[Level up] Where there is rain there is sunshine

---

Het was niet alsof Nuala zich daadwerkelijk in een hoekje wilde stoppen en het liefste zich verborg voor de anderen, het leek alleen maar zo. Het meisje zag zichzelf niet als super zwak, maar wist ondertussen ook dat ze best nog wel eens wat meer kon leren van zichzelf en de bijzonderheid die ze bezat. Zeker nu de laatste tijd haar bijzonderheid af en toe te heftig reageerde op haar menselijke emoties en ze daardoor vast kwam te zitten tussen beide vormen in, vaak zorgde dit voor intenste vermoeidheid en angst waardoor het een vicieuze cirkel veroorzaakte en het meisje de laatste dagen had geprobeerd om zich er van te weerhouden weer te transformeren. Het was niet dat ze het haatte om een hert te zijn, de wereld was immers net zo mooi of lelijk maar het betekende gewoon dat het meisje nieuwe dingen moest leren. Zelfs als dat zeer ver uit haar comfortzone was, ze hoopte maar dat Alex, Louise en Victor er trots op zouden zijn als ze wisten dat ze haar best deed om beter te worden, handiger te worden in de beheersing van haar tweede vorm maar ook de veranderingen die haar lichaam onderging wanneer ze besloten had om weer mens of dier te worden.

Het was kort na de dagelijkse regenbui, ze had deze voornamelijk binnen doorgebracht op haar eigen kamer omdat ze niet zeker wist of ze wel kon veranderen voor de training. Immers had ze in de lus geleerd dat ze niet meerdere keren op een dag kon veranderen zonder dat het negatieve gevolgen had en dus weerhield ze zichzelf ervan om de ontspanning op te zoeken. De geur van regen hing nog steeds in de lucht, toen het meisje het huis uit stapte in de richting van de trainingsruimte. Nuala had haar krullen voorzichtig uitgeborsteld en over haar schouders laten hangen, het hing half in haar gezicht als een veilig gordijn waar ze toch lichtjes achter kon schuilen als ze voldoende naar voren bewoog. Girolamo had met haar afgesproken, en ze wist niet of de al wat oudere Peculiar altijd op tijd was en hoe gehecht hij er aan was. Zelf was ze op tijd die kant op gegaan om een veilige plek te zoeken in de grote ruimte waarin ze zich niet zo open voelde, voor een dier, zeker een vluchtdier was het prettiger zich te kunnen verbergen in het struikgewas.

Zodra de man in haar blikveld verscheen bleef ze even onzeker staan, ze had natuurlijk besloten het te doen maar het ging tegen haar karakter in om meteen op haar gemak te zijn met anderen. Girolamo was zeker  geen slecht persoon en ze voelde zich zeker ook niet bang, maar op haar gemak was een ander verhaal. Zachtjes blies ze haar ingehouden adem uit voordat ze in de kleermakerszit op de grond ging zitten om toch ergens een houding aan te kunnen nemen. Ze wist immers niet hoe ze moest staan, haar armen sloeg ze onhandig om haar buik terwijl haar donkere ogen hem stil benaderden, nog geen woord was haar mond uit gerold. Iets dat niet al te verrassend was met het feit dat ze zo op haar hoede was en verlegen. Het was niet dat ze geen manieren had, ze leek zich steeds beter aan te passen in de lus maar had nog een lange weg te gaan voordat ze zich relatief normaal gedroeg.

Veel kinderen kwamen naar de lus omdat ze meer over hun bijzonderheid wouden leren en deze beter wouden kunnen beheersen. Trainingen gebeurden dan ook regelmatig. En zo was hij dus ook nu op weg naar zo’n training. Hij kende het meisje wel een beetje, Louise en hij wisten altijd de basisinformatie van iedereen die naar de lus kwam, maar echt goed kende hij haar ook niet. Ze had hem een keer als hert achtervolgd in het dorp, maar meer interacties had hij nog niet met haar meegemaakt. Hij zou dus eerst wat met haar moeten praten voor hij haar echt met haar bijzonderheid zou kunnen helpen. Ze hadden net na de dagelijkse regen afgesproken in het trainingscentrum. De vochtigheid die buiten nog in de lucht hing, maakte al snel plaats voor warmte toen hij de ruimte binnenkwam. Zijn blik viel op het meisje dat in klermakerszit met haar armen om haar buik heengeslagen op de grond ging zitten. Ze leek allesbehalve op haar gemak. Met een zachte glimlach ging hij naar haar toe. “Hallo,” begroette hij haar waarna ook hij zich in kleermakerszit op de grond zette. Zijn vleugels rustten ontspannen tegen zijn rug, ietswat schuin omdat het laatste stuk in deze positie op de grond lag. “Ben je klaar voor de training?”

@Nuala Doherty
OOC: sorry, niet fantastisch, moet er nog wat inkomen met Girolamo

---

Het duurde niet lang voordat Girolamo de ruimte binnen kwam. Nuala was zenuwachtig, zeker omdat ze hem nog niet goed kende en ze nerveus was aangelegd. Het kon te maken hebben met het feit dat ze kon veranderen in een vlucht dier, een dier dat niet in staat was zichzelf te verdedigen. Het meisje was niet sterk, fysiek en mentaal was ze ook behoorlijk beschadigd geraakt in de tijd die ze als kind buiten de lus had gehad. Het ontsnappen aan jagers en het verplaatst worden naar andere landen, tegen haar zin in was iets dat een blijvende invloed uitoefende op het jonge meisje. Op zich was het dan ook niet vreemd dat ze zich onrustig op de grond zette, en haar benen onder zich vouwde in een kleermakerszit. Bruine ogen gleden naar het gezicht van de man die samen met Louise de lus leidde. 'Hallo,' begroette hij haar vriendelijk, met een lichte glimlach om zijn lippen terwijl hij tegenover haar kwam zitten. Zijn grote vleugels, die het meisje stiekem altijd bewonderde, lagen ontspannen tegen zijn rug aan en gedeeltelijk op de grond. 'Ben je klaar voor de training?' Vroeg hij waardoor het meisje twijfelend op haar lip beet. Het was niet alsof ze vol zelfvertrouwen tegenover hem zat en daarnaast wist ze niet voldoende van hem om zich geheel te ontspannen. Ook al was hij aardig geweest toen ze hem had gevolgd als herten jong. Hij had er geen probleem mee gehad dat er zoveel blikken op hen gericht waren en haar toen ook gerust gesteld. 'Hoi Girolamo,' klonk er zacht op een zwakke toon terwijl het meisje haar vingers onhandig bewoog tegen de stof van haar kleding. 'Ik weet het niet?' Sprak ze vervolgens als antwoord op de tweede vraag terwijl er een lichte frons op haar gezicht ontstond. Ze had oprecht geen idee of ze er klaar voor was, wat er van haar verwacht werd tijdens deze training. Ze wilde enkel leren, en wist dat ze Louise en Alex trots wilde maken. Al moest ze zeggen dat ze ergens ook Victor wilde laten zien dat ze het kon, dat ze niet weerloos was en dat hij had vertrouwde op haar woord. Zelfs al was haar gesproken woord alles behalve soepel.

Het meisje leek alles behalve op haar gemak zoals ze daar op de grond zat. Ze beet op haar lip en sprak zachtjes: ‘Hoi Girolamo.’ Hij probeerde haar wat gerust te stellen met een kleine glimlach, maar snapte ook wel dat ze niet helemaal comfortabel was. Ze kenden elkaar niet echt en ze leek hem nu niet iemand die snel anderen vertrouwde. ‘Ik weet het niet?’ antwoordde op de vraag of ze klaar was voor de training. Girolamo zag hoe een frons zich in haar gezicht groef. “Okay, dat is niet erg hoor,” probeerde hij haar wat op haar gemak te brengen. Het was dan ook helemaal niet erg dat ze niet goed wist of ze hier wel klaar voor was of niet. “Laten we anders beginnen met wat over je bijzonderheid te praten.” Dat was altijd het beste punt om mee te beginnen als hij voor het eerst iemand trainde. Als hij dat niet vroeg wist hij dan ook niet waarmee de ander hulp wou en kon hij die persoon ook niet helpen. “Wat zijn de dingen waarmee je hulp wilt of waarvan je problemen ondervindt?”