&nbsp;[FINISHED] [Level-up] Time to get this show on the road.

Het duurde niet al te lang eer dat de jongen binnenkwam. Hoewel hij een pet ophad, herkende Hunter hem direct en hij gaf een kort knikje toen de jongen zijn naam vroeg. Hij had geen idee wat hij moest verwachten, maar ergens was er dat ene in hem dat zei dat hij dit beter niet kon doen, dat hij het moest laten rusten en dat hij beter niet kon weten hoe hij goed met zijn krachten om moest gaan. Het zou onherroepelijk herinneringen voor hem terugbrengen, herinneringen die hem weer terug zouden brengen naar het verleden en wie weet wat er dan zou gebeuren. Hunter keek op toen de jongen energie uit een stopcontact vandaan leek te halen en deed een stap naar achteren. Niet omdat hij geïntimideerd was, maar om plotselinge aanrakingen te voorkomen. Hij hield er niet van als anderen hem ongevraagd aanraakten. Het deed hem herinneren aan de keren dat zijn vader opeens naar hem toekwam om zogenaamd rustig te praten, maar dan uithaalde. En dus behield hij zijn afstand terwijl hij luisterde naar de vraag. Zijn spieren begonnen zich aan te spannen en hij klemde kort zijn kaken op elkaar. Als hij had geweten dat hij dit soort vragen moest beantwoorden, dan had hij wel twee keer nagedacht alvorens zich door deze jongen te laten helpen. Maar hij kon nu niet meer terug en hij moest ook nog eens een antwoord geven op e vraag. “Not intentionally,” sprak hij op een toon die aangaf dat hij er vrij weinig over ging zeggen. "I can’t control it. It comes to me when I get angry, but after I used it, I have no idea of what happened.” En daar moest de jongen het maar mee doen, vond hij.

Time to get this show on the road

De aanpak voor de training kon op zich best simpel zijn. Zeal moest daarvoor echter wel wat informatie van tevoren weten. Hoe een kracht zich ontwikkelde en hoe iemand het onder controle kon krijgen verschilde per persoon. Dan kon je nog zoveel onderzoek doen naar de bovennatuurlijke krachten, maar als je de persoon zelf niet kende kwam je nog geen steek verder. Terwijl zich klaar maakte voor de training vroeg hij Hunter daarom of hij ooit eerder had gevochten met zijn krachten. Een logische vraag in Zeal’s ogen, maar het leek erop dat Hunter er liever niet over sprak. “Not intentionally,” antwoordde de jongen. Zeal knikte eens. Het was al duidelijk dat de emoties voor het gebrek aan controle zorgde. Hunter bevestigde dat enkel opnieuw. "I can’t control it. It comes to me when I get angry, but after I used it, I have no idea of what happened.” vervolgde de jongen. Opnieuw knikte Zeal. Hij had gemerkt hoe de jongen naar achteren had gedeinsd zodra Zeal dichterbij was gekomen en zette daarom juist nog een extra stap dichterbij. ”Any specific subjects that make you angry?” vroeg Zeal verder. Niemand hield ervan om hun zwaktes vrij te geven en om te praten over diens emoties, maar het lag bij de kern van het probleem en het was de link om de krachten onder controle te krijgen. Als Hunter het wou leren, moest hij eerlijk zijn tegenover zichzelf en Zeal.

Het irriteerde Hunter hoe Zeal de afstand verkleinde terwijl hij deze juist probeerde te vergroten. Ook al leek Zeal niet eens op zijn vader, toch drongen herinneringen van zijn vader die woest naar hem toe kwam gelopen weer aan hem op op het moment dat iemand te dicht in zijn buurt kwam. En hij hield er al helemaal niet van als anderen hem aanraakten. Hij snapte dat dit een training was om zijn krachten te controleren, maar zou dat ook zonder lichaamscontact kunnen? Connor had wijselijk zijn mond gehouden toen hij merkte dat Hunter echt geen zin had om erover te praten, maar Zeal was zo niet en Hunter klemde zijn kaken op elkaar toen de jongen zijn vraag stelde. “Body contact,” sprak hij op een kille toon, waarna hij uitdrukkelijk nog een stap naar achteren deed. “And…” Hij twijfelde licht. Hij wilde dit eigenlijk met niemand delen, maar hij begreep ook dat hij voor de rest geen keus had. Als hij zijn vuurprobleem onder controle wilde krijgen, moest hij wel persoonlijke dingen delen. “My father,” voegde hij er twijfelend aan toe. “Memories of my father.” Vervolgens trok hij zijn t-shirt omhoog en liet zijn borstkas aan de jongen zien. Niet omdat hij indruk wilde maken – er was overigens weinig waarmee hij indruk kón maken – maar omdat hij het litteken dat zich diagonaal over zijn borst verspreidde wilde laten zien. Zeal zou zelf wel in kunnen vullen waar dat litteken vandaan moest komen. Hij liet zijn shirt even snel weer zakken en keek Zeal peilend aan. “You keep your mouth shut about this, you hear me? The only reason I’m telling you is because Connor told me you’re a good mentor and you’re able to help me to control my powers. Nobody knows what happened to me and nobody needs to.”

@ Zeal Dreyar

Time to get this show on the road

Dat de jongen nog nooit met intentie zijn krachten had gebruikt, kon een groot probleem zijn. Zeal was daarom blij dat de jongen open stond om aan de controle over zijn krachten te werken en hoopte dat de jongen motivatie genoeg had om door het proces heen te gaan. Makkelijk zou het in ieder geval niet zijn. Het zou erg emotioneel zijn en niet iedereen hield ervan om met anderen over hun emoties te praten. Zeal hield er zelf ook helemaal niet van, maar wist wel dat het de enige manier was om iemands bijzonderheid onder controle te krijgen. Het was hem al opgevallen hoe Hunter afstand had opgezocht en om hem ietwat uit te dagen had Zeal net zo snel weer een stap dichterbij gezet. Het antwoord op zijn vraag verraste hem daarom ook niet. “Body contact,” antwoordde de jongen, waarna hij een duidelijke stap afstand weer nam. Zeal bleef ditmaal staan en knikte enkel. Waarom fysieke contact een trigger was wist hij niet, maar het leek erop dat de jongen het min of meer zou uitleggen. “And…” vervolgde de jongen dan ook al snel. Even leek hij nog te twijfelen. Zeal hield zich wijselijk stil, hopend dat de jongen doorzette, wat leek te lukken. “My father,” eindigde hij zijn zin. “Memories of my father.” Dus, kon Zeal daaruit concluderen dat Hunter niet de beste relatie en herinneringen had aan zijn vader? Waarschijnlijk. Er waren maar weinig peculiars die een goede relatie hadden met hun ouders. De meeste ouders verstootte hun kinderen zodra ze hun krachten ontwikkelde. Er naar vragen kon Zeal niet, want Hunter wist opnieuw zijn aandacht te trekken door nu zijn shirt omhoog te trekken. Lichtjes fronste Zeal bij het zien van het litteken. Alright, duidelijk genoeg. Net zo snel verdween de huid ook weer onder het shirt. “You keep your mouth shut about this, you hear me? The only reason I’m telling you is because Connor told me you’re a good mentor and you’re able to help me to control my powers. Nobody knows what happened to me and nobody needs to,” werd de duidelijke waarschuwing gegeven.

Meteen schudde Zeal zijn hoofd en hief zijn handen even op. ”Don’t worry. This is all just to learn how to control your powers. I have no need for your secrets, past or wrong doings. You don’t need to worry about me telling anyone else. What is said between these walls, stays between these walls,” maakte Zeal meteen duidelijk. Nagaand op het antwoord dat Hunter had gegeven, kon Zeal in ieder geval verder. ”Your peculiarity is connected to your emotions,” begon Zeal zijn uitleg. ”If you want to control your preculiarity more, you need to learn to control your emotions more,” vervolgde hij. ”It’s difficult I know. The first step is to accept the feelings you feel.” Hij zette opnieuw een stap dichterbij. ”What do you feel when talking about your father?” vroeg hij nu.

@Hunter Storm

Hunter voelde prikkelingen door zijn huid gaan die aantoonden dat hij zich ongemakkelijk voelde. Het was één ding om zich open te stellen, maar het was een heel ander ding om het over zijn vader te hebben. Zeal had echter niet raar gekeken toen hij zijn shirt omhoog had gehaald en had verder geen vragen gesteld, iets wat Hunter wel kon appreciëren. Wat er zich onder zijn shirt bevond, was voor hem genoeg reden om zich nooit in te laten met meisjes en zomaar onenightstands te hebben. Zelfs als ze dronken waren, zou het te opvallend zijn en zouden ze te veel vragen kunnen stellen. En sowieso voelde Hunter niet de behoefte om innig met iemand te worden, om zijn geheimen toe te vertrouwen aan een ander, al was dat juist hetgeen wat hij zojuist had gedaan. Maar dat was met een doel. Hunter hoopte met heel zijn hart dat zijn vertrouwen in Connor terecht was en dat Zeal hem inderdaad kon helpen, anders was dit een vrij verloren zaak en kon hij net zo goed naar een andere lus verhuizen. Hij mocht Connor wel en Chloé ook, maar ze waren nog niet belangrijk genoeg voor hem om ze niet de rug toe te keren en te vertrekken. Nu was het nog niet te laat. Als hij zich aan hun zou beginnen te hechten – welke kans hij vrij klein inschatte – dan zou het een stuk moeilijker worden. Hunter voelde ongewild dat zijn schouders ietwat leken te ontspannen toen Zeal aangaf dat alles wat gezegd werd tussen hun tussen deze twee muren zouden blijven. Hij fronste kort toen Zeal hem tips begon te geven over hoe hij zijn probleem moest aanpakken, gevolgd door een vraag waar hij terug gespannen van werd. Zonder het te willen, begonnen zijn ogen te branden en wendde hij zijn blik af. Nee. Erover praten was één ding, beginnen janken was een punt waar hij niet naar mocht gaan van zichzelf. “Anger and hatred,” antwoordde hij nadat hij het gevoel had dat hij zijn emoties weer onder controle had. “And rejection. My father still blames me that my mother didn’t have her second baby, my supposed to be twin brother. Things got tense over the years, he exploded and I exploded and here we are.” God, wat had hij nood aan een sigaret nu, zeg.

time to get this show on the road

Het was niet ongebruikelijk dat de familie of een ouder het probleem was achter emotioneel oponthoud. Zo verbaasd was Zeal dus niet over Hunter’s antwoord. Hij had genoeg peculiars meegemaakt die waren verbannen uit hun huis doordat ze bijzonderheden hadden of die waren mishandeld door hun familie, waardoor ze juist hun bijzonderheden niet onder control kregen. Zeal wist niet precies wat er was gebeurd tussen Hunter en zijn vader, maar veel maakte dat ook niet uit. Hij hoefde het hele verhaal niet te horen. Het enige wat hij hoefde te weten was het onderwerp dat Hunter dwars zat en wat de jongen voelde als hij erover sprak. Zodra de jongen zijn probleem had blootgelegd, stelde Zeal de jongen gerust dat hij het tegen niemand anders zou zeggen, waarna hij al snel verder vroeg. Hij kon wel nagaan dat Hunter er niet van hield om erover te praten, des te meer reden voor Zeal om er sneller op in te gaan. Even keek Hunter hem aan, totdat Zeal dacht iets te zag glinsteren in Hunter’s ogen, voordat de jongen zijn blik af week. Het was wel duidelijk dat de emoties hoog lagen. Het zou enkel een kwestie van tijd zijn voordat diens bijzonderheid er dan bij kwam kijken. “Anger and hatred,” antwoordde Hunter uiteindelijk. Zeal knikte eens. Alright, daar konden ze mee werken. “And rejection. My father still blames me that my mother didn’t have her second baby, my supposed to be twin brother. Things got tense over the years, he exploded and I exploded and here we are,” sprak de jongen verder. Kennelijk wou hij toch meer over de situatie kwijt dan nodig was. Zeal knikte opnieuw begrijpelijk. ”Alright, close your eyes,” beval hij de jongen ongegeneerd. ”Think of the emotions you feel when thinking about your dad, feel the hatred, the anger and move that energy to your hands,” instrueerde hij de jongen verder. ”Feel how your hands turn warm from the heat and release it,” eindigde hij. Hij ging er niet vanuit dat het in een keer goed zou gaan, maar met een beetje geluk zouden ze het tenminste voor elkaar kunnen krijgen om Hunter’s handpalmen te laten gloeien.

@Hunter storm

Hunter had geen idee waarom hij er zo diep op ingegaan was. Misschien omdat hij het ergens… fijn vond om het aan iemand kwijt te kunnen? Zeal was letterlijk de enige die tot nu te wist van zijn vader en het was voor praktische doeleinden, maar Hunter kon het niet verbloemen dat hij het aan de ene kant wel fijn vond om erover te praten. Dat hij het aan iemand kwijt kon en dat diegene er niks mee zou doen, hem niet zou veroordelen en hem vooral niet zou dwingen om verder te spreken dan hij wilde, was wel een verademing. Er waren altijd van die mensen die hun vragen niet konden beheersen en toch naar specifieke details vroegen, maar Zeal leek zich aan zijn woord te houden en enkel te willen weten wat nodig was om Hunter’s bijzonderheid op de juiste baan te krijgen. Dat was wel iets wat Hunter kon appreciëren en het zorgde ervoor dat zijn waardering voor de jongen gelijk een stuk omhoogging. Hij kon wel zien waarom Connor Zeal’s karakter kon appreciëren en waarom er meer tussen hun ontstaan was – al bleef Connor hardnekkig volhouden dat dat niét zo was, maar dan ook echt niét – en het deed hem ontspannen. Meer dan hij wilde toegeven. Zeal gaf hem instructies en Hunter volgde deze op, al was het wel met licht gefronste wenkbrauwen. Hij concentreerde zich op de gevoelens die hij zojuist had aangehaald en zijn gedachten gingen naar die keer dat zijn vader hem met een afgebroken stuk glas van een wijnfles had bedreigd, het zwaaiend in zijn richting. Voordat hij zichzelf in kon houden, was er al een steekvlam ontstaan en schoot hij deze haastig op het laatste moment dat hij de controle weer over zichzelf kreeg naar de richting van de muur, weg van Zeal. Vervolgens was het even stil, waarna hij schaapachtig naar Zeal keek. “This is what always happens when I think about the past,” zei hij met een zucht. “I fuck things up. Badly.”

@ Zeal Dreyar

Time to get this show on the road

Emoties waren altijd de makkelijkste manier om een bijzonderheid aan te wakkeren. Meestal gebeurde dat onbedoeld en niet altijd vrijwillig, maar op dit moment kon het hun helpen – tenminste, dat hoopte Zeal. Zo instrueerde hij Hunter om met zijn gedachtes terug te gaan naar zijn gevoelens en die gevoelens om te zette in zijn bijzonderheid. Zeal ging er niet vanuit dat er veel ging gebeuren, maar kennelijk zaten de emoties zo hoog dat de bijzonderheid al meteen de vrije loop ging. Zeal keek op zodra hij de vlammen zag verschijnen en deed al een stap naar achteren, maar Hunter wist de vlammen nog opzij te sturen. Even keek Zeal in de richting waarin de vlammen waren verdwenen, waarna zijn blik terug naar Hunter ging. Zeal knikte eens, wou verder gaan met zijn instructies, maar daarbij leek hij even vergeten te zijn dat een training behoorlijk emotioneel kon worden voor de ander. Zeal was simpelweg niet zo empathisch ingesteld met zijn psychopathisch verleden, waardoor hij dat soort dingen soms nog wel eens vergat. “This is what always happens when I think about the past,” sprak Hunter met een zucht, waardoor Zeal ietwat verward opkeek. “I fuck things up. Badly,” eindigde de jongen. Zeal schudde vrijwel meteen zijn hoofd. ”You didn’t fuck up anything,” maakte hij meteen duidelijk. Hij kon wel doorgaan over Hunter’s verleden en de jongen geruststellen, maar hij kon er wel vanuit gaan dat ze daar beiden geen behoefte aan hadden. Hoe meer Zeal over Huntere’s verleden zou praten, hoe lastiger het enkel voor Hunter zou worden. ”What did you feel when the flames appeared? How did you feel the flames?” vroeg Zeal nu verder, terug focussend op de training. Het was duidelijk dat de bijzonderheid zich al tot een bepaalde hoogte had gevorderd, waardoor Zeal iets meer informatie nodig had voordat hij verder zou kunnen gaan.

Hunter keek verward op toen Zeal hem tegensprak. Hij had verwacht dat het spottend zou klinken of dat Zeal het in eerste instantie zou beamen wat Hunter gezegd had, maar geen van beiden leek waar te zijn en Hunter begon steeds minder moeite te hebben om zich open te stellen over zijn diepste gevoelens, al was het wel nog awkward voor hem. Connor had echter gelijk gehad toen hij zei dat Zeal een professionele mentor was en dat Hunter bij hem terechtkon. Hunter ging niet zijn Zeal uitstorten ~~teehee~~ bij de jongen, maar het was in elk geval een begin dat hij niet uitgelachen werd, dat er eindelijk eens iemand was voor wie hij iets goeds kon doen. Hunter dacht kort na toen Zeal zijn vraag stelde. “I don’t know,” antwoordde hij naar eerlijkheid. “I remembered a thing my dad did to my when I was younger and they just appeared. I think I felt anger and fear, but I’m not sure. I had a little control over it when the memory disappeared and I noticed you were standing nearby me, so I think that’s a good thing? At least it means I have a little control over it, as small as it is.” Hunter’s wenkbrauwen gingen in een frons. “Although I don’t know how I get that small moment of control over it. Maybe because I reminded myself of my environment?” Hij was meer tegen zichzelf bezig dan tegen Zeal op dit punt, nadenkend over hoe hij dit nu weer ging aanpakken.

@ Zeal Dreyar

Time to get this show on the road

Het feit dat de jongen al meteen een steekvlam op kon roepen leek Zeal een goed begin. Immers waren er genoeg peculiars die nog niet eens hun handen konden laten gloeien, dus dit was zeker een stap in de goede richting, maar Hunter leek het niet zo te zien. Meteen sprak Zeal hem daarom erop tegen. Hij ging verder en stond niet te lang stil bij de gevoelens die de jongen voelde. Bij een training kwamen nou eenmaal veel emoties kijken; erbij blijven stilstaan zou alleen voor oponthoud zorgen. Daarbij was hij geen therapeut, als Hunter echt hulp nodig had met zijn trauma’s moest hij maar naar het blauw vogeltje genaamd Bluebonnet gaan. Dus sprak Zeal verder, vroeg Hunter wat hij voelde terwijl hij het vuur erbij riep. “I don’t know,” antwoordde Hunter. Zeal knikte eens, wachtend op meer. Al snel begon Hunter weer te praten, maar het ging meer over de emoties die hij voelde in plaats van de fysieke sensaties die hij voelde – waar Zeal juist meer van wou weten. Zwijgend luisterde Zeal het gebrabbel aan, halverwege erachter komend dat de jongen meer tegen zichzelf sprak dan tegen hem. ”Human instinct kicks in eventually and you regain control over the powers for a short moment,” verklaarde Zeal het laatste punt. ”There’s always a part of you that can control the power, but it’s the fear of hurting others, the emotions that are too much in control,” legde Zeal verder uit. ”Try to use your powers again, but this time let it come to me,” instrueerde Zeal zich, waarna hij zich schrap zette op een steekvlam die zijn kant op zou komen. Misschien niet de veiligste manier om een training te leiden, maar wie had gezegd dat het veilig zou zijn?

Hunter gaf een kort knikje toen Zeal zijn uitleg gaf, maar zijn wenkbrauwen kwamen fronsend samen toen de jongen zijn volgende instructie gaf. “Are you fucking insane?” zei hij op een verontwaardigde toon tegen de jongen, maar het leek erop dat de jongen het echt meende en Hunter schudde een keertje met zijn hoofd. “Alright, but don’t come crying to me if you get hurt.” Hij vroeg zich voor één moment kort af wat Connor hiervan zou vinden. En dat weerhield hem enkele seconden ervan om de opdracht ook daadwerkelijk uit te voeren. Het was hem vrij duidelijk gebleken dat Connor een bepaald gevoel voor Zeal had dat hij zelf ontkende en als Hunter Zeal pijn zou doen, al was het op eigen verzoek, dan kon datgeen wat ze opgebouwd hadden misschien in het gedrang komen. En dan had je natuurlijk ook nog het licht aanwezige feit dat Hunter Zeal niet per se pijn wilde doen, hoe sentimenteel dat ook klonk. Het was immers Connor’s ~~boyfriend~~ kamergenoot en alleen dat al maakte hem huiverig over heel dit idee. Toch wilde hij zich ook niet te gevoelig opstellen en dus concentreerde hij zich op de emoties die hij eerder had gevoeld. De herinneringen aan zijn vader kwamen weer terug en hij dacht specifiek terug aan het moment hoe hulpeloos hij zich had gevoeld toen hij op de grond had gelegen en zijn vader als een razende tegen hem tekeerging, hijzelf smekend naar zijn vader om te stoppen. En die gedachte was genoeg om een nieuwe steekvlam op te laden, die hij vervolgens met kracht in de richting van Zeal schoot. Zijn hart ging als een razende tekeer, zijn handen voelden te warm aan en heel zijn lichaam leek eigenlijk zowat in brand te staan terwijl hij al zijn emoties samen liet komen en dat naar buiten liet gaan naar Zeal. Net zoals de vorige keer werd de herinnering op een ruwe manier afgekapt toen hij zich bedacht waar hij mee bezig was en hij hield zich onmiddellijk in, maar het was al te laat en met een opgetrokken wenkbrauw moest hij toezien hoe een steekvlam in Zeal’s richting kwam.

@Zeal Dreyar

time to get this show on the road

Het was duidelijk dat de emoties nog altijd in de weg zaten, dus zouden ze het opnieuw moeten proberen. Ditmaal zei Zeal hem om de vlam echter niet af te wenden, in de hoop dat de jongen de kracht zal blijven gebruiken in plaats van de vlam zomaar stop te zetten. “Are you fucking insane?” klonk het op een verontwaardigde toon. Zeal grijnsde wat en haalde zijn schouders op. Hunter zou eens moeten weten. In ieder geval wist Zeal zeker wel dat hij het aan kon. Hij had vaak genoeg gevochten met warlocks die de kracht van vuur bezaten, dus dit zou niet al te lastig moeten worden. “Alright, but don’t come crying to me if you get hurt.” Zeal grinnikte zachtjes en schudde zijn hoofd. ”Don’t worry. Bring it on,” zei hij nog, waarna hij zich schrap zette. De elektriciteit begon rond zijn handen te sieren. Hij ging er niet vanuit dat de elektriciteit de vlammen tegen zouden houden, maar het zou wel voor genoeg oponthoud kunnen zorgen. Daarbij was het natuurlijk ook nog altijd de vraag of Hunter de vlam wel goed kon richten, dus was het nooit een slecht idee om een plan B bij de hand te houden – letterlijk. Even leek de jongen nog te twijfelen. Zeal begreep dat het gevaarlijk was, maar hij had in genoeg soortgelijke situaties gezeten om te weten hoe hij ermee om moest gaan. Hunter focuste zich uiteindelijk weer op zijn krachten en uiteindelijk kwam de steekvlam Zeal’s kant op en dat niet alleen. Zeal zag hoe de jongen letterlijk in vuur en vlam stond. Een fenomeen wat Zeal nog niet vaak had gezien en waar hij ook nu niet zijn aandacht bij kon houden, immers kwam er een steekvlam zijn kant op. Met een draai en een kort veld van elektriciteit wist hij de steekvlam te ontwijken. Zijn blik ging vervolgens terug naar Hunter. Het was hem opgevallen hoe de vlam op dezelfde wijze ruw was afgekapt. ”Do it again,” klonk het op een haast bevelende toon. ”Don’t stop until I’ll tell you to stop. Keep using your powers,” instrueerde Zeal verder en wuifde Hunter om te beginnen.

Hunter’s gedachten aan hoe boos Connor op hem zou worden als hij Zeal zou raken, zorgden ervoor dat hij de vlam nog beter af kon kappen en zijn handen lieten stoppen met gloeien. Het probleem met zijn kracht was dat de steekvlam soms ook de andere kant op kon schieten, naar hemzelf. Hunter had zichzelf dan ook meerdere malen bijna derdegraads verbrand toen hij zijn krachten nog gebruikte voor andere doeleinden. Hij moest zeggen dat het richten nu prima ging en dat de enige reden dat zijn steekvlam geen doel trof, was omdat Zeal ontweek door te draaien en zijn eigen krachten te gebruiken. Hunter zag een elektrisch veld oplaaien en even trok hij zijn wenkbrauwen onder de indruk zijnde naar boven. Vuur beheersen was één ding, maar een hoop elektriciteit beheersen was een heel ander ding. De jongen tegenover hem leek het echter tamelijk onder controle te hebben, iets waar Hunter alleen nog maar van kon dromen op dit punt. Zijn bewonderende frons vertrok naar een verbaasde toen Zeal hem instrueerde om zijn krachten opnieuw te gebruiken, gevolgd door de melding dat hij ze niet af mocht kappen. Nou dan. Had de jongen een fetisj voor gewond raken of zo? Hunter negeerde alle gedachten die wilden dat hij dit niet deed en dat hij het plan niet doorzette en concentreerde zich op de energie die zich in zijn lichaam verzamelde. Zijn handen schoten weer vlam en met een snelle beweging dwong hij die krachten naar buiten toe, ze schietend in de richting van Zeal. Zoals geïnstrueerd bleef hij zich concentreren op de energie die door zijn lichaam raasde en die wanhopig een uitgangspunt zocht. De ene steekvlam naar de andere laaide op en Hunter schoot ze haastig in Zeal’s richting voordat hij zichzelf pijn kon doen. Er zat geen ritme in en Hunter had er al snel ook geen vat meer op. Zijn zelfbeheersing was naar de kloten aan het gaan en alleen met veel wil zou hij de vlammen nu nog kunnen stoppen. Verdomme.

@Zeal Dreyar