De avond begon te vallen. Omdat Yara er achter gekomen was dat haar shampoo zo goed als op was, was ze verplicht om die nu nog te gaan halen. De supermarkt zou nog maar heel even open zijn, maar dat was voor Yara tijd genoeg. Ze hield er niet van om lang in een supermarkt rond te blijven dralen en dus had ze haar joggingbroek snel voor een rokje en een topje verwisseld. Ze overwoog kort om een vestje mee te nemen, maar voelde met haar hand dat het buiten nog lekker weer was en nam aan dat ze zo lang toch niet weg zou zijn. En dus ging ze snel met wat geld op pad. Ze ging de supermarkt binnen en kocht snel de shampoo die ze nodig had en enkele andere dingetjes, waarna ze die in een plastic zakje van de winkel stak – waar natuurlijk weer extra geld voor werd bij gerekend, de gierigaards – en liep toen naar buiten. De schemering begon te vallen en Yara wist dat het niet lang zou duren voordat het koud zou worden, dus ze zette al koers naar het huis. En dat zou ze ook zeker gedaan hebben als ze niet gestopt werd door gefluit dat ze aan de overkant van de straat hoorde. Een normaal persoon zou het genegeerd hebben, maar Yara was niet echt het doorsnee meisje en voordat ze zichzelf al kon tegenhouden, had ze haar middelvinger al naar het groepje opgestoken. Een korte blik naar rechts leerde haar dat het om drie personen ging, niet veel ouder dan zijzelf. Het gefluit werd alleen nog maar heviger en Yara rolde met haar ogen, besluitend om de situatie dan toch maar te laten varen. Twee van de drie jongens waren echter al in beweging gekomen en versperden haar weg, waardoor Yara geërgerd haar tanden op elkaar klemde. Ze wist wel dat ze niet had moeten reageren. De jongens keken alle twee vrij stom uit hun ogen, maar de derde leek nog bij zinnen te zijn. De eerste jongen pakte een lok van haar haren vast en met een harde klap sloeg ze zijn hand weg. “Nog één keer en ik ram mijn hak tussen je ballen,” snauwde ze hem toe, wat weer nieuw gelach opleverde. Deze keer werd er een hand uitgestoken naar een zone lager dan haar hals en Yara aarzelde niet. Een pijnkreet weerklonk hard door de straat en Yara besloot om de benen te nemen. Ze slalomde langs de andere twee jongens en zette het op een rennen, waarbij ze wegdraaide van het pad dat ze eerder had willen nemen. Ze koos één of ander verlaten steegje en ging twee keer links en daarna drie keer rechts, totdat ze het geroep weg hoorde sterven achter zich. Echter kondigde zich er nu weer een nieuw probleem aan: ze leek verdwaald te zijn. En iemand kwam in haar richting, duidelijk ook dronken. Fantastisch.

Yara deed een paar stappen naar achteren. Ze voelde dat ze onrustig begon te worden en dat wilde zeggen dat haar wolf elk moment naar buiten kon komen. Yara had geen vat op haar bijzonderheid; ze wist dat het geactiveerd kon worden omdat ze stress, angst of een gevoel van algemene bedreiging ervaarde, maar dat was ook alles wat ze ervan wist. Ze kon niet veranderen wanneer ze maar wilde. Misschien was het juist een goed ding dat ze veranderde op het moment dat de stress haar te veel begon te worden, maar ze wilde dit niet. Niet hier, in een steegje waar iedereen haar zomaar kon zien. Ze rende liever door het woud, waar ze haar woede probeerde kwijt geraken door te rennen en te rennen totdat het razende gevoel in haar hart enkel nog van de inspanning zou zijn en niet meer van angst. Haar hart begon steeds sneller te kloppen en het was niet bepaald een verademing toen ze zag dat het Cyrek was, de jongen die ze eerder had ontmoet. Drank deed verschrikkelijke dingen met een mens en Yara wilde er liever niet over nadenken wat Cyrek in een donker steegje met haar zou doen als hij te veel had gedronken. Zou ze hem ook een trap tussen zijn benen moeten geven en weg moeten rennen? Het idee zorgde voor een lichte brok in de keel, maar ze knipperde haastig met haar ogen en richtte haar aandacht op hem. “From guys who couldn’t keep their hands of off me,” snauwde ze hem toe. “Don’t think I’m going to hesitate if you’re trying to do it as well. I felt at peace with you this afternoon and I’m sorry if I hurted you, but I won’t accept that kind of behaviour.” Ze richtte haar blik over haar schouder en luisterde ingespannen of ze het geroep van de andere jongens hoorde, maar dit bleek niet het geval te zijn en ze richtte haar aandacht al snel weer op Cyrek. Ze mocht hem nu geen moment uit het oog verliezen. Niet nu hij dronken was.

Yara wist niet wat ze verwacht had. Misschien dat hij agressief zou worden, misschien dat hij beschuldigingen naar haar zou roepen. Misschien dat hij een enge grijns tevoorschijn zou toveren en dat ze een Cyrek leerde kennen die ze helemaal niet wilde leren kennen. Als dat zou gebeuren, was het aan de ene kant misschien wel goed dat ze vanmiddag geen kans had gehad om hem beter te leren kennen. Hoe meer je je aan iemand hechte, hoe harder het aan kon komen als ze iets deden wat echt niet door de beugel kon. Haar vechtlust verdween echter als sneeuw voor de zon toen hij zijn woorden sprak, daarmee aantonend dat hij niet half zo was als de mannen die ze eerder had gezien. Nee, het waren jongens geweest, slechts enkele jaren ouder dan zijzelf en Cyrek. En ze waren met hun drieën geweest. Wat wilde zeggen dat als ze de stomdronken Cyrek en de vrij sobere, maar niet sterk genoeg zijnde Yara hier tegen zouden komen, ze een probleem hadden. Voordat ze zich daar echter verder om kon bekommeren, zakte Cyrek al half tegen de muur en had Yara een paar stappen in zijn richting gezet voordat ze zichzelf kon tegenhouden. Hij sprak opnieuw, woorden zeggend die erg in contrast waren met het gedrag waarmee ze eerder op de avond geconfronteerd was geweest en Yara’s onrust zakte. Ze kon zelfs lichtelijk hetzelfde gevoel van vanmiddag terughalen, het gevoel dat ze iemand had gevonden waarmee ze kon praten, al was Cyrek’s gedrag nu niet bepaald te benoemen alsof hij echt in staat was om veel te zeggen. Ze liep een paar stappen naar hem toe, zakte vervolgens voor hem op één knie neer en duwde kort de rug van haar hand tegen zijn voorhoofd. “Why would you do this?” mompelde ze. “Why would you drink so much?” Ze had echter niet gerekend op glas dat verspreid om hun heen lag van eerdere dronken mensen die dit steegje gepasseerd waren en ze siste zachtjes toen ze het glas niet bepaald zacht door de huid van haar onderbeen voelde gaan, maar sloeg er geen acht op en bleef in plaats daarvan Cyrek aankijken. “You’re tired and you’re vulnerable. Let’s get you out of here, alright?”

Cyrek’s reactie verraste haar lichtjes. Hij duwde haar niet weg en Yara voelde in plaats daarvan dat de druk tegen haar hand toenam, wat wilde zeggen dat hij tegen haar leunde in plaats van dat hij haar wegduwde. Ze probeerde het te verhinderen, maar toch vond een lichte glimlach de weg naar haar lippen, al zou ze op een later tijdstip niet meer kunnen zeggen waarom dat zo was. Misschien omdat hij normaal gezien niet zo veel gevoel toonde of toch minder duidelijk liet blijken dat hij iets apprecieerde. Ze kende hem natuurlijk nog niet zo lang, maar dat was wel de indruk die ze van hem had gekregen. “That’s true, but it doesn’t seem to bother you,” antwoordde ze zachtjes op zijn woorden. Ze negeerde het vervolgens toen dat hij zijn woorden naar haar siste, wetende dat het enkel was omdat hij haar woorden verkeerd opvatte en niet per se omdat zij diegene was die ze sprak. Ze schrok echter op toen dat zijn toon enthousiaster werd. Haar hand gleed van zijn voorhoofd en ze deed een stapje naar achteren toen hij plotseling overeind kwam. In eerste instantie wilde ze zijn verzoek weigeren, maar ergens was er een klein deeltje in haar dat ook eens de controle wilde verliezen, dat met hem mee wilde doen. Ze wist echter niet hoe veel drank hij al op had en als ze moest oordelen naar de glasscherven die zich hier bevonden, zou één van die kapot geslagen flessen wel eens goed van hem kunnen zijn. Ze mocht echter geen twijfel laten merken en dus gaf ze hem een knikje. “Okay, but we’ll take the other way around,” begon ze. “Wouldn’t want to meet those annoying guys who bothered me earlier this evening, would we?” Misschien kon ze hem subtiel in de richting van het huis leiden zonder dat het hem al te veel opviel. Of dat hij te suf was van de alcohol om te reageren als hij het eenmaal doorhad. Yara keek naar beneden toen ze pijn voelde in haar onderbeen en trok zonder een kik te geven de glasscherf uit haar onderbeen die zich in haar vel had geboord. Daarna gaf ze een knikje naar Cyrek en begon hem een bepaalde weg te leiden, weg van het centrum en weg van de kerels die ze eerder op de avond ontmoet had.

Yara probeerde niet te kreunen onder het gewicht dat Cyrek op haar uitoefende. Waarom moest ze hem ook weer per se willen helpen? Hij had haar eerder op een harde manier afgekapt en als ze elkaar nu niet tegen waren gekomen, had hij waarschijnlijk niks meer tegen haar gezegd. Dus waarom deed ze nog moeite? Ze draaide haar hoofd naar hem toe en haar mondhoeken kwamen per ongeluk kort omhoog toen hij half aan het slaapwandelen leek te zijn. Nee, ze ging hem geen extra alcohol voeren. Toch niet op zo’n openbare plaats, waar ze enkel in de kou kon wachten of in de warmte tot iemand hun op straat zou gooien en ze hem half zou moeten dragen naar het huis. Ze zou hem naar het huis leiden en dan zou ze wel zien wat er zou gebeuren. Ze waren inmiddels op een uur gekomen dat niemand meer in de woonkamer rond zou hangen en dat ze hem dus makkelijk op een bank kon droppen. En dat was ook zeker haar plan geweest als hij niet abrupt tot stilstand was gekomen en besloot om haar been te inspecteren als het een museum was. Ze tikte ongeduldig met haar voet op de grond en wachtte tot hij klaar was. Ze rolde met haar ogen toen ze aangaf dat ze gewond was en ze merkte ook wel op dat het hem niet veel kon schelen. Of pretendeerde hij dat maar? Soms konden sommige mensen zo verwarrend zijn. Ze grinnikte. “Yes, I’m hurt, big deal,” reageerde ze. “Let’s move on.” En ze wist niet goed waarom, maar ze voelde een steek door haar hart gaan toen hij haar dom noemde. Ze schudde het gevoel echter koppig van zich af en pakte hem iets steviger vast dan dat ze gedaan zou hebben als hij niks had gezegd. “Come on,” zei ze op een geërgerde toon tegen hem. “Lean on me and shut the fuck up.” Het ging niet helpen als ze hem de hele tijd teder behandelde. Haar been begon ondertussen te zeuren van de pijn en Yara vroeg zich af hoe diep het glas in haar been zou zitten. Ze zou er later wel naar kijken. Eerst moest ze Cyrek veilig thuis krijgen. Ze sloeg een weg af dat hun terug zou brengen naar de hoofdweg die naar het huis leidde en keek hem van opzij aan om te zien of hij nog steeds in orde was. “Cyrek, how old are you?” vroeg ze aan hem, al was het haar niet duidelijk of ze dat uit oprechte interesse vroeg of om hem wakker te houden.

Yara had met haar ogen gerold toen Cyrek tegen haar piepte dat ze hem pijn deed. Ze geloofde er niet veel van en niks anders wees erop dat hij echt pijn had door haar handelingen. Als ze hem echt pijn wilde doen, dan zou ze hem wel een stamp in zijn ballen geven. Een handeling waar ze waarschijnlijk niet ver meer van verwijderd was als hij zich als een oen bleef gedragen en haar nogmaals een “dumbass” noemde. Dan zou ze hem waarschijnlijk lozen op de straat en gewoon verdergaan. Ze twijfelde kort. Zou ze dat echt doen of waren dat gewoon harde woorden? Ze had geen idee, het viel lastig te peilen. Ze rolde met haar ogen – ze dacht dat ze een recordaantal vast kon leggen voor het aantal keren dat ze dat nu in zijn bijzijn gedaan had - toen hij haar vraag beantwoordde met een onwaarschijnlijk antwoord. “Yeah, you’re not,” zei ze tegen hem, maar toch kwam er een glimlach om haar lippen. Ze schatte hem namelijk iets jonger dan zichzelf, maar zeker weten deed ze dat niet. “And that just sounds disgusting,” zei ze met een vies gezicht toen ze hem mama noemde. “You wouldn’t like it if I called you daddy, so don’t do it again,” waarschuwde ze hem. Zucht. Praten tegen een dronken persoon was zo ontzettend vermoeiend, al moest ze toegeven dat de conversatie een aangenamere wending had dan toen hij haar afsnauwde in het bos. “Yeah, definitly,” zei ze op een sarcastische toon. “Apparently I’m your mother after all, so I must be forty or something. Probably old enough for booze, don’t you think?” Een lichte opgeluchte zucht kon ze nauwelijks verhullen toen ze zag dat ze het dorp bijna zouden verlaten. Dan zou het nog maar heel even duren eer dat ze thuis zouden komen. Mooi zo, want Cyrek begon een beetje een blok aan haar been te worden. Letterlijk en figuurlijk. Al moest ze toegeven dat ze het erger over deed komen dan dat het effectief ook voor haar was. Hij viel wel mee, namelijk. Een klein beetje dan.

“Now, that’s just turning this conversation into a sexual thing,” probeerde Yara op een stoïcijnse manier te zeggen, maar ze kon het niet helpen dat ze toch moest lachen om zijn woordkeuze. Ze moest toegeven dat ze Cyrek in zijn dronken toestand wel grappig vond, al hingen zijn ogen half zeven en zag hij eruit alsof hij elk moment in slaap kon vallen. En de enige die hem daarvan weerhield, was zij met haar commentaar. Ook al kon ze sommige opmerkingen minder hebben van hem, toch was er nu geen enkel haar op haar hoofd dat er aan dacht om hem achter te laten in deze kwetsbare toestand. Wie weet wat er dan zou gebeuren. En ze wist dat ze dan met een slecht gevoel naar huis zou gaan en… shit. Yara keek naar opzij, naar haar lege hand die Cyrek’s hand vasthield om hem te ondersteunen en naar haar andere hand, die zich om zijn middel bevond en hem overeind hield. Ze was haar zak vergeten. Haar zak met shampoo. “You better be thankful to me when you’re sober again,” zei ze tegen hem zodra hij klaar was met op een enthousiaste manier uitroepen dat alles mogelijk was in de lus, voor het gemak maar even negerend dat hij haar zojuist had neergezet als een potentiële oma. Eerst liet hij het gesprek op iets seksueels uitdraaien en daarna verklaarde hij haar als oma. De jongen moest wel weten wat hij wilde, zeg. “I left my bag with my much needed shampoo to help you, so don’t you dare scold me like you did earlier this afternoon when we get home,” zei ze tegen hem. Over thuis gesproken… Yara kon een opgeluchte zucht nauwelijks verbergen toen ze het huis in de verte zag. Het gewicht van Cyrek begon zwaar te worden en in combinatie met het incasseren van zijn opmerkingen en razendsnel iets terug verzinnen om iets te zeggen – en dan ook nog er achter komen dat heel deze trip eigenlijk op niks voordeligs voor haar uitgedraaid was want er hing een dronken, loodzware puber aan haar arm die niks zinnigs kon zeggen en ze was haar benodigdheden van de supermarkt vergeten zodat ze daar morgen weer voor op pad kon gaan – en ze wilde eigenlijk gewoon graag thuis zijn. “Home sweet home,” zei ze dan ook toen ze langzaam maar zeker dichter naar het huis strompelden. Hè hè.

Blijkbaar hadden haar woorden iets in hem losgemaakt. Yara had gedacht dat Cyrek haar wel herkend zou hebben, maar niets bleek minder waar te zijn toen hij haar op een beschuldigende toon aansprak en vervolgens naar achteren strompelde. Haar been deed inmiddels verschrikkelijk veel pijn en ze hoefde niet naar beneden te kijken om te weten dat het bloed over haar been naar beneden liep. Ze had geen idee hoe diep de wond was, maar als ze zo de kriebelige vloeistof over haar been voelde gaan, wist ze ook niet zeker of ze dat wel wilde weten. Ze durfde in elk geval niet naar beneden te kijken omdat ze al haar concentratie nu bij de jongen moest houden. Hij leek ergens verschrikkelijk boos over te zijn en Yara dacht dat het te maken had met het feit dat hij doorhad dat ze hem niet meer drank ging geven dan hij al in zijn systeem had zitten. Maar nee, hij herinnerde haar van deze middag en bleek daar weer boos over te worden. “Yes, me,” antwoordde ze, weinig onder de indruk zijnde van de woede die hij naar haar uitte. Ze snoof echter schamper toen hij zijn woorden sprak en schudde haar hoofd. “No, I’m not,” reageerde ze bot op zijn woorden. “You have issues with your gift and you can’t seem to find a solution to that issue, so that’s why you started drinking. I did nothing to make you look this way, so don’t blame it on me.” Ze deed een knikje naar het huis en keek hem vragend aan. “I won’t let you drink yourself to shit, Cyrek. And I won’t leave you behind. So you can blame me all you want, you can scold me and you can be angry with me, but I’m not letting you down.” Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek de jongen standvastig aan. Dan maar op zijn manier, maar hij kreeg geen extra drank voor haar en ze ging hem ook geen excuses geven om haar de schuld te geven van zijn drankgedrag. Dat weigerde ze.