From a cage

Onderwerp: From a cage di apr 21, 2020 10:31 pm

Het was al een tijd geleden dat Jeremy uit de lus was vertrokken, maar toch voelde hij nog steeds alsof het gevaar nog altijd op de loer lag. Dat natuurlijk ook doordat er nog altijd Hollows aanwezig waren. Zijn eerste en enige confrontatie met een Hollow had misschien niet lang geduurd, maar hij was wel ontzettend bang geweest. Jinn was niet iemand de snel emoties liet zien. Hij had al vanaf kleins aangeleerd om zijn emoties zo goed mogelijk te verbergen, maar zodra hij door onzichtbare glibberige tentakels op werd getild, had de angst toch echt in zijn ogen gestaan. Hij was veel vijanden op zijn pad tegengekomen, maar al die vijanden had hij makkelijk genoeg uit kunnen schakelen. Nooit had hij gevreesd voor zijn leven, tot toen. Zijn slangen hadden geen enkel impact gehad op de Hollow. Met geen mogelijkheid had hij geweten hoe hij zich uit die situatie moest weten te reden, maar toen was daar zijn vader geweest. De persoon waar hij waarschijnlijk wel de grootste hekel aan had. De persoon waar hij nu zijn leven aan te danken had. Nog vaak dacht hij terug naar die avond, vaker dan hij zou willen. In zijn nachten werd hij door de beelden achtervolgd en herleefde hij de ervaring. Daardoor was zijn slaapritme behoorlijk verstoord. Zijn vertrouwen naar anderen toe was nog meer afgenomen en nu begaf hij zich al zo min mogelijk onder ander mensen. Hij begaf zich meestal in de tuin, het veld of bij de kust. Hij wou andere peculiars niet tegenkomen. Hij wou geen sociaal contact. Zelfs als hij van binnen nog altijd zo bang was en zelfs als hij iemand nodig had die hem kon ondersteunen, alles was beter dan zijn vertrouwen in iemand anders handen leggen. Hij moest dit zelf oplossen. Hij zou er zelf wel uitkomen. Zolang Jeremy maar niet terug zou keren.

Voor vandaag had Jinn zich in de serre neergezet. Het was een mooie plek. Er stonden veel bloemen, planten en verschillende soorten groenten en fruit werden er gekweekt. Jinn had niet van die groene vingers, maar zich omgeven met natuur zorgde er toch voor dat hij zich iets minder eenzaam voelde. Daarbij vonden de slangen het ook een geweldige plek. Het was een goede beschutte plek en de slangen konden via de vele planten op verschillende hoogtes komen. En als de slangen zich beter voelde, voelde Jinn zich ook al beter. Achter in de serre had Jinn zich neergezet op een bankje. Zwijgend keek hij enkel naar de vele planten die er stonden. Hij hoorde het sissen van zijn slangen aan, hoorde hun gesprekken die ze hadden en gaf soms zijn eigen mening. Hoe lang hij hier al zat wist hij niet. Hij was al tijdens het ontbijt vertrokken om ook daar het menselijk contact te vermijden. Waarschijnlijk zou hij hier nog wel een tijdje zitten en op zich zou dat niet eens een straf zijn. Hij zat hier, met zijn vele slangen om zich heen, helemaal in zijn element – wat had hij nog meer nodig?

@Louise Bluebonnet

Moest nog even inkomen, hij is een beetje flut, sorry!

Onderwerp: Re: From a cage wo apr 22, 2020 4:20 pm

Drie hele minuten waren voorbijgegaan voordat ze besloot het zelf maar te doen. Kwart voor drie, was de regel. Dat wist iedereen in dit huis. Het was nog voor de regenbui, dus de kinderen hadden niets te zeuren. Uiteraard irriteerde het haar mateloos dat de kinderen wiens taak dit was niet waren komen opdagen, maar ze besloot dat ze sneller zou zijn als ze het even zelf zou doen. Na het avondeten wist ze immers de perfecte berisping voor de spijbelaars: de o zo gevreesde afwas.

Vanuit de keuken stapte ze de achtertuin in. Het gras was nog droog, maar daar zou snel verandering in komen, al kon enkel een doorgewinterde lusbewoner dat zeggen want van donkere wolken was op dit moment nog geen enkel spoor. De regenval was een vredig moment op de dag voor de ymbryne. Inndyr werd stil. Alles leek kalm. Hoewel ze een tropische vogel was, had ze er absoluut geen moeite mee de regen in haar verendek te voelen. Soms speelde ze haar tijdsspel met de zachte druppels. Het verkoelde iets dat anders gloeiendheet in haar onderbuik lag.
Wanneer ze voorbij de klimplanten vol passiebloemen kwam, hunkerde ze er des te meer naar het moment van schoonspoelen. Hoewel ze er nu minder aan dacht dan wanneer het net gebeurd was, bleven de beelden aan haar hersenen kleven als spinrag. Een van de weinige dingen waar een lus niet tegen hielp, was het vervagen van herinneringen die je liever niet wilde hebben. Iedere dag was namelijk hetzelfde als die bewuste dag dat het gebeurd was. Het gold voor alle aanvallen die de afgelopen tijd gebeurd waren; ze verdwenen maar niet. Alsof haar hoofd op zichzelf een lus was geworden en constant in herhaling viel. Ze kon zich niet eens een voorstelling maken van hoe het voor de kinderen moest zijn.
De Hollows hadden zich rustig gehouden sinds de laatste keer dat ze de lelijke koppen hadden opgestoken. Het gaf een beetje ademruimte. Maar Louise was zich ervan bewust dat ze die ademteug niet te diep moest maken. De beesten waren niet weg, dat voelde ze. Het enige dat ze kon bedenken, was dat de man wiens gezicht haar nachtrust teisterde de Hollows had afgeschrikt. Jeremy, dat was zijn naam. Ze begon zich af te vragen of het echt was gebeurd, want zodra de man in rook was opgegaan had ze hem niet meer gezien.

De kas was een groene explosie. Er was haast geen enkel punt meer waardoor je naar binnen kon kijken, zo overgroeid was het er. Ze vertrouwde erop dat degene wiens bijzonderheid het plantenrijk omvatte wisten waar ze mee bezig waren, en ze vond de chaos ook wel iets hebben. Haar plan was om de benodigde groenten te oogsten en mee naar binnen te nemen voor het avondeten. Het ging echter anders. In gedachten verzonken opende ze de deur van het glazen huisje. De vloer waar normaal gesproken de houten planken lagen, krioelde, glibberde, siste.

Ze hapte hoorbaar naar adem en hield zichzelf met beiden handen vast aan de deurpost. Als iets haar op haar zenuwen jaagde -als je Hollows even buiten beschouwing liet- waren het wel slangen. Louise zette een stap naar achteren om op adem te komen, al verloor ze die koudbloedigen geen moment uit het oog. 'Jinn,' zei ze, toen ze hem tussen de begroeiing door zag zitten. Ze had hem al een hele tijd niet gezien. 'I'm glad to- well, you scared me, but I'm glad to see you.' Ze waagde een voorzichtig stapje de drempel op en probeerde niet te zien hoe de gespleten tongen steeds uit hun bekken gleden en hun gifgroene ogen haar nauwlettend in de gaten hielden.

Onderwerp: Re: From a cage vr apr 24, 2020 12:40 am

De vele slangen voelden zich op hun plek in het groene huis. Net zoals Jinn waren ze blij om eens niet omringd te zijn met anderen mensen en om geen kans te lopen om sociaal contact aan te moeten gaan. Ze konden even hunzelf zijn en hun eigen gang gaan. Natuurlijk waren slangen niet je alledaagse huisdieren en zouden ze zich ook nooit zo enthousiast gedragen als puppy’s, maar je kon wel merken dat ze meer energie hadden en levendiger waren dan normaal. Jinn kon er enkel van genieten. Het deed hem goed dat de slangen het naar hun zin hadden. Het maakte het gemakkelijker voor hem om iets meer tot rust te komen en de gedachtes van zich af te duwen. Wellicht was dat de reden dat hij zich nog meer afzonderde van anderen dan normaal. Hij kon zelf wel na gaan dat het geen slimme zet was, want het kon dan ook averechts werken. Het kon dan ook zo worden dat het effect juist erger terug zou keren als hij zich wel weer onder de mensen moest begeven en hij kon niet voor eeuwig zich verbergen van de anderen, dus dat moment zou er op den duur moeten komen. Dat moment kwam echter dan verwacht. Fel begon een slang te sissen waardoor meteen elke slang op zijn hoede was. Ook Jinn’s blik ging naar de deur van de serre. Zelf had hij haar nog niet gezien, maar de slangen gaven al snel aan hem door dat het Louise was. Hij perste zijn lippen tot een streep om een zucht te onderdrukken. Als het een andere peculiar was geweest, had hij diegene tenminste weg kunnen jagen met zijn slangen en had hij het sociaal contact opnieuw kunnen vermijden. Louise had al wel eerder laten blijken dat ze, ondanks haar overduidelijke angst voor de slangen, wel doorzette om met hem te praten. En ook nu deinsde het vogeltje even achteruit, maar rende ze niet meteen weg.

'Jinn.' Langs de bladeren keken de twee elkaar aan. Zoals altijd zweeg Jinn. 'I'm glad to- well, you scared me, but I'm glad to see you,' sprak Louise verder. Kennelijk was dat genoeg reden om een gesprek aan te knopen, want de dame zette koppig een stapje de drempel op. Waarschijnlijk zou ze zich een baan naar hem toe werken, hoe bang ze ook mocht zijn. Daardoor had ze echter wel wat respect van Jinn verdient. Hij wist ook dat ze hem niet zou beoordelen en dat ze waarschijnlijk een van de weinige was waar hij nog over de situatie mee kon praten. Of hij erover wou praten was een tweede. Echter kon hij zich ook inbeelden dat de ymbryne zich misschien zorgen maakte om hem en dan zou een simpel kort gesprek dat teniet kunnen doen en kon hij snel weer alleen zijn. Al met al zag Jinn onder ogen dat hij haar een kans moest geven. Hij hief zijn hand en de zee van slangen gleed uit een om een pad voor Louise vrij te maken. ”I’m sorry for scaring you,” sprak hij op zijn emotieloze toon. Het was niet zozeer dat het hem echt speet, maar het was ook niet zo dat hij er een kick van kreeg om mensen het stuipen op het lijf te jagen. Hij was gewend dat mensen bang voor hem waren en leuk was het niet altijd. ”Were you going to take care of the plants?” giste Jinn nu naar de reden voor Louise’s bezoek. Het was immers duidelijk dat ze hem hier niet had verwacht, dus ze zou hier niet voor hem zijn gekomen. ”I can leave if you want,” voegde hij er daarom ook aan toe. Er was vast wel een ander afgelegen plekje waar hij zich kon verbergen met zijn emoties.

@Louise Bluebonnet

Onderwerp: Re: From a cage vr apr 24, 2020 9:08 pm

Eigenlijk kwam het om twee reden wel goed uit dat ze Jinn hier per toeval trof. Ten eerste had ze hem een tijdlang niet gezien en al een aantal keer een mentale aantekening gemaakt dat ze hem zou moeten zoeken om te zien hoe het met hem ging. Er waren genoeg bijzonderen die kwamen en gingen, maar het was haast altijd zo dat ze het voelde als er iemand haar lus binnenkwam of verliet. Ze zou het dus gemerkt hebben als Jinn was vertrokken. Ten tweede had ze iets dat ze wilde proberen. Ja, ze was wellicht de wanhoop nabij, en nu ze weer wat ruimte in haar hoofd had door het wegblijven van de Hollows merkte ze hoe absurd het klonk om het idee ook maar met iemand te delen, maar op dit moment was het haar enige aanknopingspunt. Het was in haar opgekomen toen ze op een nacht wakker schrok. Een nachtmerrie over de laatste keer dat ze geconfronteerd was geweest met een Hollow. Het beest had haar ogen uitgehold en het laatste dat ze hoorde, was het duister lachen van de man die het beest met een knip van zijn vingers had kunnen doden. Het was haar eigen koppigheid die haar gedood had. Een beetje zoals ze zich nu voelde, hoe ze koste wat kost terug op de drempel was geklommen van de met slangen bezaaide kas.

Gelukkig was Jinn een stuk coulanter dan de Jeremy uit haar droom en met een simpel handgebaar deed hij de slangenzee splijten. Natuurlijk had ze liever gehad dat hij de dieren helemaal had doen verdwijnen, maar ze liet zich natuurlijk niet kisten. Daarbij bood Jinn zijn excuses aan, dus zou het wat onbeleefd zijn van haar kant om daar niet op in te gaan. ’Oh no, it’s alright, dear. I meant, the snakes scared me...’ Het eerste gedeelte van haar zin had ze nog naar hem geglimlacht, maar dat verging haar al snel toen ze haar blik naar beneden moest richten om te kijken waar ze haar voeten neer zou zetten. Terwijl ze de route in haar hoofd uitstippelde, vroeg Jinn zich af wat de reden was van haar bezoek. Ze zette wat gedecideerde, hoewel langzame stappen zijn kant op. ‘I can leave if you want,’ voegde hij eraan toe.
’Don’t be silly, this is a common area. Well, I usually leave the plants to others. It’s not exactly my field of expertise, after all.’ Louise schonk hem een warme glimlach. Ze bukte onder de plant door die hen nog de enige afstand tot elkaar had laten bewaren en hield enkele meters voor hem halt. Ze stopte haar handen in de zakken van haar broekpak en liet haar kin een stukje zakken. ’I just need some things for tonight’s dinner, since my crew didn’t show up. Care to help?’ Ze hoopte beter met Jinn te kunnen praten zodra hij praktisch aan het werk zou zijn. Bijkomend voordeel was -bad ze- dat, als Jinn rustig was, de slangen zich koest zouden houden.

Onderwerp: Re: From a cage ma apr 27, 2020 9:31 pm

De aanwezigheid van een ander mens was hem niet ontgaan. De slangen hadden haar al zien aankomen en ook die informatie werd aan hem doorgespeeld. Toch had hij gedacht dat ze zich zou omdraaien als ze de vele slangen zou zien. Het straalde nou niet bepaald een hartelijk welkom uit. Jinn was dan ook het liefst alleen en zou geen moeite doen om vriendelijk over te komen. Louise bewees echter opnieuw dat ze zich niet door haar angst zou laten leiden en zette al een stap over de drempel heen. Ergens kon Jinn zich eraan irriteren aan hoe de vrouw doorzette. Soms had hij het gevoel dat ze door zijn muren heen probeerde te dringen die hij op hield om zijn emoties en gedachtes te bewaken, maar Louise had nooit slechte intenties laten zien en daarbij had ze ook nooit vragen gesteld die hem echt lastigvielen. Ze bedoelde het goed en hij had dan ook geen hekel aan haar of haar gezelschap. Om die reden besloot hij de slangen zee uiteen te drijven zodat een pad voor haar vrij zou komen. Daarbij bood hij ook haar excuses aan. Hij meende het maar half. Het was een gewoonte voor hem om andere bang te maken. Was het niet met zijn uiterlijk dan was het wel met zijn slangen – en hoe vaak kon je je daarvoor verontschuldigen? Het was een deel van hem. Hij kon het niet veranderen. ’Oh no, it’s alright, dear. I meant, the snakes scared me...’ Hij keek op van die woorden en was eerlijk gezegd blij dat ze er niet verder over sprak. Beiden wisten ze wat ze ermee bedoelde. Onzichtbaar klemde hij even zijn kaken op elkaar, maar hij besloot er niet op in te gaan.

Voorzichtig liep de dame naar hem toe. Ondertussen besloot Jinn maar voor te stellen om te vertrekken. Het was overduidelijk dat ze niet hier voor hem was, dus waarom zou hij haar dan nog lastig vallen? Dan kon ze in rust, zonder alle slangen, tenminste doen wat ze moest doen. ’Don’t be silly, this is a common area. Well, I usually leave the plants to others. It’s not exactly my field of expertise, after all,’ zei Louise echter. Jinn knikte enkel. Hij snapte dat dit een gemeenschappelijke plaats was, maar dat betekende niet dat hij niet tot last zou zijn. Om die reden besloot hij maar een paar slangen terug te trekken zodat het tenminste iets makkelijker werd om tussen de slangen door te bewegen. Hij voelde zich daardoor wel minder op zijn gemak, maar Louise zou zich waarschijnlijk enkel meer op het gemak voelen, dus was het wel goed. Zijn blik ging terug naar haar zodra ze voor hem tot een halt kwam. ’I just need some things for tonight’s dinner, since my crew didn’t show up. Care to help?’ Jinn keek op van de vraag. Hij was geen fan van praktisch bezig zijn. Het liefste liet hij alles doen door zijn slangen, maar wist ook dat het ongelooflijk ongemakkelijk kon worden als hij nee zou zeggen. Dan zou hij enkel zitten en toe kijken hoe Louise het werk deed, en dat voelde toch wel een beetje onbeschoft aan. ”Alright,” antwoordde hij daarom uiteindelijk. Hij kwam recht en keek even naar de planten. ”What do you need?” vroeg hij terwijl hij liep naar de groenten planten. Hij ging er in ieder geval van uit dat ze groenten of kruiden nodig had. Ondertussen beval hij de slangen om op een afstandje te blijven zodat zij niet in de weg zouden zijn van het werk.

@Louise Bluebonnet

» Bird in a cage .
» Locked up in a dangerous cage.