breuken kunnen genezen en nu kon hij zich vaak nog niet genoeg concentreren om een wonde te dichten. Ongemakkelijk stak hij zijn handen in zijn zakken. Hij had dan wel zijn handschoenen uit moeten doen, maar zo had hij toch nog een beetje een gevoel van veiligheid. ‘Alright, how did you control your powers at those times?’ was Zeals volgende vraag. “I could feel the energy in someone’s body,” begon hij uit te leggen, “and if I concentrated enough I could move it. My energy into someone else, or the other way around.” Hij kon nog steeds de energie voelen als hij iemand aanraakte, alleen kostte het nu enorm veel concentratie om die te bewegen. En zijn bijzonderheid had een veel te grote neiging om energie naar zich toe te trekken om veilig te zijn. ‘And how did you lose control again?’ Victor had gehoopt dat die vraag nooit zou komen—al wist hij zelf ook dat dit een ijdele hoop was. Hij wou er niet over praten, maar hij wist wel dat het moest. Hij had gezegd dat hij Zeal een kans zou geven om hem te helpen en dus moest hij hem ook daadwerkelijk de mogelijkheid geven om dat te doen. Met zijn handen nog wat dieper in zijn zakken gestoken antwoordde hij: “The last loop I was in got attacked by hollows. We had to run.” Hij richtte zijn ogen op de grond voor zich. “I lost the others. There weren’t any loops nearby and, well, my powers went haywire. They were hard to control after that and I also didn’t use them because they were still behind me and I didn’t want to draw any attention.” Hij sprak gehaast, onbewust wou hij hier zo snel mogelijk vanaf zijn. “I lost them eventually, but I haven’t properly used my peculiarity since.” Hij dacht even na. "And it’s been more than a year by now,” voegde hij nog toe. Dat was zo’n beetje alles van het verhaal dat Zeal moest weten.

Het was niet leuk om erover te spreken, maar hij wist dat het moest. Hij had Zeal gezegd dat hij hem een kans zou geven om te helpen en dat zou hij ook doen. Maar dan moest de mentor wel informatie hebben; of Victor het nu leuk vond of niet. Dus vertelde hij over wat er met zijn vorige lus gebeurd was: hoe de hulsels waren binnengevallen, hoe hij iedereen kwijt was geweest en zijn bijzonderheid uit controle geraakt was. Zeal nam een stap dichterbij en bijna zette Victor er een achteruit als reactie, maar hij wist te blijven staan en liet de jongen dichter komen. ‘So you could say that the fear of being under attack and dying, made your powers go rogue? And I assume that it’s that same fear that keeps you from using your powers, as you know that they can go rogue like that?’ En dat deed Victor iets realiseren dat hij nog niet eerder bedacht had. Het was wel al in hem opgekomen, maar pas nu iemand anders het zei drong het tot hem door. Het was niet enkel het verouderingsproces dat zijn bijzonderheid uit controle had laten gaan. Het was dan wel de grootste oorzaak geweest, maar het was vooral de angst geweest die ervoor had gezorgd dat hij de controle niet had teruggekregen. “Not completely.” Hij richtte zijn blik weer op Zeal. “It started because of the aging process. It’s like a self preservation thing that when I go out of a loop for too long my peculiarity will protect me automatically from aging. But you are right that that feeling is what kept it uncontrollable,” gaf hij toe. Hij kruiste zijn armen over zijn borstkas. ‘How do you control your fear?’ vroeg Zeal. Het was een vraag die Victor aan het denken zette. “I don’t. Not really,” kwam hij tot een conclusie. Het meeste dat hij hooguit deed was proberen het te negeren, maar dat werkte niet echt. “I’ve never really had the luxury to do that.” Hij had het laatste jaar elk moment van de dag waakzaam moeten zijn, elk moment over zijn schouder moeten kijken. Er was niet echt tijd geweest om de angst onder controle te houden, en de angst hield hem in leven en dus was er ook geen reden om dat te doen geweest. Pas nu hij in de lus was, was er geen nood meer aan de angst, maar zijn brein leek dat niet helemaal te snappen.

Met een paar passen stond de ander plots voor hem. Nervous slikte Victor een paar keer. De plotse dichtheid van de jongen deed de serieusheid van wat ze gingen doen alleen maar toenemen. Hij zag hoe Zeals blik naar zijn handen ging, die zaten nog altijd diep in zijn zakken weggestoken, maar hij wist dat de mentor elk moment kon vragen om ze eruit te halen. Met zijn blik weer op Victor stak de ander zijn arm uit. ‘Try to feel the energy in my body.’ Vanbinnen begon Victor bijna te vloeken. Het was zo ver; de training zou nu echt beginnen. Nu kon hij echt niet meer vluchten. ‘If you notice that your power starts to pull away my energy, say it, but until then you got to keep using your powers and keep feeling my energy, alright?’ Hij haalde een aantal keer diep adem, waarna hij knikte. Langzaam haalde hij zijn handen uit zijn zakken terwijl hij ondertussen de tijd nam om zich weer wat te kalmeren. Zijn hartslag en ademhaling vertraagden en eenmaal hij zich rustig genoeg voelde, legde hij zijn hand op Zeals arm. Hij sloot zijn ogen. Als hij nu Zeal zou moeten aankijken zou hij enkel maar nerveuzer worden en daarbij kon hij zich beter concentreren als hij zijn ogen dicht hield. Zoals de mentor hem had opgedragen richtte Victor zijn gedachten op de energie van de ander. Hoe die zachtjes pulseerde op het ritme van de hartslag van de jongen. Hij voelde zich kalmer terwijl hij naar het ritme luisterde; terwijl hij zag hoe het lichaam van de ander leefde. Echter was er altijd een stemmetje in de achtergrond van zijn gedachten dat hem eraan herinnerde hoe gevaarlijk dit wel niet was. Dat er elk moment iets mis kon gaan. Zachtjes voelde hij de energie stromen; naar hem toe. De eerste gedachte die in hem opkwam was een van paniek en ruw trok hij zijn hand terug en zette hij een stap achteruit. Snel en stoterig nam hij adem. Hij draaide zich om en zette een paar stappen weg van de mentor; probeerde zo afstand te creëren zodat hij weer kon kalmeren. “It’s too dangerous,” snauwde hij naar de persoon achter hem, maar hij hield zich nog altijd met zijn rug naar de mentor toe. Het was niet de bedoeling geweest om de woorden er zo hard uit te laten komen, maar angst kon soms onbedoeld in woede veranderen. Hij hield zijn handen dicht bij hem in elkaar geklemd terwijl hij zich op zijn ademhaling concentreerde. En terwijl hij diep in en uit ademde voelde hij wat kalmte terug komen.

Wijselijk hield Zeal zijn afstand terwijl Victor op adem kwam. Als de mentor op dit moment naar hem toe was gekomen, was de woede enkel maar toegenomen; hij moest nu eerst zien te kalmeren. ‘Concentrate on your breathing,’ was het enige dat de jongen zei. Victor had het advies niet nodig om te weten dat dat was wat hij moest doen, maar hij gebruikte de stem wel om zich meer op de realiteit en minder op zijn emoties te focussen. ‘You’re doing good. No need to beat yourself up over this.’ Langzaamaan begon zijn ademhaling rustiger te worden. ‘You feel when the energy is going the wrong way, you know when to pull back, so there’s only such a slight chance of me getting actually hurt.’ Dat argument was het laatste dat hij nodig had om zichzelf—en voornamelijk de angst—weer onder controle te krijgen. ‘And I’m still here, you didn’t hurt me.’ Dat was waar. Als je de kans berekende dat het misging, was die klein als je rekening hield met wat Zeal net gezegd had. Na een laatste keer diep adem te halen, knikte Victor. “You’re right.” Hij klonk nog niet helemaal zeker, maar zekerder dan dit zou hij nooit worden. Opnieuw hield de mentor zijn arm voor zich uit. ‘Try it again, feel the energy and if you feel the energy moving, tell me.’ Zeal moest zijn aarzeling opgemerkt hebben, want hij probeerde hem nog een keer gerust te stellen: ‘I’ll be fine.’ Victor knikte en maakte zich klaar om het opnieuw te proberen. Zeal had gelijk, het zou wel goedkomen. Hij herhaalde de gedachte in zijn hoofd terwijl hij opnieuw zijn hand op Zeals arm legde. Deze keer zou het lukken. Opnieuw concentreerde hij zich op de energie in het lichaam van de ander. Voor een tijdje ging het goed, echter begon net als de vorige keer de energie naar hem toe te stromen. “It’s moving to me,” bracht hij uit terwijl hij zich concentreerde om zijn hand zachtjes op Zeals arm te houden. Deze keer zou hij niet in paniek schieten, maar zou hij op verdere instructies wachten.