Yara voelde haar hart steeds sneller kloppen toen de situatie dreigde om te escaleren. Ze wist dat ze ademhalingsoefeningen moest gaan doen en vooral moest proberen haar hartritme onder controle te krijgen, anders zou haar wolf het van haar overnemen en dan was er helemaal geen gesprek meer. Nu had ze hem nog waar ze hem hebben wilde: voor haar, zijn frustratie naar haar uitend. Het was misschien crue om te zeggen, maar in zijn dronken staat zou hij meer loslaten over zijn problemen dan als hij sober was, iets wat een goede zaak voor Yara was. Dan kon ze hem beter begrijpen en ook beter op hem inspelen. En dus liet ze hem maar razen en luisterde aandachtig naar elk woord wat hij te zeggen had over zijn beeld over zijn gave, daarbij een inkijk krijgend in hoe hij er over dacht. Het bleek dat hij het ontzettend haatte, al kreeg ze niet meteen een inzicht waarom. Misschien omdat hij een lagere rang was dan zijn broer? Misschien omdat de verwachtingen binnen zijn pack te hoog lagen? Misschien omdat hij als lagere rang en als jongere lid zijnde de hele tijd gecorrigeerd werd en dat hij dat zat was? Yara beet zachtjes op haar onderlip toen hij zijn woorden mompelde, die door hun gedeelde gave voor haar gemakkelijk hoorbaar waren. Ze moest eerlijk toegeven dat die woorden pijn deden, juist omdat ze het vanmiddag zo fijn had gevonden dat ze een wolf had gevonden waar ze goed mee overweg kon. Cyrek leek daar duidelijk anders over te denken en voor een tweede keer vandaag keerde hij haar de rug toe. Yara wist dat ze nu nog maar één kans zou krijgen om het te proberen fixen en hoewel alles in haar schreeuwde dat ze hem gewoon moest laten gaan, was er een ander deel in haar die hem begreep en die hem nog niet wilde laten gaan. En dus volgde ze hem.

“Wait, Cyrek,” zei ze zachtjes en ze ging voor hem staan, haar hand opstekend en die bijna tegen zijn borst leggend om hem tegen te houden, maar nog net halt houdend omdat ze niet wist of hij het lichaamscontact zou appreciëren of niet. Ze woog haar woorden in haar hoofd zorgvuldig af, maar sprak ze snel uit zodat het niet leek alsof ze lang moest nadenken over wat ze zei. En eigenlijk moest ze dat ook niet. “Listen, I’m sorry for what I did, okay?” Ze haalde diep adem. “But you’re wrong if you think I like my gift a lot. I don’t. I wished I had another gift, something that wouldn’t tie me to my family and would left me with a whole lot more control over it.” Ze probeerde zijn blik te vangen en slikte. “I didn’t want to push you, I wanted to cheer you up. Because I do actually know what you feel like, in a way. It’s not my intention to babysit you, I just want to help you because I think you’re a fun person to be around with.” Ze sloeg haar armen over elkaar. “It was never my intention to make you hate me just because I wanted to try to help you,” mompelde ze. “So can you forgive me if I made you feel like shit? Because I am sorry for that.”

Yara kon niet precies uitleggen waarom, maar haar hart bonkte in haar keel en een deel in haar hoopte dat Cyrek het haar zou vergeven en dat ze hopelijk weer normaal tegen elkaar konden doen. Ze hadden fijn contact gehad van de middag voordat zij zijn hint niet had begrepen en te hard had doorgedramd op zijn gave. Misschien waren haar woorden ergens ook wel bedoeld om zichzelf te overtuigen. Om zichzelf te overtuigen dat ze niet liever een andere gave had gehad en dat ze deze gave prima vond, maar de waarheid was dat dat zo niet aanvoelde en dat ze liever iets had gehad zoals een element besturen of iets anders dan niet te veel drama met zich meebracht en dat ze kon gebruiken op de manier die ze wilde. Cyrek leek met datzelfde probleem te zitten, iets wat medelijden bij haar deed opwekken, maar haar aan de andere kant ook wel geruststelde omdat dat betekende dat ze er niet helemaal alleen voor stond. De tijd zou enkel uitwijzen of ze een steun aan elkaar hadden of dat ze elkaar beter konden vermijden, maar het zag er in elk geval naar uit dat Cyrek haar wel wilde vergeven en dat werd nog eens bevestigd door de woorden die hij zei. “I guess I deserved it,” grinnikte ze. Haar gezicht werd echter weer serieus toen hij verderging en ze knikte ernstig toen hij aangaf dat hij niet terug wilde gaan naar zijn kamer en dat hij aangaf dat hij alleen wilde zijn. Deze keer drong ze niet aan, maar richtte in plaats daarvan haar blik op het huis. Het was duidelijk dat hij niet terug wilde gaan naar het huis en terug naar het centrum wilde gaan. En Yara wist dat ze hem niet mocht tegenhouden als ze een nieuwe uitbrander wilde voorkomen. Hoewel het haar ergens wel zorgen baarde dat hij weer terug naar het centrum zou gaan, wist ze dat ze hem zijn tijd alleen moest geven en dus knikte ze naar hem. “I see you later, then,” zei ze zachtjes. “Just remember that you can talk to me if you feel like it.” Ze pakte kort zijn hand vast en kneep erin, waarna ze zich omdraaide en de deur opende van het huis. Ze keek nog één keer over haar schouder naar hem, waarna ze zwakjes glimlachte en hem vervolgens achterliet, de deur achter zich laten dichtvallend. Ze liep vervolgens stilletjes de trap af en besloot om zich eerst over de wonde in haar been te ontfermen alvorens naar bed te gaan. De avond was lang genoeg geweest en ze was moe, maar die scherf moest eruit voordat ze ging slapen. Daarna zou ze wel weer verder zien.